2
เพื่อนบ้านคู่อริ>.<

 

       “วิ  ลูกรู้จักกับเจ้าของใหม่บ้านข้างๆรึยังลูก”  แม่ถามพลางเก็บจานไปด้วย
          “ยังเลยคะแม่  แม่เห็นเขาแล้วเหรอค่ะ”  ฉันส่ายหน้า
          “จ้ะ  เขามาแล้วเขารวยมากเลยนะลูก  แม่ไปทักเขาแล้วดูท่าทางใจดี  อ่อนน้อมมากเลยแถมรูปหล่ออีกต่างหาก  แม่ชักอยากจะให้ลูกแต่งงานกับเขาแล้วซิ”  แม่ชมแล้วยิ้มหน้าระรื่น  อยากรู้จังว่าใครทำให้แม่ยิ้มได้ขนาดนี้  “จริงสิลูก  พรุ่งนี้แม่ฝากเอาฝอยทองกับทองหยิบทองหยอดไปให้บ้านนั้นที  ถือว่าเป็นน้ำใจให้กับเพื่อนบ้านใหม่นะลูกนะ”
          “จ้าแม่  หนูก็อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นใคร  จะได้ไปดูด้วยว่าหน้าตาสมกับที่แม่ชมรึเปล่า”  ฉันยิ้มพลางทำหน้าเจ้าเล่ห์  เพราะจะได้ใช้โอกาสนี้หารูปพ่อไปด้วยเลย  ฮ่าๆ~
 
วันต่อมา
 
         ฉันตื่นแต่เช้าแล้วก็รีบแต่งตัวไปบ้านข้างๆ  แล้วฉันก็ไม่ลืมที่จะเอาขนมที่แม่ทำให้ตั้งแต่เมื่อคืนติดมาให้เพื่อนบ้านใหม่ด้วย
 
