ตอนที่ 6
“กรี๊ดดดด อะไรอ่า อะไร!!”
ไม่ได้การ อย่างนี้คงมีทางเดียว ต้องกลบเกลี่อนทำเป็นไม่รู้ไว้ก่อนล่ะน้า TT^TT
“ก็ไอขนๆในกระเป๋าแกน่ะ ดูเหมือนจะเป็นตุ๊กตานะ เดี๋ยวฉันไปดูให้”
หา! ขนๆเหมือนตุ๊กตาเหรอ เฮ้ย!! นายนั่นจริงๆสินะ ยัยแพร อย่าเพิ่ง!!
“อ้าว นี่ตุ๊กตาหมีที่เธอซื้อมาเมื่อวานนี่นา”
“อือ ช่าย -*-”
ง่า ไม่ทันซะแล้ว ( T_T )
“เธอเอามาโรงเรียนทำไมน่ะ เธอโตแล้วนะ -O-“
นี่ล่ะ คือเหตุผลที่ฉันไม่อยากจะเอามันออกมา ยัยแพรกับฉัน เราสองคนรู้จักและเรียนด้วยกันมาตั้งแต่ ประถม ยัยนี่จึงรู้จักฉันดี และเกี่ยวกับตุ๊กตาหมีก็เหมือนกัน เมื่อตอนประถม ฉันติดตุ๊กตาหมีมากๆ อยู่ตัวนึง และมักจะเอามาโรงเรียนทุกวัน จนจบป.6
แต่เมื่อตอนปิดเทอมป.6 ฉันกำลังจะหนีออกจากบ้าน เนื่องจากแม่ไม่ยอมซื้อเสื้อให้น้องหมี และฉันคิดว่าไม่ยุติธรรมเลย จึงคิดจะหนีออกจากบ้าน ฉันก็ไปเจอเด็กคนนึง ซึ่งถือตุ๊กตาหมีเหมือนกับฉันที่สวนสาธารณะแถวบ้าน และเราก็คุยกัน นั่นน่ะ รักแรกฉันเลยนะ >///< ถึงนายนั่นจะชอบขี้มูกยืดก็เถอะ! ฮ่าๆ แต่อุบัติเหตุ ที่ฉันเกิดทำน้องหมีหลุดมือลงน้ำไป มันจึงไหลไปตามน้ำ ฉันตัดใจทิ้งมันไว้ นายขี้มูกยืดนั่นก็ทำท่าจะไปเก็บให้นะ แต่ว่าฉันห้ามไว้ นายนั่นก็เลยยื่นตุ๊กตาหมีของเค้าให้ฉัน และแม่ก็มารับพอดี ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็เก็บตัวนั้นไว้อย่างดี และก็เลิกเอาตุ๊กตามาโรงเรียน เฮ้อ จะว่าไป หมอนั่นอยู่ไหนแล้วนะ ชื่อก็ไม่ได้ถามไว้ หวังว่าเราคงเจอกันอีกนะ นายขี้มูกยืดดด >O<
“= = นี่ฉันถามแก รอบที่ล้านแล้วนะยะ ว่าเอามันมาด้วยทำไม”
เออ มัวแต่รำลึกอดีตอันแสนหวานจนลืมเพื่อนเลยเรา
“แหะๆ คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ ถามว่าไรนะ อ๋อๆ ก็มันบอกว่าอยากจะมานี่นา”
จริงๆนะ ฉันไม่ได้โกหกหรอก หมีมันบอกจะมาจริงๆ >^<
“เธอนี่ ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ตุ๊กตาหมีที่ไหนมันจะพูดได้ อย่ามาล้อเล่นน่ะ เธอน่ะ...ติดตุ๊กตาหมีอีกแล้วล่ะสิ ^O^”
“บ้าเหรอ ใครจะไปติด ตั้งแต่มันหล่นน้ำไปวันนั้น ฉันก็ไม่เคยติดตุ๊กตาหมีอีกเลยนะ”
ใช่! ใครจะไปติดกัน ขืนติดไอหมีบ้านี่ขึ้นมา ฉันต้องประสาทตายแหงๆ ตุ๊กตาหมีอะไร ขี้บ่นชะมัดเลย
“เหรอ แต่ตัวนี้น่ารักดีนะ ฉันก็ชอบ ไว้ฉันไปซื้อมาบ้างดีกว่า เอ้อ เลิกเรียนนี้เธอว่างมั้ย ฉันจะชวนไปกินข้าวที่บ้านน่ะ เห็นแม่ว่า ให้ชวนเธอไปด้วย แต่ฉันว่าเธอไม่ไปจะดีกว่านะ เพราะว่าแม่กำลังจะลองอาหารสูตรใหม่ ที่บ้านฉันทุกคนมีภูมิต้านทานหมดแล้ว แต่เธอสิ ไม่มีหรอก กินไปอาจท้องเสียน่ะ= =”
“อื้อ เย็นนี้ฉันต้องไปซื้อตุ๊กตาหมีให้แม่”
“แล้วจะไม่ไปเยี่ยมหมอนั่นหน่อยเหรอ”
“หมอนั่น ?”
