“หลังจากพายุฝนที่ตกหนักอย่างบ้าคลั่งผ่านพ้นไป   เราจะตื่นมาพบกับท้องฟ้าที่สดใส  และเรื่องดีๆในเช้าวันใหม่”
     แต่นั่นมันไม่ใช่สำหรับชั้น
เป็นเพราะไอ้พายุฝนเมื่อคืนทำให้ชุดชั้นในที่ชั้นตากไว้ที่ระเบียงปลิวละลิ่วไปตกอยู่ที่ระเบียงบ้านข้างๆ  แต่โชคดีหน่อยที่เจ้าของบ้านยกโขยงกันไปอยู่ต่างประเทศกันหมดทิ้งร้างเอาไว้เกือบปีแล้ว  แล้วบ้านหลังนี้ไม่เคยมีประวัติเรื่องผีหรือฆ่ากันตายแน่นอน  และคงไม่ปัญหาอะไรถ้าชั้นจะปีนไปเก็บชั้นในลายน้องหมีน้อยชั้นกลับมา

ชั้นเริ่มปฏิบัติการณ์ปีนระเบียงเพื่อช่วยเหลือน้องหมีน้อยกลับมาอย่างทุลักทุเลเพราะฝนที่ตกเมื่อคืนทำให้ระเบียงค่อนข้างลื่นและหาที่ยึดยาก
พลั๊ก!  (O_O)!
หงะ!    อยู่ดีๆ  ไอ้ประตูบ้านหลังนั้นก็เปิดออก มีอีตาบ้าที่ไหนไม่รู้ยืนใส่บ็อกเซ่อตัวเดียว มองมาทางชั้นที่ค้างเติ้งอยู่บนขอบระเบียงหมอนั่นทำหน้าเหวอเป็นปลาไหลถูกต่อย  ดีนะที่ชั้นไม่ตกใจปล่อยมือไม่งั้นร่วงลงไปคอหักเป้นผีเฝ้าระเบียงแน่    ว่าแต่ บ้านนี้ไม่มีคนอยู่ไม่ใช่เร๊อะ หมอนั่นคงไม่ใช่ผีหรอกนะ
“  เธอมาแอบดูชั้นแก้ผ้าเหรอ”               หมอนั่นถามชั้นพลางใช้มือปิดท่อนบนที่เปลือยปล่าวของตัวเอง   
(-_-*)   นี่หน้าชั้นส่อถึงความโรคจิตขนาดนั้นเลยเร๊อะ  (แล้วสภาพที่แกมาปีนบ้านเค้านี่มันไม่ส่อรึไงยะ/เเวมไพร์)
“ชั้นแค่มาเอาของคืนหนะ”
“หือ” (- . - )(. ,  .)
(-////-)หมอนั้นก้มลงมองน้องลูกหมีของชั้นที่อยู่ตรงเท้าพอดี
“ หึ  ลูกหมีสีฟ้า    ได้อีกนะเนี่ยะ”
ยิ้มอะไรของมันเนี่ยะ  ถึงนายจะพูดเบาๆแต่ชั้นได้ยินนะ   นั่นมันตัวโปรดที่แม่ของชั้นซื้อให้เลยนะ
หมอนั่นก้มลงใช้นิ้วชี้เกี่ยวน้องหมีขึ้นมาแล้วเดินมาทางชั้น
“อ่ะ    เอาไป” 
หมับ    ชั้นรีบควาน้องหมีที่หมอนั่นยื่นให้ตรงหน้าทันที
“แต่ชั้นว่าเธอต้องโยนมันมาแล้ว  แกล้งมาเก็บเพื่อแอบดูชั้นแน่ๆ”     มันยังไม่เลิกคิด
“หน้าชั้นเหมือนยัยบ้าโรคจิตมากรึไงยะ”
“ใกล้เคียงอ่ะ”
อ้ากก  ชั้นว่าไอ้หมอนนี่ไม่ใช่ผีแน่   แต่ปากไอ้หมอนี่ผีเจาะปากมาพูดชัดๆ
“หรือว่าเธอเป็นพวกย่องเบา  ไม่สิ  เธอต้องเป็นนักสืบลับสืบข้อมูลหนุ่มหล่อที่มาสืบข้อมูลชั้นแน่ๆ”
ไอ้หมอนี่นอกจากผีเจาะปากมาพูดแล้วชั้นว่ามันมีจิตนาการที่โคตรปัญญาอ่อนอีกต่างหาก  ทางที่ดีชั้นควรจะรีบปีนกลับให้เร็วที่สุดก่อนที่มันจะคิดว่าชั้นเป็นพวกมิวฟีโอเล่ที่มาสืบหาฐานทัพของวองโกเล่  หรือไม่ก็แก๊งตีนแมวข้ามชาติ
“อ่าว  จะรีบไปไหน  โดนจับได้แล้วคิดหนีเหรอ”
