ตอนที่ 14
วันนี้ฉันรีบออกจากบ้านแต่เช้า ถึงแม้อากาศยามเช้าจะสดชื่นและสงบแค่ไหน แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจของฉันมันกระวนกระวายไม่สงบอย่างนี้
หลังจากที่นายนั่นไปอยู่บ้านนายคริส นี่ก็เกือบจะสัปดาห์นึงเต็มๆแล้ว จู่ๆเมื่อวานนายคริสก็โทรมาหาฉัน และบอกฉันว่า เจ้าหมีหายไป!!! และเราจะช่วยกันหาในวันรุ่งขึ้น ซึ่งก็คือ วันนี้!
ตอนนี้ฉันเดินทางมาถึงโรงเรียนแล้ว อ้อ นี่ฉันคงจะลืมบอกไปสินะ ว่าโรงเรียนของฉันได้ปิดเทอมแล้ว ใช่ มันรวดเร็วเหลือเกิน หลังจากที่อลันไปอยู่บ้านนายคริสได้สองวัน การสอบก็เริ่มขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ตอนนั้นนะ ฉันอ่านหนังสือจนหัวบาน และก็ไปบ้านยัยแพรทุกวัน แต่รู้อะไรมั้ย บ้านยัยแพร อยู่เยื้องๆกับบ้านนายคริสเลย โอ้ พระเจ้า!! ฉันจะหนีมันสองตัว( คน ) ไม่ได้เลยรึไงนะ!!
“คริส!”
ฉันเอ่ยเรียกทันทีเมื่อมาถึงและพบคริสยืนรออยู่หน้าโรงเรียน เค้าดูกังวลมากกว่าที่ฉันคิดไว้มาก
“อืม เธอมาตรงเวลาดีนะ”
เค้าพูดและฝืนยิ้มน้อยๆให้ฉัน
“เอ่อ...ถามไรหน่อยนะ ทำไม อลันถึงหายไปล่ะ”
“คือว่า ฉันกับอลันไปเที่ยวกันหลังจากปิดเทอมได้ไม่นานน่ะ แล้วก็เลยพากันไปเที่ยวเดอะปาร์ค ไปดูหนังแล้วก็ไป...”
“ขอประเด็น!!”
ฉันเอ่ยตัดบทเค้า นี่ฉันกังวลมากจนไม่สามารถทนรออะไรได้แล้วนะ อ้ากกก >O<
“เอ่อ...ได้ คือว่า ระหว่างทางที่เราจะกลับน่ะ ฉันกับอลันนั่งแท็กซี่มาแล้วพอดีว่า แท็กซี่เกิดเสียกลางทาง ฉันเลยตัดสินใจเดินลงจากรถแล้วเดินกลับบ้าน แต่ว่าตอนนั้นฉันเอาอลันใส่กระเป๋าไว้ และไม่รู้ว่าฉันลืมรูดซิบหรือว่าอะไร แต่พอฉันเดินๆ มาจนถึงบ้าน แล้วก็พบว่า...อลันหายไปแล้ว”
สีหน้าของเค้าดูสลดลงไปอีก เมื่อเล่าจบ ให้ตายเถอะ!! หายง่ายชะมัดเลย
“คือ...ฉันขอโทษนะ ตอนนั้นฉันใส่หูฟังไว้ด้วย ก็เลยไม่ได้ยินเสียงเค้าน่ะ”
นายนั่นเริ่มหน้าซีดลงทุกที เฮ้อ แล้วเราจะไปหาเค้าเจอได้ยังไงกันล่ะเนี่ย!! อลัน...นายอยู่ไหนกันน่ะ
“ฮึก ฮือ...”