“อื้อ ก็นายอลันนั่นน่ะสิ”
อ่อ เออใช่ ต้องไปดูหมอนั่นที่โรงพยาบาลด้วย โฮ้ยย ชีวิตฉัน เหนื่อยเฟร้ย >..<
“อ่อ อื้อ ก็คงต้องไปดูซักหน่อยล่ะน้า งั้นฉันไปก่อนละกัน เดี๋ยวมันจะค่ำซะก่อน”
“อื้อๆ ไปเถอะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ อ้อใช่ อย่าลืมอ่านหนังสือนะ จะสอบแล้ว”
= = เธอเตือนฉันมาตลอด 10 ปี มานี้เลยนะ ยัยแพร
“เออ ฉันไม่ลืมหรอกน่า!!( ‘O’ )”
“ให้มันจริงเถอะย่ะ!! คริคริ เจอกัน”
“บาย ^ ^”
~ ร้านเทดดี้ทีเซราฟ ~
“ยินดีตอนรับครับ/ค่ะ”
เสียงกล่าวต้อนรับของพนักงานชายหญิงในร้านกล่าวเชิญลูกค้าอย่างพร้อมเพรียง อุ๊ย พี่คนนั้นหล่อจังเรยอ๊า >O<
“จะรับอะไรดีครับ...น้องเซริส ^ ^”
เมื่อเข้ามาที่ร้านฉันก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่ฟังแล้วลื่นหู และเมื่อหันไปดูก็พบว่าเป็นเขา...
“O_O…พี่เวียร์!! มาอยู่นี่ได้ยังไงคะ ^O^”
ว้าว~ เจอพี่เวียร์แบบนี้ คืนนี้ฉันก็นอนหลับฝันดีแล้วล่ะ
“อ่อ พอดีว่าเพื่อนพี่มันทำงานอยู่ที่นี่น่ะ ก็เลยมาสมัครทำกับมันเมื่อเช้านี้ เผอิญพี่ว่างน่ะครับ”
“เหรอคะ^ ^”
กรี๊ดดดด อยากจะอยู่ตรงนี้นานๆ >////<
“อ้าว น้องที่ทะเลาะกับอลันเมื่อวานนี่ครับ รู้จักกับเวียร์ด้วยเหรอเนี่ย ^_^”
โฮกก พี่คนนี้ไง หล่อชะมัดเลย พอๆกับพี่เวียร์เลยด้วย ทำไมเมื่อวานฉันไม่เห็นพี่เค้านะ
“ใช่ค่ะ เอ้อ พูดถึงอลัน เซได้ข่าวว่าเค้าเข้าโรงพยาบาลเหรอคะ”
“ใช่ครับน้อง ถามทำไมเหรอครับ หรือว่า....น้องเป็นแฟนเค้า ^ ^”
TT^TT พี่คะ พูดแบบนี้ก็แย่สิคะ ต่อหน้าพี่เวียร์นะเนี่ย
“เอ่อ ไม่ใช่หรอกค่ะ เซเป็นเพื่อนเค้าน่ะค่ะ ได้ข่าวก็เลยอยากจะไปเยี่ยม เค้าอยู่โรงพยาบาลอะไรเหรอคะ”
“อ่อ โรงพยาบาลฟาลครับ ไม่ไกลจากนี้มาก นั่งมอไซ ไปแป๊บเดียวถึงเลย ตอนนี้คุณราเชลก็กำลังไปดูแลอยู่นะ น้องเซริสจะไปก็ได้ครับ^ ^”
หล่อแล้วยังนิสัยดีอีก >O< ถึงจะกวนไปหน่อย แค่เห็นหน้าพี่ เซริสก็อภัยให้คร่า
“อ๋อ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ เอ้อ ใช่! พี่คะ ช่วยห่อตุ๊กตาหมีเป็นของขวัญสวยๆให้หน่อยสิคะ เอาตัวแบบนี้น่ะค่ะ”
ว่าแล้วก็ควักนายนั่นออกมาโชว์ให้พี่ๆสุดหล่อทั้งสองดูเป็นตัวอย่าง
“อ๋อ ได้ครับ เหลืออยู่ตัวนึงพอดี รอสักครู่นะครับน้อง ^ ^ ”
พี่สุดหล่อพูดพร้อมกับยิ้มละลายใจมาให้
“ขอบคุณค่ะ ^ ^”
“น้องเซริสนั่งก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ไปเอานมเย็นของโปรดมาให้ พี่เลี้ยงเอง^ ^”
