ตอนที่ 12

 

กริ๊ง!  กริ๊ง! กริ๊งงงงงงง!

 

เสียงนาฬิกาปลุกเรือนเดิม ร้องบ้าคลั่งอย่างน่ารำคาญในตอนเช้าตามเวลาของมันเช่นทุกวัน

 

ในที่สุด วันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็หมดไป  โฮ้ยย =_= ไม่อยากไปโรงเรียนเลยให้ตายเถอะ

 

“ฮ้าว~ -O-”

 

O_O ว่าแต่ ไอหมีมันอยู่ไหนเนี่ย ปกติต้องนอนอยู่ข้างๆนี่นา วันนี้  ไม่มี!!

 

“ไอหมี!! หมี!! อลัน!! นายอยู่ไหนน่ะ”

 

ตายล่ะ นายนั่นอาจจะแอบหนีไปตอนกลางคืน เพราะคิดว่า จะหาทางทำอะไรสักอย่างคนเดียวแหงๆ เฮือกก OoO แล้วถ้าเค้าออกไปเตร็ดเตร่เร่ร่อนล่ะ อย่างนี้ตุ๊กตาราคา เกือบพันของฉันก็หมดสภาพกันพอดีน่ะสิ >O<

 

“นี่!! อลัน นายอยู่ไหนน่ะ อย่าทำแบบนี้นะ ออกมา!! =O=;;”

 

ฉันร้องแหกปากอีกครั้ง แต่ไม่ดังมากหรอกนะ เพราะขืนดังมาก แม่ต้องสงสัยแน่ว่าฉันเรียกใคร -O-

 

“นี่!! เธอ! อยากรู้เหรอว่าฉันอยู่ไหน -___-++”

 

กรี๊ดดดด นั่นเสียงหมีนี่ แต่ไม่เห็นมีเลย อยู่ไหนกันนะ  ( ‘ ‘ )( . . ) (‘ ‘  )(  ‘ ‘) ฉันมองเกือบจะครบทุกด้านแล้วนะ แต่ก็ไม่เห็นร่างกายของหมีน้อยเลย อยู่ไหนฟะ! -3-

 

“เธอมองไปทางไหนของเธอน่ะ ยัยบ้า ฟังไม่ออกเหรอไง ว่าเสียงมันมาจากทางไหน”

 

เอ๊ะ ฟังเสียงเหรอ ฉันได้ยินจากข้างล่างนะ ?? ไหนล่ะ ( . . )

 

“นี่!! ไม่รู้สึกบ้างเหรอ ว่าเธอนั่งทับฉันอยู่น่ะ ยัยเบ๊อะ!! -_-+”

 

 O[]O โอ๊ะ

 

“ขอโทษๆ ก็ฉันไม่รู้นี่ >_<”

 

ถึงว่าสิ ทำไมมันนิ่มๆดึ๋ยๆ ที่ก้น แหะๆ >.,<

 

“เฮ้อ นี่ฉันต้องทนสภาพแบบนี้อีกนานเท่าไหร่เนี่ย -__-”

 

หมีบ่นทั้งๆที่ ค่อยๆลุกขึ้นยืน ฮ่าๆ ไม่อยากจะบอกแต่ต้องบอกให้อิจฉากันเล่นๆ  เพราะว่า ตอนนี้หมีใส่ชุดนอนค่ะ ที่ฉันซื้อมาก็มีชุดนอนด้วยนะ เป็นชุดนอนลายหมีน้อยสีฟ้าอ่อนทั้งเสื้อและกางเกง ที่สำคัญมีหมวกยาวๆคล้ายๆหมวกแม่มดด้วย  นึกออกไหมคะ น่ารักมากๆเลย >O<

 

“นาย กลุ้มใจไปก็เท่านั้นล่ะ ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว นายก็จัดกระเป๋าให้ด้วยละกัน ^v^”

 

“หา! อะไรอ่า เธอใช้ฉันจัดกระเป๋ามาหลายวันแล้วนะ สงสารกันมั่งดิ หมีนะโว้ย หมี!!”

 

“จัดให้แค่นี้ไม่ได้รึไง จะได้ไปเร็วๆไง ^ ^ โอเค๊ ?”

