ปี๊น~ ปี๊น~

ใครมาบีบแตรหน้าบ้านแต่เช้าฟะ ฉันกระเด้งตัวจากเตียงนอนแล้วขยี้ตาไปพร้อมกัน  เมื่อเหลือบไปดูนาฬิกามันบอกเวลาว่าแปดโมงเช้าตรงเป๊ะ     ฉันชะโงกหน้าจากหน้าต่างลงไปดูก็พบนายเอกซ์ตร้ายืนถอดแว่นสีชาอยู่กับสปอร์ตไบท์สีแดงดำ มันจะเท่ไปถึงไหนฟะ -_-;

“อะไรมันจะตรงเวลาขนาดนี้ฮะ -0-” ฉันปาดน้ำลายที่ไหลยืดเต็มแก้ม (อี๋ >_<) ก่อนจะลงไปเปิดประตูให้ไอ้บ้านั่น ดูมันจะตะลึงในความงามของฉันไม่น้อย หุๆ ^^ ตะลึงตึงโป๊ะ

“ทำไมไม่แต่งตัวฮะ แปดโมงแล้วเนี่ย อะไรยังไม่ได้แปรงฟันล่ะสิท่ากลิ่นโชยมาเชียว”

“นายเป็นหมาเหรอ ถึงได้จมูกดีขนาดนั้นน่ะ” ฉันว่าเขาทำให้เขาหน้าเหวอเล็กน้อย “นึกว่าเป็นแต่เม่นซะอีก” ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ

“เธอพูดว่าอะไรนะ”

“อ้อ เปล่าฉันจะบอกว่าเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”

“ไม่ต้องอาบมันแล้ว แปดโมงแล้วเห็นมั๊ยไปแบบนี้แหละ”

 “ฮะ นายจะให้ฉันไปในสภาพแบบนี้เหรอ >o<” ชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

“ก็เออสิ”

“ไม่น้าาา ไปทั้งชุดนอนแบบนี้น่าเกลียดตายเลย ” ฉันพยายามพูดเสียงเบา เพราะถ้าออกจากบ้านในสภาพนี้ มีหวังฉันได้โด่งดังกว่าคุณเรย่านางเอกเรื่องดอกส้วมสีทองแน่ๆเลย (ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ^^)

 “เธอคงจะน่าเกลียดมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วล่ะ” เอกซ์ตร้าพูดอุบอิบ

“หืม ว่าไงนะ…”

หมอนี่คงแอบบ่นอะไรใส่ฉันอีกล่ะสิ =0=

“เธอนี่มันเรื่องมากจังนะ! ไปชุดไหนก็เหมือนเดิมนั่นแหละ” เขาเอ็ดเบาๆใส่ฉันแล้วอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างที่ฉันฟังไม่เข้าใจ

“ไปชุดไหนก็น่ารักเหมือนเดิม ^///^”

“นี่นายแอบท่องคาถาสาปแช่งฉันอยู่ใช่มั๊ย!”

ต้องใช่แน่ๆเลยเพราะฉันได้ยินเขาบ่นอะไรงึมงำๆอยู่คนเดียวน่ะ  คนเรานี่รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆเลยนะ >.<  เห็นหน้าตาดีๆไม่นึกเลยว่าจะเป็นพวกอวิชา เล่นคุณไสย ชอบสาปแช่ง เสกหนังควายเข้าก้น เสกตะปูตำเท้า  เป่ามนต์ดำใส่ปาก บลาๆๆ (คิดเองเออเองทั้งน้าน -0-)

“ใช่มั๊ยๆ” ฉันเขย่าแขนเอกซ์ตร้าเบาๆเพื่อให้เขาตอบคำถามฉัน แต่เขากลับเบือนหน้าหนี

“อ๊ะ! นายหน้าแดงอ่า แดดก็ไม่ร้อนนี่นา หระ...หรือว่านายเขิน!” ดีดนิ้วดังโป๊ะราวกับแก้อสมาการแบบจำลองอะตอมของทอมสันในวิชาชีววิทยาได้ (เอาเกรดศูนย์ไปเลยลูก....ครูผู้สอน)

“เปล่า!” เอกซ์ตร้าโวยเสียงดัง ฉันไม่ถามเขาต่อเพราะเห็นว่าหน้าของเขาแดงขึ้นเรื่อยๆ ถึงตอนนี้ฉันก็ตอบไม่ได้ว่าเขาหน้าแดงเพราะเขินหรือโกรธกันแน่ แต่ถ้าให้เดาคงเป็นอย่างหลังมากกว่าเพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่จะทำให้เขาเขินฉันนี่นา...ใช่มั๊ย

“ให้ฉันไปเปลี่ยนชะ...” ฉันพูดยังไม่ทันจบเอกซ์ตร้าก็ลากฉันขึ้นสปอร์ตไบท์คันใหญ่ทันที

อุ๊บ !

