ตอนที่ 7

 

 ตลอดครึ่งชั่วโมงตั้งแต่ฉันมาถึงโรงพยาบาล   ไม่มีใครพูดอะไรอีกเลย ทุกย่างถูกความเงียบเข้าครอบงำ ได้ยินก็แต่เพียงเสียงสะอื้นร่ำไห้ของหญิงวัยกลางคนที่นั่งมองลูกชายตัวเองโดยไม่คิดจะขยับไปไหนเลย  และเช่นกัน หมีน้อยที่ไม่พูดอะไร ได้แต่นั่งนิ่งมองร่างกายของตัวเอง... ฉันมองทั้งสองคนสลับกันไปมา และมีความคิดสับสนปนเปคอยวนเวียนอยู่ในสมอง  ฉันควรจะทำยังไงดี  นี่มันดูเหมือนจะไม่ใช่แค่เรื่องเล็กแล้วล่ะ นายนั่นนอกจากจะมีวิญญาณมาสิงในตุ๊กตาหมีแล้ว ร่างกายก็ยังเป็นเจ้าชายนิทรา อย่างนี้นายจะกลับเข้าร่างได้ยังไง  ถ้านายกลับเข้าไป...นาย...ก็ตายน่ะสิ

 

“เวลา 19 นาฬิกา“

 

จู่ๆ เสียงผู้หญิงคนนึงก็ดังไปทั่วทั้งโรงพยาบาล  เดี๋ยวนี้โรงพยาบาลมีบอกเวลาด้วยเหรอ  เอ๊ะ! ไม่สิ นั่นไม่สำคัญ นี่ ทุ่มนึงแล้วเหรอเนี่ย ตายๆ แม่ด่าเปิงแหง...

 

“เอ่อ...”

 

ฉันเอ่ยขึ้นเบาๆ แต่ทำให้น้องหมีในมือสะดุ้งน้อยๆ

 

“จะไปแล้วหรือจ๊ะ”

 

แม่ของนายนั่นหันมามองฉันก่อนจะเอ่ยและพยายามยิ้มน้อยๆให้ฉัน TOT ทำไมต้องฝืนขนาดนี้ด้วยคะ

 

“ค่ะ มันค่ำแล้ว เดี๋ยวคุณแม่จะดุเอา”

 

“จ๊ะ ขอโทษด้วยที่ไม่ชวนคุย คือว่า...มัน...”

 

เธอเอ่ยก่อนจะเงียบไปและน้ำตาเริ่มทำท่าจะไหลออกมาอีกครั้ง 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ หนูเข้าใจ ขอบคุณนะคะ แล้วหนูจะมาเยี่ยมใหม่ค่ะ สวัสดีค่ะ”

 

ฉันยกมือไหว้แม่นายนั่นก่อนจะหันไปมองร่างกายที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงอีกครั้ง...เราควรจะทำยังไงกันดี บอกฉันทีสิ อลัน...

 

“กลับมาแล้วค่ะ”

 

เฮ้อ วันนี้เหนื่อยชะมัดเลย ไม่อยากทำอะไรแล้วนะเนี่ย~ T_T

 

“อ้าว กลับมาแล้วเหรอลูก มากินข้าวสิจ๊ะ”

 

แม่ฉันนี่ หน้าตาเบิกบานดีจังเลยนะ อยากให้แม่นายนั่นยิ้มแบบนี้บ้าง รอยยิ้มที่ไม่ฝืนแต่อย่างใด

 

“มองหน้าแม่ทำไม อ้าว ในมือนั่นของขวัญให้น้องเค้าใช่มั้ย ขอแม่ดูหน่อยสิ”

 

“อ่อ ใช่ค่ะ”

 

ฉันยื่นของขวัญที่ซื้อมาให้แม่ ก่อนจะเดินขึ้นห้อง ด้วยเหตุผลบางอย่างจึงต้องรีบสาวเท้ายาวๆแต่...

 

“ตังค์ทอนล่ะลูก! -_-+”

 

พ่อจ๋า~ พ่อจะพูดขึ้นทำไมคะ กำลังจะหนีพ้นแล้วเชียว TT^TT ใจร้ายอ่า

 

“เอ้อ นั่นสิ จะรีบไปไหนน่ะ ตังค์ทอนล่ะ แล้วไม่กินข้าวเหรอลูก”

 

แงๆ ม่าย~ ม่ายทอนนนน =^=

 

“แม่ขา~ ให้หนูเถอะนะคะ ค่าเดินทางไงคะแม่ *T^T*”

 

ฉันทำท่าร้องไห้ฟูมฟายก่อนจะลงทุนกอดขาแม่ และทำหน้าน่าสงสารที่สุดในชีวิต!!

