ตอนที่ 12
กริ๊ง! กริ๊ง! กริ๊งงงงงงง!
เสียงนาฬิกาปลุกเรือนเดิม ร้องบ้าคลั่งอย่างน่ารำคาญในตอนเช้าตามเวลาของมันเช่นทุกวัน
ในที่สุด วันหยุดเสาร์อาทิตย์ก็หมดไป โฮ้ยย =_= ไม่อยากไปโรงเรียนเลยให้ตายเถอะ
“ฮ้าว~ -O-”
O_O ว่าแต่ ไอหมีมันอยู่ไหนเนี่ย ปกติต้องนอนอยู่ข้างๆนี่นา วันนี้ ไม่มี!!
“ไอหมี!! หมี!! อลัน!! นายอยู่ไหนน่ะ”
ตายล่ะ นายนั่นอาจจะแอบหนีไปตอนกลางคืน เพราะคิดว่า จะหาทางทำอะไรสักอย่างคนเดียวแหงๆ เฮือกก OoO แล้วถ้าเค้าออกไปเตร็ดเตร่เร่ร่อนล่ะ อย่างนี้ตุ๊กตาราคา เกือบพันของฉันก็หมดสภาพกันพอดีน่ะสิ >O<
“นี่!! อลัน นายอยู่ไหนน่ะ อย่าทำแบบนี้นะ ออกมา!! =O=;;”
ฉันร้องแหกปากอีกครั้ง แต่ไม่ดังมากหรอกนะ เพราะขืนดังมาก แม่ต้องสงสัยแน่ว่าฉันเรียกใคร -O-
“นี่!! เธอ! อยากรู้เหรอว่าฉันอยู่ไหน -___-++”
กรี๊ดดดด นั่นเสียงหมีนี่ แต่ไม่เห็นมีเลย อยู่ไหนกันนะ ( ‘ ‘ )( . . ) (‘ ‘ )( ‘ ‘) ฉันมองเกือบจะครบทุกด้านแล้วนะ แต่ก็ไม่เห็นร่างกายของหมีน้อยเลย อยู่ไหนฟะ! -3-
“เธอมองไปทางไหนของเธอน่ะ ยัยบ้า ฟังไม่ออกเหรอไง ว่าเสียงมันมาจากทางไหน”
เอ๊ะ ฟังเสียงเหรอ ฉันได้ยินจากข้างล่างนะ ?? ไหนล่ะ ( . . )
“นี่!! ไม่รู้สึกบ้างเหรอ ว่าเธอนั่งทับฉันอยู่น่ะ ยัยเบ๊อะ!! -_-+”
O[]O โอ๊ะ
“ขอโทษๆ ก็ฉันไม่รู้นี่ >_<”
ถึงว่าสิ ทำไมมันนิ่มๆดึ๋ยๆ ที่ก้น แหะๆ >.,<
“เฮ้อ นี่ฉันต้องทนสภาพแบบนี้อีกนานเท่าไหร่เนี่ย -__-”
หมีบ่นทั้งๆที่ ค่อยๆลุกขึ้นยืน ฮ่าๆ ไม่อยากจะบอกแต่ต้องบอกให้อิจฉากันเล่นๆ เพราะว่า ตอนนี้หมีใส่ชุดนอนค่ะ ที่ฉันซื้อมาก็มีชุดนอนด้วยนะ เป็นชุดนอนลายหมีน้อยสีฟ้าอ่อนทั้งเสื้อและกางเกง ที่สำคัญมีหมวกยาวๆคล้ายๆหมวกแม่มดด้วย นึกออกไหมคะ น่ารักมากๆเลย >O<
“นาย กลุ้มใจไปก็เท่านั้นล่ะ ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว นายก็จัดกระเป๋าให้ด้วยละกัน ^v^”
“หา! อะไรอ่า เธอใช้ฉันจัดกระเป๋ามาหลายวันแล้วนะ สงสารกันมั่งดิ หมีนะโว้ย หมี!!”
“จัดให้แค่นี้ไม่ได้รึไง จะได้ไปเร็วๆไง ^ ^ โอเค๊ ?”
