1

    ชีวิตอันแสนน่าเบื่อของสาวน้อยแสนน่ารักนามว่า แครอท (ฉันเองค่า^o^ ชื่อตลกชะมัด-_- ) ได้จบลงแล้วเมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมา ก็ฉันเพิ่งผ่านการประกวด Miss K.K.C schoolปี54 มาสดๆร้อนๆ แถมดันได้ตำแหน่งรองอีก แพ้ยัยดาวโรงเรียนไป2คะแนนเองง่ะ-_-^ ก็เพื่อนๆตัวแสบของฉันน่ะสิ แอบไปลงชื่อฉันเข้าประกวดตอนไหนก็ไม่ทราบ ฉันเลยตกกระไดพลอยโจร ตอนแรกก็กะว่าจะแก้แค้น แต่พอได้ตำแหน่งมาก็ต้องขอบใจเพื่อนๆ หุหุหุ ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะสวยได้ขนาดนี้ โฮ่โฮ่โฮ่  ^O^ หลงตัวเองค่าอิอิ  

“ขอบใจพวกเธอมากเลยนะยัยครีมยัยพิ้งค์>_<” ฉันกระโดดกอดคอเพื่อนสาวทั้งสองคนด้วยความดีใจสุดขีด นี่ฉันได้เป็นนางงามจริงๆหรอเนี่ย กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ>O<

“ไม่เป็นไรจ้า^-^”ครีมตอบแล้วยิ้มแก้มปริ ดีใจไปกับฉันด้วย มีเพื่อนดีก็งี้แหละนะ

“นี่ๆๆ อนาคตฉันจะส่งแกประกวดนางสาวไทยด้วยเอาป่ะ^3^”พิ้งค์ตอบทีเล่นทีจริง ประกวดได้สิยะ ถ้าไม่ตกรอบแรกก่อนอ่ะนะ หน้าฉันนี่ก็ไม่ได้สวยเพอร์เฝ็ก-_-^^^

“เอาล่ะ Miss K.K.C และรองMiss มาทางนี้หน่อย”อาจารย์นุชรีผู้รับผิดชอบการประกวด เรียกฉันและยัยดาวโรงเรียนไปพบ ยัยดาวโรงเรียนท่าทางหน่อมแน้มแต่แอบเปรี้ยวเดินทอดน่องไปหาอาจารย์อย่างเชื่องช้า

“เดินเร็วๆหน่อยสิจ๊ะแม่คนสวย ที่นี่ไม่ใช่เวทีประกวดแม่หญิงไทยสมัยสุโขทัยนะจ๊ะ^^”อาจารย์นุชรีที่ขึ้นชื่อเรื่องปากจัดกัดเจ็บพูดแขวะยัยดาวฯ เรียกเสียงหัวเราะได้ดีมากจากฉัน เธอจึงรีบวิ่งมา

“เอาล่ะ ครูมีภารกิจให้เธอทั้งสองทำนะ ประกายดาวเธอต้องดูแลสิ่งแวดล้อมภายในโรงเรียน-_-”

ยัยดาวประกายพรึกพยักหน้ารับหงึกหงัก

“ส่วนเธอณัฐธิชา เธอต้องย้ายไปอยู่ห้องสิบ-_-”

“หา!!! O[]o อะไรกันคะอาจารย์ หนูก็เรียนดีกีฬาเลิศ นิสัยก็ออกจะดี ไม่เคยติดยาไม่เคยแรดไม่เคยตบใคร ทำไมต้องให้หนูไปอยู่ห้องบ๊วยแบบนั้นด้วย ทำไมๆๆๆๆๆๆๆ >O<o ”ฉันรัวคำถามใส่อาจารย์เป็นชุด ไม่นะห้องสิบสุดแสนน่ารังเกียจ นั่นมันห้องพวกเด็กเกเร ใครที่ไปอยู่ห้องนั้นก็ต้องเป็นเด็กเลวเกเรที่ไม่มีใครสนใจทั้งนั้นแหละTT^TT

“นี่ ! ฟังก่อนสิยัยลูกหมู ” อาจารย์คะ หนูไม่ได้ชื่อลูกหมูนะTOT

“ฉันจะให้เธอไปเปลี่ยนนิสัยใครคนนึง”

“-_-?”

 “เขาชื่อ ยุนมินโฮ”

“-_-???”