“อะไร?” ฉันถามอย่างสงสัย เพราะเอกซ์ตร้ามันโยนหมวกกันน็อกให้ฉัน อุ๊ย หรือว่าเขาจะเป็นห่วงฉัน  +0+

“ใส่ซะ เดี๋ยวฉันจะถูกปรับ” ฉันเชื่อแล้วว่าเขาเกลียดฉัน เขาไม่ได้เป็นห่วงฉัน T^T

บรื้น~ บรื้น~

เขาขับรถอย่างเร็ว เร็วอย่างกับติดไฮสปีด 1,000 เมก (เว่อร์ได้อีก) ไม่ทราบว่าจะรีบไปเข้าเฝ้ามัจจุราชหรืออย่างไร เขาขับรถอยู่ที่ความเร็วประมาณ 180 กิโลเมตร/ชั่วโมง โอ้! ขอให้ฉันเดินทางโดยสวัสดิ์ภาพด้วยเทอญ สาธุ...

“นี่! ถ้านายรีบขนาดนี้ทำไมนายไม่เอารถสปอร์ตสีแดงคู่ใจของนายมาล่ะ”

 เพราะอย่างน้อยฉันก็จะได้ป้องกันอุบัติเหตุด้วยการคาดเข็มขัดนิรภัย

 -_-

“เอาเข้าอู่” เขาตอบแต่ไม่หันกลับมาเพราะถ้าเขาหันกลับมาเราสองคนคงจะได้ไปเดินเล่นที่เมืองผีกันแหงๆ 

“อ่าว เอาเข้าอู่ทำไม” เขาเหลียวหลังกลับมาแวบเดียว แวบเดียวจริงๆ

“ก็ใครทำให้รถฉันเสียหายล่ะ” เขาปรายตาดุมาทางฉัน

“ก็นายรวยไม่ใช่เหรอทำไมไม่เอาคันอื่นมาล่ะ” ฉันถามเพราะสงสัย ก็เมื่อวานเขาบอกว่าบ้านรวยไมใช่เหรอ แต่เขาไม่ตอบแถมยังเร่งเครื่องอีกต่างหาก

อ้าก >()< นั่นมันเสาไฟฟ้านะ ให้ตายสิเขาเฉี่ยวมันไปแค่เซนต์เดียวเอง หมอนี่จะขับรถหวาดเสียวไปถึงไหนนะ >_<

แว้กก เขากำลังจะชนกำแพงวัด...

แล้วก็จะเหยียบเจ้าตูบ...

ปาดหน้าแม่ค้าขายพวงมาลัย …

บีบแตรไล่คุณลุงแท็กซี่...

 ฉันตั้งปณิธานกับตัวเองทันทีว่าจะไม่ซ้อนรถกับนายนี่อีกเด็ดขาด โอ้วว~ เขาทำให้ขาฉันสั่นไปหมดแล้ว (คิดไปถึงไหนกันแล้วเนี่ย) ขับรถเร็วขนาดนี้ไม่ฆ่าฉันให้ตายไปเลยล่ะค้าาา ~

ฮู่ว์ว์ว์

ในที่สุดก็ถึงที่ตาย เย้ย! ที่หมายสักที กว่าจะถึงได้เล่นเอาเกือบขี่ราดกางเกงเลยทีเดียว ฮู่ว์ หน้าฉันชาไปหมดเลย T^T

เอ๋...ที่นี่เองเหรอที่ทำงานของฉัน  อืมจากที่ฉันดูๆแล้วตึกนี้น่าจะสูงประมาณสี่ชั้นได้นะเป็นตึกสีดำทะมึนทึนดูวังเวงชะมัด ตรงบริเวณกลางตึกมีป้ายหินอ่อนสีดำเงาวับแผ่นใหญ่ติดเด่นหราและสลักด้วยตัวหนังสือสีเหลืองสะท้อนแสงว่า  ‘Dark Town’ แถมยังมีพี่ล่ำบึกหนวดเฟิ้มเฝ้าหน้าประตูทางเข้าด้วยฉันแอบสังเกตเห็นพี่แกเหนบปืนสั้นไว้ที่ขอบกางเกงด้วย -^- (ปืนสั้นที่เป็นอาวุธสังหารนะจ๊ะอย่าคิดไปไกลทีเดียว -*-)

