ขายหนังสือ-นักเขียน-หนังสือออนไลน์-สำนักพิมพ์-แจ่มใส

อ่านเรื่อง

ชื่อเรื่อง : Antidepressant อุบัติรักนายจอมโหด
ชื่อผู้แต่ง : Triple N
ชื่อตอน :Ep01 :: First meet
ตอนที่ :1
อัพเดทเมื่อ : 03/12/2554 18:07:12
เข้าชม : 695

เนื้อเรื่อง

วันนี้มันวันนรกอะไรของผมกันแน่ ตอนบ่ายแม่ผมโทรด่วนเข้ามาบอกว่าพ่อป่วยไม่สามารถเข้าประชุมกับคณะกรรมการบริษัทได้ มันน่ารำคาญชะมัดบริษัทบ้านี่ จริงๆผมจะทำเป็นไม่รับรู้อะไรก็ได้ แต่ในเมื่อแม่ถึงกับโทรมาขอร้องพร้อมน้ำตา ผมคงจะเนรคุณไม่ไปก็ไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ

                แต่ ผมคิดผิดถนัด นอกจากพ่อจะไม่ได้ป่วยอะไรแล้วผมยังโดนท่านทั้งสองคนโกหกอีกด้วยซ้ำ จากตอนแรกที่ผมคิดว่าจะเป็นห้องประชุมใหญ่ๆ มีตาแก่ประมาณยี่สิบคนนั่งเรียงกันผลัดกันสอพลอผมในวาระประชุม เปล่าเลย

                นี่มัน งานเลี้ยงฉลองธุรกิจของพ่อ !

                ผมนี่โง่ชะมัด โดนหลอกมาตั้งหลายครั้งหลายหนก็ยังไม่รู้จักจำ แถมยังมีคุณหญิงบ้าบอคอแตกที่แนะนำลูกสาวตัวเองให้กับผม น่าไม่อาย !! ผมเดินไปเดินมาอยู่ชั่วโมงจนรู้จักกับลูกสาวของคนทั้งงาน ยัยผู้หญิงพวกนี้ก็เหลือเกิน พยายามจะส่งสายตาหวานเชื่อมจนผมจะอาเจียนออกมาหลายหนแต่ก็ต้องสะดุดเมื่อมีเสียงจากลำโพงตัวใหญ่ประกาศเรียกความสนใจจากคนทั้งงาน

“และต่อไปนี้ขอเชิญทุกท่านพบกับท่านประธานของเครือSP คุณพิทักษ์ ขจรกิจเดชดำรงและลูกชายคุณชฎิวัฒน์ ขึ้นบนเวทีเลยครับ”

                สิ้นเสียงพิธีกรประกาศคนทั้งงานต่างปรบมือเพื่อเรียกผมกับท่านประธานให้ขึ้นเวที ผมส่ายหน้าและสะบัดมือของแม่ออกทันที”

“พอกันทีครับแม่ ผมไม่เอาด้วย”ผมบอกแม่เสียงแข็ง แต่แม่ยังยื้อแขนของผมไว้สุดกำลัง พร้อมกับพ่อที่กำลังเดินเข้ามาหาผม

“แต่แกต้องขึ้นไปกับฉัน เดี๋ยวนี้!!”พ่อสั่งผมเสียงเข้ม แต่ผมยังยักไหล่ไม่สนใจ

“ท่านเห็นผมเป็นตัวอะไร ตุ๊กตาโชว์งานวัดหรอ ผมเคยบอกแล้วไงธุรกิจของท่าน ท่านดูแลเองสิ ผมไม่ชอบอย่ามาบังคับกันดีกว่า”

“งานครั้งนี้สำคัญมาก แกอย่ามาทำงานล่ม แสดงละครหน่อยสิว่าเราเป็นครอบครัวสุขสันต์ แกทำได้อยู่แล้วหนิ” พ่อขบฟันพูดพลางยิ้มเยาะและดึงผมขึ้นเวทีไปจนได้