 

“-_-+” ( หน้าพ่อ )

 

“^ ^” ( หน้าแม่ )

 

“นะคะ TOT”

 

 “ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ลูก ฮ่าๆ”

 

แม่พูด ก่อนจะปล่อยหัวเราะในท่าที่แสนจะยอมศิโรราบต่อเงินของฉัน TTOTT อับอายๆๆๆ

 

 “-_-+”

 

สรุปพ่อทำเป็นอยู่หน้าเดียวค่ะ - -* จริงๆแล้วมันเพราะพ่อคนเดียวแหละ พูดทำไมไม่รู้ แม่ไม่เห็นว่าอะไรเลยอ่า >O< ลงทุนลงไปคุกเข่าเลยนะ T^T  

 

“แหะๆ ขอบคุณค่ะ งั้นเซ ขึ้นห้องละนะคะ เซไม่หิว ขอบคุณค่ะแม่ จุ๊บ >3<”   

 

ฉันหอมแก้มแม่ 1 ที  ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องไป เย้~ 250 ก็ยังดีว้า

 

 

# บนห้อง #

 

“นี่นาย...ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเลยเหรอ -^-”

 

ตั้งแต่ออกมาจากโรงพยาบาล ฉันก็ไม่ได้ยินเสียงหมีน้อยเจื้อยแจ้วอีกเลย ฮือ ฉันเพิ่งรู้ว่ามันเงียบเกินไปอ่า TTOTT

 

“นี่....”

 

ฉันพยายามเรียกนายนั่นอีกครั้ง ตุ๊กตาหมีที่นอนตะแคงข้างยังคงเงียบ  นี่ถ้าฉันอาบน้ำเสร็จแล้วนายยังเงียบอยู่นะ ฉันจะโกรธ  TTOTT ยังดีนะ ที่นายทำท่าแปลกๆอยู่ ถ้านายแค่นั่งเฉยๆ ฉันอาจจะคิดว่านายออกไปจากตุ๊กตาหมีแล้วก็ได้

 

“งั้นฉันไปอาบน้ำก่อนนะ”

 

“...”

 

โหย จะเงียบอะไรนักหนายะ! น่าหมั่นไส้ละน้า รู้ว่าเศร้าก็น่าจะพูดอะไรมั่งสิ เงียบแบบนี้ฉันกลัวน้า TOT

 

ซ่า! ซ่า!

 

“เฮ้อ ค่อยสบายตัวหน่อย~”

 

หลังจากอาบน้ำเสร็จใส่ชุดนอนเรียบร้อย ฉันก็มานั่งลงบนเตียงและหันไปมองนายนั่นอีกครั้ง  ตอนนี้เขาเปลี่ยนท่าแล้ว เปลี่ยนเป็นเอามือก่ายหน้าผากแทน  นายกลุ้มใจมากไปแล้วเฟร้ย -  -+

 

“นี่...นายพูดอะไรบ้างสิ เงียบๆแบบนี้ฉันไม่ชอบเลยอ่า -O-“

 

“-_-+”

 

เย้~ สำเร็จ! นายนั่นหันมามองหน้าฉันแล้วค่ะ ^O^

 

“เธอ! หยุดพูดบ้างได้มั้ย น่ารำคาญน่า ฉันกำลังคิดอะไร น่าปวดหัวอยู่ เธอก็ยังพูดๆ อยู่นั่นแหละ นอนหลับไปเลยไป!!”

 

หนอย ฉันเป็นห่วงนายนะยะ ถึงได้ถามเนี่ย เชอะ! ฉันจะไม่ยุ่งกับนายแล้ว >~<

 

“เชอะ!”

 

ฉันเอ่ยคำสั้นๆก่อนจะนอนลงและหันหลังให้นายนั่น  ได้ๆ ฉันจะไม่พูดกับนายแล้ว!! =O=  

 

“...”

 

“...”

 

และเราทั้งคู่ก็เงียบ  จะว่าไป เรื่องนี้มันก็น่าสงสัยจริงๆนะ  ทำไมนายนั่นถึงมาอยู่ในร่างหมี แล้วที่สำคัญ ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่า ทำไม ร่างกายของนายนั่นถึงเป็นเจ้าชายนิทรา นี่ฉันยังไม่รู้อะไรซักอย่างเลยแฮะ แต่จะไม่ยอมถามนายนั่นเด็ดขาด น่าหมั่นไส้อ่า คนเค้าเป็นห่วงยังมาตะโกนว่า ไอหมีน่าเบื่อ น่ารำคาญ ไอหมีตุ๊บป่อง ไอหมี... ไม่รู้จะว่าไรละ คิดไม่ออก นอนดีกว่า -_-

 

“นี่เธอ...”