เรื่องอะไรจะไปล่ะ ถ้าขืนไปอยู่ห้องนั้นฉันต้องติดนิสัยไม่ดีมาแน่ๆเลย แถมชื่อดูท่าทางจะเกาหลี ถึงฉันจะเรียนโรงเรียนนานาชาติที่นี่ตั้งแต่ม.1 ฉันก็พูดภาษาเกาหลีไม่เป็นนะ ไม่เอาๆ>O<

“เขาพูดไทยได้ เขาเป็นลูกครึ่ง”ใครใช้ให้เธอมาล่วงรู้ความคิดของฉันยะ-_-* ยังไงซะฉันก็ไม่ทำ ชิ -3-

“เธอต้องทำ ถ้าเธอทำฉันจะให้เกรด4ทุกวิชา”  ว้าวๆๆ >O< เกรด4ทุกวิชาเชียวนะ อิอิ คราวนี้แหละฉันจะลบคำสบประมาทของแม่ให้ได้ แม่ชอบว่าฉันไม่สวย เรียนไม่เก่งเหมือนยัยคัพเค้กน้องสาว คราวนี้แหละยัยคัพเค้กต้องกระเด็นแน่ ^O^ วะฮะฮ่า

“ตกลงค่ะ^____^Y”

“อืม เดี๋ยวฉันจะให้เธอย้ายไปตอนเปิดเทอมหน้าก็แล้วกัน^_^”

……………………………………………………… 

      และแล้วปิดเทอมปลายภาคก็มาถึง ^-^ ยะฮู้ ฉันจะได้นอนอยู่กับบ้านสบายๆซักที ฉันนอนกลิ้งตัวไปมาอยู่บนเตียงนอนอันหนานุ่ม พลางกดรีโหมดเปลี่ยนช่องไปมา อ๊ะ ลืม >_< 4ทุ่มจะครึ่งแล้ว ละครสุดปรดของฉันจะจบกันพอดีอ่า

ติ๊ดๆๆ ดีๆ ดิ๊ด ~

เสียงเพลงอันเชยสะบัดช่อ ดังแววมาจากโทรศัพท์มือถือของฉัน อยู่ไหนนะ มันคงซุกอยู่ตามซอกเตียงอ่ะแหละ ฉันลื้อค้นเตียงนอนซะกระจุย

ติ๊ดๆๆ ดีๆ ดิ๊ด~

เสียงเพลงยังดังไม่หยุด

“อ๊ะ เจอแล้ว^^” หน้าจอโชว์ชื่อ>>พิ้งค์<<

“ฮัลโหล”

/ช่วยด้วยๆ ยัยแครอท>O</

 เสียงปลายสายร้องขอความช่วยเหลือ

“ป เป็นไร พิ้งค์ เธออยู่ที่ไหนOoO”

/Monkey Club ห้อง105 ชั้น2 นะ /

ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ.....

“อ้าว เดี๋ยวสิๆ”   วางสายไปแล้ว ช่วยไม่ได้ไปทั้งชุดนอนนี่แหละวะ ฉันหยิบเสื้อคลุม แล้วรีบวิ่งออกจากบ้านเวลานี้แม่หลับไปแล้วไม่เป็นไร  

รถแท็กซี่มาจอดเทียบประตู Monkey Club ข้างในดูครึกครื้น ฉันไม่รอช้ารีบวิ่งขึ้นไปชั้น2ห้อง105ทันที

ในห้องนั้นยัยพิ้งค์ ยัยครีมและเพื่อนสาวอีก2คน กับลังนั่งร้องคาราโอเกะกับหนุ่มๆรูปหล่ออย่างสนุกสนาน

ครืดดดดดด~

“ยัยพิ้งค์ ฉันมาช่วยแกแล้วววว>_<” ฉันเปิดประตูกระจกบานเลื่อนพรุ่งพรวดเข้ามาหายัยพิ้งค์

ยัยนี่หน้าหวอ

“ทำไมแกใส่ชุดนี้มาอ๊ะO []o”พิ้งค์ตาโต สำรวจดูชุดนอนลายน้องหมีตั้งแต่หัวจรดเท้า

“ก็ฉันมาช่วยแกไง-_-^”