เฮ้อ เสียงใครมาร้องไห้แถวนี้นะ แล้วนี่ผมอยู่ไหนเนี่ย =_= ทำไมรู้สึกเหมือนโดนรัดแล้วก็มีน้ำไหลอยู่ตลอดเวลาเลยนะ แต่นี่เราหลับตาอยู่นี่หว่า เอาวะ ลืมตาขึ้นดูให้เต็มตา จะเป็นงูรึเปล่าวะ รัดแน่นชะมัด O_O
ภาพตรงหน้าที่ผมเห็นไม่ใช่งู แต่คือ เด็กหญิงตัวเล็กๆประมาณ 5-6 ขวบ กำลังร้องไห้และกอดผมไว้ในอ้อมอกจนแน่น เฮ้ๆ ฉันก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะ =O=;; ว่าแต่ ร้องไห้ทำไมน่ะยัยเปี๊ยก
“ฮืออออ...”
ว้ากกก ยัยเด็กนี่ ร้องไห้หนักขึ้นอีก เหอๆ ถึงผมจะเป็นคนหล่อหน้าตาดี แต่ก็ใช่ว่าจะรักเด็กนะครับ นี่เราควรจะคุยกับเค้ามั้ยเนี่ย
“ฮือออออออออออ”
เอาแล้วไง ยัยนี่จะร้องมากไปแล้วนะ น่ารำคาญชะมัดเลย เราควรจะถามเค้าดีมั้ย เผื่อจะทำให้ยัยนี่ร้องไห้น้อยลง เสียงตอนนี้มันแสบแก้วหูบรรลัยเลย TTOTT
“ฮึก ฮึก”
โอ๊ะ OoO หยุดร้องแล้ว ร้องเพื่อความสะใจรึเปล่า =..= ทำไมอยู่ๆก็เงียบ
แอ๊ด~
ประตูไม้ที่ดูโทรมนิดๆถูกเปิดออก และปรากฏร่างของหญิงวัยกลางคนที่ดูโทรมนิดๆ เธอเดินเข้ามาด้วยดวงตาแดงก่ำ คาดว่ามันคงเกิดจากการที่ร้องไห้ สภาพเนื้อตัวเป็นจ้ำๆเหมือนถูกใครทำร้ายมา เธอค่อยๆประคองร่างเด็กน้อยขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนทั้งสองอย่างทะนุถนอม ผมว่าเธอคงเป็นแม่ของเด็กนี่
“จันทร์ หนูมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะลูก ไม่ไปเล่นกับพวกเพื่อนๆเหรอจ๊ะ”
เธอพูดก่อนจะปาดคราบน้ำตาที่แก้มใสๆของเด็กน้อย
“ไม่ค่ะ พวกนั้นเค้าว่าจันทร์ เค้าบอกว่าจันทร์เป็นลูกที่พ่อแม่ไม่รัก”
เด็กน้อยกล่าวเสียงเบาๆให้แม่เธอฟัง ผมเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ
“เอ๊ะ! ใครกันที่เป็นคนพูด แม่รักหนูนะจ๊ะ”
แม่ของเด็กนั่นพูดก่อนจะหอมแก้มเธอ
“แล้วพ่อล่ะคะ”
เด็กน้อยมองหน้าแม่อยู่อย่างนั้น
“พ่อเหรอจ๊ะ พ่อก็ต้องรักลูกสิจ๊ะ”
เธอกล่าวยิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นปัดๆเสื้อผ้าของตัวเอง
“แล้ว...พ่อรักแม่มั้ยคะ”
เด็กน้อยถามอีกครั้ง ผมว่าคำตอบที่เด็กคนนี้จะได้มันอาจจะ....
“เอ่อ...”
แม่ของเด็กชะงักเงียบไปสักครู่ เฮอะ! ผมว่าแล้ว แผลจ้ำๆที่ร่างกายของเธอจะต้องมาจากการทำร้ายโดยพ่อของเด็กนี่แหงๆ
“รักสิจ๊ะ”
เธอกล่าวตอบลูกน้อยก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง ตัวเธอสั่นสะท้าน ผมเริ่มเข้าใจทุกอย่างมากขึ้นทุกที
“แม่คะ...”
