ฮ้าวว~~ ถึงแล้วหรอเนี่ย ทำไมรู้สึกหลับสบายจังเลยนะ  ฉันปรือตาขึ้นอย่างช้าๆ และสิ่งที่ทำให้ฉันต้องตกใจก็คือ 0_0 ฉันกำลังนอนหนุนตักใครบางคนอยู่และฉันก็จำได้ว่าคนที่นั่งข้างฉันก็คือนายโฮมรัน แสดงว่าฉัน.....กำลังนอนหนุนตักเค้าอยู่!      อ๊ากกกกกกกกกกก ไม่จริงงงงงง
ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและเป็นเหตุให้นายโฮมรันที่หลับอยู่สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ
“อะไรของเธอเนี่ย -_-“ นายโฮมรันพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย พร้อมกับทำน่าตาหงุดหงิด
“นาย นาย อ๊ากกกกกกก ทำไมฉันถึงไปนอนบนตักนายได้ฮะ >< “
“ฉันจะไปรู้เธอหรอ อยู่ดีๆก็มานอนตักฉัน จะผลักออกก็เกรงใจ แถมตัวยังหนักชะมัด ฉันปวดขาจะแย่อยู่แล้ว  -_-”
จ๊ากกก! ฉันออกจะตัวเบา หุ่นดีสลิมขนาดนี้ บังอาจมาว่าฉันหนักหรอ ไม่ยอมๆ ><
“ไอ้บ้า ฉันออกจะตัวเล็กน่าทุถนอมนะยะ ><“
“พูดผิดพูดใหม่ได้นะ ยัยถึกอย่างเธอเนี่ยนะ น่าทุนุถนอน  -_-“
TT_TT ทำไมไอ้บ้านี่มันปากร้ายขนาดนี้เนี่ย ฉันเถียงไม่ไหวแล้วนะ ผู้ชายซะเปล่าไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย ฮึ่ม!
เมื่อเถียงไม่ได้ฉันเลยรีบวิ่งลงจากรถ แต่ก่อนจะลง ฉันขอแก้แค้นหน่อยเถอะ มาว่าฉันเป็นยัยถึกหรอ
“ปั้ก!!!”
“โอ๊ยยยยยยยย!!! ยัยบ้า!! ทำอะไรของเธอเนี่ย กลับมาเดี๊ยวนี้นะ”   
ฉันวิ่งไปเหยียบเท้าหมอนี่อย่างแรง ก่อนจะวิ่งลงจากรถด้วยความเร็วสูง แต่ไม่วายหันไปแลบลิ้นปริ้นตาหลอก นายโฮมรันมีสีหน้าเจ็บปวดแถมยังโกรธน่าดำน่าแดงอีก ฮ่าๆ  เป็นไงหล่ะร้องเป็นหมาโดนน้ำร้อนลวกเลย  รู้จักลีเมย์น้อยไปซะแล้ววว ;p
เมื่อลงมาจากรถฉันก็รีบวิ่งไปเอากระเป๋าสัมภาระ ก่อนจะไปเข้าแถวเช็คชื่อ  บรรยากาศที่นี่ดีมากเลย ฉันว่านี่เราคงอยู่บนภูเขาแน่ๆ เพราะอากาศหนาวมากกก แถมยังมีหมอกบางๆด้วย โรแมนติกจัง มาค่ายนี่มันก็ยังมีเรื่องดีๆเหมือนกันแฮะ
”พัทธดนัย”
“ไม่มาก็ต้องมาครับ ^^”
มันกวนจริงๆ ฉันบอกแล้วพวกนี้มันพวกเกรียนยกเว้นฉัน ตอนนี้อาจารย์ทยอยเช็คชื่อนักเรียนเพื่อเตรียมเดินทางสู่ที่พัก
“มนัสวิน “
“คร๊าบบบบ”
“พัสวิพิชญ์”
“มาครับ”
นี่มันชื่อชื่อนายหัวดำนี่หน่า  เอ๊ะ! แต่ฉันจะไปสนใจทำไมหล่ะ ไม่ๆ >_<
“ลนินภัคร” อ๊ะ!ชื่อฉันนี่หน่า
“มาค่า T^T”
“พิมพฤดา”
“มาค่า”
อุ๊ย! นี่ฉันเพิ่งได้ยินชื่อผู้หญิงคนแรกนะเนี่ย รู้สึกว่าการมาค่ายครั้งนี้จะมีผู้หญิงแค่ 2 คน ซึ่งก็คือฉันกับยัยนั่น ไม่ได้ๆ ต้องรีบผูกมิตรไว้  มีเพื่อนสักคนดีกว่าอยู่คนเดียวในหมู่กระทิงป่า ว่าแล้วฉันก็เดินเข้าไปหายัยนั่นพร้อมกล่าวทักทาย
“เอ่อ...หวัดดีจ้า ^^” ยัยนั่นหันมองอย่างสงสัยก่อนจะฉีกยิ้มกว้างให้
“อ้าว หวัดดีจ้า ฉันว่าจะเข้าไปทักเธอพอดีเลย แย่จังนะมีผู้หญิงมาแค่ 2 คนเอง”
“ใช่ แย่มากกก ว่าแต่เธอชื่ออะไรหรอ ฉันลีเมย์นะ “
“ฉันชื่อ ไพอาร์จ้ะ ชื่อลีเมย์น่ารักจังเลย ^^”
“ฮ่าๆ ขอบคุนจ้ะ ชื่อเธอก็น่ารัก ^^”
“ลีเมย์รีบไปกันเถอะคนอื่นเดินไปหมดแล้วนะ”