“ไม่น่าเล่นมุกนี้เลยเรา-^-” พิ้งค์พึมพำกับครีม ฉันสำรวจดูในห้องพบยัยผมดัดกับยัยหัวทองร้องเพลงอยู่กับผู้ชายหน้าหล่อๆ2คน โต๊ะข้างหน้ามีอาหารหรูหราละลานตา นี่คงหลอกฉันมาใช่มั้ย>^< (เพิ่งรู้ตัว-_-^)

“มานี่เลย”ฉันลากยัยพิ้งค์ตัวแสบออกมาคุยนอกห้อง

“เธอหลอกฉันมาใช่มั้ย-_-*”

“ก็ ก็ ถ้าฉันไม่ทำอย่างนี้เธอก็คงไม่มา วันนี้วันเกิดยัยครีมด้วยพวกเราเลยมาฉลองกัน ขาดเธอซักคนมันยังไงไม่รู้ แล้วโฮสต์ที่มาบริการเราก็เกินมาคนนึงก็เลย...”

“พอๆ อธิบายซะยืดยาวสรุปว่าฉันไม่...”

โครก~คราก~ (เสียงท้องร้อง-..-)

 “ไม่ปฏิเสธจ้ะ-o-^แฮ่ๆ”เพื่อนสาวตรงหน้ายิ้มออก ทำไงได้ก็คนมันหิวด้วยนี่ สรุปฉันเลยได้มานั่งปั้นจิ้มปั้นเจ๋อ

ยัดอาหารเข้ากระเพาะ โดยมีโฮสต์หนุ่มหล่อกะซวกไส้หน้าเหมือนดาราเกาหลีมากผมสีคาราเมลนั่นก็ดูดีมากๆด้วย>-< มาคอยบริการฉันอยู่ข้างๆ ในห้อง

“นี่ นายน่ะเป็นโฮสต์ที่นี่หรอ-_ -” ฉันถามเขาขณะที่เคี้ยวกุ้งผัดวุ้นเส้นจนแก้มตุ่ย ท่าทางเขาดูคุยไม่เก่งนะ แล้วมาทำงานบริการทำไม

“ครับ”ตอบเสียงเรียบ

“ฉันชื่อแครอทนะ นายอ่ะ” ฉันถามไปจิ้มหมึกย่างจิ้มน้ำจิ้มไป

“มินโฮ ยุนมินโฮครับผม^-^” เขายิ้มทะเล้น เอ ชื่อคุ้นๆนะ-..- 

“จ้า ยินดีที่ได้รู้จักนะ^^”ฉันยื่นมือจะไปเช็คแฮนด์

“ยาย แครอททททท^O^” ครีมตะโกนพร้อมด้วยฝ่ามือหนักมาตีหลังฉัน

ป้าบ!!!...

“โอ๊ย!!! O [] o แค่กๆ” ช่วยด้วย หนวดปลาหมึกพันคอ มินโฮส่งแก้วน้ำมาให้

อึกๆๆๆ>.<

“ขอโทษน้า>O< คือว่าฉันอยากจะให้เธอมาเล่นเกมกับพวกเรา คือ ตอบคำถามใครตอบผิดกินเหล้าหมดขวด^O^”

พูดจบก็ตามด้วยเสียงเฮของหนุ่มๆ

“ไม่เล่น-_-”

“น่านะ TOT”

“ไม่เอา=_=***”

“หนุกๆน่า น้าๆๆๆT^T” แทบจะก้มกราบ

“เออๆ”

 “ปลาอะไรใหญ่กว่าปลาวาฬ^O^”

“ปลาวาฬชุบแป้งทอด-..-;” โธ่ คำถามเด็กๆ

“ถูกต้อง แล้วปลาอะไรใหญ่กว่าปลาวาฬชุบแป้งทอด”

“เอ่อ ไม่รู้-_-^^^”

“กินเล้ยๆๆๆ>O<” เชียร์กันใหญ่ แล้วยัยผมดัดก็ยื่นขวดวิสกี้อย่างแพงให้ฉัน เอาก็เอา เล่นไรไร้สาระ

อึกๆๆๆ หมดขวดจนได้ เพื่อนๆปรบมือกันเกรียว  ฉันลุกขึ้นยืนโค้งให้เพื่อนๆ แต่โอย ทำไมโลกมันหมุนติ้วๆอย่างนี้

ฉันจะล้มแล้วนะ ม่ายหวายแล้ว  “เฮ้ๆ นี่เธออย่าเมาตั้งแต่ขวดแรกสิ”

วูบ………………………..

