วันนี้ฉันจะได้ไปโรงเรียนแล้ว ฉันทั้งดีใจและตื่นเต้น เพราะฉันไม่ได้ไปเรียนมานานแล้วและไม่ได้เจอกับเพื่อนมาเป็นเวลามานานแล้วอีกด้วย แล้วนี่ยิ่งเป็นครั้งแรกของการเริ่มต้นใช้ชีวิตมัธยมปลายที่ฉันยังไม่เคยได้เรียนรู้มันเลยทำให้ฉันประหม่ายิ่งขึ้น ฉันนั่งมาบนรถของ
แอมเบอพวกเรามากันแค่สามคน ส่วนพี่คนอื่นก็จะมาพร้อมกับคู่ของตน เพราะพวกเรายังโสดเลยมาพร้อมกันและฉันก็สนิทกับแครีสและแอมเบอมากเพราะฉันใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับพวกเธอ ฉันกำลังนั่งคิดว่าฉันต้องใช้กระเป๋าของพวกพี่สาวจริงๆเหรอเนี่ยฉันว่ามันดูหรูเกินและใบใหญ่อีกด้วยมันดูเทอะทะยังไงก็ไม่รู้ ฉันน่าจะซื้อกระเป๋าใบนั้นมาน่าเสียดาย และฉันก็เริ่มคิดว่าฉันจะมีเพื่อนไหมแล้วคนอื่นจะมองฉันเป็นตัวประหลาดไหมฉันคิด ฉันเคาะนิ้วเป็นจังหวะบนเข่าและมองออกไปนอกหน้าต่างวันนี้เป็นวันที่อากาศดูมืดทึบ
 
“แพนนิส...วันนี้พี่รู้สึกยังไงมั้ง”แครีสถาม
 
“ฉันว่าพี่คงตื่นเต้น”แอมเบอตอบแทนฉัน
 
“งั้นมั้ง แล้วก็กังวลด้วย”ฉันบอก
 
และนั่งคิดต่อไปว่าฉันเป็นยังไงบ้างที่โรงเรียนมันจะไปได้ด้วยดีไหม
 
“พี่ไม่ต้องห่วงหรอกน่าทุกอย่างจะเป็นไปด้วยดี พี่ได้เพื่อนและได้เจอกับ...”แอมเบอกล่าวและหยุดไปมันทำให้ฉันยิ่งสงสัย
 
“เจออะไรเหรอ”ฉันถาม
 
“เดี๋ยวพี่ก็รู้เองแหละ”แอมเบอตอบและยิ้มให้ฉัน
 
พวกเรามาถึงโรงเรียนโดยใช้เวลาไม่เท่าไร ตอนนั้นพวกพี่ๆมาถึงที่โรงเรียนกันแล้ว ฉันลงจากรถและหยิบกระเป๋าของพวกพี่สาว และมายืนรอแอมเบอและแครีส ฉันเห็นเธอกำลังคุยบางอย่างเกี่ยวกับฉันอยู่และพวกเธอก็เดินลงมาจากรถในมือถืออะไรบางอย่างอยู่เมื่อพวกเธอเดินมาถึงตรงที่ฉันยืนอยู่และยื่นกระเป๋าเป้ที่ฉันเห็นเมื่อวานให้กับฉัน
 
“พวกเราให้พี่จ๊ะ”แครีสบอก
 
“พวกเรารู้ว่าพี่อยากใช้มันพวกเราก็เลยซื้อมาให้”แอมเบอกล่าว
 
“ขอบใจมากนะน้องๆที่รัก”ฉันบอกพวกเธอและเดินไปกอดพวกเธอ ตอนนี้ฉันย้ายของจากกระเป๋าที่พี่สาวซื้อให้มาในกระเป๋าเป้เรียบร้อยแล้ว
 
พวกเราเดินมาที่ตึกและเดินไปที่โรงอาหาร ฉันเล็งเห็นลุคผ่านทางกระจกหน้าต่างที่เปิดเอาไว้ในห้องธุรการ เขากำลังคุยอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งข้ามเคาท์เตอร์ ฉันได้ยินบทสนทนาของพวกเขาแม้ว่าจะฟังไม่ค่อยชัดนักแต่จับใจความได้ เขากำลังใช้วิธีที่น่าประทับใจของเขาเพื่อที่จะเปลี่ยนตารางเรียนของเขาให้ ได้เข้าเรียนทุกวิชากับวิโอล่า ฉันได้แต่กลอกตา เขาดูมีท่าทางว่าน่าจะได้หนทางอย่างที่เขาต้องการ นี่พวกเขาไม่สามารถจะใช้เวลาสักชั่วโมงที่จะไม่ได้อยู่ด้วยกันได้เลยรึไง เนี่ย
เขาต้องจับกลิ่นของ ฉันได้แน่เขาจึงหันกลับมาอย่างรวดเร็วและโบกมือให้ ฉันยิ้มและโบกมือกลับ จากนั้นก็พบว่าครอบครัวของฉันกำลังพูดคุยและหัวเราะด้วยกันอยู่ที่
 
