ขายหนังสือ-นักเขียน-หนังสือออนไลน์-สำนักพิมพ์-แจ่มใส

อ่านเรื่อง

ชื่อเรื่อง : ข้านี่แหละ...ราชันแห่งปีศาจ
ชื่อผู้แต่ง : PuGuN
ชื่อตอน :บทนำ [He's Assassinate Demon]
ตอนที่ :1
อัพเดทเมื่อ : 26/11/2554 07:36:35
เข้าชม : 576

เนื้อเรื่อง

       มีคนเคยบอกว่า ปีศาจเป็นตัวตนในอีกด้านหนึ่งของจิตใจอันบริสุทธิ์สำหรับทุกสิ่งของสิ่งมีชีวิต

       มีคนเคยบอกว่า ปีศาจคือสิ่งที่นำพาความมืดมิดอันชั่วร้ายเข้ามากัดกินหัวใจที่บริสุทธิ์อย่างช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว

       มีคนเคยบอกว่า ปีศาจคือเงามืดที่อยู่ในความมืดที่ลึกที่สุดที่จะนำพาความบริสุทธิ์ไปหาความน่าสะอิดสะเอียน

       มีคนเคยบอกว่า ปีศาจคือสิ่งที่ไม่มีหัวใจ ไร้ความรู้สึกและความปรานี

       มีคนเคยบอกว่า ปีศาจคือสิ่งชั่วร้ายที่สุดที่จะนำพาความมืดมาหาผู้บริสุทธิ์โดยไม่สนวิธีการ

       มีคนเคยบอกว่า ปีศาจคือตัวหายนะ ที่ไม่จำเป็นต้องอยู่ในรูปกายของสัตย์น่ารังเกียจ

       มีคนเคยบอกว่า ปีศาจมักจะมารูปแบบที่เราแม้จะคาดถึง…แต่ไม่มีทางรู้เป็นอันขาด

       …เพราะปีศาจตนนี้มาในรูปแบบ…นักฆ่าเลือดเย็นที่แม้เพียงเห็นแต่เสี้ยวของใบหน้า วิญญาณของคุณก็อาจจะไม่ได้เห็นโลกอีกต่อไป!

บทนำ

       ในห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ดูซ่อมซ่อสกปรกถูกตกแต่งห้องด้วยผ้าม่านสีดำทะมึนดูหดหู่ ภายในห้องนั้นแทบจะไม่มีอะไรวางเอาไว้เพื่อเป็นสิ่งที่บอกว่าห้องนี้มีคนอยู่ มีเพียงเตียงนอนเก่าๆและกระเป๋าปริศนาสีดำวางไว้อยู่บนเตียงเป็นเฟอร์นิเจอร์อย่างเดียวเท่านั้นที่มีอยู่ในห้องเหมือนจะบอกว่าคนในห้องนี้ไม่ได้สนใจที่จะอยู่ที่ใดเป็นหลักเป็นแหล่งและเตรียมพร้อมที่จะสะพายกระเป๋าใบนั้นออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

       แม้ห้องสีทึบจะมืดจนน่าหดหู่แต่แสงที่เล็ดลอดบางๆมาได้จากรูผ้าม่านก็ทำให้เห็นร่างสูงที่นั่งอยู่บนเตียงนอนเก่าๆ ที่มือของเค้ากำลังเช็ดถูอะไรบางอย่างด้วยผ้าที่ดูท่าจะสะอาดกว่าเตียงนอนด้วยความระมัดระวัง

       ร่างของชายหนุ่มมองสิ่งของในมือด้วยสายตาที่ไม่อาจคาดเดาได้ก่อนจะวางของสิ่งนั้นไว้บนเตียงแล้วเดินไปดึงผ้าม่านออกอย่างหงุดหงิด ห้องมืดๆอับๆที่ไร้แสงเข้าถึงทำให้เค้ามองไม่เห็นว่าสิ่งที่เข้าเช็ดมาเกือบนาทีนี่มันสะอาดรึยัง

       พรึบ!

       ผ้าม่านถูกมือใหญ่กระชากออกจนขาดวิ่น ส่งผมให้แสงแดดอ่อนยามเช้าส่องเข้ามาภายในห้องทึบ แสงแดดจ้าส่องลอดมายังร่างสูงที่เดินกลับไปที่เตียง ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มที่สวมเพียงกางเกงขายาวสีดำอวดโชว์กล้ามเนื้อท่อนบนอย่างน่าอิจฉา เส้นผมสีเงินเกือบขาวที่ปลิวไสวไปตากระแสลมบางๆที่พัดมาจากหน้าต่างไร้กระจกที่เคยมีผ้าม่านปิดบังลมและแสงเอาไว้แต่บัดนี้กลับเหลือเพียงเศษผ้าที่ขาดกองไปกับพื้น ดวงตาสีแดงราวกับปีศาจร้ายที่ดูไร้ความรู้สึกและมืดมิดเกินกว่าจะบรรยายมองตามแสงที่ผ่านทางหน้าต่างไปยังเตียงนอนของตัวเองที่มี ‘ของบางสิ่ง’ วางไว้อยู่

