ตอนที่ 6

 

 

 “กรี๊ดดดด อะไรอ่า อะไร!!”

 

ไม่ได้การ อย่างนี้คงมีทางเดียว ต้องกลบเกลี่อนทำเป็นไม่รู้ไว้ก่อนล่ะน้า TT^TT

 

“ก็ไอขนๆในกระเป๋าแกน่ะ  ดูเหมือนจะเป็นตุ๊กตานะ เดี๋ยวฉันไปดูให้”

 

หา! ขนๆเหมือนตุ๊กตาเหรอ  เฮ้ย!! นายนั่นจริงๆสินะ  ยัยแพร อย่าเพิ่ง!!

 

“อ้าว นี่ตุ๊กตาหมีที่เธอซื้อมาเมื่อวานนี่นา”

 

“อือ ช่าย -*-” 

 

ง่า ไม่ทันซะแล้ว ( T_T )

 

“เธอเอามาโรงเรียนทำไมน่ะ เธอโตแล้วนะ -O-“

 

นี่ล่ะ คือเหตุผลที่ฉันไม่อยากจะเอามันออกมา  ยัยแพรกับฉัน  เราสองคนรู้จักและเรียนด้วยกันมาตั้งแต่  ประถม ยัยนี่จึงรู้จักฉันดี  และเกี่ยวกับตุ๊กตาหมีก็เหมือนกัน เมื่อตอนประถม ฉันติดตุ๊กตาหมีมากๆ อยู่ตัวนึง และมักจะเอามาโรงเรียนทุกวัน จนจบป.6

 

แต่เมื่อตอนปิดเทอมป.6 ฉันกำลังจะหนีออกจากบ้าน เนื่องจากแม่ไม่ยอมซื้อเสื้อให้น้องหมี และฉันคิดว่าไม่ยุติธรรมเลย จึงคิดจะหนีออกจากบ้าน  ฉันก็ไปเจอเด็กคนนึง ซึ่งถือตุ๊กตาหมีเหมือนกับฉันที่สวนสาธารณะแถวบ้าน  และเราก็คุยกัน นั่นน่ะ รักแรกฉันเลยนะ >///<  ถึงนายนั่นจะชอบขี้มูกยืดก็เถอะ! ฮ่าๆ แต่อุบัติเหตุ ที่ฉันเกิดทำน้องหมีหลุดมือลงน้ำไป มันจึงไหลไปตามน้ำ ฉันตัดใจทิ้งมันไว้ นายขี้มูกยืดนั่นก็ทำท่าจะไปเก็บให้นะ แต่ว่าฉันห้ามไว้  นายนั่นก็เลยยื่นตุ๊กตาหมีของเค้าให้ฉัน และแม่ก็มารับพอดี  ตั้งแต่นั้นมา ฉันก็เก็บตัวนั้นไว้อย่างดี และก็เลิกเอาตุ๊กตามาโรงเรียน  เฮ้อ จะว่าไป หมอนั่นอยู่ไหนแล้วนะ ชื่อก็ไม่ได้ถามไว้ หวังว่าเราคงเจอกันอีกนะ นายขี้มูกยืดดด >O<

 

“=  = นี่ฉันถามแก รอบที่ล้านแล้วนะยะ ว่าเอามันมาด้วยทำไม”

 

เออ มัวแต่รำลึกอดีตอันแสนหวานจนลืมเพื่อนเลยเรา

 

“แหะๆ คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ  ถามว่าไรนะ อ๋อๆ ก็มันบอกว่าอยากจะมานี่นา”

 

จริงๆนะ ฉันไม่ได้โกหกหรอก หมีมันบอกจะมาจริงๆ >^<

 

“เธอนี่ ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ตุ๊กตาหมีที่ไหนมันจะพูดได้ อย่ามาล้อเล่นน่ะ เธอน่ะ...ติดตุ๊กตาหมีอีกแล้วล่ะสิ ^O^”

 

