3
“มารยาทในการใช้ช้อนคือองค์ชายต้องนำช้อนมาวางไว้ด้านขวาส่วนส้อมพระองค์นำมาวางไว้ข้างซ้าย…” หน้าบู้ทู่ของการ์เซียเป็นตัวบ่งชี้อารมณ์ในตอนี้ได้อย่างดีเค้าฝึกมารยาทอาหารเย็นมาเกือบสามชั่วโมงจนปาเข้าไปสี่ทุ่ม บ้าที่สุด! ทำไมนักฆ่าในวงการมืดอย่างเค้าต้องมานั่งใส่ชุดขาวถือช้อนส้อมทำด้วยทองนั่งตีหน้านิ่งและที่สำคัญ ห้ามแผ่รังสีอำมหิต! “ถ้าพระองค์จะวางน้ำ จะต้องนำมาวางไว้ด้าน…บลาๆๆ” การ์เซียเซ็งถึงขีดสุด เค้าหยิบส้อมขึ้นมาก่อนจะลูบมันเบาๆช้าๆเหมือนได้เจอของถูกใจ อืม…ส้อมก็เป็นอาวุธฆ่าคนได้เหมือนกันนี่นา -___-^ พรึบ! ซีลอนเดินเข้ามากระซิบที่หูของการ์เซียเพื่อให้ได้ยินกันสองคน ส่วนคิวซ์รายนั้นจับส้อมโยนออกไปนอกหน้าต่างท่ามกลางสายตาตกใจของคนอื่นๆในห้อง “ถ้ายังไม่อยากความแตกอย่าทำอะไรมั่วซั่วแถวนี้…ไอ้คุณเจ้าชาย” “เหอะ!” การ์เซียทำหน้านิ่งก่อนจะเสมองออกไปนอกหน้าต่างส่วนอีกสองคนก็เดินกลับไปยืนประจำที่ตัวเองเหมือนเดิม ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่องค์รักษ์สองคนนี้อาจจะคิดว่าเจ้าชายกีอัสกำลังมองส้อมทองายมังกรอย่างชื่นชม แต่ถ้าเป็นเจ้านักฆ่าอย่างการ์เซีย…ไม่มีทาง! เบื่อจริง…การนั่งอยู่แบบนี้ก็ไม่เห็นต่างจากเจ้าชายการ์เซียเมื่อหกปีก่อนเลยสักนิดเหอะ… สายตาคมกริบของการ์เซียสะดุดไปแป๊ปหนึ่งหลังจากเห็นชายชุดดำท่าทางลอกแลกปีนกำแพงเข้ามาตัววัง ชายคนนนั้นเข้ามาแล้ววิ่งหลบไปยังห้องสักห้องนึงด้านล่าง…รวมถึงอาจจะเป็นห้องบรรทมของเค้าด้วย! คลืดดด! เสียงเลื่อนเก้าอี้อย่างดังทำให้คนอื่นหันมามองอีกครั้ง การ์เซียไม่สนใจสายตาของคนพวกนั้น เค้าต้องทำตัวให้เหมือน ‘กีอัส’ ให้พวกโง่ที่ไม่รู้ว่าเค้าคือใคร แล้วทำไมต้องสนใจสายตาของสัตว์โง่พวกนี้ด้วย การ์เซียกำลังจะเดินไปที่ห้องบรรทมแต่สายตาของคิวซ์ที่บ่งบอกถึงอะไรบางอย่าง ทำให้การ์เซียต้องหยุดเดินแล้วหันหน้าไปบอกกับพวกองค์รักษ์และเหล่าสาวใช้ที่ยืนกลัวกันอยู่ด้วยน้ำเสียงที่พยายามอ่อน “ข้า…ข้าง่วง ต้องการนอนเดี๋ยวนี้หวังว่าพวกเจ้าคงจะเห็นใจข้านะ…” แววตาอ้อนหลุดออกมาจากดวงตาแข็งกระด้างของการ์เซียส่งผลให้เพื่อนเก่าเพื่อนแก่อย่างคิวซ์ถึงกับปิดปากกลั้นหัวเราะแทบไม่ทัน หลังจากการ์เซียทำหน้าอ้อนแบบแมวป่าก็ทำให้ไม่มีใครกล้าห้ามสักคน การ์เซียยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเดินออกไปจากห้องไป แววตาขี้อ้อนหลังจากพ้นประตูก็กลับมาเป็นแววตาอาคาตแค้นอย่างเต็มที่และแทบไม่มีใครรู้ว่าที่มือของเค้ามีส้อมอีกอันหนึ่งซ่อนเอาไว้อยู่! ภายในห้องกว้างที่ประดับประดาไปด้วยสิ่งของมีค่าราคาแพง เตียงกว้างขนาดใหญ่สำหรับนอนกันหกคนตั้งตระงานอยู่กลางห้องบัดนี้มีชายร่างหนึ่งนอนเอกเขนกก่ายหมอนข้างอย่างสบายอุรา เสียงลมหายใจผ่อนเบาเข้าออกอย่างสม่ำเสมอพร้อมกับเสียงกรนเบาๆนั้นบอกให้รู้ได้อย่างชัดเจนเลยว่าเจ้าของร่างเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้วเรียบร้อย