ณ  สวนสาธารณะ  ABCDEFG

 

แว้กกก! แหวนมันถอดไม่ออก ทำไงดีๆ  โหย! มือฉันบวมแดงไปหมดแล้วนะ ฮืออ~ ไม่น่าแอบใส่แหวนของแม่เลย ถ้ามันถอดไม่ออกจริงๆแม่ฆ่าฉันแน่ ฉันตายแน่ๆ T^T อยากรู้จริงๆว่าทำไมไอ้แหวนบ้านี่ต้องมาติดแหงกอยู่ที่นิ้วของฉันด้วยฟะ (ก็แกแอบใส่มันไงฟะ-*-) ที่สำคัญมันติดอยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน TOT แล้วนี่ถ้าสุดที่รักของฉันมาเห็นเข้าล้า~ เขาต้องเข้าใจผิดแน่เลย เพราะฉะนั้นฉันต้องรีบเอาไอ้แหวนบ้านี่ออกจากนิ้วมือของฉันก่อนที่สุดที่รักของฉันจะมา >_<  

แย่มากถึงมากที่สุดไม่ว่าฉันจะออกแรงมากขนาดไหนไอ้แหวนนี่ก็ยังคงติดหนึบอยู่ที่นิ้วมือของฉันเช่นเดิม (ฉันสงสัยว่ามันอาจจะเป็นปลิงแปลงกายมา -^-) และที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ สุดที่รักของฉัน...มาแล้ว

 O () O!!!

“ไฮ! ขอโทษนะที่มาช้า” เติ้ลสุดที่รักทำหน้าสำนึกผิดสุดๆ

ฉันจะให้อภัย ถ้านายมาช้ากว่านี้ -*-  เอ๋ ทำไมวันนี้เติ้ลดูซีดๆไปนะ หรือว่าเขาจะขาวขึ้น

“อะ...อืม ไม่ - เป็น -ไร อึ๊บ!” ฉันตอบปัดๆไปเพราะตอนนี้ฉันกำลัง (พยายาม) ถอดแหวนอยู่

~ อยู่ทน อยู่นาน อยู่นานแล้วยังอยู่ทน อยู่นาน อยู่ทน อยู่นานแถมยังอยู่ทน ~ ตอนนี้ฉันอยากร้องเพลงนี้สักสิบรอบ แต่ก่อนที่จะร้องเพลงนี้ฉันขอร้องไห้ก่อนละกัน YOY

“ไปนั่งชิงช้ากันเถอะ ทะ...ทำไมล่ะ...จูออน” แววตาของสุดที่รักฉันบรรจุความสงสัยไว้เต็มเปี่ยม เมื่อฉันไม่ยอมให้เขาจูงมือเหมือนเคย ก็ฉันกลัวเขาเห็นแหวนที่นิ้วฉันนี่นา

“เอ่อ...”

“ช่างเถอะ” เขายิ้มบางๆแล้วเดินไปที่ชิงช้าทันที

อ่า...เขาโกรธฉันแน่เลย  T^T

“นายโกรธฉันเหรอ” ปากฉันก็ถามเขาไป มือฉันซึ่งตอนนี้อยู่ข้างหลัง (กลัวเขาเห็นแหวนน่ะ) ก็แกะแหวนไป ช่างน่ารันทดดีจริงๆ -_-^

“จูออน คะ...คือฉันมีเรื่องบางอย่างจะบอกเธอน่ะ” เติ้ลพูดตะกุกตะกักและหันหลังให้กับฉัน เอ๊ะ! ทำไมหลังเขาถึงสั่นๆนะ -0-

“นายมีอะไรก็บอกฉันมาเถอะ ฉันยินดีจะรับฟัง หือ ทำไมตานายแดงล่ะ” ฉันถามเติ้ลอย่างสงสัย วันนี้เติ้ลเป็นอะไรนะเขาดูเศร้าๆยังไงไม่รู้ ในใจฉันยังคิดสงสัยเรื่องเติ้ล แต่ยังพยายามถอดแหวนออกจากนิ้วอย่างรีบเร่ง เจ้าพระคู้นน อย่าให้เขาเห็นแหวนที่นิ้วฉันเล้ยย