“บ้าเหรอ  ใครจะไปติด ตั้งแต่มันหล่นน้ำไปวันนั้น ฉันก็ไม่เคยติดตุ๊กตาหมีอีกเลยนะ”

 

ใช่! ใครจะไปติดกัน ขืนติดไอหมีบ้านี่ขึ้นมา ฉันต้องประสาทตายแหงๆ ตุ๊กตาหมีอะไร ขี้บ่นชะมัดเลย

 

“เหรอ  แต่ตัวนี้น่ารักดีนะ ฉันก็ชอบ ไว้ฉันไปซื้อมาบ้างดีกว่า เอ้อ เลิกเรียนนี้เธอว่างมั้ย ฉันจะชวนไปกินข้าวที่บ้านน่ะ เห็นแม่ว่า ให้ชวนเธอไปด้วย แต่ฉันว่าเธอไม่ไปจะดีกว่านะ เพราะว่าแม่กำลังจะลองอาหารสูตรใหม่ ที่บ้านฉันทุกคนมีภูมิต้านทานหมดแล้ว แต่เธอสิ ไม่มีหรอก กินไปอาจท้องเสียน่ะ=  =”

 

“อื้อ เย็นนี้ฉันต้องไปซื้อตุ๊กตาหมีให้แม่”

 

“แล้วจะไม่ไปเยี่ยมหมอนั่นหน่อยเหรอ”

 

“หมอนั่น ?”

 

“อื้อ ก็นายอลันนั่นน่ะสิ”

 

อ่อ เออใช่ ต้องไปดูหมอนั่นที่โรงพยาบาลด้วย  โฮ้ยย ชีวิตฉัน เหนื่อยเฟร้ย >..<

 

“อ่อ อื้อ ก็คงต้องไปดูซักหน่อยล่ะน้า งั้นฉันไปก่อนละกัน เดี๋ยวมันจะค่ำซะก่อน”

 

“อื้อๆ ไปเถอะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ อ้อใช่ อย่าลืมอ่านหนังสือนะ จะสอบแล้ว”

 

=  =  เธอเตือนฉันมาตลอด 10 ปี มานี้เลยนะ ยัยแพร

 

“เออ ฉันไม่ลืมหรอกน่า!!( ‘O’ )”

 

“ให้มันจริงเถอะย่ะ!! คริคริ เจอกัน”

 

“บาย ^ ^”

 

                ~ ร้านเทดดี้ทีเซราฟ ~

 

“ยินดีตอนรับครับ/ค่ะ”

 

เสียงกล่าวต้อนรับของพนักงานชายหญิงในร้านกล่าวเชิญลูกค้าอย่างพร้อมเพรียง อุ๊ย พี่คนนั้นหล่อจังเรยอ๊า >O<

 

“จะรับอะไรดีครับ...น้องเซริส ^ ^”

 

เมื่อเข้ามาที่ร้านฉันก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำที่ฟังแล้วลื่นหู และเมื่อหันไปดูก็พบว่าเป็นเขา...

 

“O_O…พี่เวียร์!!  มาอยู่นี่ได้ยังไงคะ ^O^”

 

ว้าว~ เจอพี่เวียร์แบบนี้ คืนนี้ฉันก็นอนหลับฝันดีแล้วล่ะ

 

“อ่อ พอดีว่าเพื่อนพี่มันทำงานอยู่ที่นี่น่ะ ก็เลยมาสมัครทำกับมันเมื่อเช้านี้ เผอิญพี่ว่างน่ะครับ”

 

“เหรอคะ^ ^”

 

กรี๊ดดดด อยากจะอยู่ตรงนี้นานๆ >////<

 

“อ้าว  น้องที่ทะเลาะกับอลันเมื่อวานนี่ครับ รู้จักกับเวียร์ด้วยเหรอเนี่ย ^_^”

 

โฮกก พี่คนนี้ไง หล่อชะมัดเลย พอๆกับพี่เวียร์เลยด้วย  ทำไมเมื่อวานฉันไม่เห็นพี่เค้านะ

 