“เฮอะ! เออๆ รีบๆอาบเข้าล่ะ เธออาบน้ำช้าจะตายไป ด่วนๆ!! -O-;;”
ฮิฮิ นายก็ยอมฉันทุกทีน่ะแหละ >O< น่ารักจริงๆเลย จะบอกอะไรให้ที่ฉันอาบน้ำช้าจนนายนั่นบ่นทุกวัน เพราะว่า ตอนที่ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำ ฉันก็จะแอบมองนายนั่นจัดกระเป๋าค่ะ นั่นก็เป็นความสุขอย่างนึงของฉันเหมือนกัน เคยเห็นกันไหมล่ะคะ หมีน่ะ ตัวนิดเดียว แต่ต้องค่อยๆแบกหนังสือทีละเล่มใส่กระเป๋า ถึงมันจะโหดร้ายไปหน่อย แต่ ฮ่าๆ >O< น่ารักมากๆเลยอ่า ฮี่ๆ >..<
หลังจากฉันอาบน้ำเสร็จนายนั่นก็จัดกระเป๋าเสร็จเช่นกัน เราจึงพากันออกจากบ้านอย่างเร่งด่วน เพราะว่า เผลออีกที ก็ 7 โมง ครึ่งซะแล้ว เวลาเดินเร็วชะมัดเลย >.< และแล้วเราสองคนก็กระเตงกันมาโรงเรียนได้ในที่สุด!
“เธอนี่ มาสายได้ทุกวันเลยนะยะ รักษาสถิติได้ดีมาก เอาไป รางวัล”
งับ!
ยัยแพรเอ่ยชม ( หรือประชด -_- ) ก่อนจะยัดป๊อกกี้รสสตรอเบอร์รี่ใส่ปากฉัน และมีหรือ คนอย่างเซริสจะไม่กิน โฮะๆ >O<
“เซ แกได้ยินข่าวที่ว่า อลันเป็นเกย์มะ”
“หา! อลัน ? นายนั่นน่ะเหรอ เป็นเกย์?”
“อื้อ ก็ฉันได้ยินเค้าลือกันแบบนั้นนี่นา นายนั่นน่ะ ไม่เคยไปยุ่งกับผู้หญิงคนไหนเลยนะ แล้วก็ไม่มีสาวคนไหนจีบติดด้วย สาวๆน่ะ แห้วไปตามๆกันเลยล่ะ และที่สำคัญนะ นายนั่น มีเพื่อนที่สนิทกันมากชื่อ คริสล่ะ ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ก็เลยมีคนสงสัยว่าเป็นเกย์รึเปล่า”
ยัยแพรพูดก่อนจะยัดป๊อกกี้ 4 แท่งเข้าปากรวดเดียว -_-+ เธอเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย!
เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ คริสเหรอ ? คุ้นๆแฮะ อ้อใช่ ที่เมื่อวันเสาร์นายนั่นก็หลุดคำว่า คริส ออกมาเหมือนกัน ไม่จริงอ่า นายเป็นเกย์จริงๆเหรอเนี่ย O_O
โอ๊ะ จะว่าไปก็อาจจะเป็นไปได้นะ นายนั่น ไม่เคย แม้จะคิดลวนลามฉัน ขนาดนอนเตียงเดียวกันมาจะ 2 อาทิตย์แล้ว และก็ไม่เคยแอบดูฉันอาบน้ำด้วย เฮ้ย! หรือว่า นายนี่จะเป็น...กะ...กะ...กะ...กะเทย ( แป่ว - -+ ) แหะๆ เล่นมุกนิดหน่อย เกย์ ค่ะ เกย์!!
“นี่เธอ หยุดเหม่อซะที เอ้าๆ กินๆเข้าไป อาจารย์จะเข้าแล้ว เดี๋ยวโดนว่า”
ยัยนั่น ยัดป๊อกกี้ 2 แท่งใส่ปากฉัน ก่อนจะกรอกป๊อกกี้ อีกไม่น้อยเข้าปากรวดเดียว TT^TT เธอกินมันเข้าไปได้ยังไงก๊าน~
ออด! ออด!