“มีอะไรอยู่ข้างหลังน่ะ” เติ้ลสุดที่รักไม่ตอบคำถามฉัน แต่ชะเง้อมองไปข้างหลังฉันหมายจะดูสิ่งที่อยู่ในมือ ฉันเอี้ยวตัวหลบไม่ให้เขาดู เขาหรี่ตามองฉัน เขาจะเป็นแบบนี้เสมอเมื่อต้องการจับผิดใคร

“ทำไมต้องหลบ มีอะไรรึป่าว” เขาถามเสียงเย็นยะเยียบ ทำเอาฉันขนลุกซู่ซ่า ปาทังก้าปาทังกี้เลย >O<

“ปละ…เปล่านี่ =_=!!” <<< เหงื่อตก

“มีอะไรอยู่ข้างหลังใช่มั๊ย”

“มะ...ไม่มีหนิ”

“ทำไมเสียงสั่นอ่ะ แน่ใจเหรอ”

“อื้ม!!!”

“ถ้างั้นเอามือไว้ข้างหลังทำไม แอบเกาตูดเหรอ”

“ฉันเป็นผู้หญิงนะ!!”

“งั้นก็... กางเกงในเข้าวินใช่มั๊ยล่ะ”

ทุเรศกว่าเดิมอีก -_-+

“ไม่ใช่ทั้งสองอย่างนั้นแหละน่า!”

“เธอกำลังทำตัวน่าสงสัยนะ” เขาเอ่ยเสียงเรียบ

“น่าสงสัยยังไงฮะ!! นี่บอกไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรดิ อย่าเซ้าซี้ได้มั๊ย!!!”  ฉันพูดพร้อมผลักอกเขาอย่างแรง ร่างสูงเซไปตามแรงผลักเล็กน้อย เขาส่ายหน้าน้อยๆให้กับการกระทำที่ชอบใช้กำลังของฉัน

พลัน!! สายตาของเขาก็ไปสะดุดกับแหวนเพชรที่ติดอยู่ที่นิ้วมือของฉัน TTOTT ยะ...แย่แล้ว   

“นี่มันอะไรกันฮะ!!!” เขาพูดในระดับเสียง180 เดซิเบล แล้วจ้องไปที่นิ้วมือฉันไม่วางตา 

“ฉันอธิบายได้นะ คือว่าฉัน...”

“เวลาที่ฉันพูดเรื่องการหมั้นเธอก็จะเปลี่ยนเรื่อง ฉันบอกว่ารักเธอเป็นล้านครั้งแต่เธอไม่เคยบอกว่ารักฉันเลยสักครั้ง เธอไม่ได้รักฉัน ไม่เคยแคร์ความรู้สึกฉัน ที่แท้แล้ว....เธอก็หมั้นแล้วนี่เอง ให้ตายสิ! ทำไมเธอไม่สวมแหวนหมั้นก่อนที่ฉันจะขอคบกับเธอนะ ฉันจะได้ไม่หลงโง่งมงายรักคนมีเจ้าของ” เขาพูด แล้วสบถอะไรบางอย่างเบาๆ

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!! ฉันไม่ได้หมั้นนะ แหวนนี่มัน..”

“ไม่ได้หมั้น งั้นก็คงแต่งงานสินะ ขอโทษที่พูดผิด”

“ไม่นะ คือ...”

“แต่งกับใครล่ะ”

“คือว่า…”

“แต่งเมื่อไหร่”

“คือว่ามัน...”

“แต่งที่ไหน”

“=_=;”

“แต่ง…”

เพี๊ยะ!

“หยุดถาม! แล้วฟังฉันพูดให้จบก่อนได้มั๊ย!!!” ฉันใช้ฝ่ามือเรียวยาวฟาดไปที่พวงแก้มเนียนใสของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความโมโห ทำให้เขาหยุดพูดในบัลดล เขาเป็นอีกคนที่รู้เป็นอย่างดีว่าฉันคือปีศาจในคราบมนุษย์ เพราะฉะนั้นเขาย่อมไม่ (มีสิทธิ์) โต้แย่งฉัน

“ทะ...ทำไม”

เพียะ! เพียะ!