“ใช่ค่ะ เอ้อ พูดถึงอลัน เซได้ข่าวว่าเค้าเข้าโรงพยาบาลเหรอคะ”

 

“ใช่ครับน้อง ถามทำไมเหรอครับ หรือว่า....น้องเป็นแฟนเค้า ^ ^”

 

TT^TT พี่คะ พูดแบบนี้ก็แย่สิคะ ต่อหน้าพี่เวียร์นะเนี่ย

 

“เอ่อ  ไม่ใช่หรอกค่ะ เซเป็นเพื่อนเค้าน่ะค่ะ ได้ข่าวก็เลยอยากจะไปเยี่ยม เค้าอยู่โรงพยาบาลอะไรเหรอคะ”

 

“อ่อ โรงพยาบาลฟาลครับ ไม่ไกลจากนี้มาก นั่งมอไซ ไปแป๊บเดียวถึงเลย ตอนนี้คุณราเชลก็กำลังไปดูแลอยู่นะ น้องเซริสจะไปก็ได้ครับ^ ^”

 

หล่อแล้วยังนิสัยดีอีก >O< ถึงจะกวนไปหน่อย แค่เห็นหน้าพี่ เซริสก็อภัยให้คร่า

 

“อ๋อ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ  เอ้อ ใช่! พี่คะ ช่วยห่อตุ๊กตาหมีเป็นของขวัญสวยๆให้หน่อยสิคะ เอาตัวแบบนี้น่ะค่ะ”

 

ว่าแล้วก็ควักนายนั่นออกมาโชว์ให้พี่ๆสุดหล่อทั้งสองดูเป็นตัวอย่าง

 

“อ๋อ ได้ครับ เหลืออยู่ตัวนึงพอดี รอสักครู่นะครับน้อง ^ ^ ”

 

พี่สุดหล่อพูดพร้อมกับยิ้มละลายใจมาให้

 

“ขอบคุณค่ะ ^ ^”

 

“น้องเซริสนั่งก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ไปเอานมเย็นของโปรดมาให้  พี่เลี้ยงเอง^ ^”

 

ผู้ชายสมัยนี้เค้ายิ้มเก่งจริงเนอะ  หล่อกันจริงๆเลย อย่างกะคู่ไอดอล

 

“อุ๊ย ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

 

“เถอะครับ นั่งก่อนนะ รอแป๊ปเดียว”

 

“เอ่อ ก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

 

ว้าว~ พี่เวียร์นี่ ใจดีจังเลยน้า ทั้งหล่อทั้งสุภาพบุรุษ >O< วันนี้มีความสุขจริงๆเลย

 

“นี่เธอ หุบยิ้มสักทีสิ เห็นแล้วมันหมั่นไส้น่ะ -_-+”

 

เสียงใครอ่า คุ้นๆ

 

“มองไปไหนน่ะ ที่มือเธอนี่ไง ยัยเบ๊อะ! =O=”

 

อะไรที่มือฉัน เฮ้ย! OoO ไอหมี แกมาพูดอะไรตอนนี้เล่า เดี๋ยวเค้าก็ได้ยินกันหมดหรอก

 

“นายจะพูดทำไมน่ะ”

 

“ก็ฉันหมั่นไส้นี่ รู้มั้ย เธอทำหน้าหื่นมากๆเลย -_-”

 

“นี่ เงียบนะ!!”

 

”น้องเซริส คุยกับใครเหรอครับ ^ ^”

 

อุ๊ย พี่สุดหล่อมา >O<

 

“อ่อ เปล่าค่ะ คือว่ากำลังซ้อมบทละครอยู่ แหะๆ”

 

“นี่ครับที่สั่ง ทั้งหมด 750 บาท ครับ ขอบคุณที่ใช้บริการนะครับผม อ้อ พี่ชื่อ ‘เลม’ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

 

“อ๋อ  เช่นกันค่ะ นี่ค่ะ เงิน”

 