ตี้ดๆ~(เสียงกริ่ง)
         ฉันกดกริ่งหน้าบ้านของเพื่อนบ้านที่ย้ายมาอยู่ใหม่และมือก็ถือขนมหวานที่แม่ฝากมาด้วย  ไม่นานนักก็มีผู้หญิงวัยกลางคนเดินออกมาพร้อมชุดลายดอกสีสดใส
         “ไม่ทราบว่ามาหาใครเหรอคะ?”  ป้าที่มาต้อนรับถามฉันด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
         “เอ่อ  คือว่าหนูมาหาเจ้าของบ้านหลังนี้ค่ะ  ไม่ทราบว่าเขาอยู่รึป่าวคะ”  ฉันไม่รู้จะตอบออกไปยังไง  ก็ฉันไม่รู้จักชื่อเจ้าของบ้านหลังนี้นี่นา
         “แล้วจะให้บอกว่า  ใครมาหาคะ”  ป้าเขาถามอีกรอบ
         “บอกว่า  เพื่อนบ้านมาหาก็ได้ค่ะ เพราะว่าบ้านหนูอยู่ข้างๆนี่เอง  แล้วแม่หนูก็เลยฝากขนมหวานมาต้อนรับ”  จะว่าไปแล้วฝากขนมไว้เลยดีกว่า  จะได้ไม่ต้องยุ่งยาก  “เอ่อ…ถ้าอย่างนั้นไม่ต้องบอกเขาก็ได้ค่ะว่าหนูมาหา  ฝากขนมนี่ให้เขาแทนก็แล้วกัน  ถือว่าเป็นการต้อนรับเพื่อนบ้านใหม่ก็แล้วกันนะคะ” 
         “ใครมาน่ะแม่นม  คุยนานจังเลยนะครับ”แล้วเสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นหูเหมือนเคยได้ยินเมื่อวันก่อนดังขึ้นจากด้านหลังของคุณป้าที่คุยกับฉัน 
         “อ๋อ  แม่หนูคนนี้มาต้อนรับคุณหนูน่ะค่ะ  บ้านเธออยู่ข้างๆบ้านของคุณหนูนี่เองนะคะ”  ป้าที่คุยกับฉันหันหลังไปคุยกับคนที่มาใหม่  เมื่อฉันเจอหน้าเขาก็ต้องบอกได้คำเดียวว่า  อึ้ง  อึ้งและหล่อ  เฮ้ย  ไอ้คำว่าหล่อมันมาได้ไงเนี่ย  ไม่ใช่ๆ  ต้องพูดใหม่ว่า  อึ้ง  อึ้งและอึ้ง  ก็คนที่ฉันกำลังอึ้งอยู่ก็คือ  นายไดเล็ค  คนที่มานั่งข้างฉันเมื่อวันก่อนตอนที่เปิดเทอมมาใหม่ๆ  ที่ฉันจำเขาได้ก็เพราะนัยน์ตาสีเทาเข้มของเขานี่แหละ  เฮ้ย!แล้วทำไมฉันต้องจำสีนัยน์ตาของเขาด้วยเนี่ย 
         “นะ…นาย  นาย!!!”  ฉันพูดอะไรแทบไม่ได้มีแต่อ้าปากค้าง
         “เธอเองเหรอ  แล้วมาได้ไงล่ะ”  บินมามั้ง  ถามอะไรแปลกๆ- -‘
         “นายมาอยู่นี่ได้ไง  ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆเล้ย”  ประโยคหลังฉันพูดกับตัวเอง  พยายามไม่ให้ใครได้ยิน
         “ซวยอะไรของเธอ”  ไดเล็คถาม
         “ก็ซวยที่มาเจอ…”   ฉันตะคอกใส่ไดเล็คแล้วฉันค่อยๆลากเสียงยาวแล้วลากสายตาหันหน้ามามองป้าคนที่คุยกับฉันเมื่อกี๊  คุณป้ามองที่ฉันแล้วขมวดคิ้ว  งงกับฉันแล้วก็ไดเล็คว่ารู้จักได้ยังไง  “คุณป้าคงจะงงที่หนูรู้จักเขาได้ยังไง”  ฉันรีบหันมาอธิบายกับคุณป้าแต่คุณป้ากลับพูดแทรกขึ้น
         “ป้าไม่งงหรอกจะ  ว่าหนูรู้จักคุณหนูได้ยังไงเพราะคุณหนูของป้าออกจะดัง  ป้าแค่งงว่าทำไมคุณหนูของป้าถึงรู้จักหนู”  ดูคุณป้าจะชื่นชมหลานคุณป้าเหลือเกินนะคะ
         “อ๋อ  เขาเป็นเพื่อนร่วมห้องกับผมน่ะครับแม่นม”  คุณป้าพยักหน้าเหมือนกับว่าเข้าใจที่ไดเล็คพูดแล้ว