ร่างปริศนาในชุดสีดำสนิทไปทั้งตัวก้าวไปใกล้เตียงใหญ่อย่างเงียบๆ ก่อนจะกวาดมองร่างบนเตียงที่กำลังหลับสนิทเพื่อให้แน่ใจว่าชายที่นอนอยู่ใช่เป้าหมายของตน หือ…เจ้าชายกีอัสไปตัดผมมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แถมยังนอนดิ้นกว่าปกติเสียด้วย มือสังหารชุดดำเหลือบมองผ้าห่มที่ร่นมากองอยู่ที่ปลายเตียงอย่างงุงงงและสงสัย ก่อนจะรีบสลัดความคิดนี้ออก บ้าน่า ! มัวแต่มาคิดเดี๋ยวพวกองครักษ์ก็เข้ามากันก่อนพอดี แสงของโลหะสีเงินสะท้อนวาบในความมืด ก่อนร่างชุดดำจะปักมันลงไปอย่างแรง ฉึก! ขนนกสีขาวจำนวนมากปลิวฟุ้งกระจายขึ้นกลางอากาศ กริดสีเงินคนกริบควรจะตวัดฉับโดนจุดตายของผู้ที่นอนอยู่บนเตียง แต่กลับตัดได้เพียงหมอนข้างใบใหญ่ที่คนบนเตียงยกขึ้นมากันอย่างทันท่วงที นัยน์ตาสีแดงดังโลหิตเบิกโพร่งขึ้นในความมืดจ้องเขม็งไปยังผู้ปองร้ายอย่างเดือดดาล เหอะ! ปล่อยให้รอตั้งนานจนหลับไป พอจะมาก็ยังมาแบบโง่ๆอีกต่างหาก น่าอารมณ์เสียจริงๆ! พริบตาเดียวเจ้าของฉายา ‘นักฆ่าไร้เงา’ ก็ขยับวูบยังไม่ทันที่ชายชุดดำจะรู้อะไร ตอนนี้ที่ปลายคอของมันก็มีอะไรบางอย่างจ่อลงไปที่คอ และสิ่งนั้นก็คือ…ส้อม!! มือสมัครเล่นชัดๆ โจรกระจอกอย่างนี้ทำไมใจกล้ามาฆ่าเค้าอย่างนี้! …อ้อ ลืมไป นี่มันไม่ใช่ร่างของเค้านี่นา นี่มันร่างของไอ้กีอัส! การ์เซียคิดในใจอย่างหงุดหงิด ก่อนจะกระชากผ้าคลุมที่คลุมหัวของคนตรงหน้าออกแล้วตวาดอย่างดัง “ใครส่งแกมา!!” “กะ แกเป็นใครในสารบอกว่าองค์ แค่กๆ องค์ชายไม่ถนัดการต่อสู่นี่นา” “ตอบผิดคำถามแล้ว…เจ้าสัตว์กินพืชอ่อนแอที่โง่เขลา!” การ์เซียเอ่ยอย่างหงุดหงิดแล้วเพิ่งแรงกดของส้อมลงไปจนปลายแหลมฝังเข้าไปในคอ เรียกเลือดสีแดงไหลออกมอย่างน่ากลัว “โอกาสสุดท้าย ใครส่งแกมา!” “หึ” คำตอบที่ได้มีเพียงเสียงแค่นหัวเราะออกมาแทบจะทำให้ชายตาสีเลือดตรงหน้าถึงกับเดือด ชั่วอึดใจเร็วเกินกว่าจะได้กระพริบตา ร่างของคนตัวสูงก็กดส้อมทิ่มเข้าไปที่ลำคอจนทะลุไปอีกด้าน! เลือดสีแดงจากลำคอของชายชุดดำกระเซ็นไปทั่วห้องอย่างน่ากลัว ห้องสีขาวสะอาดตอนนี้มีรอยเลือดสาดกระจายไปทั่วห้อง “อ…อึก..ก…แก…” ร้องได้เพียงเท่านั้นร่างของมือสังหารก็หล่นตุบไปกองกับพื้นทันที นักฆ่าหนุ่มแลบลิ้นเลียเลือดที่กระเซ็นมาที่ริมมุมฝีปาก นัยน์ตาสีแดงวิบวับราวกับดีใจที่ได้สร้างลายวอลเปเปอร์ใหม่ที่สวยกว่าเดิม “กะว่าจะหาใครมาทำลายใหม่ให้สักหน่อยคงไม่ต้องแล้วมั้ง…ต้องขอบใจแกเลยนะเนี่ย หึๆ” การ์เซียเดินกลับไบนเตียงแล้วนอนหลับอย่างสบายใจโดยไม่สนใจร่างไร้วิญญาณที่นอนตายอย่างน่าอนาถเลยสักนิด รอยเลือดที่ติดมากับเสื้อของการ์เซียทำให้เลือดนั้นเลอะไปถึงเตียงนอน โดยที่เจ้าของร่างนั้นยังหลับสบายใจโดยไม่สใจสิ่งใดทั้งสิ้นนิดจากนอนหลับฝันที่หลังจากที่ได้ลายวอลเปเปอร์ใหม่! อาแมน…!
กฎข้อที่สองของการเป็นราชา อย่างได้สิ่งใดต้องได้สิ่งนั้น ตอนนั้น เมื่อนั้นและ เดี๋ยวนั้น เท่านั้น!!
Guest
Jamsai
>
จำนวนผู้ชมเว็บแจ่มใสขณะนี้: 579 ท่าน