ถ้าคุณสังเกตดีๆ เสียงออดของโรงเรียนอาจจะร้องไม่เหมือนกัน -_-+
“โอ๊ย พักเที่ยงซะที ฉันหิวข้าวจนไส้กิ่วแล้วเนี่ย กระเพาะฉันมันร้อง ข้าว~ ข้าว~ ข้าว~ มาตั้งแต่ คาบ 2 ละนะ”
ยัยแพร ฉันจำได้นะ ว่าก่อนคาบสองเธอยัดซาลาเปาที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหนเข้าไป 2 ลูกน่ะ นี่เธอยังบ่นหิวอีกเหรอ ดีแค่ไหนแล้วที่เธอไม่อ้วนน่ะ =O=;;
“ให้มันน้อยๆหน่อยนะยะ เธอไม่อ้วนตอนนี้ แต่เดี๋ยวแก่ไปก็ลงพุง”
“จ้าๆ ฉันจะกินให้น้อยลง ไปเหอะ หิวแล้ว ^O^”
“อื้อ ไปๆ”
ว่าแล้วเราสองคนก็กอดคอกันเดินทางไปยังโรงอาหารที่แสนหรูหราฟู่ฟ่า( พูดให้ฟังดูดี จริงๆก็โต๊ะไม้ธรรมดา แถมยังมีแต่ พัดลมด้วย TTOTT )
“นี่ กินอะไรกันดีล่ะ”
“ไม่รู้สิ...กินไรดีหว่า”
ว่าแล้วก็คว้ากระเป๋าตังค์...กระเป๋าตังค์!! โอ๊ะ O_O กระเป๋าตังค์ฉันล่ะ
“แพร เธอกินไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปเอากระเป๋าตังค์ก่อน สงสัยลืมไว้ที่ห้องน่ะ”
“อื้อ มาเร็วๆล่ะ”
“อื้อๆ เดี๋ยวมาๆ”
ว่าแล้วก็วิ่งโล่ๆ ออกจากโรงอาหารทันที ตายล่ะ! ดันลืมกระเป๋าตังค์ซะได้ สงสัยเป็นตอนที่นั่งไม่สบายเลยเอาออกมาวางใต้โต๊ะแหงๆ โฮก ขอให้มันยังอยู่ด้วยเถอะ >O<
ผลัก!
OoO ตายล่ะ ฉันนี่ซุ่มซ่ามจังเลย วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือ ชนคนอื่นเข้าอีกแล้วสิ
“ขอโทษนะคะ ไม่ได้ตั้งใจอ่าค่ะ คุณเป็นอะไรไหม”
O_O นาย!! คนที่เจอตอนนั้นนี่
“อ้าว เธอเองเหรอ ที่ตอนนั้นเราเจอกันที่เดอะปาร์คไง เธอจำเราได้ไหม”
“อื้อๆ ที่ฉันส้นหักแล้วนายรับไว้สินะ”
“ใช่ๆ แล้วตอนนี้ขาไม่ได้เจ็บแล้วใช่รึเปล่า”
“ค่ะ ตอนนั้นต้องขอบคุณมากๆเลยนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก แล้วนี่ไม่กินข้าวเหรอ”
“อ๋อ ฉันลืมกระเป๋าตังค์ไว้น่ะ กำลังจะไปเอา”
“เหรอ งั้นเราเดินไปเป็นเพื่อนนะ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ นายไปกินข้าวเถอะ”
“น่าๆ เราไปเป็นเพื่อนนะ ^ ^”
หวา~ ยิ้มแบบนี้ฉันก็ห้ามไม่ลงล่ะค่ะ
“อื้อ ขอบคุณ”
ว่าแล้วเราก็เดินกลับมาที่ห้องกัน 2 คน
“เอ้อ จริงสิ เธอชื่ออะไรเหรอ”
นี่นายกะจะจีบฉันรึไงนะ -_-* ไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่ว่ามันรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“อ่า เราชื่อ เซริสนะ”
“อ่อ ครับ ว่าแต่อยู่ห้องไหนล่ะ”
“ห้อง 7 นายล่ะ”
“ห้อง 9 นะ อ๊ะ นั่นไงห้องเธอ”
โอ๊ะ ห้องเดียวกับนายอลันเลยนี่นา ต้องรู้จักกับอลันแหงๆ เฮ้อ แต่ก็ช่างเถอะ ไม่ใช่เรื่องอะไรของเรา
“อื้อ งั้นเดี๋ยวเราเข้าไปเอากระเป๋าตังค์ก่อนนะ”
“อื้อ เราไปด้วยสิ ^ ^”
ฮึ้ย~ ตามจังเลยอ่า นายนี่มันต้องกะจีบชัวร์ๆ สาบานได้ ว่าแต่เค้าก็หล่อนะ นิสัยดูร่าเริงๆ ก็ดูท่าทางเป็นคนดีนี่นา ไม่น่าม่อเลยเนอะ =_=
“เอ้อ จริงสิ นายชื่ออะไรล่ะ”
ฉันถามขึ้น ขณะรื้อดูของใต้โต๊ะ แต่ไม่เจอ ว้า~ งั้นก็อยู่ในกระเป๋าสินะ ว่าแต่ หมีบ้ายังอยู่ดีไหมน้า
“หา! เรายังไม่ได้บอกเธอเหรอ เราชื่อ คริสมาสต์ ครับ ^ ^”
คริสมาสต์ ?? อย่าบอกนะว่า…
“นี่เธอ กลับมาที่ห้องทำไมน่ะ”
ว้ากก! หมีมันพูดค่ะ >O< เฮ้ยๆ
“นี่นาย เงียบก่อนได้ไหม”
ฉันรีบพูดตัดบทนายนั่น
“เอ๊ะ เธอพูดกับใครน่ะ เซริส”
โอ๊ยยย นายคริสมาสต์ดันได้ยินอีก หูดีชะมัด!! ฉันจะทำยังไงดี สถานการณ์แบบนี้ ฉันจะต้องทำยังไง >O<
“อ๋อ ฉันพูดกับตัวเองน่ะ แบบว่า หาไม่เจอสักที ^ ^;;”
อ้ากกก >[]< ฉันจะประสาทกินแล้ว ถ้าเกิดนายคริสมาสต์นั่นมาเห็นน้องหมีนี่เข้าล่ะ เรื่องมันจะต้องไปกันใหญ่แหงๆ
“เหรอ งั้นฉันช่วยหานะ ^ ^”
ว่าแล้วนายนั่นก็รีบเดินเข้ามาคว้ากระเป๋าฉันไป แต่ฉันก็รั้งกระเป๋าไว้เช่นกัน ถ้าเกิดมาเห็นเข้าล่ะ ต้องยุ่งแน่ๆเลย >_<
“เอามาเถอะน่า ให้ฉันช่วย ^ ^ นะๆ”
นายนี่ก็ดื้อเหมือนกันแฮะ -_-+
“ไม่เป็นไร ฉันหาเองได้!!”