 

“เฮอะ! เออๆ รีบๆอาบเข้าล่ะ เธออาบน้ำช้าจะตายไป ด่วนๆ!! -O-;;”

 

ฮิฮิ นายก็ยอมฉันทุกทีน่ะแหละ >O< น่ารักจริงๆเลย จะบอกอะไรให้ที่ฉันอาบน้ำช้าจนนายนั่นบ่นทุกวัน เพราะว่า ตอนที่ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำ ฉันก็จะแอบมองนายนั่นจัดกระเป๋าค่ะ นั่นก็เป็นความสุขอย่างนึงของฉันเหมือนกัน เคยเห็นกันไหมล่ะคะ หมีน่ะ ตัวนิดเดียว แต่ต้องค่อยๆแบกหนังสือทีละเล่มใส่กระเป๋า ถึงมันจะโหดร้ายไปหน่อย  แต่ ฮ่าๆ >O< น่ารักมากๆเลยอ่า ฮี่ๆ >..<

 

 

หลังจากฉันอาบน้ำเสร็จนายนั่นก็จัดกระเป๋าเสร็จเช่นกัน เราจึงพากันออกจากบ้านอย่างเร่งด่วน เพราะว่า เผลออีกที ก็ 7 โมง ครึ่งซะแล้ว เวลาเดินเร็วชะมัดเลย >.< และแล้วเราสองคนก็กระเตงกันมาโรงเรียนได้ในที่สุด!

 

“เธอนี่ มาสายได้ทุกวันเลยนะยะ รักษาสถิติได้ดีมาก เอาไป รางวัล”

 

งับ!

 

ยัยแพรเอ่ยชม ( หรือประชด -_- ) ก่อนจะยัดป๊อกกี้รสสตรอเบอร์รี่ใส่ปากฉัน และมีหรือ คนอย่างเซริสจะไม่กิน  โฮะๆ >O<

 

“เซ แกได้ยินข่าวที่ว่า อลันเป็นเกย์มะ”

 

“หา! อลัน ? นายนั่นน่ะเหรอ เป็นเกย์?”

 

“อื้อ ก็ฉันได้ยินเค้าลือกันแบบนั้นนี่นา นายนั่นน่ะ ไม่เคยไปยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลยนะ แล้วก็ไม่มีสาวคนไหนจีบติดด้วย  สาวๆน่ะ แห้วไปตามๆกันเลยล่ะ  และที่สำคัญนะ นายนั่น  มีเพื่อนที่สนิทกันมากชื่อ คริสล่ะ ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ก็เลยมีคนสงสัยว่าเป็นเกย์รึเปล่า”

 

ยัยแพรพูดก่อนจะยัดป๊อกกี้ 4 แท่งเข้าปากรวดเดียว -_-+ เธอเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย!

 

เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ คริสเหรอ ? คุ้นๆแฮะ  อ้อใช่ ที่เมื่อวันเสาร์นายนั่นก็หลุดคำว่า คริส ออกมาเหมือนกัน ไม่จริงอ่า นายเป็นเกย์จริงๆเหรอเนี่ย O_O

 

โอ๊ะ จะว่าไปก็อาจจะเป็นไปได้นะ นายนั่น ไม่เคย แม้จะคิดลวนลามฉัน ขนาดนอนเตียงเดียวกันมาจะ 2 อาทิตย์แล้ว และก็ไม่เคยแอบดูฉันอาบน้ำด้วย เฮ้ย! หรือว่า นายนี่จะเป็น...กะ...กะ...กะ...กะเทย ( แป่ว - -+ ) แหะๆ เล่นมุกนิดหน่อย เกย์ ค่ะ เกย์!!

 

“นี่เธอ หยุดเหม่อซะที เอ้าๆ กินๆเข้าไป อาจารย์จะเข้าแล้ว เดี๋ยวโดนว่า”

 

ยัยนั่น ยัดป๊อกกี้ 2 แท่งใส่ปากฉัน ก่อนจะกรอกป๊อกกี้ อีกไม่น้อยเข้าปากรวดเดียว TT^TT เธอกินมันเข้าไปได้ยังไงก๊าน~

 

 

ออด! ออด!

 

ถ้าคุณสังเกตดีๆ เสียงออดของโรงเรียนอาจจะร้องไม่เหมือนกัน -_-+

 

“โอ๊ย พักเที่ยงซะที ฉันหิวข้าวจนไส้กิ่วแล้วเนี่ย กระเพาะฉันมันร้อง ข้าว~ ข้าว~ ข้าว~ มาตั้งแต่ คาบ 2 ละนะ”

 

ยัยแพร ฉันจำได้นะ ว่าก่อนคาบสองเธอยัดซาลาเปาที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหนเข้าไป 2 ลูกน่ะ  นี่เธอยังบ่นหิวอีกเหรอ ดีแค่ไหนแล้วที่เธอไม่อ้วนน่ะ  =O=;;

 

“ให้มันน้อยๆหน่อยนะยะ เธอไม่อ้วนตอนนี้ แต่เดี๋ยวแก่ไปก็ลงพุง”

 

 “จ้าๆ ฉันจะกินให้น้อยลง  ไปเหอะ หิวแล้ว ^O^”

 

“อื้อ ไปๆ”

 