“บอกว่าอย่าถามไง!!  อยากโดนตบอีกใช่มั๊ย!!” <<< (O.O ) น่ากลัวชะมัด

“(- - ) (  - -) (- -  ) (  - -)” 

“งั้นฟังฉันพูดก่อนเข้าใจมั๊ย!!”

“(_ _) ( -- ) (_ _) ( -- )”

“ฉันยังไม่ได้หมั้นและก็ยังไม่ได้แต่งงาน” ฉันพูดกอดอกและหันหลังให้กับเขาตามมาดนางเอก (หรือป่าว) ละครมาดเข้ม ที่ทั้งดุ แสบ โหด ดิบ เถื่อน (ฉันว่าเป็นตัวร้ายไปเลยดีกว่ามั๊ย....Bookworm)

“แหวนวงนี่เป็นของแม่ฉัน ฉันก็แค่แอบเอามาใส่เล่น”

“…”

“แล้วบังเอิญว่ามันใส่ได้พอดีกับนิ้วนางข้างซ้าย”

“…”

“ฉันพยายามถอดออกแล้วนะแต่มันแน่นมาก”

“…”

หมอนี่เงียบไปมั๊ยอ่ะ แปลกแฮะทำไมฉันไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจของเขาเลยนะ (ถ้าเธอได้ยินสิแปลกกว่าเยอะ... Bookworm เจ้าเก่า) 

“ทีนี้เข้าใจรึยังหา!!!” ฉันกระแทกเสียงไปด้วยความโมโห

ฟิ้ววว~

ทำไมมันว่างเปล่า หมอนั่นหายไปไหน นี่ฉันคุยกับอากาศเหรอฟะ ก็ว่าทำไมผู้คนถึงได้มองฉันเยอะจัง พวกเขาคงคิดว่า...จะส่งยัยนี่ไปโรงพยาบาลบ้าดีไหมแน่เลย -*-

“ฉันไม่สนหรอกนะว่าเธอจะหมั้นหรือแต่งงานแล้วหรือยัง ที่จริงวันนี้ฉันก็กะจะมาบอกเลิกเธออยู่แล้ว ฉันไม่อยากทนเป็นแฟนกับผู้หญิงที่ดีแต่ใช้กำลังและไม่มีหัวใจอย่างเธอหรอก ลาก่อนตลอดชาตินะ...ยัยมารร้าย!!!”         

เสียงที่คุ้นหูดังโลดแล่นเข้ามาในโสตประสาทของฉัน  ถึงแม้คำพูดจากปากเติ้ลจะเป็นคำพูดที่ค่อนข้างกระทบจิตใจผู้ฟังอย่างแรง แต่ฉับกลับรู้สึกว่าในส่วนลึกลงไปนั้นมันคือความปวดร้าวที่สุด อืม...อาจเป็นเพราะน้ำเสียงที่หดหู่ที่เขาพูดออกมาก็ได้ แต่หมอนี่จะจะเสียใจไปทำไมก็มันเป็นคนบอกเลิกฉันเองอ่า... หมอนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ใช่มันบ้าไปแล้วจริงๆ บ้าที่ไปแอบอยู่หลังต้นไม้ ทำไมไม่ยืนฟังฉันพูดดีๆ จะไปแอบทำไมฟะ ฉันก็อยากจะถามมันเหมือนกัน แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะสงสัยอะไรทั้งนั้น พูดง่ายๆคือ ฉันกำลังโกรธ!!!

หน็อย!  ไอ้บ้าเติ้ล(เปลี่ยนจากสุดที่รักเป็นไอ้บ้าอย่างรวดเร็ว) แกกล้าตะโกนด่าฉันต่อหน้าผู้คนนับสิบเลยเรอะ แกไม่รอดแน่!!

เฟี้ยวว!!

ฉันถอดรองเท้าส้นสูงข้างหนึ่งขว้างไปหาเป้าหมาย (ก็ไอ้บ้าเติ้ลนั่นแหละ) ถึงจะเป็นระยะที่ไกลพอสมควรแต่ฉันก็ขว้างแบบเฉียดหัวหมอนั่นไปแค่ครึ่งเซนต์

“แน่จริงก็ขว้างให้โดนสิ แบร่ :P” หันกลับมาแลบลิ้นใส่

“ฉันลืมบอกไปว่า...ฉันเกลียดคำท้าทายที่สุด >O<!!”