เด็กน้อยค่อยๆลุกขึ้นนั่งก่อนจะวางผมลงบนโต๊ะ และนั่งลงบนเก้าอี้ที่วางอยู่ใกล้ๆกับโต๊ะไม้เก่าๆ เธอนั่งลงและเอ่ยเรียกแม่
“พอแล้วจันทร์ นี่มันเย็นมากแล้วนะ รีบไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวซะ”
แม่เธอพูดตัดบทก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
“ฮึก ฮือออ”
เด็กคนนั้น เริ่มร้องไห้อีกครั้ง เฮ้อ ขี้แยชะมัดเลย...=O=
ผมทนอยู่ในสภาพกึ่งใบ้มา 3 ชม.แล้ว ตอนนี้ผมอยากจะมอบโล่น้ำตาร่วงแห่งประเทศไทย ให้แก่เด็กคนนี้เหลือเกิน เพราะตั้งแต่แม่เธอเดินออกไป ยัยเปี๊ยกนี่ก็นั่งร้องไห้มา 3 ชม.แล้ว ซึ่งผมก็ได้แต่นั่งมองดู ขืนผมพูดกับเค้าขึ้นมา ได้โดนจับไปงานวัดแหงๆ นึกแล้วเสียว! >_<
“คุณหมี...”
O_O โอ๊ะ รู้สึกว่าเด็กนี่จะเรียกผมนะ
“คุณหมี มีคุณพ่อคุณแม่รึเปล่า”
กรรม เด็กนี่ถามอะไรเนี่ย!!
“คุณหมี...คุยกับหนูหน่อยสิ”
เฮ้ย! หมีนะเฟ้ยไม่ใช่คน เอ๊ะ แต่เราเป็นคนนี่ เพราะฉะนั้นก็พูดได้ ^ ^
“ว่าไงเหรอ ?”
ไหนๆก็ไหนๆ ชวนคุยก็คุยครับ
“O_O”
คุณรู้ อะไรมั้ย ยัยเปี๊ยกนี่ ทำหน้าตกใจสุดขีดเลยล่ะ ฮ่าๆ จี้ชะมัด
“คุณหมี! พูดได้!!!”
=O=;; เวรล่ะ ยัยนี่ชวนคุยแต่ไม่กะให้คุยนี่หว่า เฮ้ย ไออลันโง่เอ๊ย! ดันไปตอบเด็กซะได้
“เออสิ พูดได้ครับ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”
-_-+ บ้านแตก!! อยู่ๆยัยเปี๊ยกก็กรีดร้องออกมา เมื่อเห็นผมตอบพร้อมกับยกนิ้วโป้งแสดงความชัวร์ สรุป ยัยนี่กลัวผมแหงๆ
“อลัน!!!!”
“อลัน นายอยู่ไหนวะเฮ้ย!!”
“นายอลัน!!”
ไม่ต้องแปลกใจไป -_-+ นี่คือเสียงเอะอะโวยวายโหวกเหวกของฉันกับนายคริสมาสต์นั่นเอง เหอๆ ตั้งแต่เช้า ฉันกับนายนี่ก็พากันเดินวนรอบๆ โรงเรียนและเปลี่ยนที่ไปเรื่อยๆ แต่ถึงแม้จะแหกปากวิ่งโล่ๆตามล่านายนั่นแค่ไหน ก็ยังไม่มีวี่แววของเค้าเลยแม้แต่น้อย และตอนนี้ ฉันเริ่มรู้สึกท้อแล้วสิ TT^TT
“นี่ นาย นายพอจะรู้ที่ที่นายนั่นจะไปบ้างไหมอ่า เราสุ่มหากันแบบนี้ ชาตินี้ก็ไม่เจอกันหรอก อาจจะเหนื่อยเปล่าด้วย”
ฉันพูดก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้สาธารณ แถวนั้น และถอดหมวกที่ใส่อยู่ออก แล้วเริ่มต้นพัดพั่บๆเพื่อเพิ่มความเย็นแก่ร่างกาย ขืนยังทนต่อไปฉันจะต้องเป็นลมก่อนจะหานายนั่นเจอแน่ๆ ร่างกายฉันยิ่งบอบบางอยู่ >O<
“เออ จริงสินะ ที่ที่อลันจะไปเหรอ...อืม...”
