ตอนที่ 25

 

 “อลัน!!!!”

 

ฉันร้องเสียงดังด้วยความตกใจ เมื่อมือของฉันไปสัมผัสกับเลือดที่ไหลออกมาจากหัวของอลัน  ไม่รู้ว่านายนี่เข้ามาจากไหนแต่เค้าเข้ามาช่วยฉันไว้ !! 

 

“เซริส! เธอเป็นอะไรรึเปล่าอ๊ะ! นั่น!! O_O นายอลันนี่นา  เฮ้ย!! เลือดไหลด้วยอ่า >_< เธอรีบพานายนี่ไปห้องพยาบาลเร็ว มาๆ ฉันช่วย”

 

ยัยแพรที่หยุดยืนมองอยู่รีบวิ่งเข้ามาทางฉัน เธอชี้นิ้วไปที่อลันด้วยตัวสั่นเทิ้มก่อนจะรีบยกไม้ออกจากร่างเราสองคน คนอื่นๆที่ยืนมองอยู่ต่างรีบวิ่งเข้ามาช่วยกันยกท่อนไม้อย่างรวดเร็ว  เมื่อไม้ออกไปจากเราสองคน ทุกคนก็ช่วยพยุงฉันและร่างของอลันที่ไม่ขยับเขยื้อนไปที่ห้องพยาบาล    อลัน !!  นายต้องไม่เป็นอะไรนะ…

 

 

เมื่อมาถึงห้องพยาบาล ร่างของอลันก็ถูกวางลงที่เตียงอย่างระมัดระวัง  ความรู้สึกของฉันตอนนี้เหมือนกับถูกจับกดน้ำฉันหายใจไม่ทั่วท้องและรู้สึกสับสนไปหมด ฉันยืนมองร่างของอลันอยู่นานจนยัยแพรมาสะกิดให้ไปทำแผลด้วนสีหน้าเป็นห่วง  ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากแค่มีแผลถลอกนิดเดียวเท่านั้น  เพราะเค้า...เค้าเข้ามาช่วยฉัน ! ทำไมกัน...

 

“เอ่อ อาจารย์คะเพื่อนหนูเป็นยังไงบ้างคะ”

 

ฉันเอ่ยถามเมื่อเดินมานั่งลงที่เก้าอี้เพื่อรอทำแผล  

 

“ครูว่าเราต้องรีบส่งเค้าไปโรงพยาบาลด่วนเลย”

 

ครูพยาบาลเอ่ยตอบ ขณะที่ใส่ยาลงที่แผลฉัน  อ้ากกก  แสบอ่า  TT~TT

 

“แล้วเค้าจะเป็นอะไรมากไหมคะ อาจารย์”

 

ฉันเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ครูพยาบาลแปะพลาสเตอร์ลงบนแผลเรียบร้อยแล้ว

 

“ครูก็ให้คำตอบไม่ได้หรอกนะ  ศีรษะของเค้าถูกกระแทกอย่างแรงน่ะ อีกเดี๋ยวรถพยาบาลก็มาถึงแล้วล่ะ”

 

“เอ่อ...ขอหนูไปดูเค้าที่โรงพยาบาลด้วยนะคะนะคะอาจารย์ >_<”

 

ฉันเอ่ยขอร้องอาจารย์ด้วยสีหน้าอ้อนวอน  ฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย  ถ้าเกิดอลันต้องเป็นอะไรที่มันร้ายแรงขึ้นมา TT_TT  และแน่ล่ะ!! ฉันต้องไปดูเค้าด้วยตาของตัวเอง >O<

 

“ก็ได้อยู่หรอกนะ  อ๊ะ!! นั่นไงรถมาพอดี  ถ้าเธอจะไปก็ตามมา”

 

ครูพยาบาลพูดด้วยสีหน้าลังเลนิดๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นจริงจัง เมื่อได้ยินเสียงรถพยาบาลที่เข้ามาใกล้มากแล้วเธอกระชับเสื้อกราวด์ให้แน่นตัว และลุกขึ้นเดินไปที่เตียงของอลัน 

 

บุรุษพยาบาลเดินลงจากรถพร้อมๆกับเลื่อนเตียงเข็นมารับร่างของอลันไป ฉันเองก็รีบเดินตามอย่างเร็วและขึ้นไปอยู่บนรถพยาบาลนั่น  หัวใจของฉันตอนนี้ กำลังเต้นแรงด้วยความเป็นห่วง  อลัน...นายอดทนอีกนิดนะ  >.<

 

ไม่นานนัก รถพยาบาลก็มาถึงโรงพยาบาล  บุรุษพยาบาลรีบเข็นอลันเข้าห้องไปและตอนนี้อลันก็ถึงมือหมอแล้ว ใช่ !! เค้าต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน... 

