ณ คฤหาสน์สีขาว ดูหรูหรา ซึ่งหากมองดูจากภายนอก ดูเหมือนราวกลับเป็นปราสาทในเทพนิยายที่ออกมาอยู่ในโลกแห่งความจริง ถูกตั้งอยู่บนเนินเขาสูงชัน รอบบ้านถูกล้อมรอบด้วยกำแพงอิฐ สูง 2 เมตร ภายในตัวบ้านถูกออกแบบสไตล์ฝรั่งเศส  รวมถึงสวนต่างๆที่อยู่ภายในบริเวณคฤหาสหลังนี้ ก็ถูกออกแบบให้เป็นสวนดอกไม้ ราวกลับอยู่บนสรวงสวรรค์ มีดอกไม้นานาชนิดโดยเฉพาะดอกกาโวต้า(Gavota ) ที่จะมีเยอะที่สุด เนื่องจากเป็นดอกไม้พิเศษที่เจ้าของบ้านได้ปลูกไว้เพื่อเป็นสัญญาใจกับหญิงคนรักของเขา ว่า "ทั้งชีวิตของฉันจะไม่หลงไหลใครอีกแล้วนอกจากเธอคนเดียวเท่านั้น"

และ ณ สวนดอกกาโวต้า  ท่ามกลางดอกไม้เหล่านั้น มีหญิง-ชายคู่หนึ่ง ยืนอยู่ ตรงนั้น
 

 "แด่คุณ ............" ชายหนุ่มปริศนาได้ยื่นช่อดอกไม้สีของดอกไม้เป็นสีแดงสลับขาวให้กับหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า พร้อมลุกขึ้นยืนก่อนที่จะกระซิบเพียงแผ่วเบาข้างๆหู

"หืม...แด่..คุณ...อะไรนะ...." เสียงหวานหลุดออกมาเบาๆ พลางค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงนกร้อง ก่อนที่จะเบนสายตามาดูนาฬิกาข้างๆเตียงนอน

“อืม  05:59:57 ฝันเหรอ?"ฉันบ่นพรึมพรำกับตัวเอง 

“3”

“2”

“1”

ก๊อกๆ

“คุณหนูคะ ตื่นหรือยังคะ คุณท่านให้มาตามค่ะ” เสียงใสๆเอ่ยขึ้นหน้าประตูห้องฉัน

“ค่ะ” ฉันตอบออกไปก่อนที่จะลุกเข้าห้องน้ำ  นี่เป็นกิจกรรมอันแสนสุดเซ็งของฉัน ทุกๆวันจะต้องมีสาวใช้เปลี่ยนเวียนน้ำเสียงมาเรียกฉัน -___-^  แล้วก็จะเป็นเวลาหกโมงตรงทุกครั้ง  และฉันก็มักจะนับเวลาได้ตรงเผงทุกที  ยิ่งก่อนหน้าที่ฉันจะอยู่มัธยมปลาย  จะต้องมีสาวใช้ มาเตรียมน้ำอุ่นให้อาบ  เตรียมเสื้อผ้าให้ ฉันอยากจะวีนใส่แม่พวกนั้นว่า’ฉันไม่ได้พิการ -___-‘ จริงสิ  พักหลังๆมานี้ฉันชอบฝันแบบนี้อยู่เรื่อยเลย ฉันอยากรู้จัง ว่า แด่คุณ...อะไรนะ  ฉันได้ยินไม่ชัดเลย  ให้ตายสิ  ไหนจะดอกไม้นั่นอีก เค้าเอ่ยชื่อของฉันหรือเปล่านะ  อ๊าก T^T ))  แถมชายปริศนาคนนั้นหน้าตาแบบไหนฉันก็จำไม่ได้อ่ะ  มันมืดๆนี่นา = =''  เอ๊ะ!  หรือฉันควรจะพกโคมไฟติดตัวเวลานอน  เผื่อถ้าฝันอีก ฉันจะได้เอาโคมไฟนี่ส่องหน้าชายหนุ่มคนนั้น...แหม..ฉันเนี่ย ก็ฉลาดเหมือนกันเนอะ 

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป

จริงๆแล้วฉันเสร็จตั้งแต่ สิบนาทีที่แล้วแล้วล่ะ  นอนรอเวลาลงไปพบคุณพ่อ กับคุณแม่ ตอน 07.00 นะ เอาล่ะระหว่างรอ  ฉันขอแนะนำตัวก่อนนะ  ฉันชื่อ ฮันฮัน  อินโกทรวิทย์ อายุ 17ปี จริงๆแล้ว คุณพ่อกับคุณแม่ของฉันเป็นคนไทยทั้งคู่ แต่ว่า คุณพ่อท่านเป็นลูกครึ่งเกาหลี ไทย  คุณแม่ท่านเป็นลูกครึ่ง ไทย ฝรั่งเศส  และฉันมีชื่อเล่นว่า ไอเฟล ลำพังชื่อจริงของฉันก็เป็นชื่อเล่นได้  แต่ว่าคุณแม่ท่านไม่ยอม -___-   พอเถอะ ! เรื่องของฉันพอก่อน  ฉันว่าลงไปข้างล่างดีกว่า