นายคริสมาสต์เริ่มต้นคิด คิดไปนะยะ ฮิฮิ ฉันจะได้นอน ว่าแล้ว ฉันก็เอนร่างกายอันบอบบางลงนอนยาวและเริ่มพัดให้แรงขึ้น อ๊า~ ค่อยสบายขึ้นหน่อย >~<
“อ๊ะ คิดออกแล้ว!!”
“กรี๊ดดด อกอีแป้นจะแตก”
- -// จู่ๆนายคริสก็ตะโกนขึ้นเสียงดัง และที่สำคัญนะ เสียงนั่นเล่นเอาฉันที่นอนอยู่สะดุ้งเฮือกลุกขึ้นมานั่งด้วยสีหน้าที่อธิบายไม่ถูก คือว่า ตกใจจนอุทานแปลกๆเลย TTOTT
“-_-+”
นายคริสมองฉันค่ะ ฮึ๊ย! อย่ามามองฉันแบบเพื่อนนายนะยะ -O-
“มองอะไร คิดออกแล้วก็พาไปสิ!!”
นายคริสพยักหน้าก่อนจะคว้ามือฉันพาวิ่งไปโบกแท็กซี่ทันที >_< อ้ากกก โดนหลอกแต๊ะอั๋งคร่า
ไม่ทันได้หายใจหายคอ เราสองคนก็มาหยุดอยู่หน้าร้านร้านหนึ่ง ซึ่งมันคุ้นตาอิชั้นมากค่ะ มันก็คือ ร้านเทดดี้ทีเซราฟ นี่เอง
นี่คือสีหน้าของฉันที่หันไปมองนายคริสมาสต์อย่างไม่เข้าใจ
“เธอมองฉันทำไม ก็นี่ไง ที่ที่คิดว่าไออลันจะมาน่ะ”
“ใช่! ฉันรู้ แต่ว่า ร้านมันปิดนี่!!”
ใช่แล้วล่ะค่ะ ตอนนี้อย่าว่าแต่จะตามหานายอลันเลย ในร้านนั้นไม่มีมนุษย์เดินอยู่เลยด้วยซ้ำ แล้วนายอลันจะมาได้ยังไง ว่าแต่ ทำไมร้านถึงปิดล่ะ ?? O_O
“เออใช่ ทำไมร้านปิดวะ”
นายคริสมาสต์พูดก่อนจะหันหน้ามามองฉัน
“ฉันจะไปรู้เหรอยะ!!”
ฉันก็เลยตอบเข้าให้ เล่นเอานายนั่นหันหน้าไปอีกทางเลย ฮ่าๆ ถามใครไม่ถามมาถามเซริส คนอย่างฉันเคยรู้อะไรกะเค้าบ้างล่ะยะ!!
“วันนี้วันที่เท่าไหร่”
แหนะ ก็บอกอยู่ว่าฉันไม่เคยรู้อะไรไง ยังจะถามอีก ตานี่ >_<
“ไม่รู้”
นั่นล่ะ คำตอบของฉัน -_-
“นี่ ช่วยรู้อะไรหน่อยสิคร๊าบ อีกอย่างนะ นาฬิกาเธอไม่มีบอกวันที่รึไง”
เออ จริงแฮะ นาฬิกาฉันบอกวันที่ได้นี่หว่า เง้อ ขอโทษคร่า >O<//
“แหะๆ จริงด้วย เอ่อ...วันนี้ วันที่ 10 ตุลาคม”
ว่าแล้วฉันก็ก้มงุดๆดูนาฬิกาทันที โอ๊ะ นี่ 10 ตุลาแล้วเหรอเนี่ย T^T เหลือเวลาเที่ยวน้อยลงแล้ว อีกไม่กี่วันก็เปิดเทอม อ้ากกก ปิดเทอมของช้านนนน~
“โป๊ะเช๊ะ!!”