 

โดยที่ฉันไม่รู้ตัว  หยดน้ำใสๆค่อยๆไหลออกจากดวงตาของฉันภาพของอลันที่เข้ามากันไม้ไว้ เลือดของอลันที่ไหลออกมา ทั้งหมดนั่น ! เพื่อช่วยฉัน...หลายๆครั้งที่ฉันไม่เข้าใจการกระทำของเค้า ไม่ว่าจะรอยจูบที่เค้าทิ้งไว้ และตอนเจอกันที่ห้องสมุดนั่น เค้าต้องการจะบอกอะไรฉันกัน  อลัน! ถ้านายอยากจะพูดอะไรก็รีบๆตื่นมาบอกฉันสิ   >[ ]<!!

 

ฉันนั่งรอหมอ ออกมาจากห้องอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนกันแล้วนะ... คราบน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่ บอกให้รู้ว่า ฉันยังไม่หยุดร้องไห้   ไม่ว่าฉันจะพยายามหักห้ามใจแค่ไหน  ฉันก็ต้องยอมรับว่าฉันรักอลัน   ตลอดเวลา...นับตั้งแต่วันที่เราได้เจอกัน  นับตั้งแต่คืนแรกที่ฉันเจอเค้าที่ระเบียงที่เห็นเค้าในร่างตุ๊กตาหมี จนกระทั่งมาถึงวันนี้ ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่คิดถึงเค้า ทุกๆการกระทำ ทุกๆอิริยาบถ ทุกๆอย่างที่รวมเป็นเค้า มันฝังอยู่ในความทรงจำของฉันและยากที่จะลืมเลือน... 

 

“ได้โปรดเถอะค่ะ!! อย่าให้อลันต้องมาบาดเจ็บเพราะฉันเลย”

 

ฉันเอ่ยขึ้นก่อนจะก้มหน้าลงเช็ดคราบน้ำตาที่ยังเหลืออยู่และเช็ดน้ำตาที่มีทีท่าว่าจะไหลอีกครั้งจากดวงตาชื้นๆของฉัน

 

แอ๊ด !

 

ประตูถูกเปิดออกอย่างช้าๆและปรากฏร่างของคุณหมอที่หน้าตาดูใจดี๊ใจดี !! >..<

 

“คุณหมอคะ! เพื่อนหนูเป็นอะไรมากไหมคะ”

 

ฉันรีบลุกจากเก้าอี้ และพุ่งเข้าไปหาคุณหมอทันที >O<

 

“เอ่อ...เค้าได้รับการกระทบกระเทือนมากแต่ไม่เป็นอะไรครับ ตอนนี้เค้าปลอดภัยแล้ว แต่ต้องรักษาตัวที่โรงพยาบาลซัก2-3วันนะครับ^ ^”

 

คุณหมอพูดยิ้มๆด้วยท่าทางเป็นกันเองก่อนจะเดินไปหานางพยาบาลที่ยืนอยู่แถวนั้น 

 

แอ๊ด !

 

ด้วยความดีใจ ฉันจึงไม่รอช้าที่จะเข้าไปดูอาการของอลัน  เมื่อเข้ามาถึงก็พบกับ อลันที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง  ที่แขนของเค้ามีสายน้ำเกลือกระโยงกระยางและที่หัวมีผ้าพัดไว้  ตามแขนขามาบาดแผลถลอกนิดหน่อย ฟู่ว ~ ค่อยยังชั่วหน่อยที่เค้าไม่เป็นอะไรมากT^T

 

“อลัน...”

 

ฉันเอ่ยเรียกเค้าเพื่อดูว่าเค้านอนหลับไปรึยัง   

 

“...”