เฟี้ยว!!

ฉันถอดรองเท้าส้นสูง(อีกข้าง)ขว้างไปยังหมอนั่น(อีกครั้ง)หมอนั่นหลบส้นสูงของฉันได้อย่างหวุดหวิด ทำให้ฉันเกรงว่าส้นสูงของฉันจะไปกระทบศรีษะของคนที่อยู่ด้านหน้าไอ้บ้าเติ้ลหรือป่าว ส้นสูงสีขาวเปลี่ยนวิถีการลอยไปด้านข้างจึงไม่โดนหัวของผู้(เกือบ) โชคร้ายคนนั้น แต่ฉันไม่ได้ดีใจสักนิดเพราะว่า...

เพร้ง!!

มันไปกระทบกับกระจกรถของใครคนหนึ่งแทน UOU

 ขวับ!

ฉันสัมผัสได้ถึงรังสีอาฆาตจากเจ้าของรถคันนั้น เขาย่างสามขุมมาทางนี้แล้ว! ตาย~ ตาย~ ตาย~ จูออน คราวนี้แกได้เป็นศพแน่ๆ แม่จ๋าพ่อจ๋าชาติหน้าขอให้เกิดมาเป็นพ่อแม่ลูกกันอีกนะค้าา~ ส่วนอีบ้าเติ้ล เกิดชาติหน้าขอให้อย่าได้เกิดมาเจอกันอีกเลยย~ 

>__< อ้ากก ทำไงดี เดินมาทางนี้แล้วทางเดียวที่เราจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของปีศาจตนนี้ก็คือ! คือ! คือ! เผ่นสิครับพี่น้องงง ( แล้วจะทำให้มันตื่นเต้นหาทำไมฟะ)

“จะไปไหน...แม่ซินเดอเรลรา”

ฉันไม่สามารถบังคับฝีเท้าให้ก้าวต่อไปได้  เพราะน้ำเสียงทุ้มที่ฟังแล้วช่างน่าหลงใหลจากบุคคลที่อยู่เบื้องหลังของฉัน +O+ ดั่งถูกมนต์ดำคุณไสย์สั่งฉันให้หันกลับไปมองหน้าเจ้าของเสียงคนนั้น ซึ่งตอนนี้เขากำลังใช้มือข้างที่ไม่ได้ถือรองเท้าส้นสูง (ของฉัน) ถอดแว่นสีชาออกจากใบหน้าด้วยความใจเย็น ใบหน้าที่ไร้แว่นตาของเขานั้นทำให้หัวใจของฉันหยุดเต้นไปชั่วขณะ ราวกับถูกสาปให้กลายเป็นหิน ฉันไม่สามารถขยับตัวและละสายตาออกจากใบหน้าของเขาได้เลยจริงๆ

คิ้วหนาเข้มรับกับใบหน้าที่ขาวกระจ่างอย่างหิมะจากเทือกเขาหิมาลัย ตาคมกริบประดุจเหยี่ยว นัยน์ตาสีสนิมเหล็กคู่นั้นซ่อนความลับบางอย่างไว้ชวนให้น่าค้นหา  จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางทำเชิดนิดๆเมื่อกำลังอยู่ในอารมณ์ขุ่นเคือง  ผมสีแดงเพลิงถูกจัดทรงให้ตั้งๆชี้ๆช่างบาดใจเมื่อได้พบเห็นยิ่งนัก  และนี่ก็คือลักษณะของชายนิรนามผู้ซึ่งอยู่เบื้องหน้าของฉันในตอนนี้ อุแม่เจ้า เขาหล่อมากจริงๆ บางทีเขาอาจเป็นเทพบุตรจุติลงมายังโลกมนุษย์ก็เป็นได้ >///< อ้าก!  Love at first sight (พร่ำเพ้อไปไกล)

“ว่าไงล่ะ จะไปไหน” เขามองหน้าฉันอย่างไม่วางตา ไม่ใช่เพราะหลงรัก ไม่ใช่เพราะพิศวาส แต่เป็นเพราะ....

