เพล้ง!
          ไม่รู้เป็นจานที่เท่าไหร่แล้วที่ฉันทำแตกก็บอกว่าล้างจานไม่เป็น  แม่ของฉันก็ยังจะบังคับให้ล้างจานให้ได้  ฉันน่ะเป็นลูกที่ดีนะ  เรียนก็เก่ง  เต้นก็จัดว่าเยี่ยมจนได้เหรียญเงิน  เหรียญทองเต็มบ้านแล้วก็ได้เป็นนักเต้นประจำโรงเรียนอีกด้วย  แต่ที่ไม่เป็นอยู่อย่างเดียวก็คือ  ทำงานบ้านอ่ะนะ 
          “แม่บอกให้ลูกทำก็เพราะว่า  ถ้าแม่ไม่อยู่ลูกจะได้ดูแลตัวเองได้”  แม่พูดแต่แบบนี้ทุกครั้งเวลาฉันบ่นว่า  ทำอะไรไม่เป็น
          “แม่อย่าพูดว่าถ้าแม่ไม่อยู่ได้มั้ยจ้ะ  แม่ของหนูแข็งแรงขนาดนี้ไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอกจะ”  ฉันพูดกับแม่แล้วเดินเข้าไปกอดแล้วนวดไหล่ให้แม่เพื่อผ่อนคลาย
          ฉันรู้สึกว่าตั้งแต่เด็กๆ  แม่จะไม่ยอมให้ฉันช่วยงานเลย  มีแต่ให้เรียนๆๆแล้วก็เรียน  แต่พอขึ้นมัธยมฯปลายตอนนั้นแม่ไปตรวจสุขภาพ  แต่พอกลับมาที่บ้านก็สอนฉันเรื่องงานบ้านทุกอย่างแล้วก็มีแต่พูดแบบนั้น  ว่าถ้าแม่ไม่อยู่หรือไม่ก็ถ้าแม่ตายไปลูกจะดูแลตัวเองได้มั้ย  จะทำอะไรเป็นหรือเปล่า  คือว่าฉันอยู่กับแม่สองคนน่ะ  พ่อจากฉันไปตั้งแต่ฉันยังแบเบาะ  แม่บอกว่าพ่อเป็นคนดีมากไม่เจ้าชู้  ไม่ดื่มเหล้า  ไม่สูบบุหรี่  จนฉันอยากจะเห็นหน้าค่าตาของพ่อของฉันขึ้นมาทันที  แล้วแม่ยังบอกอีกว่ารูปพ่อใบสุดท้ายของฉันหายไปอยู่ในบ้านหลังข้างๆ  แม่เคยขอเจ้าของบ้านเข้าไปหาแล้วแต่บ้านนั้นใจร้ายชะมัด  บอกว่าไม่มีหรอก  ที่มันหายไปที่บ้านหลังข้างๆเพราะว่า  แม่ของฉันหยิบรูปพ่อขึ้นมาดูที่ระเบียงชั้นสองของบ้านที่ฉันอยู่  แล้วตอนนั้นกระแสลมแรงมากจนมันปลิวเข้าไปในบ้านหลังนั้น  แม่บอกว่ามันคงจะถูกปลวกกัดหรือไม่ก็เปลื่อยไปแล้ว  ก็เลยไม่คิดที่จะหา  แต่ฉันอยากรู้นะว่ารูปนั้นมันอยู่ไหนยังไงถ้ามีโอกาสฉันก็จะหาให้เจอแต่มันมีโอกาสน้อยมากที่จะหาเจอเพราะว่า  รูปใบนั้นหายไปเกือบสิบกว่าปีแล้ว 
          จะว่าไปแล้วบ้านหลังข้างๆก็ถูกขายแล้ว  ได้ยินว่า  เจ้าของใหม่กำลังจะมาวันนี้ด้วย  ฉันชักอยากจะรู้แล้วสิว่าเป็นใคร  จะได้ตีสนิทเข้าไว้เผื่อได้เข้าบ้านเขาแล้วค้นหารูปพ่อเจอ  แล้วแม่จะได้ดีใจที่ฉันเป็นลูกที่ดีหารูปใบสุดท้ายของพ่อเจอ(ยัยนี่ ท่าจะเพ้อสุดขีด- -‘)
          “ล้างจานเสร็จแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนนะลูก  เดี๋ยวจะสาย”  แม่ส่งสายตาห่วงใยมาให้ฉันแล้วไปทำขนมต่อ  ต้องเข้าใจนะว่าฉันเป็นลูกแม่ค้าขายขนมหวาน
          “จ้า  เดี๋ยวจะรีบทำจานแตกไวๆแล้วไปโรงเรียนเร็วๆนะจ้ะ”  ฉันพูดจาแกล้งแม่เล่นๆ ทำให้แม่ส่ายหน้าปนระอากับความขี้เล่นของฉัน
          ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวแล้วปั่นจักรยานคันโปรดไปโรงเรียน  RP  โรงเรียนประจำจังหวัดของฉันเอง  ดีใจจังอีกไม่กี่นาทีก็จะได้เจอเพื่อนๆของฉันแล้ว  ฮ่าๆ  ^o^
          “~ อารมณ์ดีเพราะมีความสุข  ไม่มีทุกข์จะให้มีสุขได้อย่างไร ~ ^_^”  ฉันปั่นจักรยานพลางฮำเพลงไปด้วย  หุหุ
          ขณะที่ฉันปั่นจักรยานแล้วก็ฮำเพลงไปอย่างมีความสุขฉันขอแนะนำตัวนะ  ฉันชื่อวิวาจ้ะ  ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนน้า  หรือเรียกสั้นๆว่าวิก็ได้นะ  ไม่ว่ากัน  แม่ของฉันเล่าว่า  ฉันเกิดจากความรักของพ่อกับแม่ที่บริสุทธิ์  แล้วพอพ่อกับแม่แต่งงานก็มีลูกที่น่ารักก็คือฉันเนี่ยแหละ  แม่ก็เลยตั้งให้ถึงมันจะฟังดูงงๆนิดๆและหน่อยๆก็เถอะนะแต่ว่าก็ขอให้คล้อยตามไปกับฉันด้วยนะ(ที่จริงแล้ว  เธอก็ไม่น่าเล่าเหตุผลมันก็ได้หนิเนอะ)  ตอนนี้ฉันอยู่ม.6แล้วจ้ะ  อีกปีเดียวก็จะจบแล้วสินะอยากอยู่กับเพื่อนๆอีกสักปีจัง  อยู่นานๆให้หายคิดถึงเลย
 
ณ  โรงเรียนRP
 
          ฉันที่มาถึงโรงเรียนประมาณ  7  โมงครึ่งได้ก็ลงจากรถจักรยานแล้วเอาไปเก็บที่ลานจอด  ฉันเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องเรียนเห็นยัยแนทกับยัยแนนนั่งซุบซิบกันจนทุกคนได้ยินกันไปหมดแล้ว  แล้วยัยพวกนี้จะกระซิบกันทำเพื่อ?  ฉันเดินเข้าไปกอดคอยัยสองคนนั้นก่อนจะหอมแก้มคนละฟอดสองฟอด  ยัยพวกนั้นก็กำลังคิดว่าฉันเป็นเลสเบี่ยนอยู่เนี่ย
 
จุ๊บๆ~
          “ฮ่า  ชื่นใจจัง  คิดถึงพวกแกสองคนจังเลย  พวกแกซุบซิบอะไรกันได้ยินไปจนถึงหน้าโรงเรียนเลย” 
          “เว่อร์ไปแล้ว  อี๋  แกนี่กล้าเนอะหอมแก้มพวกฉันจนแก้มเปื่อยหมดแล้ว”  พอเห็นฉัน ยัยแนทก็ทักทายซะน่าหอมอีกที  หอมแก้มมันให้ย่นเปื่อยไปตามๆกันเลย
          “ใช่  พวกฉันไม่ได้ขอให้แกหอมแก้มซะหน่อย  ดูสิเนี่ยแป้งหลุดหมดแล้ว”  ยัยแนนพูดเสริมพลางตบแป้งไปด้วย  ยัยแนทก็เหมือนกัน  ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นมันคิดจะแต่งหน้าสวยๆสักครั้ง  คราวนี้ผีอะไรเข้าสิงเนี่ย
          “ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นแกแต่งสวย  นี่ผีเข้าสิงเหรอ  แต่งหน้าไม่หยุดเนี่ย”ฉันถามอย่างสงสัยแล้วมองไปรอบๆห้อง  พวกผู้หญิงต่างจับกลุ่มกันแต่งหน้าแต่งตากันหมดทั้งห้องยกเว้นฉัน  “แล้วพวกผู้หญิงห้องเราเป็นอะไรทำไมแต่งหน้ากัน  จะมีแสดงที่ไหนหรือประกวดอะไรเหรอ”  
          “แกนี่ถามมากจังนะ  จะบอกให้เอาบุญก็ได้  จะมีเดือนระดับประเทศมาโรงเรียนเราแล้วเขาก็จะมาเรียนที่นี่ด้วย  ที่แกเห็นผู้หญิงห้องเราแต่งหน้านะส่วนน้อย  แกลองไปดูแต่ละห้องสิเกือบทั้งโรงเรียนแต่งหน้ากันทั้งนั้น”  ยัยแนทตอบอย่างรำคาญ  ไม่จริงใช่มั้ยดวงจันทร์เขามีชีวิตเรียนได้ด้วย  สวดยอด!