         “แล้วหนูชื่ออะไรจ้ะ  ป้าชื่อญวนนะจ้ะ”  ป้าญวนแนะนำตัวกับฉันก่อน  รู้สึกละอายมากที่ให้ป้าญวนแนะนำตัวก่อน
         “หนูชื่อวิวาค่ะป้าญวน  เรียกสั้นๆว่าวิก็ได้นะคะ”  ฉันยิ้มให้กับป้าแล้วหันไปมองไ ดเล็คที่มองหน้าฉันนิ่ง  โรคจิตรึป่าวเนี่ย(พระเอกเรื่องนี้  มองหน้านางเอกทั้งเรื่อง) 
         “มายืนคุยกับใครเหรอครับแม่นม  คุยกันซะนานเชียว  นายเองก็ด้วยนะไดเล็คร้อยวันพันปีไม่เห็นจะสนใจคุยกับใคร”  ชายหนุ่มอีกคนเดินออกมาแล้วส่งเสียงร่าเริงแต่เช้า  แล้วกอดจากด้านหลังป้าญวน  ใช่แล้ว  ไดแล็กนั่นเอง
         “อ๋อ  เธอเองเหรอ  คนที่ประกาศกล้าวว่าชอบไอ้หน้าหล่อที่น้อยกว่าฉันนิดนึง  กลางสนามนั่นเอง”  จำฉันได้ด้วยเหรอเนี่ย  “อ้อ!แล้วก็เป็นคนที่ไดเล็คยะ…โอ้ย!!!”  ไดแล็กใกล้จะพูดจบแล้วแต่ไดเล็คไปสับตรงที่หลังของไดแล็กจนไดแล็กร้องโอดโอย
         “เธอไม่มีธุระอะไรแล้วก็กลับไปเถอะ”  แล้วไดเล็คก็หันหน้ามาไล่ฉัน  หน็อย  ไดแล็กมาก็ไล่กันเลยนะ
         “เดี๋ยวสิ!ทำไมเราไม่ไปโรงเรียนด้วยกันล่ะ  ไหนๆก็อยู่โรงเรียนเดียวกันแถมอยู่ห้องเดียวกันอีก  นั่งรถไปด้วยกันเถอะนะ”  ไดแล็กรั้งไว้แล้วออกปากชวนไปโรงเรียนด้วยกัน 
         ฉันว่านะยิ่งฉันกับไดแล็กอยู่โรงเรียนด้วยกันแถมเรียนห้องเดียวกันอีกมีหวังโดนพวกผู้หญิงรุมทึ้ง  ที่หนักกว่านั้นคือ  ยัยแนทกับยัยแนนต้องเอาฉันตายแน่ที่ไปยุ่งกับว่าที่แฟนของพวกมัน
         “นายอยากโดนอีกทีรึไง” ไดเล็คยกมือขึ้นมาอีกที  ทำท่าขู่ไดแล็ก
         “เอาน่า  นายอย่าแล้งน้ำใจหน่อยเลยน่า  ให้วิวาไปกับเราเหอะ  นี่วิวาเธออยากไปโรงเรียนกับฉันใช่มั้ย*_*”  ไดแล็กส่งสายตาวิ้งๆมาให้  อย่ามาอ้อนวอนช้านT-T
         “ฉันว่าไม่ดีกว่า  อีกอย่างไดเล็คเขาก็ไม่อยากให้ฉันไปกับเขาด้วย  แล้วถ้าฉันไปกับพวกนาย  อะไรจะรับรองความปลอดภัยให้ฉันล่ะ  ถ้าฉันโดนแฟนคลับพวกนายรุมตื้บ  นายจะปกป้องฉันรึเปล่าล่ะ  ฉันว่าเพื่อความปลอดภัย  ฉันอยู่ห่างๆพวกนายดีที่สุดแล้ว  โทษทีนะไดแล็ก  ฉันไปกับนายไม่ได้จริงๆ”  ฉันพูดเหตุผลของฉันไปแต่ก็สงสารไดแล็กอยู่ไม่น้อยนะ
         “คิดได้อย่างนั้นก็ดี  ไดแล็กไปโรงเรียนได้แล้ว  จะสายแล้วนะ”  พูดจบไดเล็คก็ดึงคอเสื้อไดแล็กให้ตามเขาไป  นายนี่มันมีน้ำใจมากๆเลยนะไดเล็ค- -* 
         “ถ้าหมดธุระแล้ว  หนูไปโรงเรียนได้แล้วนะจ้ะนี่ก็จะ  7.30 น.แล้ว  ไว้ตอนเย็นมาใหม่นะจ้ะ  เดี๋ยวป้าทำขนมสูตรของป้าให้ทาน”  หลังจากเงียบอยู่นาน  ป้าญวนก็บอกลาฉัน
         “ค่ะ  ป้าญวน  หนูไม่รบกวนป้าแล้ว  หนูไปโรงเรียนก่อนนะคะ”  ฉันไหว้ป้าญวนแล้วกลับบ้านกลับไปเอาจักรยานคู่ใจปั่นไปโรงเรียน
        
