“ ท่านแม่เจ้าขา  ข้าไม่ไปเรียนที่นั่นไม่ได้หรือเจ้าค่ะ เราเรียนโรงเรียนที่ใกล้ๆ นี่ก็น่าจะได้นะเจ้าค่ะท่านแม่...” เสียงร้องไห้อ้อนวอนดังขึ้นมาจากหญิงสาวผิวขาวผมสีน้ำตาลเข้ม และดวงตากลมโต
“ไม่ได้นะจีน่า  แม่ตัดสินใจแล้วว่าเจ้าต้องไปเรียนที่โรงเรียนนั้น”  ผู้เป็นแม่ไม่ได้มีท่าทีโอนอ่อนแต่อย่างใด
                        “โถ!ท่านแม่โรงเรียนนั่นอยู่ตั้งต่างเมืองเลยนะเจ้าค่ะ  แล้วถ้าลูกไปเรียนที่นั่นใครจะมาช่วยดูแลท่านแม่กับท่านพ่อล่ะเจ้าค่ะ” ลูกสาวยังไม่ละความพยายามพร้อมทั้งนั่งกอดขาของผู้เป็นแม่อย่างน่าสงสาร
                “ฮึ แค่ดูแลน่ะพ่อกับแม่ดูแลกันเองได้นะ อย่ามาเรื่องมากเลย”
                “ท่านแม่แล้วน้องล่ะเจ้าค่ะใครจะช่วยท่านแม่เลี้ยงล่ะ”
                “เอะ  เจ้าอย่ามาเรื่องมากเลย โรงเรียนนั้นไม่ได้ไกลมากซะหน่อยแล้วอีกอย่างทั้งแม่และพ่อของเจ้าก็จบมาจากที่นั่นนะ” แม่พูดพร้อมทั้งแสดงอาการรำคาญลูกสาวคนโตของตน
                “ท่านแม่อ่ะ  ท่านแม่ใจร้ายที่สุดเลย  ข้าไม่รักท่านแม่แล้ว” จีน่าพูดจบก็แสดงอาการงอนแม่ทันที
                “ ข้าไม่ง้อเจ้าหรอก” ไลร่าพูดจบก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินออกจากห้องไปทันที
จีน่าได้แต่นั่งมองแม่เดินออกจากห้องไปอย่างไม่สนใจตนก็ยิ่งทำหน้างอง่ำยิ่งขึ้น  เหตุเพราะโรงเรียนที่เธอตั้งไปศึกษาต่อนั้นอยู่ต่างเมืองที่มีการเดินทางใช้เวลางาน แม้ในโรงเรียนนั้นจะดีเลิศอย่างไรเธอก็ไม่อยากไป  เพราะทำให้เธอไม่ชอบที่จะปรับตัวกับที่ใหม่ๆนั่นเองและเธอต้องแยกกับเพื่อนที่อยู่ในเมืองนี้  โรงเรียนที่เธอจะต้องไปเรียนต่อนั้นอยู่ที่เมืองนากาช่า ซึ่งเป็นเมืองเล็กๆที่ตั้งอยู่บนเกาะเล็กๆ ที่อยู่ทางตอนเหนือ  โรงเรียนแห่งนี้จะสอนแยกเป็นสองสายคือ สายนักรบและสายแห่งการเป็นพ่อมดแม่มด  แม่และพ่อของจีน่าจบจากโรงเรียนแห่งนี้โดยที่แม่ของจีน่านั้นเป็นแม่มดและพ่อของจีน่านั้นจบมาทางสายของนักรบ  แม้ว่าท่านทั้งสองจะเพียนบอกว่าโรงเรียนแห่งนั้นสวยงามและดีเพียงไรเธอก็ไม่สนใจ  เธอไม่อยากไป  หากแต่เพียงอีกไม่กี่วันเธอก็ต้องจากพ่อและแม่ไปเรียนที่นั่นแล้ว
                “จีน่า มานั่งทำหน้าเป็นม้าหมากรุกเชียวนะ” เสียงใสที่ดังขึ้นนั้นดังมาจากเด็กหนุ่มผมสีทอง ดวงตาสีเขียวอำพันสดใส โครงหน้าหล่อหวานเลยทีเดียว