“ยืนเอ๋ออยู่ได้เข้ามาสิ” เอกซ์ตร้าเดินเข้ามาสะกิด เรียกดีๆไม่ได้เหรอไงฮะ เช่นยืนเซ่ออยู่ได้อะไรประมาณนี้ (ช่วยอธิบายความแตกต่างที =O=)

“ใครเหรอครับคุณเอกซ์ตร้า” พี่ล่ำถามนายเอกซ์ตร้าอย่างสุภาพเรียบร้อยซึ่งมันไม่ได้เหมาะกับบุคลิกของพี่แกเลย

“ไม่ใช่เรื่องของแก” เอกซ์ตร้าเอ่ยเสียงเรียบ

หน้าที่เป็นสีดำของพี่ล่ำเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงแจ๊ดด้วยความโกรธ พี่ล่ำชกเข้าที่ข้างแก้มของนายเอกซ์ตร้าอย่างแรง  และมองหน้านายเอกซ์ตร้าราวกับเป็นศัตรูกันมาแต่ชาติปางก่อน ก่อนจะควักปืนที่เหนบไว้มาจ่อหัวนายเอกซ์ตร้า O.O และ...

ป้าบ!

“นี่เธอจะจ้องหน้ายามของฉันอีกนานไหม” เอกซ์ตร้าดีดหน้าผากฉันอย่างแรง ย้ำค่ะว่าอย่างแรง แงๆ เค้าเจ็บนะ >.<

แรงดีดของนายเอกซ์ตร้าทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ทันที ที่แท้แล้วเรื่องพี่ล่ำบึกจะทำร้ายนายเอกซ์ตร้าก็เป็นแค่ความคิดด้านมืดของฉันเอง ฮ่า คิดเป็นตุเป็นตะเลยเรา

“เออนี่ ฉันจะให้ค่าจ้างเธอเป็นรายวันนะ เผื่อวันไหนเธออู้งานฉันจะได้ไม่ขาดทุน” เอกซ์ตร้าพูดในขณะที่เราสองคนกำลังเดินเข้าไปข้างในตึก

“ขี้งก!” ฉันสบถดังๆใส่เขา  เขาหันหลังกลับมา(เขาเดินนำหน้าฉันน่ะ)พร้อมกับยักไหล่ให้ฉัน 

โหย! ไอ้ตึกนี่มันมีกี่ชั้นกันแน่ฟะ ฉันเดินขึ้นบันไดจนเวียนหัวแล้วนะ

“ตึกของที่นี่มีห้าชั้น  ข้างล่างสุดคือชั้นใต้ดินเป็นบ่อนคาสิโน ชั้นที่เราผ่านมาเมื่อกี๊ก็คือชั้นแรกเป็นล็อบบี้เอาไว้รับแขก ส่วนชั้นนี้ชั้นที่สองจะเป็นไนต์คลับเปิดตอนสามทุ่ม ชั้นที่สามเป็นคลังอาวุธ ชั้นที่สี่คือคอนโดของพวกฉัน...พี่ชายเธอก็มาอยู่บ่อยๆหนิ และสุดท้ายชั้นบนสุดที่เป็นดาดฟ้ามีสระว่ายน้ำอยู่” เอกซ์ตร้าสาธยายตึกของตัวเองให้ฉันฟัง ซึ่งฉันก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้างน่ะนะ คือตอนนี้อยากให้ถึงชั้นที่เป็นคอนโดของหมอนี้เต็มแก่แล้วล่ะ เหนื่อย!

“นายมาบอกฉันทำไมอ่ะ ไม่เห็นจะอยากรู้เลย” ฉันพูดปนหอบ แฮ่กๆ

เมื่อไหร่จาถึงงง!!! -0-

“ก็บอกให้รู้ไว้...เพราะว่าเธอต้องทำความสะอาดมันทุกชั้นเลย”

“O()O จะบ้าเหรอแค่เดินขึ้นไปคอนโดนายฉันก็แย่แล้ว ถ้าให้ฉันทำความสะอาดทั่วตึกนี่ฉันมิต้องชักตายไปก่อนเหรอ” ฉันพูดแกมบ่นใส่เขา

“เธอก็ต้องทำงานให้มันคุ้มกับค่าจ้างที่ฉันให้หน่อยสิ”

“พูดอย่างนี้นายคงให้ค่าจ้างฉันแพงใช่มั๊ย ^.^”

“อืม”

“เท่าไหร่ล่ะจ๊ะ ^o^”

“สามสิบบาท”

“O_O หา!”

“สามสิบบาท!!!”