“ขืนอยู่ต่อชั้นได้ติดเชื่อความคิดปัญญาอ่อนแบบนายหนะสิไอ้บ้า”
พรืดดด!    
“เฮ่ย”
หวา !เพราะความรีบบวกกับความลื่นจากตะไคร่ที่เกาะขอบกำแพงระเบียงและน้ำฝนที่ตกเมื่อคืนทำให้ขาชั้นลื่นหลุดจากระเบียง
“คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกเรื่องผีชีวะรึไง  เดี๋ยวได้ตกลงไปคอหักตายหรอก”
ตอนนี้ชั้นอยู่ในสภาพห้อยต่องแต่งอยู่ขอบระเบียง  โชคดีที่อีตานี่คว้าเสื้อชั้นไว้ทันไม่งั้นได้กรายเป็นผีเฝ้าระเบียงจริงๆแน่ชั้น
“หนักชะมัด นี่ เธอเป็นญาติกับฮิปโปรึไงเนี่ยะ”
“อ๊า  นายอย่าปล่อยชั้นนะ  ขอร้องชั้นไม่อยากกรายเป็นผีเฝ้าระเบียง”
“รู้แล้วหน่า”
“อย่าดึงเสื้อเซ่”   หมอนี่ดึงเสื้อชั้นจนล่นมาเหลือครึ่งตัวแล้วอะ
พลั่ก!
เค้าดึงชั้นขึ้นจากระเบียงได้สำเร็จตอนนี้เราทั้งคู่อยู่ในสภาพนอนทับกันโดยที่ชั้นทับอยู่บนตัวเค้า
“หนิ  เธอ”   อยู่ๆอีตานั่นก็เรียกชั้น   ตอนนี้เราจ้องหน้ากันในระยะประชิด  นี่ชั้นไม่ได้ฝาดไปใช่มั้ยหมอนั่นหน้าแดงนิดๆด้วย
“เธอไม่ได้ใส่ชั้นในใช่มั้ย”
  (o///o)      แว๊กกกก  ชั้นดีดตัวออกจากหมอนั่นทันที  ดัน ลืมไปซะสนิทเลย   ปกติชั้นไม่ได้ใส่ชั้นในนอน เพราะส่วนใหญ่ชั้นมักอยู่บ้านคนเดียว  และตอนปีนมาก็ไม่ได้คาดคิดว่าอยู่อีตานี่จะเปิดประตูออกมา  แถมตอนล้มทับหน้าอกปล่าวเปลือยของหมอนั่นมีแค่เสื้อบางๆที่ชั้นใส่กั้นกลางเท่านั้น   โอ้ย  นี่มันน่าอายยิ่งกว่าโดนล้อว่าฉี่เลอะที่นอนตอนอนุบาลอีกนะ
“ให้ตายเหอะ   นี่เธอจงใจยั่วชั้นจริงๆใช่มั้ยเนี่ยะ”
(-////-) “ใช่ที่ไหนเล่าไอ้บ้า”  ตอกย้ำความเป็นยัยโรคจิตเต็มรูปแบบเลยชั้น  ไม่ไหวแล้วโว่ย   อาย
  ชั้นรีบปีนระเบียงกลับบ้านตัวเอง  ต่อให้ตกลงไปคอหักตายก็ไม่สนใจแล้วโว่ย  ยิ่งเห็นไอ้บ้านนั่นยิ้มชอบใจชั้นยิ่งอาย
“อ่าว  รีบไปไหนหละ  ทำความรู้จักกันก่อนเดะ”  
ไม่สนแล้วโว่ย  ปีนลูกเดียว
“ชั้นชื่อ  กัซเซ็ต  ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
ปีน  ปีน  ปีน
“เฮ่!  แล้วชื่อเธอหละ”
ถึงซักที
“เฮ่    บอกชื่อเธอมาก่อนดิ”
“ไม่บอกโว่ย  แล้วชั้นก็ไม่ยินดีที่จะรู้จักนายด้วย  ไอ้บ้า”
ปัง!  ชั้นรีบปิดประตูหนีไอ้หมอนั่น   อายสุดขอบโลกกันเลยทีเดียว    ว่าแต่ว่าไอ้บ้านั่นมันเข้ามาอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ
  มันมาอยู่ตั้งแต่เมื่อหร่ายยยยยยยย
  
__________________________________________________

ช่วยเม้นติชมด้วยคับ
จะได้เอาไปเเก้ไขปรับปรุง
เพิ่งลองเเต่งลงเว็ปเรื่องเเรก