                “ลีออน ท่านแม่จะส่งข้าไปอยู่โรงเรียนนั้นน่ะสิ” จีน่าหันมาตอบแต่ยังทำหน้างอง้ำดังเดิม
                “ท่านป้าเค้าหวังดีหรอกนะถึงส่งเจ้าไปเรียนที่นั่นน่ะ” ลีออนเดินมานั่งข้างๆพร้อมปลอบเด็กสาว
                “ฮึ เบื่อข้ามากกว่าน่ะสิไม่ว่า” จีน่ายังตั้งป้อมเถียงต่อ
                “พอล่ะเรื่องนี้ เจ้าอยากคิดอะไรก็เรื่องของเจ้าข้าขี้เกียจจะพูดกับเจ้าแล้วล่ะ  ข้ามาหาเจ้าวันนี้ ข้าจะมาบอกเจ้าว่าท่านพ่อของข้าจะให้ข้าไปเรียนกับเจ้าด้วยนะ” ลีออนพูดพร้อมยิ้มให้เพื่อนสาว
                “จริงเหรอลีออน ท่านอาจะให้เจ้าไปเรียนกับข้าจริงๆเหรอ” เด็กสาวหน้าบานขึ้นทันที
                “จริงสิ ข้าจะหลอกเจ้าทำไมกัน”
                “เย้!  งั้นอย่างน้อยข้าก็มีเพื่อนไปเรียนแล้ว” เด็กสาวรีบหันมากอดเด็กหนุ่มข้างตัวทันที  หากนางได้เห็นหน้าของเด็กหนุ่มที่นั่งยิ้มและเริ่มมีสีแดงบนใบหน้าแล้วนั้นก็คงจะระวังตัวกว่านี้เป็นแน่แท้  หลังจากนั้นทั้งสองก็นั่งคุยเล่นกันต่อเป็นเวลานานเลยที่เดียว
                และแล้ววันเวลาที่ทั้งสองต้องออกเดินทางก็มาถึง  แม้การจากลาในการไปเรียนต่อของทั้งสองนั้นนำความดีใจมาให้ใครหลายๆคน แต่กระนั้นยังไม่ใครบางคนยังคงเศร้าอยู่
                “ ข้าเปลี่ยนใจไม่ไปแล้ว ....  ข้าจะอยู่กับท่านแม่....”
                “ พอแล้วจีน่า  เจ้าโตแล้วนะยังร้องงอแงเป็นเด็กไปได้  ลีออนก็ไปเรียนกับเจ้านะ” ไลร่าพูดกับลูกสาวของตนที่นั่งร้องไห้
                “จีน่า  เลิกร้องได้แล้ว ร้องซะอย่างกับจะไปนาน เดี๋ยวปิดเทอมเจ้าก็ได้กลับมาบ้านแล้วนะ  พ่อก็ไปส่งเจ้ากับลีออนด้วย” เอริคพูดปลอบลูกสาวอีกคน
                “พอๆ จีน่า ขึ้นรถได้แล้ว” ลีออนทนไม่ไหวจึงเดินมาลากเพื่อนสาวขึ้นรถ
                “ท่านแม่ข้าไปแล้วนะ” ลีออนหันมาลาแม่ของตน
                “เดินทางดีๆนะทุกคน” แม่ของลีออนอวยพรพร้อมรอยยิ้ม  หลังจากที่ทุกคนขึ้นรถม้าเคลื่อนที่แล้วนั้นก็มีเสียงดังประกอบออกจากรถเป็นระยะ ทุกคนที่ประกอบไปด้วย แม่ของจีน่า แม่ของลีออน พ่อของลีออนได้ยืนส่งรถม้าจนลับสายตาของตนจึงเดินกลับเข้าบ้านของตนเองไป
 
