ตอนที่ 14

 

วันนี้ฉันรีบออกจากบ้านแต่เช้า ถึงแม้อากาศยามเช้าจะสดชื่นและสงบแค่ไหน  แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจของฉันมันกระวนกระวายไม่สงบอย่างนี้ 

 

หลังจากที่นายนั่นไปอยู่บ้านนายคริส นี่ก็เกือบจะสัปดาห์นึงเต็มๆแล้ว จู่ๆเมื่อวานนายคริสก็โทรมาหาฉัน  และบอกฉันว่า เจ้าหมีหายไป!!!  และเราจะช่วยกันหาในวันรุ่งขึ้น ซึ่งก็คือ วันนี้!

 

ตอนนี้ฉันเดินทางมาถึงโรงเรียนแล้ว อ้อ นี่ฉันคงจะลืมบอกไปสินะ ว่าโรงเรียนของฉันได้ปิดเทอมแล้ว  ใช่ มันรวดเร็วเหลือเกิน  หลังจากที่อลันไปอยู่บ้านนายคริสได้สองวัน การสอบก็เริ่มขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ตอนนั้นนะ ฉันอ่านหนังสือจนหัวบาน  และก็ไปบ้านยัยแพรทุกวัน แต่รู้อะไรมั้ย  บ้านยัยแพร อยู่เยื้องๆกับบ้านนายคริสเลย  โอ้ พระเจ้า!! ฉันจะหนีมันสองตัว( คน ) ไม่ได้เลยรึไงนะ!!

 

“คริส!”

 

ฉันเอ่ยเรียกทันทีเมื่อมาถึงและพบคริสยืนรออยู่หน้าโรงเรียน  เค้าดูกังวลมากกว่าที่ฉันคิดไว้มาก 

 

“อืม เธอมาตรงเวลาดีนะ”

 

เค้าพูดและฝืนยิ้มน้อยๆให้ฉัน

 

“เอ่อ...ถามไรหน่อยนะ ทำไม อลันถึงหายไปล่ะ”

 

“คือว่า  ฉันกับอลันไปเที่ยวกันหลังจากปิดเทอมได้ไม่นานน่ะ  แล้วก็เลยพากันไปเที่ยวเดอะปาร์ค ไปดูหนังแล้วก็ไป...”

 

“ขอประเด็น!!”

 

ฉันเอ่ยตัดบทเค้า  นี่ฉันกังวลมากจนไม่สามารถทนรออะไรได้แล้วนะ อ้ากกก >O<

 

“เอ่อ...ได้  คือว่า ระหว่างทางที่เราจะกลับน่ะ ฉันกับอลันนั่งแท็กซี่มาแล้วพอดีว่า แท็กซี่เกิดเสียกลางทาง ฉันเลยตัดสินใจเดินลงจากรถแล้วเดินกลับบ้าน แต่ว่าตอนนั้นฉันเอาอลันใส่กระเป๋าไว้ และไม่รู้ว่าฉันลืมรูดซิบหรือว่าอะไร  แต่พอฉันเดินๆ มาจนถึงบ้าน  แล้วก็พบว่า...อลันหายไปแล้ว”

 

สีหน้าของเค้าดูสลดลงไปอีก เมื่อเล่าจบ  ให้ตายเถอะ!! หายง่ายชะมัดเลย 

 

“คือ...ฉันขอโทษนะ ตอนนั้นฉันใส่หูฟังไว้ด้วย ก็เลยไม่ได้ยินเสียงเค้าน่ะ”

 

นายนั่นเริ่มหน้าซีดลงทุกที   เฮ้อ  แล้วเราจะไปหาเค้าเจอได้ยังไงกันล่ะเนี่ย!!  อลัน...นายอยู่ไหนกันน่ะ

 

 

 

“ฮึก ฮือ...”

