ขายหนังสือ-นักเขียน-หนังสือออนไลน์-สำนักพิมพ์-แจ่มใส

อ่านเรื่อง

ชื่อเรื่อง : My Prince รักมากมายเจ้าชายของฉัน
ชื่อผู้แต่ง : cupcakeberry
ชื่อตอน :ตอนที่ 2 กบในชมรมวิทย์ฯ
ตอนที่ :2
อัพเดทเมื่อ : 08/09/2554 20:39:37
เข้าชม : 734

เนื้อเรื่อง

ระหว่างกลับบ้าน...
เอ๊ะ!!!นั้นมันแคโรไลน์ของเจ้าชายนี่นา( ความจริงเป็นแค่จักรยานธรรมดาแอบตั้งชื่อเอง) แล้วเจ้าชายก็กำลังเดินมาคนอะไรน่าน่าจูบชะมัด คงกำลังจะกลับบ้านแน่เลย ^_^”
“เจ้าชายจ๋า” ฉันวิ่งเข้าไปกระโดดกอดเจ้าชาย >__<”
“เหวอออออ อะไรของเธอปล่อยฉันนะยัยบ้า” เจ้าชายทำหน้าตกใจแบบนี้น่ารักจัง >////<
“คำถามคนดังขอถามหน่อยดาราที่เจ้าชายชอบคือใคร”
“ปล่อยนะนี่เธอมากอดฉันทำไมเธอเป็นผู้หญิงนะหัดรักนวลสงวนตัวซะบ้างเซ่...” ถ้าไม่ใช่นายฉันก็ไม่กอดหรอกย่ะ ชิ!!
“ไม่ปล่อยจนกว่าเจ้าชายจะบอก” ฉันยังดื้อกอดเจ้าชายแน่น เรื่องอะไรจะยอมง่าย ๆ กันเล่า+++
“แล้วเธอจะถามไปทำไมกันเล่า” เจ้าชายพยายามแกะมือปลาหมึกของฉันออกแต่ไม่มีทางซะหรอก ฮ่าๆๆๆ
“เถอะน่า ถ้าไม่บอกก็ไม่ปล่อยนะเอ้า” ฉันยื่นข้อเสนอ เจ้าชายทำหน้าเอือมระอา
“ก็ได้ๆ Oliver Sykes”
“ไม่ได้ๆ นั้นมันผู้ชายนี่น่าฉันก็อ้างอิงเลียนแบบไม่ได้นะสิ”
“งั้นก็ ริกกี้ มาร์ด” -*-
“ใครเหรอ ช่างมัน จดๆๆ” ฉันจดข้อมูลไว้เพื่อเอาไว้เลี่ยนแบบบ้าง ฮิฮิ
“พอใจแล้วใช่มั๊ยฉันจะได้กลับสักที”
“เดี๋ยวก่อนยังมีคำถามอยู่” ฉันวิ่งไปคจับมือเจ้าชายแต่เค้าสะบัดมือฉันออก
“เธอนี่มันนี่รำคาญจริงๆ เลย ถูกปฏิเสธแล้วยังมาตื้ออีก”
“ก็ฉันชอ....”
“กล้าพูดได้ยังไงว่าชอบทั้งที่เธอรู้จักแค่หน้าตาของฉันแท้ๆ”
“ฉันรู้ว่านายเป็นคนดีฉันถึงได้ชอบนายไง”
“แต่ฉันจำไม่ได้ว่าเคยดีกับเธอ”
“.....”
“เธอมันก็แค่คนที่ชอบคนที่หน้าตาเหมือนกันนั้นเหล่ะอย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย ฮึ” เจ้าชายยิ้มเหยียดมาให้แต่ฉันไม่ยอมแพ้หรอกนะ เพราะฉันรู้จักตัวตนที่แท้จริงของนาย แล้วฉันก็นึกถึงเรื่องบางอย่างออก
“กบไง”
“....”
“จำเรื่องกบในชมรมวิทย์ฯ ที่หายไปอาทิตย์ก่อนจนต้องถูกยกเลิกได้มั๊ย” เจ้าชายทำหน้างงๆ
