3

“โอ๊ย นี่เธอกัดหูฉันทำไม”มินโฮเอามือกุมหูแดงที่มีรอยกัด ฮ่าๆๆสะใจ^O^

“เธออยากจูบฉันก็บอกมาเถอะ มา เรามาจูบกัน”

“OK(^O^)Y”ฉันยิ้มรับหน้าระรื่น-..- เราสองคนยื่นหน้ามาหากัน

จ๊วบบบบบบ.....^3^

ยังไม่ทันที่ปากจะแตะกัน หม้อแกงจืดวุ้นเส้นใบใหญ่เท่าหลังคาบ้าน ก็ตกใส่หัวฉัน

“อ๊ากกกกOo<”ฉันสะดุ้งตื่น เพราะแสงแดดจากหน้าต่างส่องเข้ามา

“ฝันไปหรอเนี่ย=_=”พึมพำกับตนเอง

ฟุดฟิดๆ...

ฉันทำจมูกฟุดฟิดไปมา ได้กลิ่นหอมๆแฮะ แกงจืดวุ้นเส้นแหงๆ มิน่าล่ะถึงฝัน-_-**

ตึกๆๆ...

ฉันวิ่งลงบันไดจากชั้นสอง ลงมายังห้องครัว

“แม่ขา~^O^ หอมจังแกจื...เฮ้ย!!!O[]o...” ฉันตกใจกับภาพตรงหน้าในห้องครัว

“คุณป้าครับ^^ หั่นอย่างนี้หรอครับ^^”ยุนมินโฮยิ้ม ถามแม่ฉันขณะหั่นแครอท

“จ้าๆ ลูกชายแม่หั่นเก่งจริงๆ^O^”พูดจบก็หันไปปรุงแกงจืดต่อ หา! O[]o ลูกชาย!!!!!! นี่นายมาเป็นเชื้อพระวงศ์ ญาติสนิทมิตรสหายของบ้านนี้ตั้งแต่เมื่อไร-_-+^*

“นายมาวุ่นวายอะไรที่บ้านฉันแต่เช้าเนี่ย>o<”

“ก็มาช่วยฉันทำกับข้าวแทนแกไง นี่เที่ยงแล้วขืนรอแก พยาธิในทิองดิ้นตาย-_-”แม่ตอบให้เสร็จสรรพแทนนายนั่น เว่อร์น่ะแม่

แต่หา เที่ยงแล้วหรอ ฉันหันมามองนาฬิกา เข็มยาวชี้ที่เลขสอง ส่วนเข็มสั้นชี้ที่เลขสิบสอง สายโด่งเชียว>_<
O[]o ไปทำงานสายแน่ แต่ชั่งมันก่อนเรื่องเมื่อวาน

“มินโฮ เรื่องเมื่อวานที่ร้าน...”

“หนูแอนบอกแม่แล้วล่ะ แครอท เรานี่หื่นจริงๆเลย-_-^^”แม่พูดพร้อมส่ายหน้า ไม่ใช่นะคะแม่ หนูไม่ได้หื่น นายนั่นต่างหากล่ะ ยัยน้องแอนนะ ยัยน้องแอน กล้ามาฟ้องแม่ฉันหรอ ฮึ่ม-*- เดี๋ยวเจอเมื่อไรแม่จะเอาทุเรียนหมอนทองยัดปากเลย-__-*

หลังจากที่กินข้าวเสร็จกันพร้อมหน้าพร้อมตากันทั้งครอบครัว นายมินโฮหัวคาราเมลก็ชวนฉันมาเที่ยวสวนสาธารณ         ที่หน้าน้ำพุสามชั้นกลางสวนสาธารณ Happy Park ฉันกำลังนั่งโปรยอาหารให้นกพิราบอยู่บนม้านั่ง นายมินโฮเดินมาท่ามกลางฝูงนกพิราบที่กำลังจิกกินอาหาร ทำให้มันแตกตื่นบินหนีกันหมด นึกดูสิว่าจะสวยซักแค่ไหน ที่มีผู้ชายหล่อๆเดินท่ามกลางฝูงนกพิราบบินแบบเจ้าชาย นี่นายคงจงใจจัดฉากไว้สิ-_-^^^

“นายกำลังทำให้พวกนกบินหนีนะ ฉะ...อุบส์Oxo!!!” มินโฮเอามือปิดปากฉัน

ชู่ว~… แถมเอามือจุ๊ปากอีก

“ดูนี่สิ”  เขาชูกำปั้นที่ซ้อนไว้ข้างหลัง แบมันออกมา พบว่ามีผีเสื้อสีหวานตัวน้อยๆบินออกมา

“นี่นายทรมานสัตว์-_-”

“โหย ไม่โรแมนติกเอาซะเลยเธอน่ะ-_-^  แต่ไม่เป็นไรยังมีอีก^^”

เขาหยิบหมวกใบหนึ่ง ฉันจำได้ว่าเป็นหมวกของนักมายากล และไม้สีดำยาวๆ

“ฝึกมาตั้งนานแน่ะ คอยดูนะยัยเพนกวิน^^”

เขาหยิบไม้คาทาชี้ไปที่หมวก แล้วท่องคาถาแปลกๆแต่คุ้นๆนะ

“วิงกาเดียม เรมิโอซา”

ดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์ เดี้ยงออกมาจากหมวก เขามอบให้ฉัน

“สวยมั้ย ลองเอามันไปแนบหูดูสิ แล้วเธอจะได้ยิน”ได้ยินอะไร ดอกไม้พูดได้ที่ไหนล่ะ นายนี่ท่าจะประสาท-_-^ ฉันเอาดอกไม้แนบหูอย่างว่าง่าย

 “แครอท เธอน่ารักจัง ฉันชักจะสนใจเธอแล้วสิ ต่อไปนี้ฉันจะจีบเธอ^^”

“หะ หา!!!O[]o”

“คิคิ^____^”หัวเราะบ้าอะไร

‘แครอท เธอน่ารักจัง ฉันชักจะสนใจเธอแล้วสิ ต่อไปนี้ฉันจะจีบเธอ^^’ มันบ้าอะไรของมันเนี่ย-///- อ๊ากกก อยากตาย