“อ้าว ไปสิ คุยเพลินเลย >0< “ ฉันพูดก่อนจะรีบเดินตามคนอื่นไป ว่าไปไพอาร์ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ ตัวสูงพอๆกับฉัน   ผิวขาว ตากลมโต ปากเล็กน่ารัก เหมือนตุ๊กตาเลย >0<
ฉันเดินคุยกับไพอาร์ไปเรื่อยๆจนถึงที่พั ก เหตุผลที่ไพอาร์โดนมาเข้าค่ายครั้งนี้ก็เพราะมาสายครบ 10 ครั้งเหมือนกับฉัน อะไรจะบังเอิญขนาดนี้  
ที่พักเป็นกระท่อมหลังเล็กน่ารัก แถมที่นี่ยังวิวสวยมากๆแต่อากาศก็หนาวมากเหมือนกัน ปกติบ้านหนึ่งหลังนอนได้ 3 คน แต่ฉันกับไพอาร์เป็นผู้หญิงแค่ 2 คน เลยได้รับสิทธ์พิเศษคือ 2 คนนอนบ้าน 1 หลัง >0<
เมื่อเข้าไปเก็บกระเป๋าสัมภาระ และทำภารกิจส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว อาจารย์ก็เรียกประชุมฉันเดินไปนั่งเข้าแถวข้าง
ไพอาร์ทันที
“อ้าว เก็บของเสร็จแล้วหรอจ๊ะ” ไพอาร์หันมาถาม
“จ้ะ”
“แป้ก แป้ก!! อ้าวทุกคนหันมาฟังทางนี้ อาจารย์จะพูดเกี่ยวกับรายละเอียดการอยู่ค่าย การทำภารกิจต่างๆให้ฟัง”
อาจารย์ยืนเคาะกระป๋อง เรียกความสนใจจากฉันและไพอาร์ให้หันไปมอง
“เราจะมาเข้าค่ายค้างคืนที่นี่เป็นเวลา  2 อาทิตย์ และจะมีภารกิจต่างๆให้นักเรียนทำ อาจจะเป็นเดี่ยว คู่ หรือทีมแล้วแต่ภารกิจ แต่ตอนนี้ให้นักเรียนแยกย้ายกันไปพักผ่อนทำภารกิจส่วนตัวให้เรียบร้อย และกลับมาพบกันในเวลา 17.00 น. เราจะเริ่มทำภารกิจแรกกัน”
เมื่อแยกย้ายไปพักผ่อน ไพอาร์บอกว่าจะไปนอนพักที่บ้าน เพราะอยู่บนรถเสียงไอ้พวกนั้นดังรบกวนเลยนอนไม่ค่อยหลับ แต่ฉันว่าจะไปอาบน้ำ เพราะเหนียวตัวมาก ฉันเดินไปเอาอุปกรณ์อาบน้ำที่บ้านพักก่อนจะถามทางไปห้องอาบน้ำกับอาจารย์
“เอ่อ..อาจารย์คะ ห้องอาบน้ำอยู่ทางไหนหรอคะ?”
“อ๋อ ที่นี่ไม่มีห้องอาบน้ำหรอก ต้องไปอาบที่น้ำตก เดินตรงไปตามทางพอเจอทางแยกก็เลี้ยวซ้าย ตรงไปอีกนิดก็เลี้ยวขวา   แค่นี้ก็ถึงแล้ว ”
=0=  ห๊า! จะให้ฉันอาบน้ำที่น้ำตกเนี่ยนะ เกิดมายังไม่เคยไปเที่ยวน้ำตกเลย ว่ายน้ำก็ไม่เป็น ถ้าฉันเกิดจมน้ำขึ้นมาจะทำไงเนี่ย T_T  ทางไปก็งงเหลือเกิน ทำไมชีวิตฉันมันซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้นะ ลีเมย์อยากตายยยย!
ฉันเดินไปตามทางที่อาจารย์บอก  ใช้เวลาประมาณ 5 นาทีในการเดิน ไกลใช่ย่อย แต่เมื่อถึงน้ำตกฉันก็ต้องร้อง ว้าววววว O_o มันสวยมากกกกก เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้เลย ก็ถือว่าคุ้มกับค่าเหนื่อย  อิอิ
ฉันเปลี่ยนชุดเป็นใส่ผ้าถุง ก่อนจะค่อยๆ ก้าวลงน้ำอย่างกล้าๆกลัวๆ ก็ฉันว่ายน้ำไม่เป็นนี่  >_< ว๊าๆๆ  น้ำเย็นมากกกกเลยย แต่ก็ไม่ลึกเท่าไหร่ ถ้างั้นรีบอาบรีบไปดีกว่า อาบไปได้สักพักฉันก็รู้สึกปวดขามาก ฉันพยายามจะขึ้นฝั่ง แต่ขาของฉันกลับปวดและเจ็บไปหมด ฉันไม่สามารถขยับขาได้
“ ช่วยด้วยๆ แค่กๆ “ ฉันตะเกียดตะกายร้องให้คนช่วยเพราะรู้สึกว่าฉันกำลังจะจมน้ำ แต่แถวนี้ไม่มีใครอยู่เลย เมื่อสติของฉันกำลังจะหมด สิ่งสุดท้ายที่ฉันเห็นคือ นายโฮมรันกระโดดลงน้ำแล้วว่ายเข้ามาหาฉัน และฉันก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย.........