“ไฮ แพนนิส...แครีส...แอมเบอ”ไวโอเล็ตพูดพร้อมโบกมือให้พวกเรา
 
วิโอล่าเดินมาหาฉัน แล้วกอดฉันเบาๆ
 
“เธอพร้อมไหม”วิโอล่าถาม
 
“คิดว่าอย่างงั้นค่ะ”ฉันตอบ
 
“พี่เรียนวิชาอะไรเป็นวิชาแรกเหรอ”แอมเบอถาม
 
“ชีวะจ๊ะ”ฉันตอบ
 
“งั้นเราคงได้เจอกันคาบ2”แครีสและแอมเบอบอก แล้วฉันก็เห็นเอล็กซ์เดินทอดน่องมายังพวกเราในขณะที่เสียงกริ่งเข้าเรียนดังขึ้น
 
“นั่นเป็นกริ่ง เตือนเวลา5นาทีก่อนเข้าเรียน เราควรไปกันได้แล้ว”เอล็กซ์พูดขณะที่โอบแขนรอบเอวของไวโอเล็ต
 
“โชคดีนะ”ไวโอเล็ตบอกและโบกมือลา
 
“ขอบคุณค่ะ”ฉันกล่าว
 
ฉันกำลังจะเดินไปที่ห้องเรียนของฉันตามที่แผนที่บอก ฉันมองดูแผนที่โดยไม่ทันได้ดูทางฉันเดินผ่านล็อคเกอร์ตรงไปที่ห้องของฉัน อยู่ๆฉันก็เดินชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจัง ด้วยแรงที่ชนทำให้ฉันเซล้ม แต่ถึงฉันจะล้มฉันก็ไม่เจ็บอยู่แล้ว แต่ที่แปลกก็คือทำไมเขามีแรงมากถึงขนาดนี้ทั้งๆที่เขายืนอยู่เนี่ยนะ ฉันกำลังจะล้มลงไปกระแทกกับพื้นจู่ๆก็มีมืออุ่นมาฉุดฉันขึ้นแล้วฉันก็เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นของเขาเสียแล้ว จากแรงฉุดทำให้ปากของฉันไปจูบโดนปากของเขาเข้าอย่างจัง หัวใจของฉันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา จากใบหน้าที่ไม่มีสีเลือดมาก่อนเพราะอากาศหนาว ตอนนี้มันกลับแดงก่ำขึ้นมาฉันแปลกใจมากและยังตกใจที่ปากไปจูบเขาทำให้รู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์
 
“เอ่อ...ผมขอโทษฮะ”เขาพูดขึ้น
 
เมื่อเขาพูดขึ้นฉันก็หลุดออกจากภวังค์ และรีบถอนตัวออกอ้อมกอดของเขาและรีบจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
 
“ไม่เป็นไรค่ะ เป็นความผิดของฉันเอง ฉันเดินไม่ได้มองทางน่ะ” ฉันบอก
 
ตอนนี้ฉันกำลังจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง ฉันยังไม่ทันเห็นหน้าของเขาเลยเพราะตอนเดินชนกันมัวแต่ตกใจที่ปากของฉันไปจูบเข้ากับปากของเขา แต่ฟังจากน้ำเสียงฉันคิดว่าเขาเป็นคนดี เสียงของเขาหล่อมาก  ฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อจะขอโทษเขา
 
“ขอโทษนะคะ คือฉันเดินไม่ดูทางเอง ฉันขอโทษที่ทำให้เดือดร้อน”ฉันพูดขณะเงยหน้าขึ้น
 
เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นและได้เห็นหน้าเขาอย่างชัดเจนฉันก็ต้องอึ้งเพราะเขา
เขาเป็นหนุ่มผิวสีแทนปนแดง ผมของเขาเป็นสีดำขลับ หน้าของเขาหล่อได้รูป ริมฝีปากของเขาไม่หนาไม่บางจนเกินไปสวยได้รูปกำลังดีมันดูเอิบอิ่ม ฟันของเขาเรียงเป็นระเบียบและขาวสะอาด กล้ามของเขาใหญ่และดูแข็งแรงมาก ฉันมองผ่านเสื้อบางๆของเขาฉันเห็นซิกแพ็คของเขามันดูดีมาก  นัยน์ตาของเขาเป็นสีน้ำตาเข้ม เขาทำให้ฉันตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง  