 

เฮ้อ เสียงใครมาร้องไห้แถวนี้นะ แล้วนี่ผมอยู่ไหนเนี่ย =_= ทำไมรู้สึกเหมือนโดนรัดแล้วก็มีน้ำไหลอยู่ตลอดเวลาเลยนะ  แต่นี่เราหลับตาอยู่นี่หว่า เอาวะ ลืมตาขึ้นดูให้เต็มตา จะเป็นงูรึเปล่าวะ รัดแน่นชะมัด O_O 

 

ภาพตรงหน้าที่ผมเห็นไม่ใช่งู  แต่คือ เด็กหญิงตัวเล็กๆประมาณ 5-6 ขวบ กำลังร้องไห้และกอดผมไว้ในอ้อมอกจนแน่น เฮ้ๆ ฉันก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะ =O=;; ว่าแต่  ร้องไห้ทำไมน่ะยัยเปี๊ยก

 

“ฮืออออ...”

 

ว้ากกก ยัยเด็กนี่ ร้องไห้หนักขึ้นอีก  เหอๆ ถึงผมจะเป็นคนหล่อหน้าตาดี แต่ก็ใช่ว่าจะรักเด็กนะครับ นี่เราควรจะคุยกับเค้ามั้ยเนี่ย

 

“ฮือออออออออออ”

 

เอาแล้วไง ยัยนี่จะร้องมากไปแล้วนะ น่ารำคาญชะมัดเลย  เราควรจะถามเค้าดีมั้ย เผื่อจะทำให้ยัยนี่ร้องไห้น้อยลง เสียงตอนนี้มันแสบแก้วหูบรรลัยเลย TTOTT

 

“ฮึก ฮึก”

 

โอ๊ะ OoO หยุดร้องแล้ว  ร้องเพื่อความสะใจรึเปล่า =..= ทำไมอยู่ๆก็เงียบ

 

แอ๊ด~

 

ประตูไม้ที่ดูโทรมนิดๆถูกเปิดออก และปรากฏร่างของหญิงวัยกลางคนที่ดูโทรมนิดๆ เธอเดินเข้ามาด้วยดวงตาแดงก่ำ คาดว่ามันคงเกิดจากการที่ร้องไห้ สภาพเนื้อตัวเป็นจ้ำๆเหมือนถูกใครทำร้ายมา เธอค่อยๆประคองร่างเด็กน้อยขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนทั้งสองอย่างทะนุถนอม  ผมว่าเธอคงเป็นแม่ของเด็กนี่

 

“จันทร์ หนูมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะลูก ไม่ไปเล่นกับพวกเพื่อนๆเหรอจ๊ะ”

 

เธอพูดก่อนจะปาดคราบน้ำตาที่แก้มใสๆของเด็กน้อย

 

“ไม่ค่ะ พวกนั้นเค้าว่าจันทร์ เค้าบอกว่าจันทร์เป็นลูกที่พ่อแม่ไม่รัก”

 

เด็กน้อยกล่าวเสียงเบาๆให้แม่เธอฟัง  ผมเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ

 

“เอ๊ะ! ใครกันที่เป็นคนพูด  แม่รักหนูนะจ๊ะ”

 

แม่ของเด็กนั่นพูดก่อนจะหอมแก้มเธอ 

 

“แล้วพ่อล่ะคะ”

 

เด็กน้อยมองหน้าแม่อยู่อย่างนั้น 

 

“พ่อเหรอจ๊ะ พ่อก็ต้องรักลูกสิจ๊ะ”

 

เธอกล่าวยิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นปัดๆเสื้อผ้าของตัวเอง

 

“แล้ว...พ่อรักแม่มั้ยคะ”

 

เด็กน้อยถามอีกครั้ง  ผมว่าคำตอบที่เด็กคนนี้จะได้มันอาจจะ....

 

“เอ่อ...”

 

แม่ของเด็กชะงักเงียบไปสักครู่  เฮอะ! ผมว่าแล้ว แผลจ้ำๆที่ร่างกายของเธอจะต้องมาจากการทำร้ายโดยพ่อของเด็กนี่แหงๆ

 

“รักสิจ๊ะ”

 

เธอกล่าวตอบลูกน้อยก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง  ตัวเธอสั่นสะท้าน  ผมเริ่มเข้าใจทุกอย่างมากขึ้นทุกที 

 

“แม่คะ...”