ผู้ชายสมัยนี้เค้ายิ้มเก่งจริงเนอะ หล่อกันจริงๆเลย อย่างกะคู่ไอดอล
“อุ๊ย ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“เถอะครับ นั่งก่อนนะ รอแป๊ปเดียว”
“เอ่อ ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
ว้าว~ พี่เวียร์นี่ ใจดีจังเลยน้า ทั้งหล่อทั้งสุภาพบุรุษ >O< วันนี้มีความสุขจริงๆเลย
“นี่เธอ หุบยิ้มสักทีสิ เห็นแล้วมันหมั่นไส้น่ะ -_-+”
เสียงใครอ่า คุ้นๆ
“มองไปไหนน่ะ ที่มือเธอนี่ไง ยัยเบ๊อะ! =O=”
อะไรที่มือฉัน เฮ้ย! OoO ไอหมี แกมาพูดอะไรตอนนี้เล่า เดี๋ยวเค้าก็ได้ยินกันหมดหรอก
“นายจะพูดทำไมน่ะ”
“ก็ฉันหมั่นไส้นี่ รู้มั้ย เธอทำหน้าหื่นมากๆเลย -_-”
“นี่ เงียบนะ!!”
”น้องเซริส คุยกับใครเหรอครับ ^ ^”
อุ๊ย พี่สุดหล่อมา >O<
“อ่อ เปล่าค่ะ คือว่ากำลังซ้อมบทละครอยู่ แหะๆ”
“นี่ครับที่สั่ง ทั้งหมด 750 บาท ครับ ขอบคุณที่ใช้บริการนะครับผม อ้อ พี่ชื่อ ‘เลม’ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“อ๋อ เช่นกันค่ะ นี่ค่ะ เงิน”
ชื่อเลมเหรอเนี่ย หล่อจริงๆเลยอ่า กรี๊ดดด อยากจะละลายลงไปกองกะพื้น >///<
“ขอบคุณครับ ^ ^”
รอยยิ้มพวกนี้นี่ เพื่อการค้ารึเปล่านะ ชักน่าสงสัย = =;;
“นี่ครับ น้องเซริส ^O^”
นี่ก็อีกคน ไม่ยิ้มก็หล่ออยู่แล้ว ยังจะยิ้มอีก พอยิ้มแล้วโค-ตะ-ระ หล่อคร่า >O<
“เอ่อ ขอบคุณค่ะ ( ‘ ‘ )//”
“ไม่เป็นไรครับ เอ ว่าแต่เดี๋ยวจะไปไหนรึเปล่าครับ”
“อ๋อ เดี๋ยวว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลน่ะค่ะ”
“อ๋อ อลันเหรอครับ ว้า~ พี่ว่าจะชวนไปทานข้าวซะหน่อย”
กรี๊ดดดดดด TTOTT อยากไปอ่า แต่ว่า ธุระของนายนี่ก็สำคัญเหมือนกัน อยากไปๆๆ
“เอ่อ ค่ะ ( . . )”
จ๋อยสิคะงานนี้ เป็นครั้งแรกด้วยที่พี่เค้าชวนน่ะ แล้วพี่เค้า ก็เป็นคนที่ฉันแอบชอบมาตั้งหลายปีแล้วด้วย TT^TT ถ้าไม่เพราะชีวิตฉันกำลังลำบากเพราะหมีบ้านี่นะ คงจะลันล๊า~ ไปแล้ว >~<
“ไม่ต้องทำหน้าจ๋อยแบบนั้นหรอกครับ เอาไว้คราวหน้าเราค่อยไปกันก็ได้ ^ ^ ”
“O_O เอ๊ะ! ได้เหรอคะ”
ว้ายยย เรานี่ ทำหน้าดีใจอยู่ใช่มั้ยเนี่ย เดี๋ยวพี่เค้าก็รู้หมดหรอก >O<
“อื้อ จริงสิครับ เอ่อ แล้วพี่คิดว่า น้องเซริสควรรีบไปโรงพยาบาลได้แล้วนะ เพราะเดี๋ยวจะค่ำซะก่อน กลับบ้านกลางคืนมันอันตราย”
“นั่นสิคะ ขอบคุณที่เตือนนะคะ”
เฮ้อ -///- ถ้าใครได้แฟนแบบนี้คงมีความสุขน่าดูเลยแฮะ >O<