                ในคณะที่มีเสียงโอดครวญของจีน่าดังออกมาเป็นระยะ ตลอดการเดินทางและแล้วทั้งหมดก็มาถึงโรงเรียนแซนดิช ซึ่งเป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดและมีชื่อเสียงที่สุดในการเรียนการสอนด้านการเป็นนักรบและด้านการใช้เวทมนต์  เมื่อรถม้าหยุดและทุกคนลงมาจากรถสิ่งที่ปรากฎตรงหน้าก็ทำให้เด็กทั้งสองตะลึงกับปราสาทสีขาวขนาดใหญ่ตรงหน้า 
“ โอ้โห  สวยจังเลยท่านพ่อ” จีน่าพูดพร้อมทั้งทำท่าทางตื่นเต้น
“ใช่สวยใช่ไหมล่ะ  แล้วอย่างนี้เจ้าจะเรียนที่นี่หรือจะกลับบ้านล่ะจีน่า”เอริคหันมาถามลูกสาว
“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ข้าจะอยู่นี่” จีน่าตอบพร้อมทั้งทำท่างอนผู้เป็นพ่อ
“งั้นเจ้าทั้งสองเข้าไปเถอะ พ่อส่งเจ้าได้แค่นี้  ลีออนข้าฝากเจ้าดูแลจีน่าด้วยนะ” เอริคพูดพร้อมทั้งกอดจีน่าอยู่
“ข้ารับปากท่านลุง ว่าข้าจะดูแลจีน่าอย่างดีเลยล่ะ” ลีออนพูดพร้อมรอยยิ้ม
“งั้นข้าก็เบาใจ  จีน่าเจ้าอย่าดื้ออย่าซนให้มากแล้วตั้งใจเรียนนะรู้ไหม” เอริคเอามือลูบหัวลูกสาว
“เจ้าค่ะท่านพ่อ” จีน่ากอดพ่ออีกครั้ง หลังจากทั้งสองออกจากกันแล้วจีน่าก็โบกมือลาพ่อพร้อมทั้งหิ้วสัมภาระของตนเดินหันหน้าเข้าประตูไปพร้อมกับลีออน“ ท่านแม่เจ้าขา  ข้าไม่ไปเรียนที่นั่นไม่ได้หรือเจ้าค่ะ เราเรียนโรงเรียนที่ใกล้ๆ นี่ก็น่าจะได้นะเจ้าค่ะท่านแม่...” เสียงร้องไห้อ้อนวอนดังขึ้นมาจากหญิงสาวผิวขาวผมสีน้ำตาลเข้ม และดวงตากลมโต
“ไม่ได้นะจีน่า  แม่ตัดสินใจแล้วว่าเจ้าต้องไปเรียนที่โรงเรียนนั้น”  ผู้เป็นแม่ไม่ได้มีท่าทีโอนอ่อนแต่อย่างใด
                        “โถ!ท่านแม่โรงเรียนนั่นอยู่ตั้งต่างเมืองเลยนะเจ้าค่ะ  แล้วถ้าลูกไปเรียนที่นั่นใครจะมาช่วยดูแลท่านแม่กับท่านพ่อล่ะเจ้าค่ะ” ลูกสาวยังไม่ละความพยายามพร้อมทั้งนั่งกอดขาของผู้เป็นแม่อย่างน่าสงสาร
                “ฮึ แค่ดูแลน่ะพ่อกับแม่ดูแลกันเองได้นะ อย่ามาเรื่องมากเลย”
                “ท่านแม่แล้วน้องล่ะเจ้าค่ะใครจะช่วยท่านแม่เลี้ยงล่ะ”
                “เอะ  เจ้าอย่ามาเรื่องมากเลย โรงเรียนนั้นไม่ได้ไกลมากซะหน่อยแล้วอีกอย่างทั้งแม่และพ่อของเจ้าก็จบมาจากที่นั่นนะ” แม่พูดพร้อมทั้งแสดงอาการรำคาญลูกสาวคนโตของตน
                “ท่านแม่อ่ะ  ท่านแม่ใจร้ายที่สุดเลย  ข้าไม่รักท่านแม่แล้ว” จีน่าพูดจบก็แสดงอาการงอนแม่ทันที
                “ ข้าไม่ง้อเจ้าหรอก” ไลร่าพูดจบก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินออกจากห้องไปทันที