          “นี่!แกเดี๋ยวนี้ดวงจันทร์เรียนได้ด้วยเหรอ  ฉันไม่เคยเห็นเลย  เป็นมนุษย์ต่างดาวรึป่าว”  ฉันถามอย่างตื่นเต้น
          “ก็ไม่เชิงนะ!เฮ้ยแกนี่หนักรึป่าววะ  ฉันหมายถึงผู้ชายที่หล่อๆอ่ะคล้ายเดือนประจำโรงเรียนแต่หล่อกว่าเพราะเป็นเดือนระดับประเทศ”  อ้าวนึกว่าดวงจันทร์  ทำฉันผิดหวังนะเนี่ยยัยแนท  ปล่อยให้ยัยแนนแต่งหน้าสบายใจเฉิบเลย  ถามมันบ้างดีกว่า
          “ยัยแนน  ฉันว่ายังไงๆก็สู้พี่ลิฟ  เดือนประจำโรงเรียนเราไม่ได้หรอก  จริงมั้ยยัยแนท”  ทั้งสองคนหยุดแต่งหน้าก่อนจะส่ายหน้าพร้อมกันโดยที่ไม่ต้องพูดก็รู้อยู่แล้วว่าคำตอบคือ‘ไม่’ยัยสองคนนี้ไม่อือออไปกับฉันเลยเดี๋ยวไม่หอมแก้มซะนี่  เดี๋ยวให้เหงาแก้มตายไปเลยคอยดู-o-‘  “กี่โมงแล้วเนี่ย  จะได้เคารพธงชาติเมื่อไหร่  แล้วเมื่อไหร่จะได้เรียน”
       “เออใช่!  แล้วเดือนผู้แสนหล่อเหลาของเรามายังเนี่ย”  ยัยแนทกับยัยแนนพูดพร้อมโดยไม่ได้นัดหมาย  ไอ้พวกนี้ไม่สนใจการเรียนเลย  “7โมง50แล้วนี่นา  แสดงว่ามาแล้วพวกเราไปกันเถอะ”  ได้ยินดังนั้นแล้วพวกสาวๆก็เก็บเครื่องสำอาง  แล้วพากันวิ่งไปหมดปล่อยให้ฉันนั่งอยู่คนเดียวที่ไร้ผู้คนรอบกาย
 
ออดๆ~
          ฉันเดินออกมาที่หน้าโรงเรียนเพื่อจะเข้าแถวเพราะเสียงออดมันดังแล้วนี่นา  แต่ก็มีส่วนน้อยที่มาเข้าแถวกับฉัน  ฉันมองไปที่หน้าโรงเรียนก็พบว่าสาวๆของโรงเรียนฉันกำลังต้อนรับอีตาดวงจันทร์อะไรนั่นอยู่  อย่าให้เห็นหน้านะจะซัดให้ราบเลย  โทษฐานที่ทำให้โรงเรียนฉันไม่สงบสุข(รักโรงเรียนมาก= =)