“หน้าผมมีอะไรแปลกเหรอ”เขาถามฉันหลังจากที่ฉันจ้องเขาอยู่นาน
 
“เอ่อ...เปล่าไม่มีอะไรค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”ฉันตอบเขาหลังหลุดจากภวังค์ แล้วฉันก็รีบวิ่งไปด้วยความอาย และตอนนี้มันก็สายมากแล้วด้วย ในที่สุดฉันก็มาถึงห้องเรียนของฉันเสียที โชคดีที่  วันนี้ครูเข้าห้องสาย เฮ้อ โล่งอกไปที ฉันเดินเข้าห้องมาและมองหาที่นั่งฉันเห็นว่ามีที่นั่งอยู่ 2ที่
ฉันเอาของวางลง หลังจากนั้นก็นั่งลงและหยิบโน้ทบุคออกมา อะไรกันเนี่ยวันแรกฉันก็ต้องนั่งคนเดียวเหรอเนี่ย ฉันคิด  ในขณะที่ฉันกำลังนั่งรอครูเข้าห้องอยู่ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
 
“ขอโทษนะฮะ ผมขอนั่งด้วยได้ไหม”เขาถาม
 
เมื่อฉันได้ยินเสียงฉันก็รู้สึกว่าฉันคุ้นเสียงของเขามาก ฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อจะดูว่าใช่เขาไหม พอฉันเงยหน้าขึ้นและดู ใช่เขาจริงๆด้วย เขาคือคนที่ฉันเดินชนตรงทางเดินจริงๆด้วย แล้วเขาก็ทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้ามันทำให้ใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว
 
“ได้ค่ะ...เชิญเลย” ฉันตอบพร้อมกับยิ้มให้เขา
 
“ขอบคุณครับ...เอ่อ เมื่อเช้าคุณทำนี่ตกไว้” เขากล่าวและยกบางสิ่งในมือของเขาขึ้น ฉันมองสิ่งนั้นและพบว่ามันคือ สร้อยรูปพระจันทร์ล้อมรอบด้วยดาว ฉันจึงลองจับบริเวณคอของฉันและรู้ว่านั่นเป็นของฉันจริง
 
“ขอบคุณค่ะที่เก็บมาให้”ฉันกล่าวพร้อมกับรับสร้อยมาจากเขา และพยายามใส่มันแต่ก็ใส่ไม่ได้
 
“ผมใส่ให้ไหมฮะ”เขาถาม
 
“ก็ดีค่ะ”ฉันตอบ เขาใส่สร้อยให้ฉันเสร็จแล้วก็ยิ้มให้ฉัน
 
“ขอบคุณนะคะ...คือเมื่อเช้ารีบมาก เลยวิ่งมาก่อนแถมยังไม่ได้แนะนำตัวด้วย ฉันแพนนิสต้าแต่เรียกแพนนิสก็ได้” ฉันกล่าว
 
“ผมเจคอบ แบล็ค เบนเนอร์  ฮะ เรียกว่าเจคก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จัก”เขาแนะนำตัว
 
อาจารย์เดินเข้ามา ในห้องและขานชื่อนักเรียนและก็ผ่านไปที่หลักสูตรการเรียนการสอน แล้วนักเรียนก็เริ่มพูดคุยกันอีกครั้ง ฉันไต่ถามว่าทำไมวันนี้เขาจึงไม่สอนหนังสือ เจคบอกว่าก็เพราะวันนี้เป็นวันแรกของการเรียน ฉันไม่รู้มาก่อนเลยว่ามันเป็นความรู้ทั่วไปว่าวันแรกของการเรียนจะเป็นคาบ ที่ให้นักเรียนได้ปลดปล่อยอารมณ์
พอหมดคาบฉันก็บอกลาเขาและไปเรียนต่อคาบต่อไป พอเรียนคาบแรกเสร็จ ฉันก็ไปเรียนคาบ2โดยมีเจคดินไปส่ง เขาบอกว่าเป็นทางผ่านพอดีแต่พอเขาส่งฉันเสร็จฉันก็เห็นเขาเดินย้อนกลับไปทางเดิมอีก คาบนี้ฉันได้เรียนกับพวกแครีสและแอมเบอแล้วฉันก็เล่าเรื่องเจคให้พวกเธอฟัง
 
“ ไฮ แครีส แอมเบอ”ฉันทักตอนเดินไปที่โต๊ะของพวกเธอ
 
“ไงจ๊ะพี่สาวเปิดเรียนวันแรกเป็นยังไง”พวกเธอถาม
 
“ก็ดีจ๊ะ”ฉันตอบ
 
“แล้วมีอะไรจะเล่าไหม”แอมเบอถาม
 
“อ๋อ...มีจ๊ะวันนี้ฉันได้เจอกับคนคนนึงเขาชื่อว่า เจค พี่เดินชนกับเขาตอนเดินไปเรียนแล้วเราก็ได้นั่งเรียนด้วยกันและได้คู่กันตอนทำการทดลอง แล้วพี่ก็เห็นเขาคอยมองพี่อยู่เกือบตลอดชั่วโมงเลย พอเลิกเรียนเขาก็เดินมาส่งพี่ที่ห้องอีกด้วยก็แค่นั้นแหละ”ฉันเล่าให้พวกเธอฟังแต่ไม่เล่าว่าพลาดไปจูบโดนเขา
 
