นับแต่ได้พบกับพยัคฆ์เมฆาสีทอง แล้วเริ่มงานผู้ส่งสารแห่งสามภพ เซอเซสก็เพิ่งจะเข้าใจ ความหมายของคำว่า ‘ซวย’ อย่างถึงแก่น แม้จะผ่านเรื่องเฉียดตายมาไม่ใช่น้อย แต่เขาก็รักงานนี้ รัก (เกือบ) ทุกคนและทุกตัวที่สมาพันธ์เอามากๆ จนกล้ายืดอกพูดเต็มปากว่ามันคือ ‘บ้าน’ ของเขา
กระทั่งความซวยขาประจำพาให้เรื่องเลยเถิดจนเขาต้องเข้าไปมีเอี่ยวใน ‘คณะละครสัตว์ไร้ชื่อ’ สถานที่แห่งนี้เองคือจุดเริ่มต้นของการที่เขาต้องหนีหัวซุกหัวซุนให้พ้นจากการไล่ล่าของบรรดา สมาชิกสมาพันธ์ ขณะที่มีเพียงเหยี่ยวหนุ่มอยู่ข้างกายคอยให้ความช่วยเหลือ
หือ? เจ้าเสือน่ะหรือ? ก็มันนั่นแหละที่เขาต้องพยายามอยู่ให้ห่างมากที่สุด!!