“กี่ปีแล้วที่เราคบกันมา คุณไม่เคยเปลี่ยนเลย ถ้าชีวิตฉันมีค่าน้อยกว่าพวกเพื่อนๆน้องๆของคุณ เราก็คงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก ”น้ำเสียงสั่นเครือจากเจ้าของเสียงใบหน้าเรียวได้รูป พวงแก้มสีชมพูเรื่อบัดนี้อาบไปด้วยน้ำตาแห่งความเสียใจและผิดหวัง จะมีผู้หญิงกี่คนที่ทนคนอย่างผมได้มาราธอนอย่างเธออีก ผู้หญิงที่เพียบพร้อมไปทุกอย่างทั้งรูปร่างหน้าตา ฐานะ และความชาญฉลาด เธอพร้อมไปทุกอย่างแต่ผมซิกลับปฏิบัติกับเธอราวไม่มีคุณค่าใดใด กี่ครั้งกี่หนที่เธอต้องทนคนไร้วินัยทางความรักอย่างผม แม้แต่วันสำคัญวันนี้ที่เรานัดกันว่าจะไปพบกันที่ร้านประจำบนดาดฟ้าชั้น 84 ของตึกใบหยก ใช่มันเป็นวันที่เธอรอจะให้คำตอบกับผมว่าเธอจะยอมแต่งงานกับผมไหม วันนี้เป็นวันสำคัญที่สุดในชีวิตของผมเท่าที่เราคบกันมา 10 ปี ความเจ็บแปลบจากรอยประทับของฝ่ามือลงบนแก้มผมเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาเทียบไม่ได้กับความทรมานอย่างสุดหัวใจจากคำพูดที่เธอพูดกับผมและหยดน้ำตาของคนที่ผมรัก “เราไม่มีความหมายกับเธอเลยใช่มั๊ย …ถ้าเงียบเราก็คงไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก เรา…เรา…ฉันคิดว่าเราเลิกกันเถอะ ” สิ้นสุดคำพูดเธอสะอื้นไห้เหมือนจะขาดใจก่อนที่หันหลังให้ผมอย่างไม่มีวั