สำหรับ ‘อ๋าวลั่ง’ที่เป็นมังกรฟ้า โลกมนุษย์ไม่เคยเป็นอื่นใดในสายตา นอกจากสถานที่ให้พำนักชั่วคราว และระยะเวลาสองพันปีที่ต้องบำเพ็ญเพียรเพื่อให้ได้กลับสู่สวรรค์ก็เพียงให้ความรู้สึกว่าออกจะเนิ่นนานนิดหน่อยเท่านั้น

ความบันเทิงหนึ่งเดียวของมังกรหนุ่มคือการแหงนเงยมองท้องฟ้า แล้วเพ่งพิศการเปลี่ยนแปลงของดวงจันทร์ ข้างขึ้น... ข้างแรม... จันทราเดี๋ยวเต็มเดี๋ยวแหว่งเว้ามากี่ครั้งก็สุดจะนับ หากวันนี้กลับมีบางอย่างผิดแผกไป เพราะเขาสำเหนียกถึงเสียงเรียกหาของใครบางคน

มังกรฟ้าสามารถบันดาลลมฝน ‘ไป๋ลู่’เด็กหญิงตัวน้อยขอฝนจากสัตว์เทพหวังขจัดภัยแล้ง แต่ที่ได้มากลับเป็นมังกรตัวจริงเสียงจริงซึ่งเคยเห็นแต่ในภาพวาดที่หอบูชา

นางไม่รู้มาก่อนเลยว่ามังกรจะเป็นเผ่าพันธุ์ที่ช่างเรียกร้อง ขี้เหงา เอาแต่ใจถึงเพียงนี้ เพราะนับตั้งแต่คืนนั้น นางต้องนั่งชมจันทร์เป็นเพื่อนเขาอย่างมิอาจถอนตัว