=_= ถามจริงเถอะ อีตาคริสมาสต์นี่ มันเป็นบ้าเปล่าเนี่ย นึกจะพูดก็พูด ทำฉันตกใจหลายทีแล้วนะ เดี๋ยวก็ยันโครมให้เลยเน่!! โหดนะเฟร้ย รู้จักอ๊ะเปล่า ฮี่ๆ >..<
“โป๊ะเช๊ะอะไรของนาย”
“อ๋อ ขอโทษที่ทำให้ตกใจ คือว่า ที่เค้าปิดร้านน่ะ ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมถึงปิด”
โอ้ อย่างนี้นี่เอง เวลาคิดอะไรออกก็ต้องพูด โป๊ะเช๊ะ ใช่มะ โอ้ๆ ฉันเข้าใจแว้ว~ >O<
“เหรอๆ แล้วเค้าปิดกันทำไมล่ะ”
“ที่เค้าปิดน่ะ เพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของอลันไง ร้านก็เลยปิด”
“จริงอ่า วันนี้วันเกิดอลันเหรอ หือ ? เดี๋ยวสิ! ทำไมเค้าต้องปิดร้านล่ะ แค่วันเกิดเองนะ”
กะอีแค่วันเกิดตานั่นทำไมต้องลงทุนปิดร้านด้วย แถมนายนั่นยังอยู่นอยอยู่โรงพยาบาลอีก ปิดเพื่อ ??
“อ่อ ที่เค้าปิดน่ะ เพราะว่า ร้านนี้นะ ตั้งนานแล้วตั้งแต่พ่ออลันยังอยู่ เค้าเป็นคนใจกว้างน่ะ ใจดี แล้วมีพนักงานในร้านเค้าขอลาไปเลี้ยงวันเกิด กะจะชวนเพื่อนๆในร้านไปด้วยกัน ก็เลยมาขอลางาน ทีนี้พ่ออลันเค้าก็เลยบอกว่า เอางี้เลยละกัน เมื่อถึงวันเกิดของคนในร้าน ร้านก็จะหยุด 1 วัน เพื่อเป็นการขอบคุณแก่พนักงาน แล้วก็ตั้งแต่นั้นมาก็เป็นประเพณีของทางร้านมาตลอดเลย”
“โห ก็ดีเหมือนกันเนอะ วันเกิดทั้งทีก็อยากไปเที่ยวพักผ่อนอ่า แถมหยุดไปก็ไม่โดนหักเงินด้วย พ่ออลันนี่ใจดีจังเลย”
“อื้อใช่แล้ว จริงสิ! แล้วนี่เธออยากเข้าไปเที่ยวในบ้านอลันมั้ยล่ะ ^ ^”
โอ๊ะ นายนี่ถามอะไร!!
“อ่า ไม่ดีกว่ามั้ง บ้านคนอื่นเค้านะ จะเข้าไปได้ยังไงกัน ( . . )”
อ๊า! อยากเข้าๆๆ >O<
“เหรอ เธอไม่อยากเข้าไปจริงอ่า”
นายนี่ เซ้าซี้ชะมัด!!
“ไม่ๆ บ้านคนอื่นเค้า จะเข้าไปทำไมล่ะ ว่าแต่ นายจะพาฉันเข้าไปยังไงล่ะ ร้านมันปิดนะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันมีกุญแจ ^ ^”
ว่าแล้วนายนั่นก็คว้ากุญแจพวงหนึ่งออกมาจากกระเป๋า อ๊ะ!..
“O_O นายไปขโมยกุญแจมาเหรอ..”
