1
 

โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่งๆๆ เสียงเจ้ากาแฟสุนัขงี่เง่าที่พี่ซันเวย์เลี้ยงไว้มันกำลังเห่าออกฤทธิ์ออกเดชอย่างไม่พอใจ ฉันที่ใกล้จะสติแตกเพราะเจ้าหมาบ้านี่ขึ้นทุกวันก็ต้องรีบผลิกตัวกลับไปคว้าหมอนใบสีชมพูหวานแหววมาอุดรู้หูอย่างช่วยไม่ได้ ถ้าเกิดวันใดที่พี่ซันเวย์ไม่อยู่ล่ะก็ ฉันจะจับเจ้านั้นถอนขนให้หมดทั่งตัวเลยค่อยดูสิ -0-
กริ่งงงงงงงงงงงงงง!!! แต่เสียงที่ทำให้ฉันอยากจะบ้าตายยิ่งกว่านั้นก็คือเสียงกริ่งหน้าบ้านของฉันเอง และคนที่มากระหน่ำกดเสมือนมันเคยเอาขี้ไปปาที่หน้าบ้านมา - -* ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่ชายฉันเองและ ฉันล่ะเบื่อจริงๆๆ นี่คงจะทำกุญแจหายเป็นรอบที่ล้านแปดได้แล้วมั่ง
" แซน!  ยัยแซนวิส!! ลงมาเปิดประตูให้ฉันที......"
ฉันแกล้งทำเป็นหูท่วนลมก้มหน้าก้มตากลิ่งๆๆนอนๆๆมันไปอย่างนั่นล่ะ  อันที่จริงฉันตื่นแล้ว^^ ก็แค่อยากแก้เผ็ดไอพี่ตัวแสบหน่อย
" ยัยแซนนนนนน อะ..อ๊วกกกกกกกก "
ถ้าให้ฉันเดานะคงดื่มมาหนักสินะเมื่อคืนน่ะ ให้ตายสิ ทำไมฉันจะต้องมีพี่ที่ไม่เอาไหนด้วยเนี่ย นี่ฉันเป็นน้องหรือทาสรับใช้กับแน่ฮะ - - แต่ก็ใช่นั่นล่ะเพราะอะไรน่ะหรอ? เพราะถ้าฉันไม่ทำแล้วใครจะทำล่ะ เหอะ!!
ครืนนนนนนนน~ ฉันเปิดประตูรั่วบ้านก่อนจะพบเข้ากับพี่ชายเจ้าปัญหาที่กำลังยืนอ๊วกแตกอ๊วกแตนใส่กระถ่างต้นไม้สุดรักสุดห่วงของม่าม้า ดีนะที่ม่าม้าไปหาปะป๋าที่อังกฤษกว่าจะหลับมาก็อีก2เดือนนู้นแน่ะ
" เมื่อไรพี่จะเลิกกวนเวลาฉันนอนซะที - - "
" หือ...^^ ก็ต่อเมื่อ อ๊วกกกกกก... " พี่ซันเวย์หันไปอ๊วกใส่เจ้าต้นไม้นั่นก่อนจะ...จะ -0- หยิบสะ เสื้อในสีแดงสดที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเช็ดปากอย่างลืมตัว
" นี่พี่ไปนอนที่ไหนมากันแน่ฮะ!! " 
" หยุด...อยากกรี๊ดใส่หูฉันนะเดี๋ยวฉันหูแตกขอขึ้นไปนอนก่อนแล้วค่อยกรี๊ดนะจ๊ะน้องรัก ^-^   "
พี่ซันเวย์รีบติดเกียร์หมาขึ้นไปชั้นสองของบ้านทันที่ฉันที่ยืนอ้าปากเหวอก็ได้แต่ชินและชาไปกับพฤติกรรมแบบนี้แล้วล่ะ เพราะมันจะเกิดขึ้นประจำอยู่แล้ว ถ้าวันไหนที่ฉันจะเห็นพี่ไม่ไปเที่ยว ไม่กินเหล้า ไม่เที่ยวผู้หญิงที่ไม่ซ้ำหน้าล่ะก็ วันนั้นคงถึงคราวโลกอวสานแน่
แต่ก่อนที่ฉันจะเข้าบ้านนั่น
" ว่าแต่หน้าแกตอนนี้อย่างกับซอมมี้แน่ะ -0-"
ยังมิวายพี่ตัวแสบยังจะโพล่หน้าลงมาจากหน้าต่างและตระโกนว่าฉันเป็นผีดิบอีก นึกขึ้นได้เมื่อคืนฉันกลับมาก็ปล่อยโฮออกมาตลอดทั้งคืน ก็คงไม่แปลกที่ฉันจะกล้ายเป็นผีดิบอย่างที่พี่ซันเวย์บอก คนเราอกหักก็ต้องร้องไห้สิจะให้หัวเราะรึไงกันเจ้าพี่บ้า.....