“คุณหนูมาแล้ว! พวกเราตั้งแถว”หญิงสาววัยกลางคนใส่เสื้อแขนยาวสีขาว กระโปรงสีน้ำตาลยาวถึงข้อเท้า พันด้วยผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลเข้มระบายลูกไม้สีขาวล้อมรอบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งๆแต่ฟังดูแล้วน่าเกรงขามนัก

“คุณพ่อกับคุณแม่มาหรือยัง? คะ” ฉันถามออกไปขณะที่เดินผ่านหัวหน้าแม่บ้านและเฝ้ามองหญิงสาวแม่บ้านคนอื่นที่จะแต่งตัวแตกต่างจากหัวหน้าแม่บ้านคือกระโปรงที่ใส่จะใส่เป็นแบบฟูฟ่องสั้นแค่เข่าและแขนเสื้อจะเป็นแบบแขนตุ๊กตา  ดูแล้วช่างน่ารักนัก ^^

“มาแล้วค่ะ รอคุณหนูอยู่ที่โต๊ะรับประทานอาหารค่ะ” หัวหน้าแม่บ้านตอบพลางเอามือประสานกันไว้ข้างหน้า ก่อนที่จะก้มหน้าเล็กน้อยแสดงถึงความเคารพ

“คุณป้าค่ะ ฮันฮันขอร้องนะ อย่าก้มหน้าสิคะ ไม่เอานะ ฮันฮันไม่ได้แก่เหมือนคุณพ่อกับคุณแม่ซะหน่อย ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนั้นเลย” ฉันบ่นออกไปทันที คุณป้าแม่บ้านจะให้ฉันพูดอีกกี่สิบรอบนะ ถึงจะเชื่อ 

"โถ่ คุณหนู ป้าชินแล้วนี่คะ อีกอย่างคนใช้พวกนี้ก็อยู่ขืนป้าไม่ทำให้ดูเป็นตัวอย่างแล้ว.."

"งั้นต่อไปนี้ฮันฮันจะไม่คุยกับคุณป้าอีก" ฉันรีบเอ่ยตัดโดยไม่ยอมฟังเสียงคุณป้าแม่บ้าน ก่อนที่จะสะบัดหน้าเดินหนีไป อย่างเอาแต่ใจ

“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณพ่อคุณแม่ ^^” หลังจากที่ทำใจฝืนยิ้มอยู่นาน ฉันก็นั่งลง พวกท่านทั้งสองเงยหน้าขึ้นมามองฉันเล็กน้อย ก่อน ที่จะมองไปรอบๆตัวฉัน

“ต้าย!! ลูกไอเฟลของคุณแม่ ทำไมเดินเข้ามาคนเดียวคะ? แล้วคนใช้ไปไหนหมด เกิดหนูสะดุดล้มขึ้นมา แม่บ้านพวก..”

“คุณแม่คะ?  ไอเฟล บอกพวกเค้าให้ไปเองค่ะ  หนู 17 แล้วนะคะ” ฉันเอ่ยขัดขึ้น ก่อนที่คุณแม่แจะบ่นยาวไปกว่านี้ ให้ตายเถอะ! –w- )  ฉันไม่ใช่เด็กเพิ่งหัดเดินนะ!!

“แต่เมื่อวานฮันนี่ของคุณพ่อ เพิ่งเดินเตะโต๊ะจนแจกันหล่นแตกนะ?” คุณพ่อเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเอือมๆ -__-  ฉันเป็นไอเฟลของคุณแม่ เป็นฮันนี่ของคุณพ่อหนะ -..-

“ก็  ก็ ใครไม่รู้เอาไปวางขวางทางเดินนี่คะ  ฮันนี่ไม่เห็นนี่นา -O-”

“แต่คุณแม่จำได้ว่า คุณแม่เปลี่ยนแจกันไปมากกว่าอายุของไอเฟลอีกนะ ” อ่า  -..-  )) ฉันไม่ใช่คนซุ่มซ่ามขนาดนั้นนะ

“โถ่ T_T ) ก็ไอเฟลไม่ได้ตั้งใจนี่นา”

“โอ้ย!  คุณป่ะป๋า กับคุณหม่าหมี้ ฮะ ถ้าอย่างน้องฮันเฟลตั้งใจ คงได้สร้างบ้านใหม่ พอๆกับอายุของคุณน้องฮันเฟลละครับ ” เงอะ!!-___-!!  ตานี่มาได้ไงเนี่ย!!

“คุณแม่ คุณพ่อคะ  หนูไปเข้าห้องน้ำแปบค่ะ” ฉันเอ่ยจบพลางรีบลุกขึ้น ก่อนที่จะหันไปมองไอ้ผู้ชายคนนั้นอีกครั้งเพื่อเป็นการยืนยันว่าฉันไม่ได้กำลังฝัน!! และเมื่อมองจนแน่ใจ ฉันจึงรีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที

///////////////////////////////////////////////
จริงๆแล้วลองแต่งดูนะค่ะ  ถ้าไม่รู้ว่ามันจะดีหรือแย่ ยังไง  อยากให้ช่วยแนะนำบ้างนะคะ

ถ้ามีคำไหนสะกดผิด  ช่วยบอกด้วยนะ  ขอบคุณจ้าา >.<  ))