“มีอะไรเหรอค้า” ฉันพยายามดัดเสียงให้อ่อนลง แต่นายนั่นจ้องจะกินเลือดกินเนื้อ

“ถ้าไม่มีอะไรงั้นฉันขอตัวก่อนนะค้า”

ฉันพูดพลางก้มหัวให้เขาอย่างเคารพนบน้อมแล้วรีบแจ้นไปทันที แต่มันไม่ทันเพราะมีมือใหญ่ของตานั่นคว้าไว้ก่อนนะสิ T^T

“จะไปไหน เรื่องของเรายังไม่ได้เคลียร์เลยนะ” เขาพูดแล้วยิ้มๆ ยิ้มอย่างโมโหอ่ะ ส่วนพี่แวมพ์พยายามก็ทำท่าจะจับผิดฉันใหญ่เลย

“รู้จักกันมาก่อนเหรอ” พี่แวมพ์ถามแล้วพยักหน้าให้ตาบ้านี่ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ

“อ๊าย นี่พี่ตร้าซ์รู้จักกับยัยประสาทนี่ด้วยเหรอค้า” ยัยกองกอยเดินเข้ามาพร้อมมัมมี่ แต่ฉันไม่ชอบประโยคหลังนี่เลยแฮะ

“อืมครับ เพิ่งรู้จักเมื่อบ่ายนี้เองน่ะ” เขาพูดแล้วยิ้มๆให้กองกอย กองกอยก็ยิ้มตอบแล้วหันมาถลึงตาใส่ฉัน

“นี่แกแอบไปสุงสิงกับผู้ชายนอกบ้านเหรอ ฉันจะฟ้องแม่”

ยัยกองกอยพูดแล้วทำท่าทางเดินไปหาแม่ที่อยู่ในครัว ไม่น้าา~ คดีเก่ายังไม่ได้สะสางจะมีใหม่อีกแล้วเหรอ แต่โชคยังเข้าข้างฉันตานั่นคว้าแขนกองกอยไว้ก่อน พอถูกจับแขนเท่านั้นแหละยัยน้องสาวตัวดีของฉันก็รีบส่งสายตาวิบวับให้เอกตร้าทันทีเลย ฉันว่าฉันเห็นนอผุดขึ้นจากจมูกของยัยกองกอยด้วยนะ

 พี่แวมพ์เห็นการกระทำของกองกอยจึงกระแอมเสียงดังก่อนจะพูดจะขึ้น

“มีอะไรก็ไปทำไป” แวมไพร์บอกกองกอยที่ทำตัวอ้อนแอ้น ทำให้ยัยกองกอยเดินกระทืบเท้าขึ้นชั้นสองไป (คนในบ้านหลังนี้นี่ยังไงกัน เอะอะอะไรก็จะขึ้นแต่ชั้นสอง -*-)

“ส่วนแก กลับไปได้แล้วไอ้ตร้าซ์ส่วนแม่บ้านเดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลังแล้วกัน” แวมไพร์บอกแกมไล่ ( หนักไปทางไล่มากกว่า ) แต่เอกซ์ตร้าก็ยังส่ายหน้าแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัยน์

“แกไม่ต้องหาแล้วฉันเจอแล้วล่ะ” เอกซ์ตร้าบอกพลางมองมาที่ฉัน อย่าบอกน้าา~  ว่าจะให้ฉันไปเป็นแม่บ้านให้นายน่ะ

ไม่อาววน้าา~ T^T

“ใครวะ?” พี่แวมพ์ทำหน้างงแล้วมองมาทางฉันตามสายตาของนายเอกซ์ตร้า

“อย่าบอกนะว่าแกจะให้น้องสาวของฉันไปเป็นแม่บ้านให้แก” แวมไพร์เอ็ดเสียงดัง เอกซ์ตร้าพยักหน้าเล็กน้อย

“ไม่” ฉันปฏิเสธทันควัน

“ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอทำอะไรฉันพัง” เขากัดฟันบอกฉัน (คำพูดนายมันกำกวมนะ) แล้วยิ้มอย่างสะใจ ส่วนฉันสิเกิดมายังไม่เคยเป็นแม่บ้านให้ใครมาก่อนเป็นครั้งแรกก็ต้องมาเป็นให้ไอ้หัวเม่นนี่ ไม่น่าซุ่มซ่ามเลยเรา ต้องโทษไอ้บ้าเติ้ลคนเดียวถ้ามันไม่หลบฉันก็คงไม่ต้องมาลำบากตรากตรำขนาดนี้

“ส่วนค่าจ้างไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวฉันจะให้เงินน้องสาวแกเป็นรายวันเลย” เขาบอกกับพี่แวมพ์พี่ชายของฉันที่ฉันให้ความไว้วางใจที่สุดกลับพยักหน้าแล้วบอกมามองมาทางฉัน

“แล้วแกจะให้ออนส์เริ่มทำงานเมื่อไหร่ล่ะ” พี่แวมพ์ถามไอ้หัวเม่นอย่างสงสัย

“พรุ่งนี่”

“ห๊า?”

ฉันร้องด้วยความตกใจ ก็งานมันเริ่มวันพรุ่งนี้นี่ แล้วฉันจะเอาเวลาไหนมาติวหนังสือกับยัยไอย่าเพื่อนเลิฟของฉันล่ะ TTOTT (เที่ยวห้างก็บอกมาเหอะ) 

“ไม่ต้องมาหงมาหา ฉันไม่ได้ให้เธอมาหาแต่ให้เธอมาเป็นแม่บ้านโว้ย” มันขึ้นเสียงค่ะ นี่ขนาดว่าฉันยังไม่ได้เริ่มทำงานนะคะมันยังตะโกนด่าขนาดนี้ แล้วถ้าฉันไปทำงานบ้านมันจริงๆล่ะก็ ฉันไม่ต้องหูหนวกจนต้องใช้เครื่องช่วยฟังเลยหรอค้า โฮๆ ฮือๆ โฮกๆ -*-

“พรุ่งนี้ฉันจะมารับไปทำงานแปดโมงเช้า”

“บ้าเหรอ! เช้าขนาดนั้นใครจะไปตื่นทัน” ฉันแหวใส่มันแต่มันกลับยิ้มหน้าระรื่น โอ๊ย ไอ้บ้าคนเขาเครียดกันมันยิ้มอยู่คนเดียว -_-;

“ไม่รู้แหละถ้าเธอตื่นไม่ทัน”

“ทำไมนายจะทำอะไรฉันฮะ”

“ก็ไม่ทำไมหรอก” มันบอกอย่างหน้าตาเฉยก่อนจะก้มลงมากระซิบเบาๆที่ข้างหูฉัน อึ๊ย!  จั๊กจี้ชะมัด “แหวนของแม่เธอ...ก็อาจจะได้หายไปจริงๆน่ะสิ” ไอ้หัวเม่นพูดไว้แค่นั้นแล้วเดินออกจากบ้านไป

นี่ฉันต้องไปเป็นขี้ข้าให้มันใช่มั๊ย นายไม่รู้เหรอเขาเลิกทาสกันไปตั้งแต่รัชกาลที่ห้าแล้วย่ะ สงสัยนายเพิ่งเกิดล่ะสิ (เขาเกิดก่อนแกย่ะ -_-*)

โฮกกก จากนี้ไปชีวิตของฉันคงจะไม่สงบสุขเหมือนเดิมแล้วสินะ -^-