“วันก่อนฉันตั้งใจจะไปขโมยกบ เพราะรุ่นพี่บอว่ามันเป็นความชอบส่วนตัวของอาจารย์ที่ชอบเอากบมาชำแหละ ฉันทนไม่ได้ที่ต้องเห็นกบพวกนั้นตายไปอย่างไร้เหตุผล แบบนั้นมันโหดร้ายเกินไป ฉันตั้งใจจะเอาไปปล่อย
“....”
“แต่พอไปถึงกบพวกนั้นก็หายไปแล้ว พอตอนกลับบ้านฉันก็เห็นเจ้าชายกำลังปล่อยกบพวกนั้นลงแม่น้ำอยู่ ฉันดีใจมากเลยนะที่เจ้าชายรู้สึกเหมือนฉัน แล้วฉันก็ยังได้เห็นรอยยิ้มที่แท้จริงของเจ้าชายด้วยนะ”
“....” เจ้าชายดูจะตกใจนิด ๆ เจ้าชายหลุบหน้าลงไม่ยอมสบตาแล้วตวาดใส่ฉัน
“ฉะ ฉันก็ คะ แค่จะแกล้งคนในชมรมเล่นต่างหากล่ะ”
“แล้วก็ยังมีบางมุมที่คนอื่นไม่เห็นแน่ เช่นช่วยเพื่อนที่ไม่สบายทำเวรรึว่าจะตอนที่ทานข้าวซะเกลี้ยงจานแล้วก็[email protected]#!~^%$”
“พอได้แล้วน่า แต่ยังไงเธอก็คงจะไม่ปฏิเสธใช่มั๊ยว่าเธอชอบหน้าตาฉันที่สุด”
“อืม มันก็ใช่อยู่อ่านะ”
“แต่ฉันเกียจหน้าตาแบบนี้ที่สุด” หา???? มีมนุษย์โลกนี้ที่ไหนบ้างที่ไม่อยากได้หน้าตาเพอร์เฟคแบบนี้เนี่ย
“ทำไมล่ะ”
“ฉันเกียจคนที่ชอบแค่หน้าตาเท่านั้น ผู้หญิงส่วนใหญ่ที่เข้ามาหาฉันส่วนใหญ่ก็แค่เพราะหน้าตาเท่านั้นไม่ได้จริงใจกับฉันสักนิด แค่อยากคบไว้อวดเพื่อน”   เจ้าชาย.... เจ้าชายทำหน้าเศร้าๆ ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ฉันยิ้มให้เจ้าชายแล้วก็ตบไหล่เจ้าชายอย่างแรง ดังป๊าบ จนเจ้าชายทำหน้าเหวอ
“ไม่เห็นเป็นไรเลย หน้าตาของเจ้าชายนะเป็นบ่อเกิดแห่งความสุขนะรู้มั๊ยเวลาที่ฉันเห็นเจ้าชายฉันก็มักจะลืมเรื่องแย่ๆ ของวันนั้นไปทันทีเลย ฉันเห็นเจ้าชายแล้วมีความสุขออก”
“....” เจ้าชายทำหน้านิ่งแล้ว เดินหนีฉันไป นี่ฉันพูดอะไรให้เจ้าชายโกรธรึเปล่าฉันจึงวิ่งไปดักหน้าเจ้าชายเอาไว้
“นี่เจ้าชายโกรธอะไรฉันอีกล่ะ” หน้าของเจ้าชายแดงแปร๊ดด นี่เจ้าชายกำลังเขินอยู่เหรอ ให้ตายสิน่ารักเป็นบ้าเลย
“ทำไมหน้าแดงแบบนั้นล่ะ” ฉันแซวเจ้าชาย   ฉันว่าฉันนี่มีบุญสุด ๆ ไปเลยแหะ ^_^’
“หนวกหูน่า ฉันจะกลับล่ะ” เจ้าชายรีบเดินดุ่มๆ ไป
“เดี๋ยวเจ้าชายฉันยังมีคำถาม กรี๊ดดดด” โครมมมม ทำไมฉันถึงได้สะดุดก้อนหินอันเท่าบ้านได้นะให้ตายสิ แล้วตอนนี้ฉันก็เริ่มจะรู้สึกว่า   “โอ๊ยยย เจ็บ!!!!!T^T ”

แจ้งลบ

ข้อความ :
จากคุณ * :