“งั้น เซริสไปก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวครับ นี่เบอร์พี่นะ แล้วก็วันเสาร์นี้ ถ้าน้องเซริสว่าง ก็โทรบอกพี่นะครับ ไปเที่ยวกันเป็นไง”
ว้าว~ เบอร์ก็ได้ เดทก็ได้ มีความสุขสุดๆ
“ค่ะ ^O^ แล้วจะโทรไปนะคะ”
“บายครับ^ ^”
>O< อ๊ายยยยย วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ยต้องรีบกลับไปเขียนไดอารี่ไว้แล้วเรา ฮิฮิ
“นี่เธอ หยุดยิ้มเหมือนคนบ้าซักที เห็นแล้วฉันรู้สึกว่ากำลังอยู่กับคนบ้าน่ะ -_-+”
ใครก็ได้ช่วยเอาไอหมีติ๊ดชึ่งปากมากนี่ไปทีได้ม้าย >~< มันขัดฉันตลอดตั้งแต่เมื่อกี้แล้วคร่า
“นาย! หมีน่ะ มันพูดไม่ได้หรอกนะ”
“แต่ฉันไม่ใช่หมี แล้วฉันก็พูดได้ ถ้าเธอไม่พอใจ ก็รีบๆพาฉันกลับร่างซะสิ ยัยบ้า”
“นายเป็นคนเข้ามาอยู่ในตุ๊กตาฉันเองนะ ฉันไม่ได้ไปก้มกราบของร้องนายซะหน่อย ทำไมฉันจะต้องรับผิดชอบล่ะ”
“แล้วใครกันแน่ ที่บอกฉันเมื่อเช้าว่าเราจะช่วยกันน่ะ เธอลืมไปแล้วสินะ -_-+ ยัยปลาทองแก้มป่อง”
“หยุดว่าฉันซะที นายเป็นอะไรของนาย เมื่อเช้านายยังไม่พูดอะไรซักคำ แต่ตอนนี้พูดเป็นต่อยหอยเลยอ่า หรือว่า...นายหึงฉันงั้นสิ”
“ใครจะหึงเธอ ยัยช้างน้ำ รู้ตัวไหม เธอน่ะอ้วนมากเลยนะ เมื่อคืนนอนทับแขนฉันด้วย กว่าฉันจะดึงออกได้ลำบากแค่ไหน ไม่รู้สึกตัวรึไงว่าเธอน่ะ อ้วนแค่ไหน”
“ถ้านายไม่หยุดว่าฉันนะ คืนนี้ฉันจะเอานายไปใส่ถังขยะหน้าห้อง แล้วไอโรงพยาบาลเนี่ย อย่าหวังว่าจะได้ไปเหยียบเลย เข้าใจ๋!!”
“...”
เหอะ เงียบค่ะ เงียบไปเลย ดี! น่ารำคาญชะมัด ทำให้ฉันพลาดดินเนอร์ ก็ต้องเจอแบบนี้ล่ะย่ะ!! >~<
# โรงพยาบาลฟาล #
ใครเป็นคนตั้งชื่อโรงพยาบาลเนี่ย สั้นได้ใจชะมัด -_-
“เฮ้ย แย่ล่ะ ไม่รู้ว่าห้องไหน!! ฉันนี่โง่จริงๆถามแล้วก็ถามไม่ครบ โอ๊ย จะไปหาที่ไหนล่ะเนี่ย =O=;;”
“เธอก็ถามพยาบาลสิ ยัยโง่ -_-”
หมีน้อยเอ่ยด่าขึ้นเบาๆข้างหูฉัน คือว่า ตอนนี้ฉันจับนายนั่นใส่กระเป๋าแต่เปิดออกให้โผล่หน้าออกมาน่ะค่ะ เพราะนายนี่มันไม่ยอมลงไปในกระเป๋า ดื้อจริงๆเป็นแค่หมี บังอาจนะยะ! >~<
“อือ ขอบคุณ!!”
ช่างเป็นหมีที่จุ้นจ้านเสมอต้นเสมอปลายมาก
“เอ่อ ขอโทษนะคะ อลัน อยู่ห้องไหนเหรอคะ”
ฉันพุ่งไปที่เคาเตอร์แล้วถามนางพยาบาลคนนึง ซึ่งฉันคิดว่า สวยที่สุดในบรรดานางพยาบาลทั้งหมด
“ซักครู่นะคะ”
เธอกล่าวยิ้มๆก่อนจะก้มลงไปกดต๊อกแต๊กๆที่คอม
“ห้อง 632 ค่ะ”
ฉันกล่าวยิ้มๆก่อนจะออกมาตามล่าหาห้อง 632 ที่แสนจะน่าไปเหลือเกิน!!