“ชดใช้ค่าเสียหายมาซะดีๆ”

“-0- เท่าไรล่ะ”

“ก็ไม่มากเท่าไหร่หรอก แค่...”

“=_=?”

“สามแสน!”

“O()O สะ...สามแสน!!!”

“ใช่ สามแสน”

พระเจ้าเชื่อฉันเถอะว่าฉันตกใจจนลืมความหล่อเหลาของเขาไปจนหมดสิ้น  -*-

“นี่นายโกหกใช่มั๊ยฮะ!!! กระจกรถบ้าอะไรจะแพงขนาดนั้น >O<”

“ก็กระจกรถของคนรวยไง”

“-_-; ถ้ามันแพงขนาดนั้น ฉันว่านายไม่ต้องไปซ่อมหรอกเอาเงินไปดาวน์รถธรรมดาๆมาขับจะดีกว่านะ”

“ก็เอาเงินมาเดะ สามแสนน่ะ”

“ไม่มี”

“ฮะ!”

“หูแตกหรือไง บอกว่า..ไม่! – มี!”

“เธอคิดจะเบี้ยวฉันอย่างนั้นเรอะ!! เธอรู้จักคนอย่างเอกซ์ตร้าน้อยเกินไปแล้ว!!!” เขาตวาดใส่ฉันจนมาดเทพบุตรหลุดออกไปจากร่างเหลือไว้แต่มาดซานตาใจดำอำมหิต เอาเทพบุตรสุดหล่อคนเมื่อกี้ของฉันคืนมาน้าา~ แล้วเอาซาตานออกไปซะ ชิ่วๆ

นายก็รู้จักฉันน้อยเกินไปเหมือนกัน!! ฉันคือผู้ถูกขนานนามจากกลุ่มคนรู้จักว่า...ยัยมารร้ายนรกแตก!

“นี่นายกล้าบีบแขนฉันเหรอ!!!”

“ทำไมจะไม่กล้าล่ะเธอไม่ใช่แม่ฉันหนิทำไมฉันต้องกลัว...แล้วก็เอาเงินมาชดใช้ค่าเสียหายได้แล้ว!!” เขาใช้มือข้างหนึ่งเขย่าตัวฉันอย่างแรงจนหัวของฉันแทบจะหลุดจากบ่าออกมานอนกลิ้งอยู่บนพื้น (เว่อร์ได้อีก) แล้วใช้มืออีกข้างแบออกมา จะให้ฉันดูลายมือให้เหรอ จะบอกให้ฉันเป็นยัยมารร้ายนะไม่ได้เป็นหมองู เอ๊ย หมอดู ฉันดูไม่เป็นหรอก (เขาแบมือจะเอาเงินสามแสนจากเธอต่างหากล่ะ -0-)

“ฉันไม่ให้! ฉันไม่ห้ายย  แย้กก!!” ฉันกระโดดขึ้นหลังเขาแล้วทึ้งหัวเขาอย่างบ้าคลั่ง ผู้ถูกทำร้าย (เขา) พยายามดิ้นตัวอย่างแรงเพื่อให้ผู้ลอบทำร้าย (ฉัน) หลุดออกจากร่างกาย ฉันจึงทั้งจิก ตบ หยิก และข่วนหน้าเขา เขาเองก็ไม่ได้ยอมให้ฉันทำร้ายอยู่ฝ่ายเดียว เขาทั้งสะบัดตัว และหมุนตัวไปรอบๆอย่างเร็วๆและแรงๆ เอือก! ฉันเวียนหัวนะ @[email protected] (ฉันก็เวียนหัวกับไม้ยมกของเธอเหมือนกัน UOU)

ผู้คนที่สัญจรไปมามองพวกเราด้วยหลายอารมณ์ บางคนก็งงๆ บางคนก็เอือมระอา บางคนจะห้ามแต่ไม่กล้า และที่เด็ดสุดคือเดินเข้ามาเชียร์แล้วพนันกันอย่างเสร็จสรรพว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ... =., = (เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีนะจ๊ะ อย่าเอาเป็นเยี่ยงอย่าง!)