 

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆกลับมา ทำให้ฉันแน่ใจว่าเค้าหลับอยู่   ฉันยืนมองอลันอยู่ครู่นึงก่อนจะคว้าเก้าอี้นั่งที่อยู่ใกล้ตัวมานั่งลงข้างๆเตียงของเขา   เวลาหลับแล้วเหมือนกะลิงเลย  >_<// ( อยู่พระเอกก็กลายเป็นลิงซะงั้น =_= )

 

“อลัน...นายปลอดภัยแล้วนะ ^ ^ ฉัน...เป็นห่วงนายมากแค่ไหนรู้มั้ย ตั้งหลายครั้งแล้ว ที่ฉันรู้สึกแบบนี้ ฉัน...คิดถึงนายทุกวัน และเฝ้าภาวนาให้ฉันกับนาย...รักกัน  ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน ฉันเคยคิดว่า ฉันจะไม่มีทางรักนายเด็ดขาด  แต่ว่า วันนั้น วันที่นายไปอยู่กับคริสและหายตัวไป  ฉันก็ได้รู้หัวใจตัวเอง  ฉัน...รักนายนะ  ไม่ว่านายจะรักฉันรึเปล่า  หรือนายจะผลักไสฉัน  ขอแค่นายมีความสุข ฉันก็พอใจแล้ว  นายรีบหายแล้ว มาฟังคำๆนี้ของฉันอีกครั้งนะ”

 

ฉันนั่งมองไปที่ใบหน้าของอลันก่อนจะเอื้อมมือไปปัดผมที่หน้าของเค้าออก 

 

“นายรู้มั้ย  ตอนที่นายมาช่วยฉันน่ะ  ฉันตกใจมากๆเลยนะ  เพราะฉันไม่คิดว่านายจะมาช่วยฉัน  ทำไม...ทำไมนายถึงช่วยฉันกัน...อลัน”

 

นั่นเป็นคำถามที่ฉันไม่ได้ต้องการคำตอบและได้แต่เพียงสงสัยอยู่ในใจเท่านั้น เฮ้อ...ฉันมาพูดอะไรกับคนที่กำลังหลับอยู่กันนะ บ้าจริง !! >_<

 

“เพราะว่าฉัน...ไม่อยากให้คนที่ฉันรักต้องบาดเจ็บไปน่ะสิ”

 

“O_O”

 

ขณะที่ฉันกำลังนั่งถอนหายใจอยู่นั้น  คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบของฉัน ก็ได้รับคำตอบ !! 

 

“นาย!! นายไม่ได้หลับเหรอ>O<”

 

ฉันลุกขึ้นยืนและมองคนบนเตียงที่กำลังส่งยิ้มมาให้  ฮึ๊ย ~ หน้านายนี่ กวนจริงๆเลยนะ!!>~<

“อื้อ ตอนแรกก็ไม่ได้กะจะเงียบหรอก ฉันไม่มีแรงจะพูดเท่าไหร่น่ะ แต่ไม่คิดว่าการที่ฉันเงียบไป...เธอจะพูดอะไรแบบนั้นออกมาน่ะสิเธอ...รักฉันจริงๆเหรอ เซริส ^ ^”

 

อ้ากกกก ฉันเสียทีนายนี่อีกแล้วค่ะ >O<!!

 

“...เอ่อ...”

 

=_=/// อะไรของนายนี่นะ อยู่ๆก็ถาม  ฉันจะตอบยังไงดีล่ะ =O=;;

 

“ฮ่าๆ เธอนี่น่าแกล้งอยู่ตลอดเวลาเลยนะ  ฉันรู้หรอกน่า ว่าเธอรักฉัน  อ๊ะ! จริงสิ  เธอคงยังฟังไม่ชัดสินะ  อะแฮ่ม!...ฉันรักเธอนะเซริสมันคงเป็นเวลาเดียวกับที่เธอรู้ตัวก็ได้ ฉันก็เริ่มรู้ตัวว่าชอบเธอ ตั้งแต่ตอนที่ไปอยู่กับไอคริสเหมือนกัน และตอนที่ฉันหายไป รู้มั้ยว่าฉันคิดถึงเธอมากแค่ไหน  ^^”

 

“เอ่อ...-///-“

 

“เธอจะติดอ่างอีกนานมะ ?ฉันจะได้นอนรอ  แล้วค่อยตื่นมาฟังเธอพูด ^^”

 

อ้ายยย >///< นายนี่กวนฉันจริงๆเลยนะ 

 

“นายก็รู้อยู่แล้วนี่  ว่าฉันคิดว่ายังไงน่ะ”

 

ด้วยความโมโหบวกกับความเขินที่พุ่งปรี๊ดถึงขีดสุด ฉันจึงหันไปต่อว่าเค้า แต่แล้วมือข้างนึงของเค้าก็มาจับข้อมือฉันไว้ O_O///

 

“เหรอ...เธอ รัก ฉัน ใช่มั้ย”

 

เจ้าของมือนั้น เขยิบตัวเข้ามากระซิบอยู่ข้างหูเล่นเอาใจฉันสั่นไปหมด >_<////

 

“ใช่...ฉัน...รัก...นาย”

 

ฉันหันไปกระซิบข้างหูเขาบ้างและดวงตาของฉันกับเค้าก็มาสบกันพอดี  อลันค่อยๆเขยิบหน้าเข้ามาจนจมูกของเราชนกัน...และริมฝีปากบางของเค้าก็ประกบจูบอย่างบรรจง  นี่อาจจะเป็นจูบครั้งที่สองของฉันกับเค้า  แต่ความรู้สึกมันต่างกัน  ความรู้สึกครั้งนี้ มันเปี่ยมไปด้วยความสุขและฉันจะจดจำมันไว้ตลอดกาล...

