ตอนที่ 5

 

“ฮ้า~ ถึงโรงเรียนละ”

 

จะว่าไป ไอหมีนี่ก็เงียบไปตั้งนาน ฮ่าๆ สงสัยเพราะรู้ว่าแหกปากโวยวายไปก็เท่านั้นล่ะ ฮิฮิ น่าสงสารจังนะ >O<

 

“จริงอ่ะ ถึงแล้วเหรอ งั้นเธอก็ปล่อยฉันออกไปได้แล้ว  อึดอัดชะมัดเลย TTOTT”

 

เรื่องสิ แกล้งนายสนุกออก ฮี่ๆ >,.<

 

“ม่ายยย -O-  ฉันยังไม่พร้อมจะเป็นตัวตลก ไว้ถึงห้องก่อนละกันนะ”

 

“เหอะ ขอให้มันจริงเถอะ ยัยขี้โม้!! -_-+”

 

เชอะ แค่นี้ทำรู้ทัน ไอหมีสู่รู้ =3=

 

“นี่! นายว่าใครขี้โม้กันยะ นา....”

 

ในขณะที่ฉันกำลังกัดกะหมีบ้าน้ำลายฟูมปากอยู่ก็เผอิญหูดีไปได้ยินอะไรบางอย่างเข้า

 

“นี่ เธอรู้มั้ยว่า พี่อลัน โดนรถชนเมื่อคืน ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลนะ”

 

เสียงหญิงสาว คนนึงพูดขึ้นให้เพื่อนสาวเธอฟัง ขณะเดินสวนกับฉัน

 

“ต๊าย! จริงเหรอเธอ  อย่างนี้แล้วที่บ้านเค้าไม่แย่เอาเหรอ เห็นว่าอยู่กับแม่สองคนนี่นา แม่พี่เค้าป่วยอยู่ด้วยนี่”

 

เพื่อนสาวอีกคนของเธอพูดขึ้น

 

“อื้อ ฉันก็คิดอยู่ เฮ้อ สงสารพี่เค้าเนอะ ไม่รู้ไม่ทำอีท่าไหนเข้า”

 

เอ พี่อลันเหรอ ชื่อเหมือนตานี่เลยแฮะ เอ๊ะ!! อย่าบอกนะว่าเป็นนายน่ะ  ไม่ได้การล่ะ  >[]<

 

# สวนหลังโรงเรียน #

 

“นี่นาย ที่เค้าพูดกันน่ะ เป็นความจริงเหรอ ที่ว่าตอนนี้นายอยู่โรงพยาบาล”

 

                 “อ่า ก็จริง”

 

โหย  นี่นายปล่อยฉันลุ้นแทบตาย เพื่อฟังนายตอบแค่นี้อ่านะ =_=

 

“แล้วทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้นล่ะ  นายไปทำอีท่าไหนเข้า  แล้วตอนนี้นายก็อยู่นี่ หมายความว่าไง”

 

โอ๊ย รู้สึกปวดขมับข้างซ้ายและขวาขึ้นมาในบัดดล  ชีวิตของช้านมันช่างวุ่นวายจริงหนอ~ T^T ไปบวดชีดีไหมเนี่ย  เผอิญว่าอยากกินกล้วยน่ะ ^O^   [คนแต่ง : ไม่ได้เกี่ยวกับสถานการณ์สุดๆ!! อ่านแล้วเข้าใจกันไหมครับ ฟูลว่ามันงงๆ - -* 55+ ]

 

“มันไม่ใช่เรื่องที่เธอควรรู้ -_-”

 

“หา! ไม่ใช่เรื่องที่ฉันควรรู้อย่างนั้นเหรอ  ตอนนี้ไม่ใช่ว่าเราต้องลงเรือลำเดียวกันงั้นเหรอ แล้วนี่มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันควรรู้ตรงไหน ในเมื่อนายมาอยู่ในตุ๊กตาหมีของฉัน นี่อาจจะช่วยให้เราหาทางทำให้นายกลับไปเหมือนเดิมก็ได้นะ”

 

ใช่! ฉันจะได้ไม่ต้องมาทนอยู่กับหมีขี้โวยวายแบบนี้ รู้มั้ย! ว่าฉันเบื่อ -O-;;

 

“....”