 

เด็กน้อยค่อยๆลุกขึ้นนั่งก่อนจะวางผมลงบนโต๊ะ และนั่งลงบนเก้าอี้ที่วางอยู่ใกล้ๆกับโต๊ะไม้เก่าๆ  เธอนั่งลงและเอ่ยเรียกแม่

 

“พอแล้วจันทร์  นี่มันเย็นมากแล้วนะ รีบไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวซะ”

 

แม่เธอพูดตัดบทก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

 

“ฮึก ฮือออ”

 

เด็กคนนั้น เริ่มร้องไห้อีกครั้ง   เฮ้อ ขี้แยชะมัดเลย...=O=

 

ผมทนอยู่ในสภาพกึ่งใบ้มา 3 ชม.แล้ว  ตอนนี้ผมอยากจะมอบโล่น้ำตาร่วงแห่งประเทศไทย ให้แก่เด็กคนนี้เหลือเกิน  เพราะตั้งแต่แม่เธอเดินออกไป ยัยเปี๊ยกนี่ก็นั่งร้องไห้มา 3 ชม.แล้ว ซึ่งผมก็ได้แต่นั่งมองดู  ขืนผมพูดกับเค้าขึ้นมา ได้โดนจับไปงานวัดแหงๆ  นึกแล้วเสียว! >_<

 

“คุณหมี...”

 

O_O โอ๊ะ รู้สึกว่าเด็กนี่จะเรียกผมนะ 

 

“คุณหมี  มีคุณพ่อคุณแม่รึเปล่า”

 

กรรม เด็กนี่ถามอะไรเนี่ย!!

 

“คุณหมี...คุยกับหนูหน่อยสิ”

 

เฮ้ย! หมีนะเฟ้ยไม่ใช่คน เอ๊ะ แต่เราเป็นคนนี่ เพราะฉะนั้นก็พูดได้ ^ ^

 

“ว่าไงเหรอ ?”

 

ไหนๆก็ไหนๆ ชวนคุยก็คุยครับ

 

“O_O”

 

คุณรู้ อะไรมั้ย  ยัยเปี๊ยกนี่ ทำหน้าตกใจสุดขีดเลยล่ะ  ฮ่าๆ จี้ชะมัด

 

“คุณหมี! พูดได้!!!”

 

=O=;; เวรล่ะ ยัยนี่ชวนคุยแต่ไม่กะให้คุยนี่หว่า เฮ้ย ไออลันโง่เอ๊ย! ดันไปตอบเด็กซะได้

 

“เออสิ พูดได้ครับ”

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”

 

-_-+ บ้านแตก!!  อยู่ๆยัยเปี๊ยกก็กรีดร้องออกมา เมื่อเห็นผมตอบพร้อมกับยกนิ้วโป้งแสดงความชัวร์  สรุป  ยัยนี่กลัวผมแหงๆ 

 

 

“อลัน!!!!”

 

“อลัน นายอยู่ไหนวะเฮ้ย!!”

 

“นายอลัน!!”

 

ไม่ต้องแปลกใจไป -_-+ นี่คือเสียงเอะอะโวยวายโหวกเหวกของฉันกับนายคริสมาสต์นั่นเอง  เหอๆ ตั้งแต่เช้า ฉันกับนายนี่ก็พากันเดินวนรอบๆ โรงเรียนและเปลี่ยนที่ไปเรื่อยๆ  แต่ถึงแม้จะแหกปากวิ่งโล่ๆตามล่านายนั่นแค่ไหน ก็ยังไม่มีวี่แววของเค้าเลยแม้แต่น้อย และตอนนี้ ฉันเริ่มรู้สึกท้อแล้วสิ TT^TT

 

“นี่ นาย  นายพอจะรู้ที่ที่นายนั่นจะไปบ้างไหมอ่า เราสุ่มหากันแบบนี้ ชาตินี้ก็ไม่เจอกันหรอก อาจจะเหนื่อยเปล่าด้วย”

 

ฉันพูดก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้สาธารณ แถวนั้น และถอดหมวกที่ใส่อยู่ออก แล้วเริ่มต้นพัดพั่บๆเพื่อเพิ่มความเย็นแก่ร่างกาย  ขืนยังทนต่อไปฉันจะต้องเป็นลมก่อนจะหานายนั่นเจอแน่ๆ  ร่างกายฉันยิ่งบอบบางอยู่ >O<

 

“เออ จริงสินะ ที่ที่อลันจะไปเหรอ...อืม...”