“เฮ้ย! จะบ้าเหรอ ใครจะไปขโมยกันล่ะ คุณราเชลให้มาต่างหากเล่า”
“คุณราเชล? อ๋อ แม่นายอลันน่ะเหรอ แล้วเค้าให้นายมาทำไมอ่ะ”
“เค้าให้มาตรวจตรา ดูแลบ้านแทนเค้าน่ะ เค้าอยู่เฝ้าอลันทุกวันแหละ ฉันไปเยี่ยมบ่อยๆเหมือนกัน เมื่อวานก็ไปมา ตอนก่อนจะกลับจากห้าง เลยแวะพาไอหมีไปดูร่างกายตัวเอง แล้วก็ไปเจอหน้าแม่มันด้วย”
“อ๋อ”
ถึงบ้างอ้อกันเลยทีเดียว อิอิ >..<
“ว่าแต่ จะเข้ามั้ยเนี่ย”
ฮึ๊ย! ไอนี่ชอบยุแยงจริงๆวุ้ย อยากเข้าๆๆ >O<
“...”
“ฮ่าๆๆ เธออยากเข้าล่ะสิ ไม่ต้องกลัวหรอก ถือซะว่ามาดูแลทำความสะอาดให้ไง”
“O_O โอ๊ะ จริงด้วยสินะ เดี๋ยวฉันช่วยทำความสะอาดด้วยเลยดีกว่า นี่ก็เย็นละ ไว้ค่อยตามหาอลันต่อพรุ่งนี้”
กรี๊ดดด ขอสอดรู้สอดเห็นหน่อยนะคะ >_<
“อื้อๆ ป่ะๆ เข้าไปกันเถอะ”
ว่าแล้วนายคริสก็เดินดุ่มๆอย่างสบายใจ เข้าไปไขประตูบ้าน(คนอื่น)เฉยเลย -_-+ ฉันล่ะกลัวจริงๆ แต่เอาเถอะ ฉันอยากจะไปแอบดูห้องนายนั่นใจจะขาดแล้ว สงสัยจะสกปรกโสโครกจนทนอยู่ไม่ได้แหงๆ เย้ๆ ขอสำรวจบ้านหน่อยนะคะ >..<
โปรดติดตามตอนต่อไป
I ‘ m F o o l : แฮกๆ ขอหอบหน่อย เหนื่อยจริงๆครับ เหอๆ วันนี้ก็ง่วนยุ่งวุ่นวายทั้งวันเลย แถมแต่งๆไป คอมดันดับซะอีก เปิดอยู่ตั้งนาน เปิดอย่างมีความหวังว่ามันจะเซฟที่แต่งไปแล้วให้ พอเปิดมาปุ๊ป ว้ากก หายหมด - -* เครียดเรย แต่เอาเถอะครับ เพื่อนักอ่านทุกท่าน ฟูลสู้ตาย นั่งจิ้มใหม่อีกรอบ เหอๆ แล้วก็เสร็จออกมาเป็นตอนที่ 14 ฉบับสมบูรณ์ ฮ่าๆ ยังไงก็ฝากติชมและติดตามกันต่อไปนะครับ ^ ^ ขอบคุณทุกๆคน ขอบคุณนักอ่านที่เพิ่งเข้ามาอ่านด้วย เห็นแล้วรู้สึกปลื้ม แบบว่า อดทนอ่านจนมาถึงตอนล่าสุด คุณขยันอ่านมากครับ ปลื้มจริงๆ แต่ยังไงก็ปลื้มนักอ่านทุกคน ทั้งที่ติดตามมาแล้ว และเพิ่งติดตามนะครับ น่ารักทุกคนเลย ยังไงก็ฝากติดตามจนจบด้วยนะครับ ฟูลจะพยายามปลีกตัวมาแต่งต่อให้จบเลยครับ เหอๆ รักคนอ่านทุกคน อย่าลืมคอมมเม้นท์คุยกานก่อนจะปิดหน้านิยายนะครับ ^ ^ ขอบคุณทุกคนมากๆเลยครับผม