"อ๊ากกกกกกกกกกกกก"

 

"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ข้าควรทำอย่างไรดี ควรทำอย่างไร" นั่นไม่ใช่เสียงใคร นอกจากองค์หญิงภัทราวตรี องค์หญิงน้อยแห่งนครกุสุมาลา

เมืองที่รุ่งเรืองอุดมไปด้วยความสงบ หากแต่ว่ามันไม่ใช่ตอนนี้ ตอนที่ท่านพ่อ  ท่านแม่ออกไปรับเสด็จท่านพี่ที่เกาะทะเลทางใต้ กินเพลา

อย่างน้อย ๆ 3 เดือน เฮอะ แล้วมันจะทันได้ยังไง ข้าศึกจะโจมตีอยู่ร่อมร่อแล้ว โอ๊ยยยยยยย อยากกรี๊ดดดดดดดดกร๊าดดดดดด

 

"แย่แล้วเพคะพระองค์หญิง ขณะนี้กองกำลังของเจ้าอุสรามัล ตีเมืองนครเวหา แตกแล้วเพคะ อีกไม่กี่เพลาต้องมาถึงที่นี้เป็นแน่

พระองค์หญิงจะทำอย่างไรดี เพคะ เราต้องแย่แน่ๆเลย ถ้าทางนั้นรู้ว่าเราไม่พร้อม เลอะ เลอะแน่เพคะ" นางพี่เลี้ยง ผู้ทำกำลังใจ

ที่มีอยู่น้อยนิดของข้าแทบจะหดหาย

 

"หยุดดดดดดดด เจ้าหยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ"

 

"แต่พระองค์หญิง ก์...."

 

"เจ้าาาาาาา"

 

"แต่......."

 

"ไม่ต้องแต่ ขืนเจ้าพูดอีกนะ ข้าจะสั่งให้ทหารเอาเจ้าไปตัดลิ้นทิ้งซะ"

 

"TTTOTTT"

 

"สมองข้าคงจะระเบิดในอีกไม่ช้านี้ เจ้าเข้าใจมั้ย คิดซิ ว่าข้าควรทำยังไง"

 

"..................."

 

"อ๊ากกกกกกกกกกกก"

 

"(-_- ) ( -_-)"

 

"นี่ ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะ"

 

"TTT_TTT"

 

"อ๊ากกกกกกกกก ข้าต้องเป็นบ้าจริง ๆแน่ ๆถ้าขืนยังพูดกับเจ้าอยู่เนี่ย"

 

"โธ่ องค์หญิงน้อยยยย"

 

"ข้านึกออกแล้วววววว เฮอะ เฮอะ สู้ตรง ๆไม่ได้ ก็ต้องแบบนี้หระ ฮ่าฮ่าฮ่า ฉลาดจริง ๆ ท่านพ่อต้องภูมิใจในตัวข้าแน่"

 

"อะไรหรือเพคะ"

 

"เอาหูมาซิ"

 

"OoO" หน้าพี่เลี้ยง

 

">_<" หน้าข้าเอง ภูมิใจโครตอ่ะ ฮิฮิ เจ้าตายแน่ เจ้าอุสรามัล