บทนำ
...โชคชะตา นำพาให้เรามาเจอะเจอกัน
มีบ้างบางครั้งที่มันมักจะเล่นตลก แต่ตอนจบ
ทุกอย่างมักจะเป็นไปตามที่ทุกอย่างถูกกำหนดไว้...

            หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มถูกดัดลอนเป็นวอลุ่มใหญ่ๆ ดวงตาของเธอเฉียวคม ใครที่ได้มองตาเธอแล้วหัวใจต้องสั่นคลอนกันไปตามๆกัน  ริมฝีปากของเธอเผย่อขึ้นนิดๆ ทำไห้เธอสวยเริดสมบูรณ์แบบ เธอก้าวขาเดินไปบนทางเดินที่จะเข้ามหาลัยฯ ทุกสายตาล้วนจับจ้องไปที่เธอ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอเสียความมั่นใจแต่อย่างใด
             “ฮาร์ป!! เธอช่วยอธิบายหน่อยว่าหมอนี่มันคือใคร =[ ]=!!”  ชายหนุ่มสองคนได้เข้ามาขวางทางเดินของเธอ และหนึ่งในนั้นได้ถามเธอด้วยเสียงอันดัง ราวกับต้องการให้คนแถวนั้นได้รับรู้เรื่องไปด้วย
             “เฮ้ยพูดให้ดีๆหน่อยนะ ฉันแฟนฮาร์ปนะเว้ย!- -+”  เขาอีกคนพูดสวนกลับทันที เพราะคำพูดเมื่อสักครู่ทำให้เขาไม่พอใจอย่างมาก
             “หึ”  เธอพูดออกมาแค่นั้นพร้อมแสยะยิ้มออกมา  “หลบไปได้แล้ว ฉันรีบ”  เธอพูดพร้อมกับเริ่มเดินต่อโดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น
             “ฮาร์ป นี่เธอจะไม่สนใจพวกเราเลยหรอไง -0-”
             “หึ!ไม่จำเป็นหรอก พวกนายสองคนชื่ออะไรฉันยังจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”  เธอพูดพร้อมกับเดินจากไป ทิ้งให้เขาทั้งสองยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น
             เธอเดินไปเรื่อยๆ จนบริเวณนั้นไรซึ่งผู้คน จู่ๆก็มีสายลมพัดผ่านมาทำให้เธอรู้สึกหนาวอย่างประหลาด แต่นี่มันฤดูร้อนนะ จะหนาวได้ยังไง เธอหันหลังกลับไปตามที่มาของสายลม และนั่นก็ทำให้เธอได้พบกับความประหลาดใจ
             “เธอเป็นใคร”  เธอเอ่ยถามหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอที่ยืนอยู่เบื้องหลัง แต่ที่ทำให้เธอประหลาดใจก็คือขาของเธอไม่ได้อยู่ที่พื้น แต่ขาของเธอลอยห่างจากพื้นดินประมาณยี่สิบเซนติเมตร
             “หึ เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร รู้แค่ว่าฉันทนไม่ไหวกับการที่เธอมองความรักที่คนอื่นมอบให้เธอเป็นเพียงแค่ของเล่น”  หญิงสาวคนนั้นเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ จนเหลือระยะห่างไม่มาก
             “แล้วยังไง เธอจะทำอะไรฉัน แค่เอฟเฟ็คง่ายๆแค่นี้คิดว่าจะมาหลอกฉันได้สำเร็จงั้นสินะ ฝันไปหรือเปล่า”  เธอพูดโดยไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น
             “หึๆ ปากเก่งนักนะ เดี๋ยวเธอจะพูดไม่ออก”
             “แล้วเธอจะทำอะไรฉันได้”
             “ฉันขอสาปเธอ ต่อจากนี้ไปเธอจะไม่ได้พบเจอกับความรักที่สมหวังอีก เธอจะกลายเป็นหญิงที่ถูกสาป ไม่มีใครสามารถครองคู่กับเธอได้จนกว่าจะถึงคนที่หนึ่งร้อย ซึ่งเขาคนนั้นจะมาแก้คำสาปให้เธอ แต่ถ้าภายในสามปี เธอไม่ได้รักกับเขา เธอก็จะไม่ได้พบเจอกับความรักอีกเลย”  แล้วจู่ๆ ร่างของหญิงสาวผู้นั้นก็จางหายไปกับสายลม ‘ไร้ความรัก’ แล้วฉันอยู่ได้ยังไง ที่ผ่านมา ฉันไม่เคยมองเห็นคุณค่าของความรักเลยงั้นหรอ ทั้งๆที่ฉันต้องการมันมาก ฉัน...ทำอะไรลงไป...