ชื่อเลมเหรอเนี่ย หล่อจริงๆเลยอ่า  กรี๊ดดด อยากจะละลายลงไปกองกะพื้น >///<

 

“ขอบคุณครับ ^ ^”

 

รอยยิ้มพวกนี้นี่ เพื่อการค้ารึเปล่านะ ชักน่าสงสัย  =   =;; 

 

“นี่ครับ น้องเซริส ^O^”

 

นี่ก็อีกคน ไม่ยิ้มก็หล่ออยู่แล้ว ยังจะยิ้มอีก พอยิ้มแล้วโค-ตะ-ระ หล่อคร่า >O<

 

“เอ่อ ขอบคุณค่ะ ( ‘ ‘ )//”

 

“ไม่เป็นไรครับ  เอ  ว่าแต่เดี๋ยวจะไปไหนรึเปล่าครับ”

 

“อ๋อ เดี๋ยวว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลน่ะค่ะ”

 

“อ๋อ อลันเหรอครับ ว้า~ พี่ว่าจะชวนไปทานข้าวซะหน่อย”

 

กรี๊ดดดดดด TTOTT อยากไปอ่า แต่ว่า ธุระของนายนี่ก็สำคัญเหมือนกัน  อยากไปๆๆ

 

“เอ่อ ค่ะ ( . . )”

 

จ๋อยสิคะงานนี้  เป็นครั้งแรกด้วยที่พี่เค้าชวนน่ะ แล้วพี่เค้า ก็เป็นคนที่ฉันแอบชอบมาตั้งหลายปีแล้วด้วย TT^TT ถ้าไม่เพราะชีวิตฉันกำลังลำบากเพราะหมีบ้านี่นะ คงจะลันล๊า~ ไปแล้ว >~<  

 

“ไม่ต้องทำหน้าจ๋อยแบบนั้นหรอกครับ เอาไว้คราวหน้าเราค่อยไปกันก็ได้ ^ ^ ”

 

“O_O เอ๊ะ! ได้เหรอคะ”

 

ว้ายยย เรานี่  ทำหน้าดีใจอยู่ใช่มั้ยเนี่ย เดี๋ยวพี่เค้าก็รู้หมดหรอก >O<

 

“อื้อ จริงสิครับ เอ่อ  แล้วพี่คิดว่า น้องเซริสควรรีบไปโรงพยาบาลได้แล้วนะ เพราะเดี๋ยวจะค่ำซะก่อน กลับบ้านกลางคืนมันอันตราย”

 

“นั่นสิคะ ขอบคุณที่เตือนนะคะ”

 

เฮ้อ -///- ถ้าใครได้แฟนแบบนี้คงมีความสุขน่าดูเลยแฮะ >O<

 

“งั้น เซริสไปก่อนนะคะ”

 

“เดี๋ยวครับ นี่เบอร์พี่นะ แล้วก็วันเสาร์นี้ ถ้าน้องเซริสว่าง ก็โทรบอกพี่นะครับ ไปเที่ยวกันเป็นไง”

 

ว้าว~ เบอร์ก็ได้ เดทก็ได้ มีความสุขสุดๆ

 

“ค่ะ ^O^ แล้วจะโทรไปนะคะ”

 

“บายครับ^ ^”

 

>O< อ๊ายยยยย  วันนี้มันวันอะไรกันเนี่ยต้องรีบกลับไปเขียนไดอารี่ไว้แล้วเรา ฮิฮิ

 

“นี่เธอ หยุดยิ้มเหมือนคนบ้าซักที เห็นแล้วฉันรู้สึกว่ากำลังอยู่กับคนบ้าน่ะ -_-+”

 

ใครก็ได้ช่วยเอาไอหมีติ๊ดชึ่งปากมากนี่ไปทีได้ม้าย >~< มันขัดฉันตลอดตั้งแต่เมื่อกี้แล้วคร่า

 

“นาย! หมีน่ะ มันพูดไม่ได้หรอกนะ”

 