“เอาเลยๆ! เฮ้ๆ น้องสาวพี่เล่นข้างเธอนะ อย่ายอมแพ้ไอ้นั่นนะ!!” ผู้ชายหมายเลขหนึ่ง

“อ้าก พี่ชายๆ อย่ายอมให้ยัยนั่นทำร้ายฝ่ายเดียวสิ เดี๋ยวผมก็หมดตูดหรอก ถ้าพี่ชนะ ผมแบ่งเงินให้ครึ่งหนึ่งเอามะ” ผู้ชายหมายเลขสอง

“น้องสาวๆ ทุ่มมันเลยๆ เอามันให้แบนแต๊ดแต๋เลยนะ” ผู้ชายหมายเลขสามเอ่ยขึ้นหลังจากที่ผู้ชายหมายสองพูดเสร็จไปสามวินาที =()=;

เอ่อพี่คะ..มันไม่ใช่มวยปล้ำนะ -*-

การต่อสู้ระหว่างฉันกับเขาเป็นไปอย่างดุเดือดเผ็ดมันส์ กองเชียร์ก็ยังคงเชียร์อย่างต่อเนื่อง สภาพของเราสองคนตอนนี้ต่างก็สะบักสะบอมเท่ากันทั้งคู่ และทันใดนั่นเอง...

เคร้ง!!

O.O

แหวนของฉันมันหลุดออกมาจากนิ้วมือแล้วกลิ้งไปอย่างไร้จุดหมาย ฉันกระโดดลงจากหลังนาย...อ๊บต้า(เขาชื่อเอ็กซ์ตร้าย่ะ =0=) เพื่อจะไปเอาแหวน ทว่าแหวนของ (แม่) ฉันอยู่ในเงื้อมมือซาตานไปเป็นที่เรียบร้อย แต่มีหรือที่คนอย่างจูออนจะยอม!

“เอาแหวนของฉันมานี่นะ!! แย้กก”

“ไม่ให้!! ว้ากก”

การต่อสู้ระหว่างฉันกับนายอ๊บต้า << (-_-  ) ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้มันคือการต่อสู้เพื่อช่วงชิงแหวน ช่วยบอกฉันทีเถอะว่านี่ไม่ใช่หนังเรื่องเดอะลอร์ด ออฟ เดอะ ริง ใช่ไหม -O-

“อยากรู้จังนะว่าแหวนวงนี้มันสำคัญกับเธอยังไง” หมอนั่นหมุนแหวนเล่นอยู่ในมือ ฉันพยายามจะแย่ง แต่คนตัวโตก็ชูแหวนขึ้นสูงเหนือหัว แง~ เอาไม่ถึง YOY

อึ้บ! อึ้บ!

“ ฮ่ะๆ เอาให้ได้ดิ..ยัยเตี้ย!” ยักคิ้วกวนๆใส่ฉัน

“>O</ >_</  >.<” << พยายามข่มอารมณ์สุดฤทธิ์

“ไหนลองบอกมาซิ ว่าไอ้แหวนเพชรเม็ดเท่าขี้ตามดวงนี้สำคัญกับเธอยังไง แล้วฉันจะคืนให้”

“^( )^ มันเป็นแหวนแต่งงานของแม่ฉันน่ะ”

“อืม..งั้นเหรอ”

“อื้ม! ส่งแหวนคืนมาให้ฉันสิ ^^”

“อยากได้มากเลยเหรอ” เขายิ้มกริ่มให้ฉัน ดูสถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยดีเลยแฮะ

“อืม...”

 เฟี้ยววว~

จ๋อม!

O()O!!!