 

จู่ๆ นายนั่นก็เอ่ยขึ้น  ชิ!  ทีอย่างนี้ล่ะมาเรียก

 

“อะไร -_-“

 

“ฉันควรทำยังไงดี...”

 

นายมาถามฉันทำไมยะ อยากคิดคนเดียวไม่ใช่รึไง

 

“ไม่รู้!!”

“นี่...เป็นอะไร ฉันคุยด้วยดีๆแล้วนะ เธออย่ามาหาเรื่องกันน่า -_-;;”

 

“ใครไปหาเรื่องนาย  นายนั่นแหละ ฉันอุตส่าห์ถามเพราะเป็นห่วงนาย ถ้ามันน่ารำคาญนัก ฉันก็จะไม่พูด!!”

อ้ากกกกกก ฉุน!! >O<

“...ขอโทษ”

 

อุ๊ย นายนั่นขอโทษฉันค่ะ เค้าขอโทษฉัน คำแรกในชีวิต >O<

 

“อือ”

 

ฉันพูดเสียงในลำคอตอบไป แต่ เอ๊ะ! อย่างนี้ฉันก็เซ้าซี้ได้แล้วใช่มั้ย

 

“นี่ ว่าแต่นายยังไม่เล่าเลยนะว่าทำไมถึงเป็นอย่างนี้”

 

ฉันหันหน้ามาหานายนั่น และหมีกะคนก็สบตากัน >///< จะว่าไปฉันไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่หรอกนะ เพราะตรงหน้าฉันมันคือหมี แต่ก็เขินๆยังไงไม่รู้อ่า นี่ ฉันหน้าแดงรึเปล่าเนี่ย >///<

 

“O_O”

 

นายนั่นมองฉัน =O= จ้องอะไรของนายยะ

 

“มองทำไม ฉันถามอยู่เนี่ย เมื่อตอนเช้า นายกำลังจะเล่าแล้วก็ไม่ได้เล่า เล่าต่อสิ ฉันอยากฟัง”

 

ฉันเอ่ยขึ้นและเขยิบเข้าไปใกล้ๆตุ๊กตาหมี ท่านอนหมีนี่น่ารักชะมัดเลย >///<

 

“เดี๋ยว! เธอเขยิบเข้ามาทำไมเนี่ย”

 

อะไรของนาย =O=;;

 

“ก็นายกำลังจะเล่าไง ฉันก็เข้ามาฟังน่ะสิ -O-“

 

“ถอยกลับไปที่เดิมเลยนะ”

 

“อะไรของนายยะ  อ่าๆ ออกก็ได้”

“อือ แล้วไม่ต้องเขยิบเข้ามาอีกนะ”

 

“เชอะ กลัวอะไรของนาย ฉันไม่พิศวาสหมีหรอกน่า”

 

“นี่ จะฟังไหม จะฟังก็เงียบ!”

 

โอ๊ย ไอหมีเลือกมาก!!!!

 

“...”

 

ก็ว่ามาสิยะ >~<

 

“ฉันจะเล่าแล้วนะ”

 

“เอ้อ รีบๆเล่ามาสิ ฉันฟังอยู่”

 

“ก็เมื่อวาน...”

 

 

 

“จะรับอะไรดีครับ ^_^”

 

เฮ้อ ถึงจะรู้ว่าต้องทำงานเพื่อช่วยครอบครัวที่มีเหลือแค่ผมกะแม่ แต่งานที่ต้องมาต้อนรับผู้หญิงน่ารำคาญพวกนี้ แบบนี้ มัน...ไม่เห็นจะทำตรงไหนเลย -_-++

 

 “O_o  เธอ! / นาย!  o_O”

 

เวรเอ้ย วันนี้มันซวยอะไรของผมเนี่ย  กะว่าชาตินี้จะไม่ขอเห็นหน้ายัยนี่แล้ว ยังต้องมาเจอที่บ้านแบบนี้อีก ซวยโคตร~

 

“เธอ! ยัยลามกเมื่อเช้านี่นา  เหอะ  เธอก็สนใจตุ๊กตาหมีต๊อกต๋อยนี่ด้วยเหรอ  ไม่นึกเลยว่าคนที่ลามกแบบเธอจะชอบตุ๊กตาหมีแบบนี้  นึกว่าเข้าแต่ร้านแบบนั้นซะอีก ฮ่าๆ”

 