แล้วเราสองคนก็ยื้อยุดฉุดกระชากกระเป๋ากันไปมา และสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ ตุ๊กตาหมีก็หลุดกระเด็นออกมาจากกระเป๋า และ...
“โอ๊ย เจ็บโว้ยยย!!”
หมีก็ส่งเสียงร้องลั่นทันที!!! ว้ากกก อย่างนี้ไอคุณคริสมาสต์นี่ก็รู้หมดน่ะสิ ฉันจะทำไงดี TTOTT
โปรดติดตามตอนต่อไป
I ‘ m F o o l : ดีครับ นักอ่านที่น่ารักของฟูล ทุกๆคน ไงครับ นี่ก็เย็นแล้วนะ เกือบจะค่ำละ หวังว่าคงทานข้าวกันแล้ว 55+
อ่า เมื่อตอนที่แล้วบอกว่า วันอังคารจะไม่อัพ คือว่า ฟูลต้องไปซ้อมดนตรีนะ แล้วก็เลยกลัวว่าจะกลับมาแต่งต่อไม่ทัน แต่ว่าวันนี้รีบกลับมา ก็เลยมาแต่งๆ เพื่อจะอัพให้ทุกท่านได้อ่านกันไงครับ ^ ^ ยังไงก็ขอโทษด้วยที่อัพช้าไปหน่อย
ตอนนี้ก็ตอนที่ 12 แล้วนะครับผม หวังว่าคงจะไม่เบื่อนิยายฟูลกันแล้วใช่ไหม TT^TT ฟูลรู้สึกว่ามันเอื่อยๆละ แต่ไม่ต้องกลัวครับ เดี๋ยวมันก็จะจบแล้วล่ะ ตามพล็อต มันน้อยมากๆเลยนะ คาดว่าคงไม่เยอะแยะมากความ ยังไงก็จะสู้ๆครับ จะแต่งให้จบอย่างแน่นอน แต่ขึ้นอยู่ว่าจะจบแบบดูดี หรือไม่ดีกันแน่ ฮ่าๆ
ถ้ายังไง รู้สึกดีหรือไม่ดีกะนิยายก็บอกกันนะครับผม จะได้รีบปรับปรุงเน้อ ^ ^ ขอบคุณที่ร่วมกันโหวตและคอมเม้นท์นะครับ ทุกคนน่ารักจริงๆ ยังไงก็ฝากด้วยครับ เจอกันตอนที่ 13 เน้อ บุยๆ รักคนอ่าน >3<
ป.ล. อ่า คือว่า เพิ่งได้ข่าวตะกี้ พรุ่งนี้ก็อาจจะไม่อัพนะครับ หรือว่าจะช้านิดนึง เพราะว่ามีซ้อมอีกแล้ว - -* ขอโทษจริงๆครับ
ส่วนใครที่ยังไม่ได้เห็นตุ๊กตาหมีที่อลันเข้าไปสิง นี่ก็เอามาให้ดูแล้วนะครับ คือว่ามันเป็นตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลเน้อ ไม่ใช่สิขาว ใครที่ชอบสีอื่น หรือจินตนาการไว้สีอื่น ขอโทษจริงๆครับ หมีน้อยในเรื่อง สีน้ำตาลนะครับ แหะๆ