ฉันยืนมองผู้หญิงที่ใส่ชุดนอนสีฟ้าลายโดเรมอนผมเผ้ายุ่งเหยิงเต็มไปหมด ขอบตาก็ดำคล้ำคล้ายหมีแพนด้า ไม่สิ...หมีแพนด้าชัดๆ หน้าก็ปวม มองออกเลยว่าผ่านการไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน รวมๆแล้วเหมือนคนที่กำลังใกล้จะบ้า - -* กระจกที่สะท้อนเงาบงบอกว่าฉัน ณ ตอนนี้ไร้แววแห่งความสวยอย่างหมดจด ถึงอย่างไง ถึงฉันจะสวยแค่ไหน แต่คนที่ฉันอยากจะให้เขาเห็นมากเท่าไรก็ไม่มีความหมายอยู่ดี ในเมื่อเขาเลือกคนนั้น....ยัยดาวโรงเรียนนั้น!! คิดแล้วก็จี้ดดดดดดดดดดด >.<
โด เร มี ฟา ซอล ลา ที โดดดดดดดดด~ เสียงเจ้ามือถือเครื่องสีส้มปี๊ดของฉันดังขึ้นมาแสดงหน้าจอเป็นชื่อยัยเมเม่กำลังโทรเข้ายัยนั่น..หูไวจริงนะ
" (ไง....แกเป็นมากนะเนี่ยไม่ยอมโทรมาหากันเลยนะยัยบ้า!) "
" ฉันขอโทษที่ไม่เชื่อเธอนะเมเม่ รักแกว่ะเพื่อนเลิฟ -3- "
" (พอๆๆ ขนลุกว่ะ นี่แกจะเก็บตัวเป็นผีดิบรึไงกันหะ รีบออกมาท่องราตรีได้แล้ว ^-^) "
" นี่พึงจะ สิบโมงเองนะแกจะท่องราตรีแล้วรึไง - -"
" (ใครว่า ฉันจะชวนแกเวลาเดิมที่เดิมนะจ๊ะ และที่น่าตกใจสุดฉันเลี้ยงเอง ^.^) " 
" คิดดูก่อนนะ "
ตู๊ดดดดดดด  ฉันวางสายยัยนั่นก่อนจะล้มตัวลงกับที่นอน ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ฉันจะไปเที่ยว ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ฉันอกหักและอยากจะทำให้ตัวเองลืม ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ฉัน......อยากจะเจอกับใครคนใหม่!!


21.00 น.