โรงเรียนRP   
 
         เมื่อมาถึงหน้าห้องเรียน  ฉันก็ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวมาจากในห้อง  พอฉันเดินเข้ามาในห้องก็รู้เลยว่าเป็นใคร  ยัยเพื่อนตัวแสบของฉันยัยแนทกับยัยแนนนั่นเอง
         “นี่!พวกเรา  วันนี้พวกเรามาจัดงานต้อนรับ 2แฝดกันมั้ย  ฉันเอาเค้กมาด้วย  ถือว่าเป็นการฉลองที่พวกเราโชคดีที่ได้อยู่ร่วมห้องกับแฝดที่หล่อที่สุดในประเทศ  ดีมั้ยพวกเรา”  ยัยแนทเปิดปากป่าวประกาศทั่วห้อง
         “ดีที่สุด  ใครเห็นด้วยกับฉันบ้าง”  ยัยแนนถามความเห็น  แน่นอนอยู่แล้วว่าพวกผู้หญิงพร้อมใจกันยกมือขึ้น  แต่ฉันน่ะเหรอ  ฉันตัดสินใจไม่เข้าห้องเรียนออกไปเดินเล่นอยู่แถวๆนี้ก็แล้วกัน  เบื่อเสียงกรี๊ดกร๊าดน่ารำคาญ 
         ฉันเดินมาได้ซักพักก็มานั่งที่ไม้หินอ่อน  ก็มันไม่รู้นี่ว่าจะไปสิงสถิตอยู่ไหน  มองไปทางไหนก็เห็นแต่พวกนักเรียนหญิงแต่งหน้ากัน  โรงเรียนของฉันมันเปลี๊ยนไป๋  นักเรียนชายก็แห้วไปตามๆกัน  ที่ฉันเดินผ่านมาเมื่อกี๊ก็เห็น  ยัยเปบเป้  ดาวประจำโรงเรียนกำลังบอกเลิกกับแฟนอยู่  ฝ่ายชายก็ทำท่าจะไม่ยอมนะที่แฟนบอกเลิก  แต่ก็ต้องยอมเพราะยัยเปบเป้ขู่ว่าจะไม่มาให้เห็นหน้าอีกแล้วก็จะลดฐานะจากเพื่อนรู้ใจเป็นคนรู้จักอีก  ยัยนี่น่ะโหดมาก  แฟนยัยเปบเป้ก็รักยัยเปบเป้ปานจะกลืนกินแต่ทำไมยัยนี่ถึงนิสัยเสียแบบนี้นะ  เอ่อ…ที่ฉันรู้ขนาดนี้นะก็แค่ไปแอบฟังนิดหน่อยไม่ได้ตั้งใจจะสอดรู้สอดเห็นเลยนะ(เหรอ?)            
         “มาทำอะไรอยู่ตรงนี้เอ่ย  ทำไมไม่เข้าห้องเรียนล่ะ”  อยู่ๆก็มีเสียงทักทายจากด้านหลัง  ฉันจำเสียงเขาได้ดี  คนที่มาส่งฉันเมื่อวาน  พี่ลิฟสุดหล่อ
         “พี่ลิฟ!”  ฉันตกใจเล็กน้อยก็เลยหลงพูดเสียงดังไปหน่อย
         “ทำไมพูดเสียงดัง  คิดอะไรอยู่เหรอ”
         “วิก็แค่ตกใจที่จู่ๆพี่ลิฟก็โผล่มาแบบเงียบๆ  ขอโทษนะคะที่ตะโกนออกไปเสียงดังขนาดนั้น”  ฉันก้มหน้าสำนึกผิด  พี่ลิฟยิ้มบางๆแล้วเอามือมาลูบหัวฉันเบาๆ  พี่ลิฟทำไมช่างอบอุ่นอย่างนี้^_^
         “ไม่เป็นไรหรอกวิ  พี่เองก็ต้องขอโทษวิเหมือนกันที่ทำให้วิตกใจ”  พี่ลิฟขอโทษฉันกลับเหมือนกัน
         “วิไม่เข้าใจเลยว่าทำไม  พวกเพื่อนๆวิต้องหน้ามืดตามัวไปชอบพวกแฝดอะไรนั่นด้วย  ตั้งแต่แฝดสองคนนั้นมาโรงเรียนของเราพวกเพื่อนๆก็เปลี่ยนไป  ขนาดมาแค่วันเดียวพวกผู้หญิงในโรงเรียนเราพากันเป็นบ้าขนาดนี้  แล้วถ้าอยู่ไปนานๆ  ผู้หญิงทั้งจังหวัดของเราจะไม่พากันเป็นบ้าตายเหรอคะ”  ฉันบ่นให้พี่ลิฟฟัง
         “ไม่หรอกมั้ง  ต้องมีผู้หญิงแบบวิบ้างแหละที่ไม่สนใจสองฝาแฝดน่ะ  พี่ว่าแค่วิสนใจพี่คนเดียวก็พอแล้ว”  ฉันรีบหันไปมองหน้าพี่ลิฟทันที  พะ…พี่ลิฟพูดว่าอะไรนะ  แค่ฉันสนใจพี่ลิฟคนเดียวงั้นเหรอ  ฉันมองไปที่นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนของพี่ลิฟ  แล้วพี่ลิฟก็เลยเกาท้ายทอยแก้เขิน  ทำให้ฉันพลอยหน้าแดงไปด้วย
        