“แค่นั้นจริงเหรอ”แครีสแกล้งเย้า
 
“ก็แค่นั้นไม่มีอะไรสักหน่อย”ฉันรีบบอก
 
ฉันรีบเอาของออกมาแล้วก็เริ่มเรียน แล้วฉันก็เห็นแอมเบอกับแครีสซุบซิบกันแล้วก็หัวเราะเบาๆ และฉันรู้ได้ทันทีว่าเมื่อเช้านี้แอมเบอเห็นอะไรกันแน่ ฉันหัวเราะกับตัวเองและนั่งคิดว่าที่ฉันเห็น
เขามองฉันเป็นเพราะฉันคอยมองเขาอยู่หรือเปล่านะพอหมดคาบสองฉันก็บอกลาพวกแอมเบอ
 
“ไปก่อนนะแล้วเจอกัน”ฉันกล่าว
 
“แล้วเจอกันตอนพักเที่ยงนะ”แครีสบอก
 
“พี่อยากให้พวกเราไปส่งที่ห้องเรียนวิชาต่อไปไหม”แอมเบอถาม
 
“แต่ฉันว่าพี่คงจะไม่ต้องให้เราไปส่งหรอก ก็เขามีคนไปส่งอยู่แล้วหล่ะ”แครีสบอกและมองไปทางประตูห้อง เมื่อฉันมองตามฉันก็พบว่าเจคยืนยิ้มให้ฉันอยู่ที่ประตู ฉันเลยเดินไปหาเขา
 
“เฮ้...คุณมานี่ได้ไง”ฉันถาม
 
“เอ่อ...คือ..อ้อผมต้องเดินผ่านทางนั้นพอดีน่ะเลยว่าจะไปพร้อมกันคุณเลย”เขาตอบอ้ำๆอึ้งๆ
 
“งั้นไปกันเลยไหม”ฉันถามพร้อมกับดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ
 
“ไปสิ”เขาตอบ
 
“แล้วคุณเรียนวิชาอะไรต่อเหรอ”ฉันถาม
 
“คาบ3ผมเรียนภาษาสเปนน่ะครับ”เขาตอบ
 
“ฮะจริงเหรอ ฉันก็เรียนวิชานั้นเหมือนกัน”ฉันบอก
 
พวกเราเดินไปเรียนที่ห้องเดียวกัน ห้องเรียนภาษาอังสเปนของเราอยู่ห่างไปไม่ ไกลนัก เรานั่งลงข้างกัน
 
“อ้าว เจคอบ?” เด็กสาวคนหนึ่งเรียกขณะที่เดินผ่านประตูห้องเข้ามา เธอเดินตรงเข้ามายังพวกเรา ผมตรงยาวดำขลับของเธอพัดพลิ้วขณะที่เดินแล้วนั่งลงข้างๆ เจค


“หวัดดี เอลล่า” เขาตอบ

“ไม่ยักรู้ว่าคุณมีเรียนภาษาสเปนคาบ 3 กับครูเบรนดี้ ด้วยเหมือนกันนะนี่!”
เธอยิ้มหวานพร้อมกับหันมุมโต๊ะมา ทางเขา

“บังเอิญผมก็ลงไว้น่ะ”
 
เขาหันมาทางฉันแล้วแนะนำเธอ“นี่เอลล่า เราเรียนคาบสองด้วยกัน”


“หวัดดี” เป็นคำเดียวที่ฉันคิดออก


“หวัด ดีจ้ะ” เป็นคำเดียวที่เธอตอบกลับมาเช่นกัน


“นี่ แพนนิสต้า” เขาบอกกับคาร์เมล “ผม เรียนกับเธอคาบแรกแล้วเราก็เป็นเพื่อนบ้านกัน”
 
“อ๋อ อยู่บ้านใกล้กันหรือ” เธอหันมาพูดกับฉัน

ฉันพยักหน้างงๆเล็กน้อย แล้วยิ้มให้ บางอย่างเกี่ยวกับเธอทำให้ฉันรู้สึกตะหงิดๆ ฉันเห็นเธอลอบมองมาที่เจคด้วยหางตาตลอดทั้งคาบ แล้วจู่ๆ เธอก็สะบัดผมแล้วมองกลับมาที่เขาพร้อมกับสาดรอยยิ้มมาในที่สุดเสียงกริ่งเลิกชั้นก็ดังขึ้น แล้วฉันบอกลาเขาแต่เขาก็ยังเดินไปส่งฉัน
 
***********************************************