……………… ฉันลืมตาขันอย่างช้าๆ ปรับดวงตาให้เข้ากับแสงไฟนีออนเจิดจ้าที่อยู่บนเพดาน ที่นี่ที่ไหนกันนะ คงไม่ใช่ห้องฉันแน่ๆ ฉันยันตัวเองให้ลุกจากที่นอนสีครีม ปวดหัวหนึบๆแฮะ

“อ้าว ตื่นแล้วหรอ”เสียงคุ้นหูดังขึ้นฉันหันขวับ นายมินโฮถือถาดโจ๊กเดินตรงมาที่ฉัน กรี๊ดดด ม่ายน้า นี่ฉันอยู่ในห้องนายหัวคาราเมลT^T ฉันเปิดผ้าห่ม สำรวจดูทั่วร่างกาย ยังปกติดีสุขอยู่^_^

“นี่ๆ ฉันไม่คิดสั้นอย่างนั้นหรอก ยิ่งหุ่นเพนกวินพันปีอย่างเธอแล้ว-_-^”

“น นายว่าฉันหุ่นเพนกวินหรอ ไอบ้าหัวคาราเมลT-T”

“ก็ใช่น่ะสิ อ้วนๆเตี้ยๆอย่างเธอจะให้เรียกอะไร-O-”

“อ๊ากกกก นายหาว่าฉันอ้วนหรอ ฉันไม่ได้อ้วนนะแค่เตี้ยเฉยๆก็เกินพอแล้วTOT”

“อ้ะ กินโจ๊กซะจะได้สร่างเมา แล้วฉันจะไปส่ง-_- ”

“หะ หา O[]o ฉันเมาหรอ” ฉันพรุ่งพรวด ยื่นหน้าใกล้กับมินโฮ -///-   โจ๊กร้อนๆกระเฉาะใส่เสื้อเขา

โจ๊กนั่นไม่ต้องไปสนใจเพราะตอนนี้ดวงตาของเราทั้งสองกำลังประสานกัน -///- เขิลลลล

 “นี่” เขาผละออกจากฉัน อ๊ากกกก นี่ฉันคงเมามากจนเบลอ >_<

“ขอโทษT_To” ฉันหยิบทิชชูมาเช็ดตรงรอยเปื้อน

“เธอกลับได้แล้วล่ะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“ไม่เอาอะ ฉันกลับเอง”

“แถวๆนี้มันเปลี่ยวนะ ระวังเป็นข่าวหน้าหนึ่งล่ะ^^”

ฮึก ทำมาเป็นยิ้มทะเล้น……

ในที่สุด ฉันก็ไดมานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถชั่วคราวของนายหัวคาราเมล รถพอร์ชสีดำสุดเท่กำลังแล่นอยู่บนสะพาน

“นายจะพาฉันไปไหน-_-”บทสนทนาเริ่มขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน ก็ไม่รู้จะคุยอะไรดีนี่นา

“ไปโรงแรม^^”

“หะ โรงแรม อ๊ากกกก ไอชั่วนายหลอกฉันมาโรงแรม” ฉันทุบตีคนขับรถ

“นี่ๆ หยุดๆ เธอจะบ้าหรอฉันล้อเล่น” เขาใช้มืออีกข้างที่ว่างอยู่ปัดมือเรียวที่ทุบตี ฮึ่ย หน้าอย่างนายล้อเล่นเป็นด้วยหรอ ฉันไม่เชื่อ เราเพิ่งรู้จักกันครั้งแรก

“ปล่อยฉันลงนะ ฉันจะลงT^T”

“จะบ้าหรอ นี่มันกลางสะพานนะ”

“ฉันจะลงๆๆๆๆ ไอ้หื่น>O<”

“ฉันไม่ไอ้หื่นนะ -_-**”

“ไอ้หื่นๆๆๆๆๆๆ>O<”

“นี่ถ้าเธอไม่หยุดฉันจะเป็นไอ้หื่นอย่างที่เธอว่าจริงๆด้วย>O<**”

ฉันเงียบทันที ยังไงซะฉันก็ไม่ไว้ใจนายหรอกมินโฮ  และแล้วโรคสมาธิสั้นก็กำเริบ ฉันเริ่มโวยวายอีกครั้ง