“แต่ฉันไม่ใช่หมี แล้วฉันก็พูดได้ ถ้าเธอไม่พอใจ ก็รีบๆพาฉันกลับร่างซะสิ ยัยบ้า”

 

“นายเป็นคนเข้ามาอยู่ในตุ๊กตาฉันเองนะ ฉันไม่ได้ไปก้มกราบของร้องนายซะหน่อย ทำไมฉันจะต้องรับผิดชอบล่ะ”

 

“แล้วใครกันแน่ ที่บอกฉันเมื่อเช้าว่าเราจะช่วยกันน่ะ เธอลืมไปแล้วสินะ -_-+ ยัยปลาทองแก้มป่อง”

 

“หยุดว่าฉันซะที นายเป็นอะไรของนาย เมื่อเช้านายยังไม่พูดอะไรซักคำ แต่ตอนนี้พูดเป็นต่อยหอยเลยอ่า หรือว่า...นายหึงฉันงั้นสิ”

 

“ใครจะหึงเธอ ยัยช้างน้ำ รู้ตัวไหม เธอน่ะอ้วนมากเลยนะ เมื่อคืนนอนทับแขนฉันด้วย กว่าฉันจะดึงออกได้ลำบากแค่ไหน ไม่รู้สึกตัวรึไงว่าเธอน่ะ อ้วนแค่ไหน”

 

“ถ้านายไม่หยุดว่าฉันนะ คืนนี้ฉันจะเอานายไปใส่ถังขยะหน้าห้อง แล้วไอโรงพยาบาลเนี่ย อย่าหวังว่าจะได้ไปเหยียบเลย เข้าใจ๋!!”

 

 “...”

 

เหอะ เงียบค่ะ เงียบไปเลย ดี! น่ารำคาญชะมัด ทำให้ฉันพลาดดินเนอร์ ก็ต้องเจอแบบนี้ล่ะย่ะ!! >~<

 

 

# โรงพยาบาลฟาล #

 

 

ใครเป็นคนตั้งชื่อโรงพยาบาลเนี่ย สั้นได้ใจชะมัด -_-

 

“เฮ้ย แย่ล่ะ ไม่รู้ว่าห้องไหน!! ฉันนี่โง่จริงๆถามแล้วก็ถามไม่ครบ โอ๊ย จะไปหาที่ไหนล่ะเนี่ย =O=;;”

 

“เธอก็ถามพยาบาลสิ ยัยโง่ -_-”

 

หมีน้อยเอ่ยด่าขึ้นเบาๆข้างหูฉัน คือว่า ตอนนี้ฉันจับนายนั่นใส่กระเป๋าแต่เปิดออกให้โผล่หน้าออกมาน่ะค่ะ เพราะนายนี่มันไม่ยอมลงไปในกระเป๋า ดื้อจริงๆเป็นแค่หมี บังอาจนะยะ! >~<

 

“อือ ขอบคุณ!!”

 

ช่างเป็นหมีที่จุ้นจ้านเสมอต้นเสมอปลายมาก

 

“เอ่อ ขอโทษนะคะ อลัน อยู่ห้องไหนเหรอคะ”

 

ฉันพุ่งไปที่เคาเตอร์แล้วถามนางพยาบาลคนนึง ซึ่งฉันคิดว่า สวยที่สุดในบรรดานางพยาบาลทั้งหมด

 

“ซักครู่นะคะ”

 

เธอกล่าวยิ้มๆก่อนจะก้มลงไปกดต๊อกแต๊กๆที่คอม

 

“ห้อง  632 ค่ะ”

 

“ขอบคุณค่ะ ^ ^”

 

ฉันกล่าวยิ้มๆก่อนจะออกมาตามล่าหาห้อง 632 ที่แสนจะน่าไปเหลือเกิน!!