 

จู่ๆนายนั่นก็เงียบไปไม่มีสาเหตุ และทำท่าครุ่นคิดอะไรบางอย่างโดยไม่สนใจฉันเลยสักนิด - -* นี่ ช่วยสนใจคนสวยหน่อยได้มั้ย T^T ต้องเรียกร้องความสนใจแล้วล่ะ

 

“เฮ้ย เงียบทำไม  หรือว่านายอยากจะอยู่ในร่างนี้ตลอดไป นายอยากจะอยู่แบบนี้อย่างนั้นเหรอ”

 

“ใครจะไปอยากอยู่แบบนี้กันล่ะ  เธอรู้มั้ย ถึงจะเห็นว่ามันปกติก็เถอะ แต่ไม่ได้กลับบ้านตัวเอง ไม่ได้ทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำ และยังต้องมาอยู่กับเธอ ฉันทรมานแค่ไหน  แต่เรื่องนี้ เธอ...คงช่วยฉันไม่ได้หรอก”

 

เอ๊ะ นี่หมายความว่า ฉันไร้น้ำยาอย่างนั้นสินะ ฉันช่วยนายไม่ได้สินะ นายดูถูกกันเกินไปแล้วน้า >O<

 

“นายพูดแบบนี้หมายความว่าไง  สองหัวย่อมดีกว่าหัวเดียวสิ เราจะช่วยกัน โอเค๊ ? ไม่ใช่เพื่อใคร แต่เพื่อตัวนาย ตัวฉัน และความสงบสุขของเรา”

 

ใช่! เพื่อตัวฉันเอง 80% เลยด้วย  >O< ( โห  นางเอกเราเห็นแก่ตัวมากกก )

 

“เธอ...คิดว่าเราจะช่วยกันให้มันผ่านพ้นไปได้เหรอ”

 

ถามอะไรแมวๆโว้ย  ตานี่! ฉันเก่งออกนะยะ

 

“อื้อ แหงสิ ฉันจะช่วยนาย”

 

“...เอ่อ...ก็ได้ ฉันจะเล่าให้ฟัง คือว่านะ...”

 

ติ๊งน่อง! ติ๊งน่อง!

 

O_O โอ๊ะ เสียงออดเข้าเรียน นี่ ฉันหนีเข้าแถวเหรอเนี่ย กรี๊ดดดดด ตายล่ะ TTOTT คะแนนของฉัน

“เอาไว้ค่อยเล่าทีหลังละกัน ตอนนี้ฉันต้องรีบไปเข้าเรียนแล้วล่ะ >^<”

 

# เลิกเรียน #

 

“นี่เซริส เมื่อเช้าทำไมเธอไม่มาเข้าแถวล่ะ ฉันจะถามตั้งแต่เที่ยงละ ลืมไปสนิทเลย”

 

ยัยแพร เธอไม่รู้สักเรื่องจะเป็นไรไหมเนี่ย -  -++

 

“เอ่อ  เมื่อเช้าฉัน...ท้องเสียน่ะ ^_^;;”

 

ฟู่ว~ โชคดีนะ ที่คิดออก หวังว่ายัยนี่คงเชื่อ

 

“อ่อ เหรอ เอ้อ จริงสิ เธอได้ยินข่าวเรื่องนายนั่นรึยังล่ะ”

 

เอ๊ะ นายนั่น?  ข่าวไรอ่า ฉันพลาดข่าวไรไปเหรอ >O<

 

“นายนั่น?  ใครเหรอ”

 

“อ้าว ก็นายนั่นไง ที่เธอชนเมื่อวานน่ะ เอ ชื่อไรนะ อ๋อๆ ใช่ๆ อลันๆ ชื่อ อลัน น่ะ”

 

อ๋อ เรื่องหมอนั่นเองเหรอ ก็นึกว่าเรื่องอะไร = 3 =

 

“ถ้าเรื่องนายนั่นน่ะ ฉันก็ได้ยินมาแว่วๆ เมื่อเช้านี้แล้วล่ะ”

 

“อื้อ แล้วนี่เธอรู้ ข่าวลืออีกเรื่องรึเปล่าล่ะ”

 

ยัยนี่ พูดเฉยๆฉันก็พอโอเคนะ แต่ทำไมต้องทำสีหน้าสงสารใส่ฉันด้วยล่ะ

 

“เรื่องอะไรเหรอ  ทำไมเธอต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย ฉันไม่สบายใจนะ”

 

“ก็...เค้า...ลือกันว่า ที่นายนั่นโดนรถชน...เธอ...”