ฉันยืนอยู่หน้าทางเข้า Girl and Boy คลับที่ดังที่สุดในย่านนี้ที่ไม่มีใครไม่รู้จัก...และฉันก็เป็นคนหนึ่งที่ปลื้มที่นี้เหมือนกันเพราะที่นี่เป็นที่รู้ๆกันอยู่ว่าเป็นแหล่งรวมคนน่าตาดี คงไม่แปลกที่จะมีคนมากมายมาเกาะกลุ่มรวมกันเป็นประจำทุกวันในยามราตรี
วันนี้ฉันเลือกที่จะหยิบเดรสสีขาวยาวแค่เข่ามาใส่เพิ่มลูกเล่นด้วยสร้อยมุกสีดำเป็นนิลมาเพิ่มที่คอให้สะดุดตา ส่วนผมสีน้ำตาลของฉันก็ถูกดัดเป็นลอนๆเพื่อให้ดูเข้ากับชุดที่ใส่ บวกกับรองเท้าส้นสูงสีดำที่ติดดอกกุหลาบช่อเล็กๆสีแดงสดเอาไว้ทั้งสองข้าง ฉันเดินไปยืนบัตรให้การ์ดตัวยักษ์แบบขอไปทีก่อนจะเดินเข้าไปหายัยเมเม่ที่ตอนนี้ยัยนั่นสิงอยู่ที่ใดก็ไม่รู้- -
ฉันมองมือถือเครื่องสีส้มสลับกับบทเพลงที่กำลังดังกระหึ่มไปทั่วราชอาณาจักรแค่พูดธรรมดายังไม่ค่อยจะได้ยิน แล้วถ้าโทรศัพท์คงจะไม่ได้ยินเลยมั่ง - - และแล้วฉันก็ไม่ต้องเสียแรงเดินไปไหนก็เพราะตอนนี้ฉันเจอยัยบ้านั้นแล้ว  เมเม่ใสเดรสรัดรูปสีดำที่มีเว้ากลางหลังตั้งแต่หัวไหล่ไปถึงบั้นเอวยัยนั้นกำลังเต้นยั่วผู้ชายลูกครึ่งฝรั่งที่นั่งอยู่ใกล้ๆ และยัยเมเม่ก็หันมาเห็นฉัน... ขอบใจที่เธอยังเล็งเห็นฉันบ้างไม่ใช่อีตาฝรั่งขี้นกนั่น
" ไง...หน้าเธอเหมือนพึงลุดมาจากป่าช้าเลยนะ "
นั่นเป็นคำแรกที่ยัยเมเม่ทักฉันเมื่อพบเจอของวันนี้ และฉันก็เห็นด้วยกับคำพูดของยัยนั่นอีก - -
" แจ๊คกี้  เมเม่ขอตัวแปบนะค่ะ ^-^ "  ยัยเมเม่ก้มลงไปกระซิบใส่อีตาฝรั่งนั่นก่อนจะเดินเชิดๆมาที่ฉันที่นั่งอยู่หน้าเค้าเตอร์บาร์ใกล้ๆ
" ฉันขอน้ำส้มคั่นแก้วหนึ่ง " นายบาร์เทนเนอร์ที่ยืนบริการอยู่หันหน้ามามองฉันอย่างงงๆกับสิ่งที่ฉันพึงเอยไปเมื่อตระกี้
" ยัยบ้า ฉันให้เธอออกมากินน้ำส้มอย่างนั่นหรอ ? นี่แกอกหักจนเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ โอ๊ะ..ไหนดูสิ "
เมเม่ยื่นหลังมือมาแตะหน้าผากของฉันก่อนจะทำหน้าตาโอเวอร์เกินคาด นี่เธอคิดว่ากำลังเล่นบทนางร้ายหน้าตาแอ๊บแบ้วอยู่รึไง
" ชิ..เอามือของเธอออกไปนะยัยบ้า " ฉันปัดมือยัยนั่นออก
" ฉันไม่รู้หรอกนะว่าอกหักมันเป็นอย่างไง " ใช่ เธอสวยยยย ไม่เคยไม่อกหักเลยสักครั้ง เชอะยัยบ้า!!
" แต่ฉันอยากให้เธอมาอย่างสนุกไม่ใช่มานั่งอมทุกข์แบบนี้อ่ะ-0-"
" ทำไมย่ะ เกิดเห็นฉันน่าสงสารขึ้นมาล่ะสิ เหอะ..."
ฉันทำน่ามู่ทูใส่ยัยนั่นก่อนจะกระดกน้ำส้มที่อยู่ตรงหน้าจนหมดแก้ว
" ฉันให้โอกาสแกอีกรอบนะ..ยัยเพื่อนงี่เง่า "
ฉันหันไปมองหน้ายัยนั้นอย่างเดาออกว่ายัยเมเม่หมายถึงอะไร เหอะ...เธอนี่มัน...ให้ตายสิ
" เตกีลาแก้ว " และฉันก็เอยมันออกมาจนได้...ยัยเมเม่ยิ้มร่าอย่างพอใจ ก่อนจะเดินไปหาอีตาฝรั่งนั่นเหมือนเดิม
ฉันกระดกเตกีลาแก้วแรกจนหมดเกลี้ยงก็เริ่มที่จะรู้สึกมึนๆขึ้นมานิดหน่อยแต่ฉันก็ยังไหวอยู่ ^-^
" ขออีกแก้ววว ~ "
นายบาร์เทนเนอร์ที่ยืนบริการอยู่ส่งแก้วเตกีลาให้ฉันอีกตามที่สั่งไปเมื่อกี้ ฉันมองมันอย่างรักใคร่ก่อนจะเริ่มกระดกมันอีกรอบ ให้เดานะว่าตอนนี้ฉันรู้สึกที่จะเวียนหัวเอามากๆ ฉันหันไปหานายบาร์เทนเนอร์อะไรนั่นก่อนจะยกแก้วขึ้นเป็นสัญญาน
ตึก!