                นั่นสินะ ทุกครั้งที่ผมต้องออกงานธุรกิจเฮ็งซวยพรรค์นี้ เราสามคน พ่อ แม่และผมต้องแสดงออกว่าเรารักกันมากเป็นครอบครัวที่อบอุ่นจนหลายๆครอบครัวต้องอิจฉา แต่ในความจริงแล้วผมไม่เคยแม้แต่จะแยแสงานของพ่อ ธุรกิจนี้พ่อทุ่มเทมาก มากกว่าครอบครัว ตั้งแต่เด็กผมไม่เคยไปเที่ยวกับพ่อเลยหลังจากที่พ่อหันมาจับธุรกิจ พ่อเองก็ไม่ได้สนใจอะไรผมเท่าไหร่ มีแค่ตอนที่บังคับให้ผมเรียนวิศวะนั่นซึ่งแลกมาด้วยการที่ผมขอออกมาอยู่คนเดียว และพ่อให้ผมอย่างง่ายดาย

                “ต่อไปขอถามท่านประธานบริษัทในอนาคตบ้างดีกว่าครับ ได้ข่าวว่าเรียนทางด้านวิศวกรรมซอฟต์แวร์ด้วย ตรงกับสายงานของบริษัทพอดีเลยนะครับ” พิธีกรที่ส่งเสียงน่ารำคาญหูยังคงดำเนินงานต่อ และหันมาถามความคิดผมแต่พ่อกลับชิงไมค์ไปตอบก่อนแล้วส่งให้ผมตอบทีหลัง

                “จริงๆแล้วผมอยากให้เขาเรียนบริหารมากกว่าน่ะครับ แต่เขาสนใจทางด้านนี้ผมก็เลยโอเค ด้านนั้นก็ได้”

                “ครับ ก็อย่างที่ท่านประธานพูด”

                นั่นคือประโยคเดียวของผม...บนเวที

                หลังจากลงเวทีได้ผมดึงเนคไทให้ห่างจากคอและเดินออกจากงานทันทีโดยไม่ได้หันหลังกลับไปมองใคร หน้าที่ผมวันนี้มันหมดแล้ว พอกันทีงานสวมหน้ากากจอมปลอม!

                หนาว ความรู้สึกแรกหลังจากที่ฉันตื่น ฉันดึงผ้านวมหนามาคลุมเกือบมิดหัวก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าบ้านฉันไม่มีแอร์แล้วก็ไม่มีผ้านวมหนาๆนี่ด้วย

                ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นและเมื่อเปิดเต็มตาก็พบกับ

“เสี่ย!!”ภาพตรงหน้าคือตาแก่พุงพลุ้ยที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ปลายเตียง เขาคืนเสี่ยเจ้าของบริษัททัวร์ที่ฉันทำงานนับเอกสารอยู่ ปกติแกจะอยู่กับอาซ้อที่สำนักงาน แต่ตอนนี้ เสี่ยนุ่งผู้เช็ดตัวผืนน้อยไว้ที่เอวโชว์วันแพคป่องๆนั่น

“ตื่นแล้วหรอหนูเดย์” พอเสี่ยเห็นว่าฉันตื่นแล้วเลยขยับขึ้นบนเตียง ทำให้ฉันถอยครูดติดขอบเตียงโดยอัตโนมัติ

“อย่ามาทำเป็นกลัวไปเลย มาเป็นเด็กป๋าแล้วป๋าจะให้ทุกอย่างเลย จะได้ไม่ต้องไปนั่งนับเองสารให้เมื่อยนิ้วไงจ๊ะ”เสี่ยพูดพลางยิ้มเลี่ยนๆชวนอ้วกมาให้ฉัน ฉันที่ยังคิดอะไรไม่ออกพยายามตั้งสติแล้ววิ่งไปที่ประตูทันที เสียที่อ้วนกว่าจึงวิ่งช้ากว่าฉันหลายขุม

                ทำไมนะ ชีวิตฉันยังลำบากไม่พออีกหรือไง ถึงต้องมาวิ่งหนีตาแก่ตัณหากลับแบบนี้ในโรงแรมหรูๆ ยังดีนะที่ไม่พาฉันเข้าม่านรูดไร้รสนิยม เอ๊ะ นี่ฉันกำลังคิดบ้าอะไรเนี่ย

                แล้วนี่มันโรงแรมบ้าอะไรเนี่ยใหญ่โตไปม๊ายยย ทำไมฉันวิ่งไปไม่ถึงลิฟต์ซักที

“หยุดนะ หยุดนะ” อีตาเสี่ยก็ยังวิ่งตามฉันออกมาด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว

                เมื่อเจอลิฟต์ ลิฟต์ดันจอดอยู่ที่ ชั้นสอง และชั้นสาม แต่ที่ฉันเห็นตัวเลขหน้าลิฟต์ที่บ่งบอกชั้นที่ฉันอยู่นี่มัน สอง สาม ยี่สิบสาม!! กว่าลิฟต์จะมา ฉันคงโดนตาแก่ลากเข้าห้องไปแน่ๆ ฉันรีบวิ่งต่อเข้าไปในทางหนีไฟ ฉันคิดว่าตาแก่นั่นคงมองไม่เห็นนะว่าฉันเข้ามาทางนี้ ขอหยุดวิ่งพักตับก่อนแล้วกัน

                ผลั่วะ !

“กลับเข้าห้องเถอะหนูเดย์ อย่าให้เสี่ยเหนื่อยไปกว่านี้เลย แฮกๆ” เสี่ยดันประตูหนีไฟเข้ามาพลางหอบแฮกๆพอๆกับฉันที่ยืนลิ้นห้อยอยู่ที่ขั้นบันได ฉันเลยต้องเริ่มวิ่งต่อ ก่อนจะผลักประตูออกไปชั้นยี่สิบสองแต่ก็ดันไปวิ่งชนหลังแข็งๆของใครซักคนเข้า

                เมื่อเขาหันมาฉันก็แทบตะลึง เขาน่ะมีออร่าออกมาจากตัวด้วยนะ แต่ก่อนที่ฉันจะได้พิจจารณาความงามขอบุรุษเพสตรงหน้า อีตาเสี่ยก็ส่งเสียงโหยหวนมาขัดจังหวะซะก่อน ฉันยกมือไหว้ผู้ชายตรงหน้าที่กำลังขมวดคิ้วมองมาที่ฉันอย่างสมเพศ

“ช่วยฉันหน่อยนะคะ ช่วยด้วยนะคะ ขอร้องล่ะ ฉันวิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว”ฉันเกาะแขนเขาเขย่าๆเป็นเชิงขอร้อง พร้อมกับหันหลังไปมองร่ายตาแก่ที่เปลี่ยนจากวิ่งเป็นเดินหอบตรงมาทางนี้

                เขาที่ฉันเกาะอยู่สะบัดแขนฉันทิ้งแล้วทำท่าจะเดินหนีไป แต่ฉันกลับรั้งชายเสื้อเขาไปพร้อมส่งสายตาอ้อนวอนเขาเต็มที่ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่เสี่ยเดินมาถึงตัวฉันพอดี

“อั๊วซื้อลื้อมาแล้ว อย่ามาเบี้ยวอั๊วนะ”เสี่ยจับแขนฉันไว้ข้างหนึ่งและพูดเหมือนฉันเป็นเด็กออฟที่เสี่ยเอาออกมา ฉันหันไปส่ายหน้าหวือให้กับผู้ชายที่ฉันเกาะชายเสื้อเขาอยู่ว่าไม่จริง เขาเงียบอยู่นาน จนฉันคิดว่าเขาคงไม่ช่วยฉันแน่ๆ เป็นจังหวะเดียวกับที่ฉันกำลังจะขอร้องเสี่ยดีๆ

“เท่าไหร่” ฉันกัลป์เสี่ยตาโตพร้อมกันทันทีที่เขาพูดประโยคนั้นจบ สรุปแล้วเขาเชื่อว่าฉันเป็นอย่างนั้นจริงๆใช่มั้ย

“แกว่าอะไรนะ ไอ้ตี๋”นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันสัมผัสได้ว่าเสี่ยทำหน้ากวนมือกวนเท้ามากที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จักเสี่ยมา

“ยัยนี่น่ะ เท่าไหร่ เดี๋ยวให้คืนสองเท่า” ฉันตาโตมากกว่าเดิมและหันกลับไปมองเขาอีกครั้ง ตกลงว่าเขายอมช่วยฉันแล้วใช่มั้ยนะ

                เสี่ยไม่ตอบอะไรผู้ชายตรงหน้าแต่กลับกระชากแขนฉันที่เดิมจับอยู่แล้วให้เทไปทางเสี่ย

“เสี่ย หนูไม่ได้เป็นอย่างเสี่ยว่า เสี่ยอย่าทำอะไรหนูเลยนะ หนูอยากกลับบ้าน”ฉันพยายามจะดึงแขนขึ้นมาไหว้เสี่ย น้ำตาแห่งความกลัวฉันขึ้นมาจุกที่ตาพลางไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้