“ห้อง 632 เหรอ แล้วมันอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย”
เฮ้อ ทำไมฉันต้องมาเหนื่อยวิ่งหาห้องคนไข้ด้วยน้า~
“เธอนี่ ขี้บ่นจังเลยนะ อยู่ใกล้จะตาย อีกนิดเดียวก็ถึงแล้วล่ะ”
จู่ๆไอหมีขี้โวยวายก็เอ่ยขึ้น และภาพตรงหน้าก็ทำให้ฉันตกใจมาก ร่างของผู้ชายที่ไม่ผอมมากและมีรูปร่างสูงโปร่งกำลังนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงในห้องกระจกใส โดยมีผู้หญิงคนนึงกำลังมองดูร่างนั้นอยู่หน้ากระจกอย่างเงียบๆ นั่นแม่ของนายนั่นสินะ
“แม่...”
เสียงเอ่ยอ้อยอิ่งที่ดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับร่างที่ขยับน้อยๆข้างหลังฉัน นายคงจะทรมานมากสินะที่เห็นแม่นายเป็นแบบนั้น เธอดูโทรมกว่าเมื่อวานที่ฉันเห็นพอควร และตอนนี้ เธอกำลังร้องไห้ ดูก็รู้ว่าเธอร้องไห้ไม่ยอมหยุด ดวงตาที่ดูช้ำและปูดออกมาน้อยๆนั่น บอกได้อย่างชัดเจน
“เอ่อ สวัสดีค่ะ”
ฉันเอ่ยขึ้นดังพอที่จะได้ยินกันสองคน ทำให้คนตรงหน้าสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเช็ดคราบน้ำตาออกและหันมามองฉัน
“อ๋อ หนูเองรึจ๊ะ มาเยี่ยมอลันสินะ”
เธอยิ้มน้อยๆ และนั่นเป็นยิ้มที่ดูฝืนใจที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา
“ค่ะ เค้าเป็นยังไงบ้างคะ”
“...เค้า...หมอบอกว่า...เค้าเป็น...เจ้าชายนิทราไปแล้ว...”
น้ำตาใสๆค่อยๆไหลออกจากดวงตาที่ช้ำและปูดโปนนั้นอีกครั้ง เธอดูทรมานและอ่อนแอเหลือเกิน นายนั่นกลายเป็นเจ้าชายนิทราอย่างนั้นเหรอ...
โปรดติดตามตอนต่อไป
I ‘ m F o o l : กราบสวัสดี พ่อแม่พี่น้องที่เคารพรักครับผม กระผม ฟูล ที่นักอ่านได้ติดตามผลงานมาถึง ตอนที่ 6 นี้ครับ 55+ ก็อยากจะฝากให้ทุกท่านอ่านและติดตามกันต่อไปครับ
ตอนที่ 6 นี้ เรื่องเริ่มค่อยๆกระจ่างทีละนิดแล้วครับ ว่าแต่ นายอลันนี่ ทำไมอยู่ๆถึงกลายเป็นเจ้าชายนิทรากันนะ ตอนที่ 7 เป็นต้นไปนี้เราก็จะได้รู้กันแล้วล่ะครับ 55+
ขอบคุณนักอ่านที่มาอ่านแล้วทักท้วงตอนต่อไปกันนะครับ รู้สึกมีกำลังใจอยากจะแต่งต่อขึ้นมาทันใด แบบว่า เอ้อ อย่างน้อยๆก็มีคนรออยู่นะ ฟูลจึงไม่เป็นอันทำอะไรครับ รีบมาอัพนิยายทันที 55+
ยังไงก็ฝากด้วยนะครับผม เรื่องนี้ตั้งใจจะแต่งให้จบเป็นเรื่องแรก และเป็นเรื่องแรกเช่นกันที่วางพล็อต ภาคภูมิใจครับ ถ้ายังไง อ่านแล้วอยากให้มาอัพไวๆ ก็ช่วยเม้นท์ไว้ซักนิดครับ มันเป็นกำลังใจได้มากทีเดียวครับ ^ ^ ถ้าชอบก็อย่าลืมโหวตน้า ขอบคุณมากๆครับ นักอ่านที่น่ารักของฟูล รักทุกคนครับ >3<