 

นายคริสมาสต์เริ่มต้นคิด  คิดไปนะยะ  ฮิฮิ  ฉันจะได้นอน ว่าแล้ว ฉันก็เอนร่างกายอันบอบบางลงนอนยาวและเริ่มพัดให้แรงขึ้น  อ๊า~ ค่อยสบายขึ้นหน่อย >~<

 

“อ๊ะ คิดออกแล้ว!!”

 

“กรี๊ดดด  อกอีแป้นจะแตก”

 

- -// จู่ๆนายคริสก็ตะโกนขึ้นเสียงดัง และที่สำคัญนะ เสียงนั่นเล่นเอาฉันที่นอนอยู่สะดุ้งเฮือกลุกขึ้นมานั่งด้วยสีหน้าที่อธิบายไม่ถูก  คือว่า ตกใจจนอุทานแปลกๆเลย TTOTT

 

“-_-+”

 

นายคริสมองฉันค่ะ ฮึ๊ย! อย่ามามองฉันแบบเพื่อนนายนะยะ -O-

 

“มองอะไร คิดออกแล้วก็พาไปสิ!!”

 

นายคริสพยักหน้าก่อนจะคว้ามือฉันพาวิ่งไปโบกแท็กซี่ทันที >_< อ้ากกก โดนหลอกแต๊ะอั๋งคร่า

 

                ไม่ทันได้หายใจหายคอ เราสองคนก็มาหยุดอยู่หน้าร้านร้านหนึ่ง ซึ่งมันคุ้นตาอิชั้นมากค่ะ  มันก็คือ ร้านเทดดี้ทีเซราฟ นี่เอง

 

                “-_-+”

 

นี่คือสีหน้าของฉันที่หันไปมองนายคริสมาสต์อย่างไม่เข้าใจ

 

“เธอมองฉันทำไม ก็นี่ไง ที่ที่คิดว่าไออลันจะมาน่ะ”

 

“ใช่! ฉันรู้ แต่ว่า ร้านมันปิดนี่!!”

 

ใช่แล้วล่ะค่ะ  ตอนนี้อย่าว่าแต่จะตามหานายอลันเลย  ในร้านนั้นไม่มีมนุษย์เดินอยู่เลยด้วยซ้ำ แล้วนายอลันจะมาได้ยังไง ว่าแต่ ทำไมร้านถึงปิดล่ะ ?? O_O

 

“เออใช่  ทำไมร้านปิดวะ”

 

นายคริสมาสต์พูดก่อนจะหันหน้ามามองฉัน

 

“ฉันจะไปรู้เหรอยะ!!”

 

ฉันก็เลยตอบเข้าให้ เล่นเอานายนั่นหันหน้าไปอีกทางเลย ฮ่าๆ  ถามใครไม่ถามมาถามเซริส คนอย่างฉันเคยรู้อะไรกะเค้าบ้างล่ะยะ!!

 

“วันนี้วันที่เท่าไหร่”

 

แหนะ ก็บอกอยู่ว่าฉันไม่เคยรู้อะไรไง ยังจะถามอีก ตานี่ >_<

 

“ไม่รู้”

 

นั่นล่ะ คำตอบของฉัน -_-

 

“นี่ ช่วยรู้อะไรหน่อยสิคร๊าบ อีกอย่างนะ นาฬิกาเธอไม่มีบอกวันที่รึไง”

 

เออ จริงแฮะ นาฬิกาฉันบอกวันที่ได้นี่หว่า เง้อ  ขอโทษคร่า >O<//

 

“แหะๆ จริงด้วย เอ่อ...วันนี้ วันที่ 10 ตุลาคม”

 

ว่าแล้วฉันก็ก้มงุดๆดูนาฬิกาทันที โอ๊ะ นี่ 10 ตุลาแล้วเหรอเนี่ย T^T เหลือเวลาเที่ยวน้อยลงแล้ว  อีกไม่กี่วันก็เปิดเทอม อ้ากกก ปิดเทอมของช้านนนน~

 

 “โป๊ะเช๊ะ!!”