“งั้นก็ลงไปงมเอาเองละกัน!!!” เขาปาแหวนลงไปที่ทะเลสาบสีฟ้าครามของสวนสาธารณะทันที ไอ้บ้าหัว หัว คิดไม่ออก ช่างมันเหอะ -_-

“นาย!!!”  ฉันเชื่อว่าอารมณ์ของฉันตอนนี้อยู่ที่อุณหภูมิ 100 องศาเซลเซียส และฉันก็ไม่มั่นใจว่ามันอาจจะเพิ่มขึ้นอีกได้หรือไม่

“ว่ะฮ่ะๆ สะใจชะมัด” หัวเราะและเดินไปที่รถทันที

“จะไปไหน แกจะไปไหน สร้างภาระให้ฉันแล้วคิดหนีเหรอ” ฉันกัดฟันกรอดแล้ววิ่งตามหมอนั่นไป

“นายไม่คิดจะชดใช้อะไรให้ฉันเลยใช้มั๊ย!!” ชี้หน้าใส่

“ทีเธอยังไม่เห็นชดใช้ให้ฉันเลย ถือว่าเจ๊ากันละกัน”

ปึง! (เสียงปิดประตูรถ)

หมอนั่นโบกมือลาฉันอยู่ในรถ ก่อนที่จะขับรถออกไป เขาฝากคำๆหนึ่งๆไว้ให้ฉันด้วย ฉันพยายามอย่างหนักที่จะอ่านปากของเขา และคำๆนั้นก็คือ ‘ไปก่อนนะ ยัยปีศาจสมองกลวง’

ซ่า!

มันยังไม่หยุดสร้างเวรสร้างกรรมให้ฉันเพราะมันขับรถลงหลุมน้ำขังที่อยู่ตรงหน้าฉัน ส่งผลให้น้ำขังสาดเข้ามาทั่วใบหน้าและลำตัวของฉัน  >( )<  

“ไอ้บ้า! ไอ้สารเลว! ไอ้ชั่ว ไอ้เส็งเครงเฮงซวย! ไอ้...ไอ้หัวเม่น!!!” ฉันตะโกนด่าไอ้หัวเม่น ตอนนี่อารมณ์ของฉันพุ่งไปที่ 200 องศาเซลเซียส

เอี๊ยดดด!

ซ่า!!         

ไอ้หัวเม่นถอยรถกลับมาลงหลุมน้ำขัง(อีกครั้ง) และน้ำขังก็สาดใส่หน้าฉัน(อีกรอบ)

ฟึบบบ (เสียงลดกระจกรถ)

“เมื่อกี๊ฉันดูเธอจากกระจกด้านข้างน่ะ ถ้าดูไม่ผิดเหมือนเธอพูดอะไรกับฉันใช่มั๊ย ^. ^” ไอ้หัวเม่นแกล้งทำไขสือ ฉันรู้ว่ามันจงใจจะแกล้งฉัน

“แกตายยย!” ฉันหมายจะบีบคอมัน แต่มันเลื่อนกระจกรถขึ้น โอ๊ยย กระจกรถหนีบมือช้านน T^T

“โอ๊ยย ลดกระจกลงเดี๋ยวนี่น้าา อ้าก บอกให้ลดลงไม่ใช่เลื่อนขึ้น!!! “ ฉันพูดด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น ก็มันเจ็บอ่า… YOY

“ฮ่าๆๆ ดูสภาพเธอตอนนี้สิเหมือนน้องควายน้อยตกน้ำคลำเลย ^()^”   

“ฉันจะฆ่าแก๊!!”

“กลัวตายล่ะ อ้อ! ถ้าอยากได้แหวนคืน ไปหาเงินสามแสนมาให้ฉันซะ เข้าใจมั๊ย!”

“ตลกละ นายปาแหวนลงไปในทะเลสาบแล้วหนิ ถ้าฉันเอาเงินสามแสนมาให้นาย นายจะไปงมเอาแหวนมาให้ฉันเหรอ โอ๊ะ...โอ๊ยย” ไอ้หัวเม่นเลื่อนกระจกขึ้นอีก เมื่อฉันพูดจาไม่เข้าหูมัน T___T

“เธอนี่มันเบ๊อะเซอะจังเลยนะ” ลดกระจกรถลง ฉันจึงรีบเอามือออกทันที โหย มือของฉันเป็นรอยช้ำสีม่วงๆเลย โฮๆ ไอ้บ้าซาดิสต์ U_U

 ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ไอ้หัวเม่นเคาะกระจกรถเสียงดัง  และเมื่อฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็แทบช็อก!! เพราะว่าแหวนวงนั้นมัน...อยู่ในมือเขา! O.O  นี่เขาไม่ได้ปามันลงไปในทะเลสาบหรอกเรอะ!!!