 “ฉันจะลงๆๆๆๆ”

“โวยวายอะไรของเธอเนี่ย”

“จะลงๆๆ จะลงเดี๋ยวนี้”

“เดี๋ยวลงสะพานแล้ว ฉันจะจอด”

“ไม่ๆๆๆ จะลงตรงนี้

เอี๊ยดดดด.... รถเบรกอย่างกะทันหัน

สงสัยเขาจะหมดความอดทน หน้าดูฉุนเฉียว

“จะลงก็ลงไปสิ ยัยเพนกวิน”

ยะ ฉันลงอยู่แล้ว ไม่อยู่หรอก ฉันปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วจะเปิดประตูแต่เอ๊ะที่เปิดอยู่ไหนอะฉันคลำๆไปเรื่อยๆ อ๊ากไม่รู้อะ ถ้าถามนายนั่นไปคงขายหน้าแย่    ฉันยังคงนั่งเป็นใบ้อยู่ในรถ

“อยากลงก็ลงไปสิ ยัยเตี้ย”

เขาตะคอกใส่หูฉัน พูดดีๆไม่เป็นรึไง-_-*

“นี่ ฉันบอกให้ลงไปไง ทำไมไม่ลง”

ฉันยังคงนั่งใบ้กินตามเดิมT_T

“อะไรของเธอ ทีให้ลงไม่ลง-_-^”

เงียบบบบบบบบบบบ ใบ้กิน ฉันนั่งนิ่งไม่ขยับตัว

“เอ่อ คือ คือฉันเปิดประตูไม่เป็น แฮ่ๆ ^-^”

“ยัยเบ๊อะเอ๊ยยย -_-^*” มินโฮทำหน้าแบบว่าเซ็งสุดๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูรถให้ นางเอกเรื่องนี้โง่เอ้ยซื่อจริงๆ-_-

ฉันหยิบกระเป๋าแล้วก้าวลงจากรถพร้อมใบหน้าตูดๆ

ฟ้าววววว~

 รถพอช์ชคันหรูออกตัวทันทีที่สาวน้อยก้าวลง ควันโขม่งโฉงเฉง

แค่กๆ  มันไม่ดีต่อปอดรู้มั้ย>_< ฉันเดินไปตามสะพานค่ำคืนนี้ชั่งเงียบสงัด

เอี๊ยดดดด~

รถพอช์ชสีดำคันหนึ่งดูคุ้นตา มาจอดข้างฉัน

“นายวนกลับมาทำไม=_=”ฉันถามหน้าตาย มือทั้งสองข้างยืนเท้าสะเอวอย่างคนเอาเรื่อง

“ก็มารับเธอไง แถวนี้เปลี่ยวจะตาย ขึ้นมาสิ”

“ไม่”

“เฮอะตามใจ แล้วฉันจะรอข่าวหน้าหนึ่งของเธอ บ๋ายบาย^v^”

พูดจบรถก็ออกตัวไป เฮือก ข่าวหน้าหนึ่ง-A-^ ฆ่าข่มขืน ปล้นชิงทรัพย์ ไม่เอาๆๆๆๆTAT

“หยุดก่อน รอด้วย~>O<”

ฉันวิ่งตามแต่รถคันสวยก็ไม่ยอมหยุด ฉันจึงเควี้ยงรองเท้าแตะสีชมพูหวานมีส้นราคากันเองไปที่รถที่วิ่งตาม

ได้ผลเจ้าของรถจอดทันที ฉันหน้าซีดแทนดีใจ

“เธอทำบ้าอะไร ดูสิรถฉันเป็นรอยขูดเลย-_-**”

ลงจารถปุ๊บก็ฉอดๆๆเลยนะยะ

“ข ขอโทษT^T” หน้าเสีย

“ให้ฉันไปด้วยสิ น้าๆ”

“ให้ตายสิ” มินโฮทำหน้าเป็นข้าวต้มบูด แล้วเปิดประตูรถให้ เป็นเชิงว่าอนุญาต

….รถแล่นผ่านแสงสีแถวข้างทางมาเรื่อยๆ ให้ตายสิเขาไม่คิดจะถามว่าบ้านฉันอยู่ไหนเลยหรือ

“นายหัวคาราเมล นายจะพาฉันไปไหน-_-?”