ว่าแล้วเราสองคนก็กอดคอกันเดินทางไปยังโรงอาหารที่แสนหรูหราฟู่ฟ่า( พูดให้ฟังดูดี จริงๆก็โต๊ะไม้ธรรมดา แถมยังมีแต่ พัดลมด้วย TTOTT )

 

“นี่ กินอะไรกันดีล่ะ”

 

“ไม่รู้สิ...กินไรดีหว่า”

 

ว่าแล้วก็คว้ากระเป๋าตังค์...กระเป๋าตังค์!! โอ๊ะ O_O กระเป๋าตังค์ฉันล่ะ

 

“แพร เธอกินไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปเอากระเป๋าตังค์ก่อน สงสัยลืมไว้ที่ห้องน่ะ”

 

“อื้อ มาเร็วๆล่ะ”

 

“อื้อๆ เดี๋ยวมาๆ”

 

ว่าแล้วก็วิ่งโล่ๆ ออกจากโรงอาหารทันที ตายล่ะ! ดันลืมกระเป๋าตังค์ซะได้ สงสัยเป็นตอนที่นั่งไม่สบายเลยเอาออกมาวางใต้โต๊ะแหงๆ โฮก ขอให้มันยังอยู่ด้วยเถอะ  >O<

 

ผลัก!

 

OoO ตายล่ะ ฉันนี่ซุ่มซ่ามจังเลย วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือ ชนคนอื่นเข้าอีกแล้วสิ

 

“ขอโทษนะคะ ไม่ได้ตั้งใจอ่าค่ะ คุณเป็นอะไรไหม”

 

O_O นาย!! คนที่เจอตอนนั้นนี่

 

“อ้าว เธอเองเหรอ ที่ตอนนั้นเราเจอกันที่เดอะปาร์คไง เธอจำเราได้ไหม”

 

“อื้อๆ ที่ฉันส้นหักแล้วนายรับไว้สินะ”

 

“ใช่ๆ แล้วตอนนี้ขาไม่ได้เจ็บแล้วใช่รึเปล่า”

 

“ค่ะ ตอนนั้นต้องขอบคุณมากๆเลยนะ”

 

“ไม่เป็นไรหรอก  แล้วนี่ไม่กินข้าวเหรอ”

 

“อ๋อ ฉันลืมกระเป๋าตังค์ไว้น่ะ กำลังจะไปเอา”

 

“เหรอ งั้นเราเดินไปเป็นเพื่อนนะ”

 

“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ นายไปกินข้าวเถอะ”

 

“น่าๆ เราไปเป็นเพื่อนนะ ^ ^”  

 

หวา~ ยิ้มแบบนี้ฉันก็ห้ามไม่ลงล่ะค่ะ

 

“อื้อ ขอบคุณ”

 

ว่าแล้วเราก็เดินกลับมาที่ห้องกัน 2 คน

 

“เอ้อ จริงสิ เธอชื่ออะไรเหรอ”

 

นี่นายกะจะจีบฉันรึไงนะ -_-* ไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่ว่ามันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

 

“อ่า เราชื่อ เซริสนะ”

 

“อ่อ ครับ ว่าแต่อยู่ห้องไหนล่ะ”

 

“ห้อง 7  นายล่ะ”

 

“ห้อง 9 นะ อ๊ะ นั่นไงห้องเธอ”

 

โอ๊ะ ห้องเดียวกับนายอลันเลยนี่นา  ต้องรู้จักกับอลันแหงๆ เฮ้อ แต่ก็ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องอะไรของเรา

 

“อื้อ งั้นเดี๋ยวเราเข้าไปเอากระเป๋าตังค์ก่อนนะ”

 

“อื้อ เราไปด้วยสิ ^ ^”

 

ฮึ้ย~ ตามจังเลยอ่า นายนี่มันต้องกะจีบชัวร์ๆ สาบานได้  ว่าแต่เค้าก็หล่อนะ นิสัยดูร่าเริงๆ ก็ดูท่าทางเป็นคนดีนี่นา ไม่น่าม่อเลยเนอะ =_=

 

“เอ้อ จริงสิ นายชื่ออะไรล่ะ”

 

ฉันถามขึ้น ขณะรื้อดูของใต้โต๊ะ แต่ไม่เจอ  ว้า~  งั้นก็อยู่ในกระเป๋าสินะ  ว่าแต่ หมีบ้ายังอยู่ดีไหมน้า

 

“หา! เรายังไม่ได้บอกเธอเหรอ เราชื่อ คริสมาสต์ ครับ ^ ^”

 

คริสมาสต์ ?? อย่าบอกนะว่า…

 

“นี่เธอ กลับมาที่ห้องทำไมน่ะ”

 

ว้ากก! หมีมันพูดค่ะ >O< เฮ้ยๆ

 