จีน่าได้แต่นั่งมองแม่เดินออกจากห้องไปอย่างไม่สนใจตนก็ยิ่งทำหน้างอง่ำยิ่งขึ้น  เหตุเพราะโรงเรียนที่เธอตั้งไปศึกษาต่อนั้นอยู่ต่างเมืองที่มีการเดินทางใช้เวลางาน แม้ในโรงเรียนนั้นจะดีเลิศอย่างไรเธอก็ไม่อยากไป  เพราะทำให้เธอไม่ชอบที่จะปรับตัวกับที่ใหม่ๆนั่นเองและเธอต้องแยกกับเพื่อนที่อยู่ในเมืองนี้  โรงเรียนที่เธอจะต้องไปเรียนต่อนั้นอยู่ที่เมืองนากาช่า ซึ่งเป็นเมืองเล็กๆที่ตั้งอยู่บนเกาะเล็กๆ ที่อยู่ทางตอนเหนือ  โรงเรียนแห่งนี้จะสอนแยกเป็นสองสายคือ สายนักรบและสายแห่งการเป็นพ่อมดแม่มด  แม่และพ่อของจีน่าจบจากโรงเรียนแห่งนี้โดยที่แม่ของจีน่านั้นเป็นแม่มดและพ่อของจีน่านั้นจบมาทางสายของนักรบ  แม้ว่าท่านทั้งสองจะเพียนบอกว่าโรงเรียนแห่งนั้นสวยงามและดีเพียงไรเธอก็ไม่สนใจ  เธอไม่อยากไป  หากแต่เพียงอีกไม่กี่วันเธอก็ต้องจากพ่อและแม่ไปเรียนที่นั่นแล้ว
                “จีน่า มานั่งทำหน้าเป็นม้าหมากรุกเชียวนะ” เสียงใสที่ดังขึ้นนั้นดังมาจากเด็กหนุ่มผมสีทอง ดวงตาสีเขียวอำพันสดใส โครงหน้าหล่อหวานเลยทีเดียว
                “ลีออน ท่านแม่จะส่งข้าไปอยู่โรงเรียนนั้นน่ะสิ” จีน่าหันมาตอบแต่ยังทำหน้างอง้ำดังเดิม
                “ท่านป้าเค้าหวังดีหรอกนะถึงส่งเจ้าไปเรียนที่นั่นน่ะ” ลีออนเดินมานั่งข้างๆพร้อมปลอบเด็กสาว
                “ฮึ เบื่อข้ามากกว่าน่ะสิไม่ว่า” จีน่ายังตั้งป้อมเถียงต่อ
                “พอล่ะเรื่องนี้ เจ้าอยากคิดอะไรก็เรื่องของเจ้าข้าขี้เกียจจะพูดกับเจ้าแล้วล่ะ  ข้ามาหาเจ้าวันนี้ ข้าจะมาบอกเจ้าว่าท่านพ่อของข้าจะให้ข้าไปเรียนกับเจ้าด้วยนะ” ลีออนพูดพร้อมยิ้มให้เพื่อนสาว
                “จริงเหรอลีออน ท่านอาจะให้เจ้าไปเรียนกับข้าจริงๆเหรอ” เด็กสาวหน้าบานขึ้นทันที
                “จริงสิ ข้าจะหลอกเจ้าทำไมกัน”
                “เย้!  งั้นอย่างน้อยข้าก็มีเพื่อนไปเรียนแล้ว” เด็กสาวรีบหันมากอดเด็กหนุ่มข้างตัวทันที  หากนางได้เห็นหน้าของเด็กหนุ่มที่นั่งยิ้มและเริ่มมีสีแดงบนใบหน้าแล้วนั้นก็คงจะระวังตัวกว่านี้เป็นแน่แท้  หลังจากนั้นทั้งสองก็นั่งคุยเล่นกันต่อเป็นเวลานานเลยที่เดียว
                และแล้ววันเวลาที่ทั้งสองต้องออกเดินทางก็มาถึง  แม้การจากลาในการไปเรียนต่อของทั้งสองนั้นนำความดีใจมาให้ใครหลายๆคน แต่กระนั้นยังไม่ใครบางคนยังคงเศร้าอยู่
                “ ข้าเปลี่ยนใจไม่ไปแล้ว ....  ข้าจะอยู่กับท่านแม่....”