 

=_= ถามจริงเถอะ อีตาคริสมาสต์นี่ มันเป็นบ้าเปล่าเนี่ย นึกจะพูดก็พูด  ทำฉันตกใจหลายทีแล้วนะ เดี๋ยวก็ยันโครมให้เลยเน่!!  โหดนะเฟร้ย รู้จักอ๊ะเปล่า ฮี่ๆ  >..<

 

“โป๊ะเช๊ะอะไรของนาย”

 

“อ๋อ ขอโทษที่ทำให้ตกใจ  คือว่า ที่เค้าปิดร้านน่ะ ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมถึงปิด”

 

โอ้  อย่างนี้นี่เอง เวลาคิดอะไรออกก็ต้องพูด โป๊ะเช๊ะ ใช่มะ โอ้ๆ ฉันเข้าใจแว้ว~ >O<

 

“เหรอๆ แล้วเค้าปิดกันทำไมล่ะ”

 

“ที่เค้าปิดน่ะ เพราะว่าวันนี้เป็นวันเกิดของอลันไง  ร้านก็เลยปิด”

 

“จริงอ่า วันนี้วันเกิดอลันเหรอ  หือ ? เดี๋ยวสิ! ทำไมเค้าต้องปิดร้านล่ะ แค่วันเกิดเองนะ”

 

กะอีแค่วันเกิดตานั่นทำไมต้องลงทุนปิดร้านด้วย แถมนายนั่นยังอยู่นอยอยู่โรงพยาบาลอีก ปิดเพื่อ ??

 

“อ่อ ที่เค้าปิดน่ะ เพราะว่า ร้านนี้นะ ตั้งนานแล้วตั้งแต่พ่ออลันยังอยู่ เค้าเป็นคนใจกว้างน่ะ ใจดี  แล้วมีพนักงานในร้านเค้าขอลาไปเลี้ยงวันเกิด กะจะชวนเพื่อนๆในร้านไปด้วยกัน  ก็เลยมาขอลางาน ทีนี้พ่ออลันเค้าก็เลยบอกว่า เอางี้เลยละกัน เมื่อถึงวันเกิดของคนในร้าน  ร้านก็จะหยุด 1 วัน เพื่อเป็นการขอบคุณแก่พนักงาน  แล้วก็ตั้งแต่นั้นมาก็เป็นประเพณีของทางร้านมาตลอดเลย”

 

“โห ก็ดีเหมือนกันเนอะ วันเกิดทั้งทีก็อยากไปเที่ยวพักผ่อนอ่า แถมหยุดไปก็ไม่โดนหักเงินด้วย พ่ออลันนี่ใจดีจังเลย”

 

“อื้อใช่แล้ว  จริงสิ! แล้วนี่เธออยากเข้าไปเที่ยวในบ้านอลันมั้ยล่ะ ^ ^”

 

โอ๊ะ นายนี่ถามอะไร!! 

 

“อ่า ไม่ดีกว่ามั้ง บ้านคนอื่นเค้านะ จะเข้าไปได้ยังไงกัน ( . . )”

 

อ๊า!  อยากเข้าๆๆ >O<

 

“เหรอ เธอไม่อยากเข้าไปจริงอ่า”

 

 นายนี่ เซ้าซี้ชะมัด!!

 

“ไม่ๆ บ้านคนอื่นเค้า จะเข้าไปทำไมล่ะ ว่าแต่ นายจะพาฉันเข้าไปยังไงล่ะ ร้านมันปิดนะ”

 

“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันมีกุญแจ ^ ^”

 

ว่าแล้วนายนั่นก็คว้ากุญแจพวงหนึ่งออกมาจากกระเป๋า อ๊ะ!..

 

“O_O นายไปขโมยกุญแจมาเหรอ..”