น้ำใสๆ กลิ่มหอมๆ เตกีลาอีกแก้วถูกยกมาวางไว้ตรงหน้า ฉันที่เริ่มจะคลานแล้ว ก็นั่งยิ้มไปพร้อมกับร้องไห้ไป.....ทำเอาทุกคนที่อยู่ตรงนั่นเริ่มที่จะกลัวและเขยิบหนีฉันกันไปหมด ในที่สุดฉันก็...
แอ๊ก!!  ฉันฟุบหน้าลงกับโตะด้วยอาการมึนๆ ทำไมโลกมันหมุนเร็วขนาดนี้อ่ะ....ฉันหันหน้าไปยิ้มหวานให้นายบาร์เทนเนอร์ที่ยืนดูอาการของฉันอยู่ใกล้ๆ
" ให้ผมเรียกเพื่อนคุณให้ไหมครับ "
" ทำไม...เรียกยัยบ้านั่นทามหมายยยย "
" คุณเมาแล้วนะครับ "
" ไม่ต้อง! ฉันหวายยย เดี๋ยวนะ...ห้องน้ำ ใช่ห้องหนามมมมล่ะ เจ้านั่นมันตั้งอยู่ตรงไหนฮะ!! " 
ฉันเดินไปตามที่นายบริการนั่นบอกแต่ทำไมฉันรู้สึกว่าที่บอกมาทั้งหมดฉันฟังไม่รู้เรื่องเลยนะ ให้ตายสิทางนี้รึเปล่าอ่ะ - -*
ฉันเดินโซซัดโซไปยังป้ายที่เด่นหล้าที่สุดในสายตาของฉันและมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดถูกเพ้ง รูปตัวกาตูนผู้หญิงยืนเด่นสง่าอยู่ในแสงไฟฉันมาถึงจนได้ ฮาๆ เก่งไหมล่ะ ^-^ แต่เอ๊ะ..นี่ห้องน้ำหญิงแล้วนั่นล่ะควรจะเป็นห้องน้ำชายไม่ใช่หรอแต่ทำไม...มันเป็นรูปเดียวกันกับรูปนี้เลยและ แล้วอันไหนห้องน้ำหญิงกันแน่-0-
ชั่งเถอะเข้าๆไปมันก็ห้องน้ำเหมือนกันนั่นแหละ
ขณะ...ที่กำลังจะย่างกรายเข้าไปข้างในนั่น
ฉุบ! ก็มีมือมือหนึ่งยื่นมาจับแขนฉันไว้อย่างถือวิสาสะ
" เธอ...จะทำอะไรน่ะ - - "
ชายร่างสูงไว้ผมดำยาวสไลด์ละต้นคอ ผิวเนียนขาว ปากจีบสวยได้รูปดูแล้วเหมือนกับนายแบบที่พึงลุดมาจากนิตยสารอย่างไงอย่างงั้น แต่สำหรับฉันตอนนี้ก็คือ..นายนี้กำลังจะทำอะไรกับฉันกันแน่ ฉันสะบัดแขนออกจากมือของเขา...และพึงรู้ว่า แรงของฉัน..หายไปไหนหมดนะ!! 
" เธอคิดว่าเข้าไปแล้วจะรอดออกมารึไงกัน "
" รอด? นายพูดบ้าอารายยยฮะ...นี่มานห้องหนามมหยิงงงงนะ โอ๊ะ!! เมื่อกี้ชานเห็นนายออกมาจากตรงนี้ ห้องหนามหยิง...รึว่า "
" - - * " >>> เขา
" เป็นพวกแอ๊บแมนหรา!~.....^-^ " ฉันเอามือไปจิ้มๆที่แก้มเขาอย่างกับคนเคยรู้จักกันมาก่อน
" ยัยบ้า ! " เขาปัดมือฉันออกจากแก้มของเขาอย่างรังเกลียจ เห็นม่ะคนตรงหน้าฉันมีพฤติกรรมอย่างกับพวกนั่นเลย ผู้หญิงแตะตัวไม่ได้และมักชอบทำท่าน่ารังเกลียจใส่ เหมือนหมอนี่ตอนนี่เปียบ
เลยแหะ..