                “ พอแล้วจีน่า  เจ้าโตแล้วนะยังร้องงอแงเป็นเด็กไปได้  ลีออนก็ไปเรียนกับเจ้านะ” ไลร่าพูดกับลูกสาวของตนที่นั่งร้องไห้
                “จีน่า  เลิกร้องได้แล้ว ร้องซะอย่างกับจะไปนาน เดี๋ยวปิดเทอมเจ้าก็ได้กลับมาบ้านแล้วนะ  พ่อก็ไปส่งเจ้ากับลีออนด้วย” เอริคพูดปลอบลูกสาวอีกคน
                “พอๆ จีน่า ขึ้นรถได้แล้ว” ลีออนทนไม่ไหวจึงเดินมาลากเพื่อนสาวขึ้นรถ
                “ท่านแม่ข้าไปแล้วนะ” ลีออนหันมาลาแม่ของตน
                “เดินทางดีๆนะทุกคน” แม่ของลีออนอวยพรพร้อมรอยยิ้ม  หลังจากที่ทุกคนขึ้นรถม้าเคลื่อนที่แล้วนั้นก็มีเสียงดังประกอบออกจากรถเป็นระยะ ทุกคนที่ประกอบไปด้วย แม่ของจีน่า แม่ของลีออน พ่อของลีออนได้ยืนส่งรถม้าจนลับสายตาของตนจึงเดินกลับเข้าบ้านของตนเองไป
 
                ในคณะที่มีเสียงโอดครวญของจีน่าดังออกมาเป็นระยะ ตลอดการเดินทางและแล้วทั้งหมดก็มาถึงโรงเรียนแซนดิช ซึ่งเป็นโรงเรียนที่ดีที่สุดและมีชื่อเสียงที่สุดในการเรียนการสอนด้านการเป็นนักรบและด้านการใช้เวทมนต์  เมื่อรถม้าหยุดและทุกคนลงมาจากรถสิ่งที่ปรากฎตรงหน้าก็ทำให้เด็กทั้งสองตะลึงกับปราสาทสีขาวขนาดใหญ่ตรงหน้า 
“ โอ้โห  สวยจังเลยท่านพ่อ” จีน่าพูดพร้อมทั้งทำท่าทางตื่นเต้น
“ใช่สวยใช่ไหมล่ะ  แล้วอย่างนี้เจ้าจะเรียนที่นี่หรือจะกลับบ้านล่ะจีน่า”เอริคหันมาถามลูกสาว
“ข้าเปลี่ยนใจแล้ว ข้าจะอยู่นี่” จีน่าตอบพร้อมทั้งทำท่างอนผู้เป็นพ่อ
“งั้นเจ้าทั้งสองเข้าไปเถอะ พ่อส่งเจ้าได้แค่นี้  ลีออนข้าฝากเจ้าดูแลจีน่าด้วยนะ” เอริคพูดพร้อมทั้งกอดจีน่าอยู่
“ข้ารับปากท่านลุง ว่าข้าจะดูแลจีน่าอย่างดีเลยล่ะ” ลีออนพูดพร้อมรอยยิ้ม
“งั้นข้าก็เบาใจ  จีน่าเจ้าอย่าดื้ออย่าซนให้มากแล้วตั้งใจเรียนนะรู้ไหม” เอริคเอามือลูบหัวลูกสาว
“เจ้าค่ะท่านพ่อ” จีน่ากอดพ่ออีกครั้ง หลังจากทั้งสองออกจากกันแล้วจีน่าก็โบกมือลาพ่อพร้อมทั้งหิ้วสัมภาระของตนเดินหันหน้าเข้าประตูไปพร้อมกับลีออน