“น่ารำคาญ พูดมาก ไปกับเสี่ยเดี๋ยวนี้!!” เสี่ยกระชากให้ฉันเดินตามแรงรั้ง ฉันที่น้ำหนักไม่ถึงสี่สิบห้าจะไปสู้อะไรกับคนเกือบร้อยกิโล ฉันหันกลับไปมองผู้ชายคนเดิมอีกครั้ง และเห็นเขาเดินตามมา

“พอเถอะลุง กลับบ้านไปหาเมียไป อ่ะเนี่ย มีอยู่หมื่นนึงทั้งเนื้อทั้งตัว ผมจ่ายค่ายัยนี่ให้ลุงแล้วกัน” เขาที่เดินมาถึงตัวฉันกับเสี่ยในขณะที่เสี่ยกำลังรอลิฟต์ โยนเงินปึกหนึ่งให้กับเสี่ย เสี่ยที่ตกใจเผลอปล่อยฉันทำให้เขาดึงฉันไปข้างตัวและลากฉันออกมาด้วยกัน แต่ก็ยังได้ยินเสียงของเสี่ยโวยวายตามหลังมา

“โว๊ย อีเด็กเมื่อวานซืน ต่อไปแกอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกนะ ฉันไล่แกออกเก๋าเจ้ง!!”

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่านะ”ฉันพูดสลับกับสะอื้นบอกเขาให้เข้าใจก่อน แต่ดูเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาดึงฉันมาถึงลานจอดรถก็ปล่อยแขนฉันออก

“ไปนั่งรถเล่นกับฉันหน่อยสิ” เขาพูดแล้วเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถหรูคันหนึ่ง ที่ดูแล้วฉันไม่น่าจะมีวาสนาได้นั่งเลยทั้งชีวิต แต่เขาว่าไงนะ ไปนั่งรถเล่น นี่ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่เสี่ยว่านะ

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะ” ฉันตะโกนลั่นลานจอดรถ เขาทำหน้าเบื่อโลกหลังจากลงจากรถอีกรอบแล้วจ้องหน้าฉัน

“ฉันกำลังหงุดหงิดนะ เมื่อกี้หมื่นนึงเลยนะที่ฉันช่วยเธอไว้ เธอจะเป็นห่าเหวอะไรก็ช่าง ไปกับฉันเดี๋ยวนี้” พอเขาพูดจบก็อ้อมมาด้านข้างคนขับแล้วยัดฉันลงไป ฉันเองที่ยังเอ๋อกับความหยาบคายของเขาเลยต้องมาเอ๋อต่อในรถของเขาอีกเช่นกัน

                นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย

                ฉันที่กำลังจะหันไปอธิบายให้เขาเข้าใจ แต่เมื่อหันไปเขากลับยันหน้าฉันกลับไปทางเดิมก่อนจะพูดกัดฟันจนกรามของเขาขึ้น

“เงียบซะ ฉันไม่อยากได้บินเสียงอะไรทั้งนั้น”

                แล้วนายลากฉันมาด้วยทำไมเนี่ย

                ฉันเองที่นึกว่าเขาจะขับรถด้วยความไวแสงอย่างที่เคยอ่านในนิยายก็คิดผิดไป จริงๆเขาแค่ขับเอื่อยๆไปเรื่อยๆไม่มีจุดหมาย ฉันนั่งว่างๆเลยหันไปมอง
หน้าเขาเต็มๆ

                โอ๊ย เขาหล่อจริงๆนั่นแหละ ผิวขาวเหมือนจะเรืองแสงได้ขนาดนั้น ไหนจะตาคมดุๆ จมูกโด่งเป็นสัน ปากที่กำลังเม้มเป็นเส้นตรงนั่นทำให้เขาดูเท่ขึ้นไปอีก และดูจากรถและเสื้อผ้าของเขาแล้วฉันต้องหันกลับมามองสภาพตัวเอง ฉันหันไปมองเงาตัวเองที่สะท้อนมาจากกระจก ทำให้ห้ามน้ำตาที่คลออยู่ไม่ได้ ชีวิตมันไม่มีความเท่าเทียมจริงๆ

“บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวไปส่ง” อยู่ดีๆเขาก็หยุดรถและหันมาถามถึงบ้านฉัน เสียงเขาดูผ่อนคลายขึ้นกว่าตอนแรกทำให้ฉันกล้ายิ้มอย่างขอบคุณไปให้เขา

“จริงๆแล้วฉันก็เกรงใจคุณนะคะ แต่ขอบคุณมากนะคะที่จะไปส่ง” ตอนนี้ไม่มีเวลามาห่วงภาพลักษณ์กุลสตรีที่ต้องตอบว่า ‘ไม่เป็นไรค่ะ ส่งฉันข้างหน้าก็ได้’ หรอกนะ ที่นี่ที่ไหนก็ไม่รู้แถมตอนนี้ก็เกือบเที่ยงคืนแล้วด้วย ฉันยังไม่อยากเสี่ยงเดินทะเล่อทะล่าไปให้ใครปล้ำแล้วล่ะ

“จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ” ฉันบอกเขาให้จอดตรงหน้าบ้านคุณนายอีกคนของฉัน บ้านนี้มีไฟสว่างพอที่ให้ฉันเดินไปถึงบ้านที่อยู่ถัดไปอีกสองหลังได้สบาย

“นี่บ้านเธอหรอ” เขาถามหลังมองสภาพฉันกับตัวบ้านที่ดูไม่เข้ากันซักนิด แน่ล่ะเป็นฉันฉันก็คงถามเหมือนกัน ฉันเค้นหัวเราะออกมานิดๆก่อนจะส่ายหน้าให้เขาไป

“นี่บ้านคนอื่นค่ะ บ้านฉันมันไม่มีไฟหน้าบ้าน เดี๋ยวคุณจะกลับรถลำบากเปล่าๆ”ฉันพูดพลางฉีกยิ้มให้เขาไปเต็มที่ ฉันรู้สึกเขาอย่างท่วมท้น ถ้าไม่มีเขาตอนนี้ฉันจะเป็นยังไงอยู่ก็ไม่รู้

“หลังไหน”เขาถามห้วนๆสั้นๆ เสียงเขาเริ่มกลับมาหงุดหงิดเหมือนเดิมแล้ว ฉันไม่อยากทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดกับฉันมากไปกว่าเดิมเลยชี้ไปที่บ้านของฉัน พอเขาเห็นบ้านฉันก็ทำหน้าตะลึงนิดหน่อย ฉันหัวเราะเล็กๆกับท่าทางของเขา

                ในบ้านยังเปิดไฟไว้ดวงหนึ่ง สงสัยน้าจะยังไม่นอน เฮ้อนี่ฉันยังต้องกลับไปตอบคำถามน้าอีกหรือเปล่าเนี่ย

“ขอบคุณนะคะ ขอบคุณทั้งที่มาส่งทั้งที่ช่วยฉันจากเสี่ยนั่นด้วย ขับรถกลับดีๆนะคะ”ฉันยกมือไหว้เขาก่อนจะลงประตูรถไป แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะปิดประตูรถเสียงของน้าก็ดังขึ้นซะก่อน

“ฟรายยยยยเดย์ ไปซื้อเหล้ามาให้ฉันหน่อยเซ่ะ”

“ขอบคุณนะคะๆ” ฉันรีบปิดประตูรถ เพื่อไม่ให้เขาเห็นอะไรแย่ๆที่เกียวกับตัวฉันมากไปกว่านี้

“ค่ะน้า”ฉันรับคำน้าก่อนจะหันไปมองข้างหลังอีกครั้ง ทำไมเขายังไม่ไปซักทีนะ

“แล้วนั่นรถใคร มาขวางหน้าบ้าน หรือแกมีเสี่ยเลี้ยงแล้ว ดีมากดีมาก”น้าพูดแล้วหัวเราะ ปรบมือให้ฉันด้วย โอ๊ยฉันอยากจะบ้าตาย

“ใครไม่รู้ค่ะน้า เดย์ไม่รู้จัก”ฉันพูดพลางหันไปมองอีกครั้ง เขากำลังกลับรถ

หวังว่า........เขาคงจะไม่ได้ยินอะไรนะ

แจ้งลบ