" เอาล่ะ..หมดเวลาสนุกแล้ววว...ชานจะไปเข้าห้องน้ำล่ะนะ ^-^ "
" โอเค...เชิญสนุกให้เต็มที่นะ ^-^ "
ตานั่นส่งยิ้มมาให้ฉันอย่างมีความใน เอ๊ะ...เข้าห้องน้ำนี่มันสนุกด้วยเรอะ ฉันว่าฉันเพี้ยนแล้วอีตานี่เพี้ยนยิ่งกว่าฉันอีกแนะ แต่ยิ้มนั่น ยิ้มเมื่อกี้มัน เหมือนกับรุ่นพี่ รุ่นพี่โปรเจค จู่ๆอะไรก็ไม่รู้ดลใจให้ฉันเห็นหน้าเขากล้ายเป็นรุ่นพี่โปร์เจคที่กำลังยืนส่งยิ้มให้ฉันอย่างที่เคยๆ ช่างเป็นยิ้มที่สวยจริงๆ ฉันเอามือตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อเตือนสติ แต่ภาพที่ฉันเห็นก็ยังเป็นรุ่นพี่คนเดิมที่ยืนยิ้มให้ฉัน
" ฮึก ฮึก หือออออออออออออ ToT " ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างกับคนบ้าก่อนจะกระโดดเข้าไปกอดคนตรงหน้าและระดมจูบไปที่แก้มของเขา..ภาพของรุ่นพี่โปร์เจคล้วนไหลเข้ามาฉ่ายชัดในสมองของฉัน ฉันเกลียจตัวเองที่ไม่หล้าบอกรุ่นพี่ไปตรงๆ เพราะถ้าเกิดฉันบอกรุ่นพี่ไปรุ่นพี่อาจจะชอบฉันก็ได้ ฉันเกลียจตัวเองที่โง่มาตลอดคิดว่าตัวเองอาจมีหวังที่จะเป็นคนๆนั่นของพี่โปร์เจค
ฉันหวังว่าสักวัน สักวัน เขาคนนั่น คนนั่นที่จะมายืนข้างๆฉันจะต้องเป็น.....เป็น
" ไอเคสปา!! " เป็นเคสปา.. เอ๊ะ! เคสปาอย่างนั้นหรอ แล้วเคสปานี่ใครกัน?
" ยัยขี้เมาเธอทำบ้าอะไรฮะ "
เพร้ง!!! จู่ๆหน้าของพี่โปร์เจคก็หายไปกลับกล้ายเป็นหน้าของพ่อหนุ่มที่หล่อรากไส้ผมดำตรงหน้าฉันแทน และที่น่าตกใจที่สุดก็คือ ปะ.ปากของฉันกำลังจูจุ๊ฟอยู่กับเขาอีกต่างหาก!! รวมไปถึงตัวของฉันที่ขึ้นไปอยู่บนตัวของเขาอย่างสมบูรณ์แบบ! โอ้.แม่เจ้าโว๊ยยยยยยยย นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ยยยย ฉันขยี้หัวตัวเองเพื่อว่าอาจจะเป็นแค่ฝันแต่หน้าของนายผมดำตรงหน้าก็ไม่ขยับ
เขยื้อนไปไหนเลยสักแอะ...
" ฉันหนักลุกออกไปสิยัยงี่เง่า - - "
ฉันมองไปรอบๆก็เห็นผู้คนกำลังมุงดูฉันกับเขาอย่างกับสิ่งแปลกประหลาดที่ไม่เคยพบไม่เคยเจอมาก่อน...เอ๊ะแต่ฉันได้ยินยัยผมสั้นนั่นพูดว่า ' ยัยนั่นเป็นใครกันทำไม่ถึงมีสิทธิ์กอดเคสปาของพวกเราด้วยฮะ! '
" ทะทำไมตัวฉันถึง.."