 

“เรามาคบกันนะ ^ ^”

 

อลันถอนริมฝีปากออก ก่อนจะพูดหน้าตาระรื่นพลางเอื้อมมือมาปัดผมที่ใบหน้าของฉัน  โอ๊ย ~ เกิดมาฉันไม่เคยใจสั่นและวาบหวิวขนาดนี้มาก่อนเลย  อ๊า~หัวใจของฉันเต้นแรงจนจะระเบิดออกมาแล้วนะ >[]<//

 

“อื้อ ^ ^”

 

ฉันเว้นวรรคนิดนึงก่อนจะกระเถิบเข้าไปใกล้ๆหูเขา

 

 “นายต้องเป็น ‘ นายเทดดี้แบร์ ’ ของฉันคนเดียวนะ ^O^”

 

 

แม้ความรักจะสร้างความทุกข์ทรมานขนาดไหน  แม้จะทำให้เราเศร้าโศกเสียใจแค่ไหน  มนุษย์เราก็เลือกที่จะรักอยู่ดี  อาจจะเป็นเพราะว่า ความรักนั้น สร้างสิ่งมหัศจรรย์มากมาย  ความรักทำให้คนเราอบอุ่นใจความรักทำให้ใครบางคนที่นั่งร้องไห้ทุกวัน มีชีวิตชีวาขึ้นมาได้ ความรักทำให้คนไม่ดีกลายเป็นคนดีอย่างไม่น่าเชื่อ  ความรักยังสร้างสิ่งอัศจรรย์อีกมากมาย  แต่ขึ้นอยู่กับว่าคุณนั้น เจอความรักแบบไหน !! 

 

ความรักของฉันคือความมหัศจรรย์และเหนือความคาดหมาย มันให้ทั้งความสุขและความทุกข์ แต่ใครจะสนล่ะ !!>_< แค่ฉันมีเขา...นายเทดดี้แบร์ ของฉันคนนี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ ^ ^!!

 

 

จบ !!

 

I ‘ m F o o l : สวัสดีคร๊าบบบ  กร๊ากกก จบแล้ว !! จบแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยด้วยจบแบบห่วยแตก =_= ขอโทษที่แต่งให้มันดีกว่านี้ไม่ได้ครับ  เอ่อ...เด๋วจะมีตอนพิเศษมาด้วยนะ  แต่ไม่รู้ว่าจะได้แต่งเมื่อไหร่ วันที่ 15 นี้ฟูลก็เปิดเทอมแล้ว  TT_TT   ตอนจบนี้ มันอาจจะไม่ดีนะครับ ไม่สิ! มันหว่ยเลยล่ะ แต่มันก็จบแล้วนะครับ 55+ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามกันมาจนถึงตอนจบนี้ ผิดหวังกันไหม TT^TT ผิดหวังกานล่ะสิ!!  ต้องผิดหวังแหงๆ  แง้แง ไม่อยากจะเชื่อว่าสุดท้ายมันจะจบแบบนี้ ขอโทษจริงๆคร๊าบบ 

ขอบคุณทุกกำลังใจที่อ่านและติดตามกันมาตั้งแต่ต้นจนจบ !  ขอบคุณทุกคะแนนโหวตที่ไม่ห่างหาย ขอบคุณนักอ่านเงาที่เข้ามาอ่านกาน ขอบคุณทุกคนมากคร๊าบ ^ ^  ฟูลจะไม่ลืมนักอ่าน และนิยายเรื่องนี้เลย ขอบคุณที่เลือกเข้ามาอ่าน แม้จะไม่ใช่นิยายที่ดีซักเท่าไหร่  ขอบคุณมากๆคร๊าบบ

สุดท้ายนี้ ขอให้นักอ่านทุกท่านมีแต่ความสุข ถ้าตอนพิเศษมา ก็อย่าลืมแวะเข้ามาอ่านกานนะคร๊าบผม ^ ^  รักนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน 

ขอบคุณจากใจ !! >O<

 

I ‘ m F o o l