ติ๊งต่องๆ~
         เสียงออดดังขึ้นขัดการจีบของพี่ลิฟกับฉัน  เอ๊ย  ไม่ใช่ๆ=^_^=  พี่ลิฟไม่ได้จีบฉันซักหน่อย  เขาก็แค่…  ช่างเรื่องนั้นเถอะ  ฉันแยกกับพี่ลิฟเพื่อไปเข้าแถวที่สนาม  ก่อนไปเข้าแถวฉันก็ไปเก็บกระเป๋าที่ห้องก่อน  ป่านนี้คงไม่มีใครอยู่แล้ว  ฉันเดินมาที่ห้องดูจากหน้าห้อง  เงียบขนาดนี้แล้วคงไม่มีใครอยู่หรอก  ฉันเดินเข้ามาได้ก็เจอกับเจ้าของผมสีดำสลับน้ำตาล  นัยน์ตาสีเทาเข้มกำลังอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะข้างๆโต๊ะของฉัน  ฉันยืนนิ่งอยู่ที่ประตูห้อง  วันนี้เป็นอะไรนะ  ไม่กล้าเข้าห้องทุกทีเลย  ฉันค่อยๆหันหลังกลับ  แต่เจ้าของผมสีดำสลับกับน้ำตาลกลับทักขึ้นซะก่อน
         “ไม่มาเก็บกระเป๋ารึไง  หรือว่ากลัวฉัน”  น้ำเสียงหยิ่งๆแบบนี้แหละที่ฉันไม่อยากจะอยู่ใกล้น่ะ
         “ไม่ใช่ว่ากลัว  ฉันแค่ไม่อยากอยู่ใกล้นายมันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด…ช่างเรื่องของฉันเถอะ  ว่าแต่นายทำไมไม่ไปเข้าแถวล่ะ”  ฉันถามเขา
         “ฉันเกลียดที่ที่คนเยอะๆแล้วก็รำคาญมากๆด้วย”
         “แล้วนายไปประกวดเป็นเดือนทำไมล่ะ”  ฉันถามพลางขมวดคิ้ว
         “ถ้าเธออยากรู้มานี่สิ”  ไดเล็คกอดอกแล้วเรียกให้ฉันไปใกล้ๆ  ฉันทำหน้างงๆ  “ก็ฉันไม่อยากตะโกนคุยกับเธอนี่  มันเจ็บคอน่ะ”  ฉันพยักหน้าแล้วเดินไปยืนข้างๆเขา  “ยืนค้ำหัวฉันได้ยังไง  มานี่”  พูดจบไดเล็คก็จับที่ข้อมือฉันแล้วฉุดฉันให้นั่งลงไปที่…ตักของเขา อ๊าก!นี่เขาจะปั่นหัวฉันเล่นใช่มั้ย!!!
         “นี่…นายทำอะไรน่ะ”  เราสองคนสบตากันอยู่ซักพักฉันก็รีบลุกขึ้น  ขืนอยู่อย่างนี้ต่อไปมีหวังฉันไม่กล้ามองหน้าเขาทั้งวันแน่ๆ
         “ฉันก็จะเล่าเรื่องของฉันให้เธอฟังไง”  เขาพูดติดเจ้าเล่ห์นิดๆ
         “ฉันไม่ฟงไม่ฟังมันแล้ว!!!”  ฉันตะคอกใส่ไดเล็ค
        
ติ๊งต่องๆ~
         ออดรอบที่สองดังขึ้นบอกเวลาว่าจะเคารพธงชาติแล้ว  ฉันรีบเอากระเป๋าวางไว้ที่โต๊ะแล้วเตรียมออกจากห้อง  แต่ว่าไดเล็คห้ามไว้ก่อน
         “เธอไม่ต้องไปหรอก  อีกเดี๋ยวพวกเพื่อนๆก็มาแล้ว  ไม่ต้องไปให้เมื่อยหรอก” 
         “เอ่อ…แต่ว่าถ้าฉัน..”  ฉันแย้ง
         “เธอไม่ต้องกลัวหรอก  ถ้าใครมาแกล้งเธอก็บอกฉันเดี๋ยวฉันจัดการเอง”  เขารู้ด้วยว่าฉันกลัวพวกแฟนคลับของเขา  ได้ยินแบบนั้นฉันเลย  กลับไปนั่งที่ของตัวเอง  รู้สึกว่าตอนที่ฉันนั่งลงเขาลอบยิ้มที่มุมปากด้วย(อ๊าย!หล่อๆ)  อะไรเนี่ยทำไมฉันต้องแก้มแดงด้วยล่ะ=*o*=