 

“ห้อง 632 เหรอ แล้วมันอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ย”

 

เฮ้อ ทำไมฉันต้องมาเหนื่อยวิ่งหาห้องคนไข้ด้วยน้า~

 

“เธอนี่ ขี้บ่นจังเลยนะ อยู่ใกล้จะตาย อีกนิดเดียวก็ถึงแล้วล่ะ”

 

จู่ๆไอหมีขี้โวยวายก็เอ่ยขึ้น และภาพตรงหน้าก็ทำให้ฉันตกใจมาก  ร่างของผู้ชายที่ไม่ผอมมากและมีรูปร่างสูงโปร่งกำลังนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงในห้องกระจกใส  โดยมีผู้หญิงคนนึงกำลังมองดูร่างนั้นอยู่หน้ากระจกอย่างเงียบๆ  นั่นแม่ของนายนั่นสินะ

 

“แม่...”

 

เสียงเอ่ยอ้อยอิ่งที่ดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับร่างที่ขยับน้อยๆข้างหลังฉัน นายคงจะทรมานมากสินะที่เห็นแม่นายเป็นแบบนั้น  เธอดูโทรมกว่าเมื่อวานที่ฉันเห็นพอควร และตอนนี้ เธอกำลังร้องไห้ ดูก็รู้ว่าเธอร้องไห้ไม่ยอมหยุด ดวงตาที่ดูช้ำและปูดออกมาน้อยๆนั่น บอกได้อย่างชัดเจน

 

“เอ่อ สวัสดีค่ะ”

 

ฉันเอ่ยขึ้นดังพอที่จะได้ยินกันสองคน ทำให้คนตรงหน้าสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเช็ดคราบน้ำตาออกและหันมามองฉัน

 

“อ๋อ หนูเองรึจ๊ะ มาเยี่ยมอลันสินะ”

 

เธอยิ้มน้อยๆ และนั่นเป็นยิ้มที่ดูฝืนใจที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา

 

“ค่ะ  เค้าเป็นยังไงบ้างคะ”

 

“...เค้า...หมอบอกว่า...เค้าเป็น...เจ้าชายนิทราไปแล้ว...”

 

น้ำตาใสๆค่อยๆไหลออกจากดวงตาที่ช้ำและปูดโปนนั้นอีกครั้ง เธอดูทรมานและอ่อนแอเหลือเกิน  นายนั่นกลายเป็นเจ้าชายนิทราอย่างนั้นเหรอ...

 

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

I ‘ m F o o l : กราบสวัสดี พ่อแม่พี่น้องที่เคารพรักครับผม กระผม ฟูล ที่นักอ่านได้ติดตามผลงานมาถึง  ตอนที่ 6 นี้ครับ 55+ ก็อยากจะฝากให้ทุกท่านอ่านและติดตามกันต่อไปครับ

ตอนที่ 6 นี้ เรื่องเริ่มค่อยๆกระจ่างทีละนิดแล้วครับ ว่าแต่ นายอลันนี่ ทำไมอยู่ๆถึงกลายเป็นเจ้าชายนิทรากันนะ ตอนที่ 7 เป็นต้นไปนี้เราก็จะได้รู้กันแล้วล่ะครับ 55+

ขอบคุณนักอ่านที่มาอ่านแล้วทักท้วงตอนต่อไปกันนะครับ รู้สึกมีกำลังใจอยากจะแต่งต่อขึ้นมาทันใด แบบว่า เอ้อ อย่างน้อยๆก็มีคนรออยู่นะ ฟูลจึงไม่เป็นอันทำอะไรครับ  รีบมาอัพนิยายทันที 55+

ยังไงก็ฝากด้วยนะครับผม  เรื่องนี้ตั้งใจจะแต่งให้จบเป็นเรื่องแรก และเป็นเรื่องแรกเช่นกันที่วางพล็อต ภาคภูมิใจครับ  ถ้ายังไง อ่านแล้วอยากให้มาอัพไวๆ ก็ช่วยเม้นท์ไว้ซักนิดครับ มันเป็นกำลังใจได้มากทีเดียวครับ ^ ^ ถ้าชอบก็อย่าลืมโหวตน้า  ขอบคุณมากๆครับ นักอ่านที่น่ารักของฟูล  รักทุกคนครับ >3<