       กระบอกปืนสีดำที่นอนแน่นิ่งไร้วิญญาณอยู่บนเตียงที่มีรอยเลือดเกราะกรัง เศษผ้าพันแผลเปื้อนเลือดจำนวนมากกองอยู่บนเตียงรวมทั้งอุปกรณ์ทำแผลที่มีร่องรอยการใช้งานมาอย่างไม่เว้นวัน ร่างสูงที่เปลือยท่อนบนมีผ้าพันแผลพันเอาไว้เลือดสีแดงเริ่มซึมออกมาจากบาดแผลนิดหน่อยอาจเกิดเพราะการออกแรงลุกจากเตียงเมื่อสักครู่

       ร่างสูงชูปืนขึ้นดูความเงางามของมันก่อนจะเสียบมันเข้ากับกระเป๋าที่ห้อยติดอยู่ข้างกางเกง เขาเอื้อมมือไปหยิบมีดเล่มเล็กที่มีสีเงินแวววาบน่าหวาดเสียวก่อนจะค่อยๆเอามือลูบใบมีดสันด้วยความระมัดระวัง มีดเล่มนี้แค่เพียงปลายนิ้วสัมผัสก็อาจจะทำให้เกิดแผลเป็นเพิ่มอีกจุดหนึ่งได้โดยที่ไม่ต้องออกแรงกดเลยด้วยซ้ำ!

       เงาดำของอะไรบางอย่างบินเข้ามาหาเกาะอยู่บนไหล่กว้างของเข้าด้วยความเร็วที่น่าตกใจ แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ตกใจหรือแปลกใจอะไรเทือกนั้น เขาเพียงแต่ยืนนิ่งมองสิ่งที่อยู่บนบ่าด้วยท่าทีเฉยชา

      …นกฮูก

      เล็บของมันจิกเข้ากับบ่าของร่างสูงอย่างแรงจนเหมือนจะฝังเข้าไป ความเร็วของจังหวะทุกอย่างลงตัวสมกับเป็นนกนักล่าที่น่ากลัว แต่สิ่งนั้นไม่ได้ทำให้ร่างสูงของหนุ่มผมเงินตื่นกลัวไปเลย

       พรึบ!

       การเคลื่อนไหวของนกนักล่าที่น่าตะลึงกลายเป็นการแสดงเด็กเล่นไปเลยเมื่อเทียบกับความเร็วของหนุ่มผมเงิน มือที่ถือมีดสั้นเอาไว้ปาดเข้าไปที่กลางลำตัวของนกฮูกด้วยความเร็วจนไม่น่าเชื่อ นกนักล่าที่ได้ขึ้นชื่อเรื่องความเร็วและพละกำลังนั้นกลับบินหนีไม่ทันใบมีดสั้นที่เฉือนเข้าไปกลางลำตัวจนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะค่อยๆตกลงไปดิ้นบนพื้น เลือดสีแดงสดจากนกฮูกนักล่าทำให้พื้นและเตียงนอนที่มีรอยเลือดเกราะกรังอยู่แล้วยิ่งเป็นมากกว่าเดิม กลิ่นคาวคลุ้งของมันไม่ทำให้ชายหนุ่มสนใจเลยแม้แต่น้อย เขาเงื้อมีดขึ้นสูงก่อนจะปามันไปที่ที่นกฮูกนอนอยู่

       ปึก!

       มีดปักเข้าที่หัวของนกฮูกทันที ไม่มีเสียงร้อง หรือการดิ้นอีกต่อไปเหลือเพียงรอยเลือดและแววตาสงบนิ่งของหนุ่มผมแดงที่ยืนมองฝีมือของตัวเองด้วยความพึงพอใจก่อนจะเดินไปหยิบกระดาษบางอย่างที่นกฮูกคาบไว้ออกมาอ่าน ร่างสูงแสยะยิ้มทันทีที่อ่านจบ เขาเดินไปกวาดทุกอย่างที่อยู่บนเตียงใส่กระเป๋าเป้สีดำใบใหญ่ก่อนจะรูดซิบสะพายขึ้นบ่าข้างที่ไม่เป็นแผล มืออีกข้างก็ควักหาเศษตังจำนวนหนึ่งแล้วโยนมันไว้ที่เตียงเปื้อนเลือดที่วางเปล่าพร้อมกับเขียนอะไรบางอย่างลงไปในกระดาษเปล่าที่ฉีกออกมานิดนึงจากกระดาษเมื่อสักครู่แล้ววางไปบนเตียงก่อนจะปีนหน้าต่างออกไป

      ภายในห้องอับที่มีกลิ่นเลือดฟุ้งไปทั่วห้อง ร่างไร้วิญญาณของนกนักล่าที่มีมีดสั้นปักอยู่ที่หัวเป็นภาพที่น่าสยดสยองกว่าหนังฆาตรกรรมตามโรงราคาแพงเสียอีก เตียงนอนเปื้อนเลือดที่มีเงินจำนวนมากกองอยู่พร้อมกับกระดาษที่มีข้อความเขียนเอาไว้ด้วยลายมือหวัดๆ

      ‘เงินจำนวนหนึ่งคือเงินค่าที่พักส่วนที่เหลือ…ก็คิดซะว่าเป็นค่าทำความสะอาดก็แล้วกัน ขอบคุณที่ให้ห้องพักเป็นเวลาหลายชั่วโมง
                                                                                                                                                                 …การ์เซีย’


      กฎข้อแรกของการเป็นนักฆ่า…อย่ามีตัวตนหรือที่อยู่เป็นหลักแหล่งเพราะไม่อย่างนั้นศัตรูอาจรู้ที่อยู่ของเราได้…แต่ถ้าไม่กลัวตายก็อยู่ได้ไม่ต้องห่วง :)

แจ้งลบ