เหอะ ก็ดีเหมือนกัน ตอนนี้งานกำลังน่าเบื่อเลย หาเรื่องเธอซักหน่อยก็น่าสนใจดี ^ ^

 

 “นี่ นาย  นายพูดแบบนี้มันจะดูถูกฉันเกินไปแล้วนะ เรื่องเมื่อเช้าน่ะ มันเป็นอุบัติเหตุย่ะ ดูปากฉันนะ

อุ - บัติ –ติ - เหตุ   เข้าใจมั้ย!!  ว่าแต่นายกำลังทำงานในร้านตุ๊กตาหมีอยู่ นายกล้าว่าตุ๊กตาได้ยังไงน่ะ คอยดูเถอะ แล้วนายจะโดนสวรรค์ลงโทษ

 

“อะไรกัน  กะอีแค่บอกว่า มันต๊อกต๋อยแค่นี้  สวรรค์จะลงโทษได้ยังไงก๊าน~ หัดคิดสะบ้างสิ ยัยลามก!”

 

นี่ผม เผลอคำว่าต๊อกต๋อยออกไปเหรอเนี่ย ถ้าแม่ได้ยินเข้ามันต้องเรื่องใหญ่แหงๆ แต่ยัยนี่ก็ตลกดีแฮะ ก็แค่ตุ๊กตาหมี จะอะไรกับมันนักนะ -_-++  

 

 “แล้วนายมาทำงานแบบนี้ได้ยังไงน่ะ บ้านนายก็ดูไม่น่าจะจนเลยนี่ ไม่เห็นต้องมาทำงานพิเศษเลย”

 

เพื่อนยัยนั่นพูดขึ้นเล่นเอาจุกเหมือนกันนะ ได้สิ ฉันจะตอบเธอ ^ ^

 

 “ฉันก็ไม่อยากจะทำนักหรอก  เห็นไอตุ๊กตาหมีบ้าๆหลอนๆนี่ทุกวัน เอียนจะตายไป  แต่ถ้าไม่ใช่เพราะมันเป็นร้านของที่บ้าน และเป็นบ้านของฉัน ฉันก็ไม่อยากจะอยู่หรอกน่า!!”

 

โหย หวังว่าแม่คงไม่ได้ยินนะ ขอเถอะ อย่าให้แม่มาได้ยินเลย! เพี้ยง -O-

 

 “เหรอ  ลูกไม่อยากจะอยู่บ้านแบบนี้สินะ ?”

 

“เอ่อ.....แม่ O_O....เอ่อ....ฮึ้ย!! -[]-”

 

แม่! โอ๊ย ดันได้ยินอีก  ซวยล่ะคราวนี้ ทำไงดีฟะ ออกเว้ย หนีก่อน ค่อยว่ากันทีหลัง

 

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

                I ‘ m F o o l : กราบสวัสดีอีกครั้ง ขณะนี้อาจจะเป็นเป็นเวลากินอาหารของใครหลายๆคนครับ เพราะฟูลอัพตอน เที่ยง  55+ วันนี้มีธุระ ต้องไปเฝ้าร้านให้แม่ จึงรีบมาอัพก่อน โฮกกก จะว่าไปก็แปลกใจที่ตัวเองขยันแบบนี้ ยังไงตอนที่ 7 ก็เริ่มจะเล่าให้ฟังว่าทุกอย่างเกิดขึ้นได้อย่างไร 55+ อุตส่าห์เก็บเอาไว้อยู่นาน ก็อยากจะให้ติดตามกันต่อไปครับ ตอนที่ 8 ก็จะได้รู้กันแล้วว่า ทำไม เรื่องทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ >O< ฝากติดตามกันต่อไปนะครับผม

ยังไง ถ้าชอบก็โหวตกันซักนิด จริงๆแล้วฝันอยากมี hot ต่อชื่อนิยายมากๆเลย ตั้ง 100 โหวตแน่ะ โหดจัง - -* ช่างเถอะ ไม่เอาก็ได้ แค่มีนักอ่านที่น่ารักทุกคนอยู่และคอยเม้นท์คอยติดตาม ฟูลก็ดีใจเหมือนได้ขึ้นชาร์ตแล้วล่ะครับ 55+ ( เวอร์ ไปไหม ) ก็เอาเป็นว่า ถ้าชอบก็โหวต ไม่ชอบก็คอมเม้นท์บอกได้ครับ ถ้าชอบก็คอมเม้นท์ไว้หน่อยก็ดีนะ >O< อยากรู้ความคิดของผู้อ่านทุกท่านครับ  ฝากนิยายเรื่องนี้ ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยคร๊าบ