 

อะไร ฉันทำไม อย่าเงียบไปดิ!!

 

“อะไร ว่ามาสิ เกี่ยวอะไรกับฉัน!!”

 

“เอ่อ ใจเย็นๆนะแก คือว่า เค้าลือกันว่า แกก็มีส่วนทำให้พี่เค้าโดนรถชนน่ะ”

 

“เฮ้ย!! ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยอ่ะ”

 

อย่ามากล่าวหากันแบบนี้สิ!! ฉันเป็นผู้เสียหายต่างหากเล่า TT^TT

 

“ก็...คือว่า เมื่อวานไง ที่เราไปบ้านนายนั่นน่ะ ตอนนั้นที่เค้าทะเลาะกับเธอ  เด็กในโรงเรียนเรา ก็อยู่ในนั้นหลายโต๊ะเลยนะ และเค้าก็เห็นเธอสองคนทะเลาะกัน  และหลังจากนั้นนายนั่นก็ออกไปจากร้านใช่มั้ย”

 

“อื้อ แล้วไงอ่า”

 

“หลังจากนั้น ก็ไม่มีใครเห็นพี่เค้าเลยนี่ แล้ววันนี้พอมีข่าวจากครูมาแจ้ง เมื่อตอนเช้าตรู่ ก็มีเด็กไปเล่าปากต่อปากว่า เมื่อวานเธออาจจะเป็น...สาเหตุที่ทำให้หมอนั่น โดนรถชน”

 

แพรพูดต่อไปด้วยสีหน้าซีดๆ ปนรอยยิ้มเจื่อนๆ เฮ้อ  ขอบใจนะที่เธอเป็นห่วงฉันน่ะ

 

“อ่า เรื่องมีแค่นี้ใช่มั้ย  ฉันไม่อยากจะปฏิเสธหรอกนะ ว่าฉันไม่ได้เป็นคนทำ  เพราะฉันคิดว่า ฉันก็อาจจะมีส่วนจริงๆ   แต่ตอนนี้ฉันก็กำลังชดใช้กรรมอยู่เช่นกัน  แพร แกไม่ต้องกังวลไปนะ  ^ ^ ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง ขอบคุณที่มาเล่าให้ฉันฟัง”

 

“อือ แต่เซ แกอย่าไปทำอะไรที่มันเสี่ยง รู้มั้ย...ฉันเป็นห่วงแกอ่า แกชอบทำอะไรเสี่ยงๆ...อ๊ะ เฮ้ย นั่นอะไร ในกระเป๋าเธอน่ะ!!O_O”

 

แย่แล้ว หรือว่ายัยแพรจะรู้แล้วว่า ตุ๊กตาหมีมันขยับได้อ่า!!!!!

 

โปรดติดตามตอนต่อไป

 

I ‘ m F o  o l : สวัสดีครับ ท่านผู้อ่านทุกท่าน แหะๆ ตอนที่ 5 มาแล้วครับผม  ตอนนี้ก็เริ่มจะกระจ่างแล้วครับผมว่า เกิดอะไรขึ้นกับอลันกันแน่  แล้วพวกเค้าจะทำยังไงต่อไปก็ช่วยกันติดตามด้วยนะครับ แหะๆ ตอนนี้ฟูลก็รู้สึกว่า มันก็เริ่มจะเข้มข้นละ แต่เด๋วนี้คิดมุกฮาไม่ออก แป๊กอ่า - -* ขอโทษด้วยนะครับ  แต่ยังไงก็จะพยายามต่อไปครับ เพื่อผู้อ่านทุกท่าน แล้วก็ ถ้าอ่านแล้วรู้สึกงง รู้สึกไม่สนุก รู้สึกว่ามันไม่ดีตรงไหน ช่วยบอกด้วยนะครับผม เพราะฟูลเองก็รู้สึกไม่ค่อยดีกับมันเท่าไหร่  ไม่มั่นใจในการแต่งของตัวเองเลย อยากจะให้ช่วยกันติชมด้วยนะครับ ถ้าชอบก็อย่าลืมกดโหวตกันนิดนึงนะครับ เห็นมันเพิ่มแล้วก็มีกำลังใจจะแต่งต่อไปครับ ที่อยากจะพูดก็มีเท่านี้ ยังไงก็ฝากให้ติดตามกันต่อไปนะครับ ขอบคุณทุกท่านครับผม ^ ^