“เดี๋ยวก็รู้” เขายิ้มที่มุมปากแดง ทำท่าทางมีเลศนัย

 รถเลี้ยวเข้ามาในย่านชุมชน สองข้างทางมีแต่ป้ายบอกว่าHOTELๆๆๆๆและก็HOTELเต็มไปหมด

“นี่นาย.....O [] o”

“หึหึ รับรองอร่อยแน่”

 “อ๊ากกกก ไอบ้าๆๆๆๆหื่นที่สุดดดดด>O<” ฉันทั้งทุบทั้งตบนายมินโฮ จนรถเซไปมา

“โอ้ยๆๆๆ เจ็บๆๆๆๆ ยัยบ้า ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ ฉันจะพาเธอไปกินร้านข้าวต้มปลารอบดึกข้างๆโรงแรมแจนต่างหาก เห็นว่ายังไม่ได้กินอะไร>O<”

อ้าว แป่ว เสียดายเอ้ยโล่งอกนึกว่าจะพาไปทำอะไรไม่ดีซะแล้ว คิดลึกจัง-..-

มินโฮทำหน้าเซ็งอีกแล้ว ขับรถวนไปวนมาเพื่อหาที่จอดรถ

ในร้านข้าวต้มปลา...

ซูดดดดด....เสียงซดน้ำซุบดังก้องร้าน ผู้คนในร้านมองมาที่ฉันเป็นตาเดียว มองไรยะซดดังๆแบบนี้ที่ญี่ปุ่นเขาว่าอร่อยนะ

“นี่ ซดเบาๆก็ได้ยัยเพนกวิน ข้าวต้มปลาไม่หนีเธอไปไหนหรอก-_-^”มินโฮหัวคาราเมลนั่งตรงข้ามฉันบอก

“ไม่เห็นเป็นไร ดูที่ญี่ปุ่นสิ ซดดังแปลว่าอาหารอร่อย=_=”

“แต่นี่มันไทยนะไม่ใช่ญี่ปุ่น ฮ่าๆๆๆ^O^” หัวเราะอะไรมิทราบ พูดมากเป็นผู้หญิงเลย นายน่ะไม่มีมารยาทข้าวต้มไม่ยอมสั่งมาดูคนอื่นเขากินอยู่ได้

ซูดดดดดด.... ฉันซดน้ำซุบจนหยดสุดท้าย แล้วเอนหลังกับเก้าอี้เอามือลูบพุงที่ยื่นออกมานิดหน่อยอย่างเบิกบาน

“อ้า อิ่มจัง^U^”

“อร่อยมั้ย นี่ร้านโปรดฉันเลยนะเนี่ย^^”

“อืม อร่อยมากจ้ะ^-^”

“งั้นเรากลับกันเถอะ”

( .. ) ( ^^ ) ( .. )  พยักหน้าหงึกๆ

“บ้านเธออยู่ไหนอ่ะ”

 “อ๋อ อยู่แถวๆหมู่บ้านเกียรติยินดีน่ะ^^”

“แถวนั้นมันย่านสลัมนี่ ฉันไม่ค่อยชินทางนะ^^”

“อ้าว ว่าบ้านฉันสลัม ไอ้รวย น่าหมั่นไส้จริงๆ=_=”

“ก็แถวนั้นมันเกือบจะปริมณฑลแล้วนี่-_-^ ชั่งเหอะขึ้นรถเถอะ”

ประมาณ5ทุ่มกว่าๆเกือบจะเที่ยงคืน รถที่ฉันและมินโฮนั่งมาก็ได้มาจอดเทียบหน้าประตัวรั้วเหล็กดัด บ้านฉันเองแหละ

“ขอบใจนายมาก-_-”

“กู๊ดไนท์นะคร้าบ^^”

“อือ กู๊ดไนท์-_-”

บัดนี้รถคันที่มาส่งฉันแล่นหายวับไปไกล ฉันตะโกนเรียกแม่

“แม่ๆๆๆ เปิดประตูให้หน่อยยยย>O<”

ไม่มีเสียงตอบจากสวรรค์ป่านนี้คงหลับกันหมดทั้งบ้านแล้ว แง นี่ฉันต้องมากลายเป็นหมานอนเฝ้าหน้าบ้านจริงๆหรือเนี่ย>O<