 

“เฮ้ย! จะบ้าเหรอ ใครจะไปขโมยกันล่ะ คุณราเชลให้มาต่างหากเล่า”

 

“คุณราเชล? อ๋อ แม่นายอลันน่ะเหรอ แล้วเค้าให้นายมาทำไมอ่ะ”

 

“เค้าให้มาตรวจตรา ดูแลบ้านแทนเค้าน่ะ เค้าอยู่เฝ้าอลันทุกวันแหละ ฉันไปเยี่ยมบ่อยๆเหมือนกัน เมื่อวานก็ไปมา ตอนก่อนจะกลับจากห้าง เลยแวะพาไอหมีไปดูร่างกายตัวเอง แล้วก็ไปเจอหน้าแม่มันด้วย”

 

“อ๋อ”

 

ถึงบ้างอ้อกันเลยทีเดียว อิอิ >..<

 

“ว่าแต่ จะเข้ามั้ยเนี่ย”

 

ฮึ๊ย! ไอนี่ชอบยุแยงจริงๆวุ้ย อยากเข้าๆๆ >O<

 

“...”

 

“ฮ่าๆๆ เธออยากเข้าล่ะสิ  ไม่ต้องกลัวหรอก ถือซะว่ามาดูแลทำความสะอาดให้ไง”

 

“O_O โอ๊ะ จริงด้วยสินะ เดี๋ยวฉันช่วยทำความสะอาดด้วยเลยดีกว่า นี่ก็เย็นละ ไว้ค่อยตามหาอลันต่อพรุ่งนี้”

 

กรี๊ดดด ขอสอดรู้สอดเห็นหน่อยนะคะ >_<

 

“อื้อๆ ป่ะๆ เข้าไปกันเถอะ”

 

ว่าแล้วนายคริสก็เดินดุ่มๆอย่างสบายใจ เข้าไปไขประตูบ้าน(คนอื่น)เฉยเลย -_-+ ฉันล่ะกลัวจริงๆ แต่เอาเถอะ ฉันอยากจะไปแอบดูห้องนายนั่นใจจะขาดแล้ว สงสัยจะสกปรกโสโครกจนทนอยู่ไม่ได้แหงๆ  เย้ๆ ขอสำรวจบ้านหน่อยนะคะ  >..<

 

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

I ‘ m F o o l : แฮกๆ ขอหอบหน่อย เหนื่อยจริงๆครับ  เหอๆ วันนี้ก็ง่วนยุ่งวุ่นวายทั้งวันเลย แถมแต่งๆไป คอมดันดับซะอีก เปิดอยู่ตั้งนาน เปิดอย่างมีความหวังว่ามันจะเซฟที่แต่งไปแล้วให้  พอเปิดมาปุ๊ป ว้ากก หายหมด - -* เครียดเรย แต่เอาเถอะครับ เพื่อนักอ่านทุกท่าน ฟูลสู้ตาย นั่งจิ้มใหม่อีกรอบ เหอๆ แล้วก็เสร็จออกมาเป็นตอนที่ 14 ฉบับสมบูรณ์  ฮ่าๆ  ยังไงก็ฝากติชมและติดตามกันต่อไปนะครับ ^ ^ ขอบคุณทุกๆคน ขอบคุณนักอ่านที่เพิ่งเข้ามาอ่านด้วย  เห็นแล้วรู้สึกปลื้ม  แบบว่า อดทนอ่านจนมาถึงตอนล่าสุด  คุณขยันอ่านมากครับ ปลื้มจริงๆ แต่ยังไงก็ปลื้มนักอ่านทุกคน ทั้งที่ติดตามมาแล้ว และเพิ่งติดตามนะครับ น่ารักทุกคนเลย ยังไงก็ฝากติดตามจนจบด้วยนะครับ ฟูลจะพยายามปลีกตัวมาแต่งต่อให้จบเลยครับ เหอๆ รักคนอ่านทุกคน อย่าลืมคอมมเม้นท์คุยกานก่อนจะปิดหน้านิยายนะครับ ^ ^ ขอบคุณทุกคนมากๆเลยครับผม