“นี่นาย เงียบก่อนได้ไหม”

 

ฉันรีบพูดตัดบทนายนั่น

 

“เอ๊ะ เธอพูดกับใครน่ะ เซริส”

 

โอ๊ยยย นายคริสมาสต์ดันได้ยินอีก หูดีชะมัด!!   ฉันจะทำยังไงดี สถานการณ์แบบนี้ ฉันจะต้องทำยังไง >O<

 

“อ๋อ ฉันพูดกับตัวเองน่ะ แบบว่า หาไม่เจอสักที ^ ^;;”

 

อ้ากกก >[]< ฉันจะประสาทกินแล้ว ถ้าเกิดนายคริสมาสต์นั่นมาเห็นน้องหมีนี่เข้าล่ะ เรื่องมันจะต้องไปกันใหญ่แหงๆ

 

“เหรอ งั้นฉันช่วยหานะ ^ ^”

 

ว่าแล้วนายนั่นก็รีบเดินเข้ามาคว้ากระเป๋าฉันไป แต่ฉันก็รั้งกระเป๋าไว้เช่นกัน ถ้าเกิดมาเห็นเข้าล่ะ ต้องยุ่งแน่ๆเลย >_<

 

“เอามาเถอะน่า ให้ฉันช่วย ^ ^ นะๆ”

 

นายนี่ก็ดื้อเหมือนกันแฮะ -_-+

 

“ไม่เป็นไร ฉันหาเองได้!!”

 

แล้วเราสองคนก็ยื้อยุดฉุดกระชากกระเป๋ากันไปมา  และสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ ตุ๊กตาหมีก็หลุดกระเด็นออกมาจากกระเป๋า และ...

 

“โอ๊ย เจ็บโว้ยยย!!”

 

หมีก็ส่งเสียงร้องลั่นทันที!!! ว้ากกก อย่างนี้ไอคุณคริสมาสต์นี่ก็รู้หมดน่ะสิ ฉันจะทำไงดี  TTOTT

 

 

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

I ‘ m F o o l : ดีครับ นักอ่านที่น่ารักของฟูล ทุกๆคน ไงครับ นี่ก็เย็นแล้วนะ เกือบจะค่ำละ หวังว่าคงทานข้าวกันแล้ว 55+

 

อ่า เมื่อตอนที่แล้วบอกว่า วันอังคารจะไม่อัพ คือว่า ฟูลต้องไปซ้อมดนตรีนะ แล้วก็เลยกลัวว่าจะกลับมาแต่งต่อไม่ทัน แต่ว่าวันนี้รีบกลับมา ก็เลยมาแต่งๆ เพื่อจะอัพให้ทุกท่านได้อ่านกันไงครับ ^ ^ ยังไงก็ขอโทษด้วยที่อัพช้าไปหน่อย

 

ตอนนี้ก็ตอนที่ 12 แล้วนะครับผม หวังว่าคงจะไม่เบื่อนิยายฟูลกันแล้วใช่ไหม TT^TT ฟูลรู้สึกว่ามันเอื่อยๆละ แต่ไม่ต้องกลัวครับ เดี๋ยวมันก็จะจบแล้วล่ะ ตามพล็อต มันน้อยมากๆเลยนะ คาดว่าคงไม่เยอะแยะมากความ  ยังไงก็จะสู้ๆครับ จะแต่งให้จบอย่างแน่นอน แต่ขึ้นอยู่ว่าจะจบแบบดูดี หรือไม่ดีกันแน่ ฮ่าๆ

 

ถ้ายังไง รู้สึกดีหรือไม่ดีกะนิยายก็บอกกันนะครับผม จะได้รีบปรับปรุงเน้อ ^ ^ ขอบคุณที่ร่วมกันโหวตและคอมเม้นท์นะครับ ทุกคนน่ารักจริงๆ  ยังไงก็ฝากด้วยครับ  เจอกันตอนที่ 13 เน้อ บุยๆ รักคนอ่าน >3<

 

ป.ล. อ่า คือว่า เพิ่งได้ข่าวตะกี้ พรุ่งนี้ก็อาจจะไม่อัพนะครับ หรือว่าจะช้านิดนึง เพราะว่ามีซ้อมอีกแล้ว - -* ขอโทษจริงๆครับ

 

ส่วนใครที่ยังไม่ได้เห็นตุ๊กตาหมีที่อลันเข้าไปสิง นี่ก็เอามาให้ดูแล้วนะครับ คือว่ามันเป็นตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลเน้อ ไม่ใช่สิขาว ใครที่ชอบสีอื่น หรือจินตนาการไว้สีอื่น ขอโทษจริงๆครับ หมีน้อยในเรื่อง สีน้ำตาลนะครับ แหะๆ