" ลุกขึ้นไปก่อนสิ คนมองกันหมดแล้วหวังว่าเธอคงจะรอดจากคืนนี้ด้วยนะ การกระทำของเธอมันอุอาจ - - "
อุอาจหรอ..ฉันไม่รู้ >.< ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรลงไป ฉันมองตัวเองที่อยู่บนตัวของเขาอย่างอึ่งๆ ก่อนจะกระเด้งออกมาจากตัวเขาทันทีและแล้วสายตาของฉันก็เลือบไปเห็นป้ายบนหัวตัวเองที่เป็นรูปกาตูนผู้ชายยืนเด่นหล้าอยู่ในแสงไฟ รึว่า.....ตายจริงฉันนี่มัน....กำลังจะเข้าห้องน้ำชายหรอเนี่ยยย=[]=
" เฮ้ย!!~ นายแม่งเจ๋งว่ะเพื่อน ^v^ " นายหัวแดงวิ่งเข้าไปตบปาเพื่อนของเขาที่กำลังมองมาทางฉันอยู่ ฉะ.ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ T0T
" กลับเถอะ " เขาพูดแค่นั้นก่อนจะหันหลังเดินจากไป ฉัน.....ไม่รู้จริงๆนะ... แต่ก่อนที่ฉันจะเดินออกมาจากตรงจุดๆนั้นทุกสายตารอบๆของแม่หญิงทั้งหลายก็มองมาที่ฉันอย่างกับพวกนกเหยี่ยว
ให้ตายสิ...อย่างนี้ล่ะมั่งที่ตานั่นบอกว่าขอให้รอดน่ะ
" เดี๋ยว! แกน่ะกล้าดีอย่างไงมายุ่งกับแฟนของฉันฮะ!! "
" ถอยไป " ฉันมองหน้ายัยแก้มแดงเหมือนตูดลิงที่มายืนขวางหน้าฉันฉันไว้อย่างอารมเสีย
" หนอยยย~  ปากดีนักมันน่าตบสั่งสอนสักหน่อยดีม่ะ!! "
ยัยนั่นเงื้อมมือขึ้นและกำลังจะฟาดลงมาที่ใบหน้าของฉัน
" หยุดนะ!! ยัยพวกเศษสวะ แกจะทำอะไรเพื่อนฉัน "
ยัยเมเม่รีบวิ่งมายืนจังก้าระหว่างฉันกับยัยตูดลิงอะไรนั่นอย่างเอาเรื่อง ฉันที่ไม่อยากจะมีเรื่องก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับสถานการณ์ตอนนี้อย่างเดียว
" หลบไป แกไม่เกี่ยว "
" ไม่เกี่ยวหรอ? ยัยนี่เป็นเพื่อนฉันแล้วแกก็ไม่มีสิทธิ์มาออกฤทธิ์ใส่พวกฉัน....ยัยตูดลิง " เห็นด้วยยัยนั่นน่าเหมือนตูดลิงชัดๆ - -
" กรี๊ดดดดดดดดดดด กะ...แก "
" เอาสิ!! ถ้าแกทำร้ายฉันกับเพื่อน แกจะไม่มีสิทธิ์เข้ามาในสถานที่แห่งนี้อย่างถาวร เพราะฉันเป็นหุ้นส่วนของคลับที่นี่ เท่ากับเป็นเจ้าของที่นี่ด้วย " ยัยนั่นชักมือลงก่อนจะเดินกระแทกกระทันหายไปอีกทางแต่ก็ยังมิวายหันมาคอนใส่ฉันวงใหญ่

ตลอดทางกลับบ้านยัยเมเม่ก็พยายามสักถามเรื่องฉันกับพ่อหนุ่มผมดำนั่นว่า ฉันเกิดเป็นบ้าไรขึ้นมาถึงทำแบบนั้น...ซึ่งฉันก็ไม่อยากจะกลับไปคิดถึงมันอีก...แต่ก็นะคนแปลกหน้าที่ฉันไม่รู้จัก  ไม่ได้รัก แต่...กลับได้จูบแรกของฉันไป!! คิดแล้วก็อยากจะบ้าตาย และฉันก็พึงรู้อะไรบ้างอย่าง คือ
" นี่เทอเป็นหุ้นส่วนของคลับนั่นตั้งแต่เมื่อไร "
" เมื้อกี้แหละ ^-^ "
ฉันย่นคิ้วพอจะเดาออกแหละที่ยัยบ้านี่พูดว่าเป็นหุ้นส่วนอะไรนั่นเป็นการโกหกทั้งเพ ที่แท้ก็แค่เอาตัวรอดเท่านั้นเอง